Tuesday, May 17, 2016

Μάνα Παναγία, σε Εσένα προστρέχουμε, γιατί μας νιώθεις σαν μάνα…



Μάνα μου Παναγία, σου μιλώ σαν μάνα… λίγες σκέψεις και λίγα άτεχνα λόγια, ως έκφραση της ευγνωμοσύνης μου για την βοήθεια της Παναγίας μας στον αγώνα της μητρότητας.


Μάνα Παναγία, σε Εσένα προστρέχουμε, γιατί μας νιώθεις σαν μάνα…

Σε Εσένα, γλυκιά Παναγία, προστρέχει ο πιστός λαός Σου ολοχρονίς και περισσότερο αυτές τις μέρες του ευλογημένου μήνα Σου. Και απολαμβάνει τις ευλογίες που σκορπάς απλόχερα, «προς το συμφέρον της αιτήσεως».

Οι μάνες , όμως, θαρρώ πως σε νιώθουμε πιο κοντά μας. Γιατί και εσύ έγινες μητέρα και απευθυνόμαστε στη Χάρη Σου και τολμάμε να σου μιλήσουμε, ως μάνα σε μάνα…

Σε Εσένα προστρέχουμε, Παναγία Μητέρα, από την πρώτη εκείνη στιγμή που νιώθουμε
να κυοφορούμε στα σπλάγχνα μας μια νέα ζωή: «Με το καλό να γεννηθεί, Παναγία μου!

Χάρισέ το μου γερό και ευλογημένο!», δεόμαστε με ιδιαίτερη θέρμη μπροστά στην Πάναγνη μορφή Σου.

Με την έγνοια της ζωούλας που κουβαλάμε μέσα μας, άλλες με δυσκολίες και καρδιοχτύπια και άλλες πιο ομαλά, φτάνουμε μέχρι την ευλογημένη ώρα του τοκετού. Και όπως όλοι μας εύχονται: «Καλή λευτεριά!», αυτό επιθυμούμε και εμείς και ζητούμε από Εσένα, Ελευθερώτρια Παναγιά.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, με την ελλειπή ιατρική περίθαλψη των παλαιοτέρων εποχών, η επίτοκος ήταν “με το ένα πόδι μέσα στον τάφο” και μαζί της κινδύνευε και η αγέννητη ζωούλα. Αλλά και σήμερα, παρ΄ όλες τις φροντίδες που απολαμβάνουμε στη γέννα, η αγωνία για αίσια έκβαση φουντώνει μέσα μας… και την καταθέτουμε στα πόδια Σου για να μας «ελευθερώσεις με το καλό» και «με έναν πόνο» να γεννήσουμε , γιατί δειλιάζουμε μπροστά στις ωδίνες…. Μας νιώθεις, Μάνα μας, αν και Εσύ χωρίς πόνους, «ανωδύνως και αλοχεύτως» γέννησες τον Μονογενή Υιό Σου.

Και όταν- τι χαρά, τι αγαλλίαση- έρθει στο φως το νεογέννητο πλασματάκι μας, και όταν αρχίσουν οι ατέλειωτες φροντίδες , οι ευθύνες και τα βάρη μιας ζωούλας που κρέμεται κυριολεκτικά από τα άπειρα χέρια μας, όταν πελαγώνουμε με την ανατροφή και τον θηλασμό του μωρού μας… πάλι σε Εσένα καταφεύγουμε, Παναγία Γαλακτοτροφούσα, Γαλακτινή, Γλυκογαλούσα. Γιατί και Εσύ θήλασες τον Υιό Σου, για τρία χρόνια, σύμφωνα με την παράδοση και τις συνήθειες εκείνης της εποχής.

Κάποτε δεν υπήρχαν βρεφικά γάλατα και η επιβίωση του βρέφους εξαρτώνταν από το γάλα της μάνας. Και σήμερα όμως έχουμε ανάγκη την βοήθειά Σου, Παναγία μας, γιατί ξεμάθαμε στον κόπο και τα θέλουμε όλα ξεκούραστα, προγραμματισμένα με το ρολόι , σύμφωνα με τα δικά μας «θέλω» …και οι ανάγκες του βρέφους μας πολλές φορές φαντάζουν δυσβάστακτες για τα χέρια μας…

