Άναρχε Θεαρχία, και Τριάς Παναγία, Πάτερ Υιέ και Πνεύμα (εκ γ΄) Θεός μία τρισσοφαής, η εκ μη όντος το παν ουσιώσασα, προσπίπτω σοι, Πανάγαθε, πίστει και πόθω εκβοών σοι.
δόξα Πατρί Θεώ προανάρχω,
δόξα Υιώ, Θεώ συνανάρχω. Δόξα ομοθέω τω αγίω Πνεύματι. δόξα υπερθέω, τη μιά Θεότητι. Δόξα, Πάτερ Παντοδύναμε, των απάντων ποιητά, δόξα, Λόγε πολυέλεε, των ανθρώπων λυτρωτά. Δόξα Πνεύματι θείωπάσαν κτίσιν πληρούντι, δόξα πάντων αιτίω πάσαν φύσιν ζωούντι. Δόξα, δι' ου της κτίσεως έναρξις. δόξα, εξ ου των πάντων η ύπαρξις. Δόξα, ον πάντα φρίσσει και τρέμει. δόξα ω πάσα κτίσις δουλεύει,
δόξα σοι τω Θεών ημών.
Βάθει σοφής βουλής σου, ουρανόν, γην και ύδωρ, υπέστησας αρρήτω ισχύι, και άπαντα τον κόσμον αυτών. εν έξ ημέραις δ' ως συνετελέσθησαν, οι Άγγελοί σου Κύριε, φωνήν μεγάλη ήνεσάν σε
Αλληλούια
Γέννησιν Θεού Λόγου, εκ Πατρός αγεννήτου, και Πνεύματος εκπόρευσιν θείου, εκ μόνου του Πατρός εννοών, ομολογώ Τριάδα ομοούσιον. εκπόρευσιν, και γέννησιν αΐδιον, δοξάζων ευσεβώς, κραυγάζω:
δόξα Θεώ Πατρί τω Γενέτη,
δόξα Υιώ εκ Πατρός φυέντι.
Δόξα προβλητώ Παναγίω τω Πνεύματι
δόξα τη τρισσώς ενουμένη Θεότητι.
Δόξα, Πάτερ επουράνιε σύμπαντος δημιουργέ,
δόξα σοι Υιέ ομόθρονε πάντων συνδημιουργέ.
Δόξα σοι Πνεύμα, φυέν εκ Πατρός απορρήτως,
δόξα σοι Φάος, συνόν το Υιώ πατροπροβλήτως.
Δόξα σοι, Πάτερ, Θεέ, υπερούσιε,
δόξα σοι, Λόγε Πατρός ομοούσιε.
Δόξα, Πνεύμα του Πατρός και του Λόγου
δόξα, μόνε χορηγέ παντός δώρου
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Δόξαν, μεγαλωσύνην και ασίγητον αίνον, αΰλως τω σω κράτει προσφέρει, πάσα των Αγγέλων η πληθύς, τον σον περικυκλούντες θρόνον Δέσποτα. μεθ' ων η θριαμβεύουσα εκκλησία, εκβοά σοι
Αλληλούια.
Ένα σε τη ουσία, εν τρισί τοις προσώποις, είδεν Αβραάμ ο Πατριάρχης, εν τη δρυί πάλαι τη Μαμβρή. θυσίαν δε του Ισαάκ εκώλυσας. ο εις γαρ της Τριάδος σαρκί τέθνηκας, υπέρ των βοώντων:
δόξα Θεώ Πατρί αοράτω,
δόξα Υιώ σαρκί ορωμένω.
Δόξα τω αγίω αοράτω Πνεύματι.
δόξα σοι τη απεριγράπτω Θεότητι.
Δόξα σοι, ώπερ λατρεύουσι των αγγέλων οι χοροί,
δόξα σοι, ον προηγόρευσαν οι Προφήται οι σοφοί.
Δόξα σοι, τω ποιήσαντι Αδάμ τον Γενάρχην,
δόξα σοι, τω ευλογήσαντι Αβραάμ τον Πατριάρχην.
Δόξα Πατρί τω τον Υιόν θύσαντι,
δόξα Χριστώ τω αμώμω θύματι.
Δόξα, προν ον επιφθάσαι ποθώμεν.
δόξα, προν ον οι πιστοί εκβοώμεν,
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Ζήλον ένδοθεν πνέων, ο πυρίπνους Ηλίας, προσήνεγκε την ξένην θυσίαν. τρισσεύσαι γαρ το ύδωρ ειπών, το τρισσόν των υποστάσεων δέδειχε, του εν μονάδι φύσεως, Θεού Ισραήλ. ώ βοώμεν,
Αλληλούια.