Δώσε μας Εσύ, Παναγία Γαλακτοτροφούσα, την φώτιση, την καθοδήγηση, την χαρούμενη διάθεση, να μεγαλώνουμε τα μωρά μας με το γάλα μας και να τους προσφέρουμε απλόχερα την ζεστή αγκαλιά μας και την στοργή που έχει ανάγκη η ψυχούλα τους περισσότερο και από την τροφή που ζητάει το σώμα τους, για να αναπτυχθεί…

Μεγαλώνουν και ξεπετάγονται τα μωρά μας… άλλοτε με γέλιο και με χαρούμενες φωνούλες, άλλοτε με κλάματα , με δυσκολίες, με ατέλειωτα ξενύχτια, με απρόσμενες αρρώστιες, με ξαφνικούς πυρετούς, με μικροατυχήματα και με αγωνίες. Και πάλι στην Χάρη Σου προστρέχουμε, Εσύ είσαι η πρώτη μας καταφυγή.

Μεγαλώνουν τα βλαστάρια μας με φροντίδα και αγώνα, όχι μόνο για να αναπτυχθούν κατά “ηλικία” αλλά και για να γεμίσει η ψυχούλα τους με αγάπη για τον Υιό και Θεό Σου και για Εσένα, Παναγία μας. Πού αλλού θα βρουν πιο “ασφαλή λιμένα” τις τρικυμίες της ζωής που ξανοίγεται μπροστά τους;…

Και όταν πια αρχίζουν να φεύγουν από το ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού, όταν αρχίσουν αν πηγαίνουν στο σχολείο και να λείπουν ώρες από την δική μας φροντίδα και επίβλεψη… πού αλλού να τα εμπιστευτούμε παρά στην δική Σου άγρυπνη ματιά , στην δική Σου στοργική Σκέπη;…

Περνούν τα χρόνια… και αρχίζουν οι προκλήσεις της εφηβείας και της ενηλικίωσης’ εκεί που φαίνεται τι χτίσαμε τόσα χρόνια στην ψυχή τους. Μας τρομάζουν οι αντιδράσεις τους, ανησυχούμε υπερβολικά για την πορεία της ζωής τους. Για πόσο όμως ακόμα μπορούμε να τα συμβουλεύουμε και να τα καθοδηγούμε;…”Πες τα στην Παναγία και εκείνη θα μιλήσει με μυστικό τρόπο στην ψυχή των παιδιών”, έλεγε ένας αγιασμένος Γέροντας.

Περνούν τα χρόνια… και τα μικρά που κάποτε κρατούσαμε στην αγκαλιά μας και στηρίζαμε στα πρώτα τους βήματα, ξανοίγονται μόνα τους στο πέλαγος της ζωής. Οι ευχές και οι προσευχές μας τα συνοδεύουν και έχουμε την βεβαιότητα, Μάνα μας Παναγία, ότι οι μητρικές σου φροντίδες που όλα αυτά τα χρόνια επικαλούμασταν, θα συνεχίσουν απλόχερα να παρέχονται από Εσένα… και η αγάπη τους για το λατρευτό Σου πρόσωπο να είναι το στήριγμα και η καταφυγή τους, ο οδοδείκτης για την ‘Όντως Ζωή. Πώς να σε ευχαριστήσουμε, Παναγία μας;… τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μας, η καρδιά μας σου στέλνει το πιο μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα!

Χαιρετισμοί Παναγίας Δαμανδρίου Λέσβου


 
Κοντάκιον. χος πλ. δ΄. Τ περμάχ.
Το Δαμανδρίου τν φρουρν ψαλμος μνήσωμεν, σεπτν Εκόνα θησαυρν τν πολυτίμητον, σπαζόμενοι ν μάνδρ τς Θεοτόκου, εσεβν κα φιλεόρτων τ συστήματα, ς προστάτιδα κατέχοντες κα πρόμαχον, πίστει κράζοντες·

χαρε Δαμανδριώτισσα.

γγελοι οράτως, νυμνοσι παύστως, τν πάνσεπτον μορφήν Σου Παρθένε (γ΄)· κα σν τας ορανίας φωνας, τς νήσου Λέσβου, κα πιστν συστήματα, ρντες Σ γηθόμενοι, μελίσμασι πιστς βοσι·
Χαρε, δι’ ς Ζω πέστη·
χαρε, δι’ ς ησος τέχθη.
Χαρε, πεπτωκότος δμ νάκλησις·
χαρε, θρηνωδίας τς Εας κλύτρωσις.
Χαρε, ψος νεπίβατον, λογισμος ο ταπεινος·
χαρε, βάθος ακατάληπτον, εσεβέσι κα πιστος.
Χαρε, τι Σ θρόνος το παντάνακτος πέλεις·
χαρε, τι γκάλαις τν τ σύμπαντα φέρεις.
Χαρε, γαστήρ, Σωτρα κυήσασα·
χαρε, αγή, λιον τέξασα.
Χαρε, δι’ ς μάνδρα δε φρουρεται·
χαρε, δι’ ς Σς Υἱὸς προσκυνεται.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Βλέποντες Σν Εκόνα, τν Χριστν ν γκάλαις, βαστάζοντα γν Θεοτόκε, νυμνομεν Σ θείαις δας, κα κατασπαζόμεθα ατν παντες, τ χαρε σν τος γγέλοις, τ δόμενον κβοντες·

λληλούϊα.

Γθεν σματα νω, ναπέμπομεν Μτερ, κοιμήσει Σου νδόξ μνοντες· ν Μον σεπτ ποθητς, Δαμανδρίου πίστει σπεύδομεν, δοντες ψαλμος δς γκώμια μελίσματα, βοντες οτως·
Χαρε, Θεο Βασιλέως πύλη·
χαρε, πιστν σωφροσύνης στήλη.
Χαρε, θαυματόβρυτε Κόρη πανάμωμε·
χαρε, χαριτόβρυτε Μτερ πείρανδρε.
Χαρε, κλίμαξ προφητόφθεγγος, δι’ ς κατέβη Χριστός·
χαρε, γέφυρα νάγουσα, τος πιστος πρς ορανόν.
Χαρε, τν σωμάτων σίγητος μνος·
χαρε, το Δαμανδρίου εωδέστατος κρίνος.
Χαρε, Υἱὸν σπόρως τέξασα·
χαρε, μς τ θεα διδάξασα.
Χαρε, σατν καθελοσα τ κράτος·
χαρε, πιστος χορηγοσα τ νκος.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Δύναμις θαυμασίων, τ Εκόνι δόθη, ς φερε Λουκς πρς Σ ταύτην· κα νθρονος Μήτηρ πιστος, χορηγε τν ασιν ταχ παύουσα νοσήματα, κα πάθη ψυχοφθόρα, τος μνοσι πόθ·

λληλούϊα.

σωσεν γία, Θεοτόκε Εκών Σου, πολλάκις νσον Λέσβον κινδύνων· ν γρ χρόνοις δύνων, χαλεπν καιρν, δεινν αρετικν σπευδε, βαρβάρους ποκρούουσα· δι ε Σ εφημομεν·
Χαρε, Χριστο τς μπέλου κλμα·
χαρε, Μονς σεβασμίας κτμα.
Χαρε, μοναστν τ σεμνν γκαλλώπισμα·
χαρε, εσεβν τ θεόθεν πόδειγμα.
Χαρε, ρουρα νήροτος, γεωργοσα τν τρυφήν·
χαρε, όδον τ μάραντον, τ κοσμον τν Σν μορφήν.
Χαρε, τι τ πλήθη θαυμασίων αγάζεις·
χαρε, τι νέμους τρικυμίας κοπάζεις.
Χαρε, σεπτν κειμήλιον νασσα·
χαρε, χαρς δύτατον κουσμα.
Χαρε, Θεο πρς θνητος σωτηρία·
χαρε, βροτν πρς Θεν παῤῥησία.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Ζόφον τς διανοίας, τν πιστν σπερ κμα, κατέπαυσεν γν Θεοτόκε, τ’ μν σεπτή Σου Εκών, πεφανέρωτο δήλως πς, τρέχομεν δ νν, Μον σπάσασθαι, Σν χραντον μορφν βοντες·

λληλούϊα.