Ησαΐας εν θρόνω, επηρμένω εώρα, Σαβαώθ Κύριον Βασιλέα. κραυγήν δε των κύκλω Σεραφίμ, άγιος, άγιος, άγιος ήκουε, Τριάδα ομοούσιον, υμνών και κατανύξει κράζων:
δόξα Πατρί τω υπερουσίω,
δόξα Υιώ τω ομοουσίω.
Δόξα τω σεπτώ ομοθρόνω τε Πνεύματι.
δόξα τη μιά ακαταλήπτω Θεότητι.
Δόξα η οι Νόες άδουσι την ουράνιον μολπήν,
δόξα, ή απαύστως κράζουσι την τρισάγιον ωδήν.
Δόξα τω χορηγούντι δωρεάς τοις αγίοις,
δόξα τω ενοικούντι νοερώς τοις αξίοις.
Δόξα τω κτίσιν νεύματι στήσαντι.
δόξα, χερσί τον άνθρωπον πλάσαντι.
Δόξα τη ση ανεκφράστω δυνάμει,
δόξα τη ση ανεικάστω ισχύι,
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Θεορρήμονες Παίδες, εν καμίνω βληθέντες, Παρθένε προτυπούσι τον τόκον. το πυρ γαρ της Τριάδος Αυτή, εγκατοικήσαν άφλεκτον έδειξε. Διόπερ συν Αυτή και τοις Παισί, τη Τριάδι βοώμεν
Αλληλούια.
Ίδεν ο Δανιήλ σε, τον Θεόν των απάντων, καθήμενον Κριτήν επί θρόνου, Πατέρα, παλαιόν ημερών, Υιόν σύνθρονον, τον ενανθρωπήσαντα, και Πνεύματι, μυούμενος, τον ένα Θεόν ανεβόα:
δόξα Θεώ Πατρί αεί όντι,
δόξα Υιώ, τω Πατρί συνόντι.
Δόξα τω σεπτώ συναϊδίω Πνεύματι.
δόξα τη μιά και ανάρχω Θεότητι.
Δόξα σοι, Τριάς, προσώποις ενουμένη ουσιωδώς,
δόξα σοι, Μονάς τη φύσει, τρισσουμένη υποστατικώς.
Δόξα σοι, επί θρόνου τω Προφήτι οφθέντι
δόξα σοι, εν ανθρώπου τη μορφή οραθέντι.
Δόξα, κράτος εν ομοβασίλειον.
δόξα, φάος άκτιστον τρισήλιον.
Δόξα τω μόνω Θεώ και Δεσπότη,
δόξα τω λάμψαντι φως τοις εν σκότει,
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Κατελθών ουρανόθεν, ο Θεού Θεός Λόγος, ενώκησεν όλως τη Παρθένω, και σάρκα προσλαβών εξ αυτής, προήλθεν ανεκφράστως ο Θεάνθρωπος. Εκπλήττομαι, την άκραν συγκατάβασιν. διό και ψάλλω
Αλληλούια.
Λόγος ο εν τοις κόλποις, του Πατρός ων αρχήθεν, εγένετο σαρξ αναλλοιώτως. Πνεύμα γαρ το άγιον ελθόν, τη καθαρά Παρθένω επεσκίασε, κόσμον ευωδιάσαν, και τη Τριάδι βοάν διδάξαν:
δόξα Θεώ Πατρί αγεννήτω.
δόξα Υιώ τω Πατρογγενήτω.
Δόξα τω Πατρός παναγάθω Προβλήματι.
δόξα τω Υιού παναγίω προσλήματι.
Δόξα τω Πατρί γεννήσαντι τον Υιόν Θεοπρεπώς.
δόξα τω Υιώ βλαστήσαντι εξ Αγνής Θεανδρικώς.
Δόξα Πνεύματι θείω επελθόντι τη Μαρία,
δόξα τω ενεργήσαντι Λόγου σάρκωσιν θείαν.
Δόξα Θεώ, Αδάμ τω ποιήσαντι,
δόξα Χριστώ, αυτόν αναπλάσαντι.
Δόξα, δι' ου ευλογήθη η κτίσις.
δόξα, προν ον λογική μέλπει φύσις
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Μεγαλύνομεν πάντες, του Θεού την Μητέρα, την όντως αγίαν Θεοτόκον. ότι τον αχώρητον Θεόν, εν κοιλία βαστάσασα εκύησε, αιτία σωτηρίας γεγονυίαν, πάσι τοις βοώσιν
Αλληλούια.
Νάμασιν Ιορδάνου, της Αγίας Τριάδος, η προσκύνησις εφανερώθη. Άνωθεν γαρ ο Πατήρ, Υιόν εμαρτύρει τον βαπτιζόμενον, και το Πνεύμα ωσεί περιστερά, ημάς ησφάλιζε κραυγάζειν:
δόξα, Τριάς και Μονάς η θεία, δόξα, Μονά και Τριάς Αγία. Δόξα τω Πατρί, τω Υιώ και τω Πνεύματι, δόξα τη μιά τρισηλίω Θεότητι.
Δόξα σοι, Θεέ αόρατε και απρόσιτε φρικτώς, δόξα, Ιησού γλυκύτατε προσιτός μοι γεγονώς. Δόξα σοι, τω εν ρείθροις Ιορδάνου φανέντι, δόξα σοι, τω εν είδει περιστεράς οφθέντι. Δόξα σοι, φως απλούν, παμφαέστατον, δόξα σοι, φως τρισσόν, τηλαυγέστατον. Δόξα, δι' ου εφωτίσθη τα πάντα. δόξα, προς ον ανακράζομεν άμα
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Ξένην επί του όρους, οι Απόστολοι τότε, ηλλοιώθησαν έκστασιν όντως. του Πατρός γαρ ήκουον, Υιόν, μαρτυρούντος τον μεταμορφούμενον, νεφέλην δε, του Πνεύματος, την χάριν θεωρούντες, εβόων,
Αλληλούια.
Ο τρώγων μου την σάρκα, και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ. φυσικώς δ' εν εμοί ων ο Πατήρ, και το Πνεύμα, οι αξίως κοινωνούντες μοι, την Τριάδα δέχονται, και θεούμενοι ούτω βοώσι:
δόξα Θεώ, τρυφή των Αγγέλων, δόξα Χριστώ, τροφή των ανθρώπων. Δόξα τω παρέχοντι άρτον τον ουράνιον, δόξα τω ποτίζοντι οίνον σωτήριον. Δόξα σοι, λαώ ομβρίσαντιμάννα τότε το φθαρτόν, δόξα σοι, ημάς εμπλήσαντι Μυστηρίων των φρικτών. Δόξα σου τη κενώσει, αληθής αμβροσία, δόξα σου τη ενώσει, μυστική πανδαισία. Δόξα Θεώ, Ιερείς προσάδουσι, δόξα Αυτώ οι πιστοί συνάδουσι. Δόξα τη ση Χριστέ φρικτή θυσία, δόξα σοι, προσφωνεί η Εκκλησία,
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Πώς ο Ων εσαρκώθης; Πώς εκών εσταυρώθης; και ταφείς πώς εν Άδου κατήλθες; Πάντως ίνα πλάσμα το σον, θανάτου Χριστέ λυτρώσης, Παραδείσου της τρυφής αξιώσης, και τη Τριάδι κραυγάζειν διδάξης,
Αλληλούια.
Ρήτορας εν τω κόσμω, Σώτερ τους Αποστόλους, απέστειλας κηρύττειν και βαπτίζειν, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, τηρείν τε τα σα εντάλματα, και θεολογείν τοιαύτα:
δόξα Θεώ, τη όντως σοφία, δόξα Αυτώ, αρρήτω ουσία. Δόξα, Ιησού, τη εκ Κόρης σαρκώσει σου, δόξα τη σεπτή εκ νεκρών αναστάσει σου. Δόξα σοι, Τριάς ασύγχυτε και αμέριστε Μονάς, δόξα, σοις Χριστέ παθήμασι, δι' ων έσωσας ημάς. Δόξα σοι, ον Προφήται μυστικώς εθεώρουν, δόξα σοι, ον Αυτόπται σαρκωθέντα εώρων. Δόξα σοι Τριάς, ή εβαπτίσθημεν, σόξα σοι Μονάς, ή εφωτίσθημεν. Δόξα, δι' ου νεουργείται ο κόσμος, δόξα, προς ον αναπέμπεται αίνος,
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Σταυρωθείς εκουσίως, τάφον Σώτερ εισέδυς, εκ νεκρών τε ανέστης εν δόξη. και αναληφθείς εις ουρανούς, δεξιόθεν του Πατρός συνεκάθησας, ο Θεάνθρωπος, συν Πνεύματι αγίω ανυμνούμενος,
Αλληλούια.