κουσε πσα πόλις, κα χωρίον τς νήσου, Εκόνος Σς νέρευσιν Κόρη· κα δραμόντες ν χαρ λθον, πανοικε παντες, Δαμανδρίου γαί, να Σν τύπον δωσιν μμάτοις των, πιστς τ’ μνοντες·
Χαρε, μνς λογικ Παρθένε·
χαρε, Χριστο ρχιποίμενος Μτερ.
Χαρε, ψυχοφθόρων παθν τ σβεστήριον·
χαρε, γεννητόρων μν τ προπύργιον.
Χαρε, τι γ κα γγελοι, συναγάλλονται φαιδρς·
χαρε, τι κατατέρπεται, Σο Δαμάνδριον πιστς.
Χαρε, τν ρχαγγέλων θεϊκ μνωδία·
χαρε, τν ρθοδόξων λαρ θυμηδία.
Χαρε, στεῤῥὸν θεμέλιον πίστεως·
χαρε, λαμπρν πειστήριον χάριτος.
Χαρε, δι’ ς σατν πατήθη·
χαρε, δι’ ς πς χθρς νικήθη.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Θεοδρόμος στρ μέν, καθοδήγησε Μάγους, σπηλαί προσκυνσαι Σν τόκον· μνον δ’ σωμάτων τερπνός, μεθ’ μν δει τ σεπτ κοιμήσει Σου, νθρονε θεοχαρίτωτε Παρθένε, κα βο Σοι·

λληλούϊα.

να πλήσ λήκτου, χαρμονς ρθοδόξους, ν χρόνοις αρεσιομαχίας, σεπτή Σου Παρθένε Εκών, θαυμαστς ρετήσατο γν, χωρίου Δαμανδρίου οκσαι, κα βοσαί Σοι Μον ρχαία·
Χαρε, Μήτηρ λίου δόξης·
χαρε, νυκτς παμφας σελήνη.
Χαρε, μοναζόντων στεῤῥὸν καταφύγιον·
χαρε, το σεμνείου Σου θεον κειμήλιον.
Χαρε, εοσμον θυμίαμα, κεσίας μητρικς·
χαρε, επαῤῥησίαστον, φίλτρον χουσα στοργς.
Χαρε, τν γόνων παύουσα παιδίαν·
χαρε, χορηγοσα γυναιξν ετεκνίαν.
Χαρε, θεος τος δώδεκα θραύσασα·
χαρε, σεπτν Τριάδα λατρεύουσα.
Χαρε, πιστν σφαλς δοδείκτης·
χαρε, μν πρς Υόν της μεσίτις.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Κήρυκες Σν σημείων, ο λαο γεγονότες, δοξάζουσι μορφήν Σου Παρθένε· ἀῤῥωστήματα παύει ταχύ, κα ἰᾶται πάντας τος πιστς τρέχουσιν· ε δ δαψιλ πηγάζει χάριν, τος παύστως ψάλλειν·

λληλούϊα.

Λάμπουσιν γιάσσου, κα Μονς Δαμανδρίου, τς χάριτας εκόνες Σου Μτερ· γρ Λέσβου λαός, μετ χαρς μέλπει Σου τν κοίμησιν, κα μετάστασιν, ς Σιλωμ τος είθροις πληρούμενος, ν πίστει κράζων·
Χαρε, νόρθωσις παραλύτων·
χαρε, κλύτρωσις αχμαλώτων.
Χαρε, τ φρυάγματα χλου σκορπίσασα·
χαρε, τν φρν κακοδόξων πατήσασα.
Χαρε, θάλασσα ποντίζουσα, τν παθν πιδρομάς·
χαρε, πέτρα νακόπτουσα, τν δαιμόνων τς ρμάς.
Χαρε, σβεστη στήλη, φωτοφόρου Εκόνος·
χαρε, σκέπη Μονς Σου, λοφώτου νεφέλης.
Χαρε, τροφ πεινώντων είζωος·
χαρε, πηγ διψώντων ζωήῤῥυτος.
Χαρε, μορφ ελογημένη·
χαρε, κιβωτ Σ γιασμένη.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Μέλλουσα ξικνεσθαι, φανερς δ’ φικνεσθαι, ες τόνδε τόπον το Δαμανδρίου, Θεομτορ ράθης φωτί, σωμάτων μνοις μεγαλυνόντων Σε· νν ον μες, μνομέν Σου τ νομα τ θεον δειν·

λληλούϊα.







Νέοι σπεύδουσιν δε, πειρόγαμε Νύμφη, θεόφρονες δ παρθέναι σπουδαίως, σν πρεσβύταις βαθμίδας Μονς, ναβαίνουσιν Εκόνα σπάσασθαι· μετρα γρ βρύει θαύματα, τος σμασι τιμσι ταύτην·
Χαρε, νας τς Χριστο κκλησίας·
χαρε, τρίβος πιστν σωτηρίας.
Χαρε, αωνίου ζως τ πάνθισμα·
χαρε, Βασιλείας Θεο τ θησαύρισμα.
Χαρε, κλμα βότρυν φέρον, τν γλυκύτατον Χριστόν·
χαρε, ρος λατόμητον, εδενδρον σκέπον λαόν.
Χαρε, τν ρθοδόξων δηγς τν ν σκότει·
χαρε, τν μοναζόντων κδιώκουσα νέφη.
Χαρε, Μητρς Υο παράκλησις·
χαρε, δεινς παθόντων συγχώρησις.
Χαρε, λαο κραται προστασία·
χαρε, θερμ πρς Θεν κεσία.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Ξένον θαμα κβλύζει, καθ’ κάστην Εκών Σου, πιστος θεοφιλέσιν Μτερ· κεκόσμηκέ Σε χάρισι γρ Σς Υός, τεχθες π γς κ Σο, ς πλος νθρωπος, βουλόμενος λκσαι, πρς τν θείαν δόξαν τος βοντας·

λληλούϊα.

λη στραπηβόλος Σ μορφ καθορται, πιστος Δαμανδριώτισσα Μτερ· μνουμένη μν γγελικς, π γηγενν δ θεοπρεπς τετίμηται· δι άματα πλουσίως χορηγε εί, τος πόθ κβοσι·
Χαρε, κρατρ ορανίου μύρου·
χαρε, γνν νεανίδων νθος.
Χαρε, σθενούντων ταχεία νάῤῥωσις·
χαρε, θλιβομένων ψυχς γαλλίασις.
Χαρε, χημα μετάρσιον, μνδίαις Χερουβείμ·
χαρε, ρμα ατοκίνητον, τας δας τν Σεραφείμ.
Χαρ,ε πρς Δεσπότην κα Υἱὸν μεταστσα·
χαρε, ορανν νν τς σκηνς ναβσα.
Χαρε, δι’ ς νώθη βυσσος·
χαρε, δι’ ς νοίχθη Παράδεισος.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Πύλη πέφηνας πσι, σωτηρίας Παρθένε, κα μάνδρ Σου τος σπεύδοντας σώζεις· πολυτίμητον γρ θησαυρόν, Σν Εκόνα νσος Λέσβου κέκτηται, πιστος δεινν κα θλίψεων κρύουσα, τος δοντας Σο οτως·

λληλούϊα.

ώμην τος δυνάτοις, κα νοσοσι τν ῥῶσιν, παρέχει νοερς Εκών Σου· καταπλήττει τν φύσιν θνητν, κα γγέλων Μτερ, τ κ Σο θαύματα, μες νν δ’ σπαζόμενοι, πιστς ταύτην Σο κβομεν·
Χαρε, το Πνεύματος μυροθήκη·
χαρε, κλίμαξ ορανομήκης.
Χαρε, Δαμανδρίου σεβάσμιον ρεισμα·
χαρε, ερέων τ θεον ντρύφημα.
Χαρε, τι καταυγάζονται, ν Σο πλθος μνηταί·
χαρε, τι συναυλίζονται, ν Μον προσκυνηταί.
Χαρε, δόλους βελίαρ ς ράχνην σκορποσα·
χαρε, τν θεοφρόνων τς καρδίας πληροσα.
Χαρε, ψυχς τ πάθη νάγουσα·
χαρε, ασχρος καλς μεταβάλλουσα.
Χαρε, λκς τν πιστν σωτηρίας·
χαρε, παστς Θεο Λόγου γία.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Σπεσον τάχει λυτροσθαι, τος πιστς Θεοτόκε, τ γόνυ τ Σ κλίνουσι θέ, δακρύων δ’ κχέουσι κρουνούς, ν Μον Εκόνι Σου σεπτ προσπίπτοντες σπάσασθαι, κα μέλεσι τερπνος, Σο παξίως δειν·

λληλούϊα.

Τεχος ε τν παρθένων, ερέων τε παίδων, κα πάντων ρθοδόξων Παρθένε· τ γρ θαυματοβρύτ κτυπώματί Σου Μτερ, ποθητς βαίνομεν, ατήσεις περβάλλοντες, κα τούτων τν κπλήρωσιν προσμένειν, κα βον Σοι πίστει·
Χαρε, χώρα το χωρήτου·
χαρε, τς νήσου Λέσβου προστάτις.
Χαρε, Σιλωμ κολυμβήθρα άσεως·
χαρε, ψηλν δημιούργημα πλάσεως.
Χαρε, Σ γρ λευθέρωσας, αχμαλωσίας λαόν·
χαρε, Σ γρ κατεκόσμησας, γιασμένον ναόν.
Χαρε, π θρόνων ν δας μνουμένη·
χαρε, π’ γγέλων περδεδοξασμένη.
Χαρε, αλς κα λύρα το Πνεύματος·
χαρε, ψαλμν κινύρα θεόπνευστος.
Χαρε, Μονς μυριάριθμος λβος·
χαρε, πιστν χριστοφόρων τ κλέος.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

μνον μέλπει σμένως, παντευλόγητε Κόρη, πς μάνδρ Σου πιστς ναβαίνων· εννάως γρ δς στρατια σωμάτων νόων, ν χαρ  δουσιν, μες δ πάντες σματα, προσφέρομεν συμφώνως κβοώντες·

λληλούϊα.

Φωτοπάροχον αγλην, τας ψυχας νν φωτίζει, θεία Σου Εκν Θεομτορ· τ γρ δυτον νθεον φς, δαδουχε τος πίστει πρς ατν κλίνουσιν, αχένας τε κα γόνατα, ν κατανύξει Σο κραυγάζοντας κα πόθ·
Χαρε, στρ Τρισηλίου δόξης·
χαρε, κτς νοητο λίου.
Χαρε, στραπ διανοίας κλάμπουσα·
χαρε, τας ψυχας θείαν δόξαν αγάζουσα.
Χαρε, τι πεκύησας, Ζωοδότην Λυτρωτήν·
χαρε, τι γαλούχησας, δικαιότατον Κριτήν.
Χαρε, τν ρχαγγέλων περένδοξος μνος·
χαρε, το παγκακίστου κατάπαυστος θρνος.
Χαρε, Μονς κειμήλιον νθεον·
χαρε, πιστν θεμέλιον σειστον.
Χαρε, πτηνν τερπν μελδία·
χαρε, σπορς καλ θημωνία.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Χάριν δέδωκε πσαν, Σς Υἱὸς Θεοτόκε, τ θεί Σου Εκόνι τιμήσας· μεγαλύνομεν δ νν κμες, Σ τν τν Θεν Λόγον γαλουχήσασαν, ν μνοις ειπάρθενε πιταφίοις ς οσα πρέσβις κοίμητος, κα ρθοδόξων φύλαξ·
λληλούϊα.

Ψάλλοντες θεία μέλη, νυμνομεν ξίως, Σν νθρονον Εκόνα Παρθένε· τ Σ Μον δραμόντες ταχύ, σπαζόμεθα ταύτην πιστς παντες, ατούμενοι τ κρείττονα, ερήνην μφω γείαν, κβοντες πόθ·
Χαρε, τροφ τν πεινώντων πίστει·
χαρε, τρυφ τν γίων Πάντων.
Χαρε, Χερουβεμ τ χρυσήλατον χημα·
χαρε, Σεραφεμ θεοκόσμητον σκήνωμα.
Χαρε, λύρα παναρμόνιος, μελδίας μουσικς·
χαρε, νέκταρ τ δύτατον, εωχίας μυστικς.
Χαρε, μόνη γυναίων ειπάρθενος στήλη·
χαρε, τς κκλησίας θεογράφητος σμίλη.
Χαρε, δι’ ς ττνται ντίπαλοι·
χαρε, δι’ ς διώκονται δαίμονες.
Χαρε, Μονς σταθηρ παρουσία·
χαρε, μν διαρκς κεσία.

Χαρε, Δαμανδριώτισσα.

Εκν σεβασμία, παρθενόφυτον νθος, Μονς το Δαμανδρίου δόξα (γ΄)·  κ κινδύνων τος Σος μνητάς, κα Σ πίστει κατασπαζομένους ῥῦσαι νν, κα συμφορν πάλλαξον, σωθήσεσθαι μς βοντας·
λληλούϊα.