Το Πανάγιον Πνεύμα, το τα πάντα ζωώσαν, και τους Αποστόλους εμφορήσαν, κατελθόν, εν τη Πεντηκοστή, ωσεί γλώσσα πυρός εφ' ένα έκαστον, εφώτισεν, εδίδαξε, ποικιλογλώσσως ανακράζειν:
δόξα Θεώ, ότι εν και τρία. δόξα σοι, ω τρισσή Μοναρχία. Δόξα, Πατρός ο Υιός γέννημα άμωμον, δόξα, Πατρός προβλητόν Πνεύμα το άγιον. Δόξα σοι, Πάτερ αγέννητε και Υιέ μονογενές, δόξα σοι, Πνεύμα Παράκλητον, αγαθόν τε και ευθές. Δόξα σοι, άγιον Φως, το φωτίζον καρδίας, δόξα σοι, άστεκτον πυρ, το πυρούν διανοίας. Δόξα, δι' ου Προφητών η όρασις, δόξα, δι' ου Αποστόλων φώτισις. Δόξα σοι, δόξα ενδόξων Μαρτύρων, δόξα σοι, κλέος ευκλεών Αγίων,
δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Ύμνον ευχαριστίας, δόξαν, μεγαλωσύνην, προσάγει των πιστών η χορεία, προς την υπεράρχιον Αρχήν, άληπτον Ουσίαν, Φως απρόσιτον, Θεότητα μίαν τρισυπόστατον, και προσκυνούσα ψάλλει,
Αλληλούια.
Φως Πατέρα δοξάζω, Φως Υιόν συνδοξάζω, Φως τιμώ και το Άγιον Πνεύμα, αλλ' εν Φως τα τρία αειλαμπές, αιτίαν της των πάντων υπάρξεως, ομοβασίλειον κράτος και εξουσίαν, προν ην βοώμεν:
δόξα σοι Φως, το προόν αχρόνως, δόξα σοι φως εκ φωτός συγχρόνως. Δόξα σοι, το φως εκ Πατρός το ομόχρονον, δόξα σοι Φωτάρχα, τριφαές Φως υπέρχρονον. Δόξα σοι, Φως το απρόσιτον εν Αγίοις κατοικούν, δόξα σοι, Φως το αείφωτον, το φωστήρας αυτουργούν. Δόξα σοι, ποιήσαντι ήλιον και σελήνην, δόξα σοι, κοσμήσαντι ουρανόν δι' αστέρων. Δόξα τη ση απείρω λαμπρότητι, δόξα τη ση αΰλω φαιδρότητι. Δόξα, Τριάς, φωτισμόν δωρουμένη, δόξα, Μονάς, υφ' ημών υμνουμένη,
δόξα σοι τω Θεώ ημών. Χάριν δίδου πλουσίαν, ημίν τοις λατρευταίς σου, ο Θεός, το Παράκλητον Πνεύμα. Φώτισον, συνέτισον ημάς, και από αιρέσεων διαφύλαξον, ως αν απλανώς, ορθοδόξως και ομοφρόνως ψάλλομεν,
Αλληλούια. Ψάλλοντες ευφημούμεν, και πιστώς προσκυνούμεν, την μίαν βασιλείαν απάντων, Πατέρα αόριστον αρχήν, Υιόν και Πνεύμα, Πατρί συναΐδια, Θεότητα μίαν, δόξαν και λαμπρότητα, ή βοώμεν:
δόξα σοι, Πάτερ ευλογημένε, δόξα σοι, Λόγε δεδοξασμένε. Δόξα σοι, ω Πνεύμα Παράκλητε ένδοξε, δόξα σοι, Παντάναξ, Μονοκράτορ Ύψιστε. Δόξα, Πάτερ, ότι έπεμψας τον Υιόν σου εις την γην, δόξα, Σώτερ ότι έδειξας τον Πατέρα σου ημίν. Δόξα, Πνεύμα το νέμον εις ημάς θείαν χάριν, δόξα, δόξα Θεέ μου, ερχομένω σοι πάλιν. Δόξα, Τριάς, σοι μόνη πιστεύομεν, δόξα, Μονάς, σοι πόθω λατρεύομεν. Δόξα Θεώ, ευσεβώς όν δοξάζω, δόξα Θεώ, εκ ψυχής ω κραυγάζω, δόξα σοι τω Θεώ ημών.
Αγία Τριάς ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Ω Τριάς Παναγία, Πάτερ Λόγε και Πνεύμα, η μία των απάντων Θεότης (εκ γ΄), σπλαγχνισθείσα δέξαι παρ' ημών, δοξολογίαν, αίνεσιν ορθόδοξον, και αξίωσον βασιλείας ουρανών, τους ψάλλοντάς σοι, Αλληλούια.
Τη Λαμπροδευτέρα το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πριν νά πλαγιάσω για νά κοιμηθώ, βγήκα στο μικρό περιβολάκι πού έχουμε πίσω από το σπίτι μας, και στάθηκα για λίγο, κοιτάζοντας το σκοτεινό ουρανό με τ’ άστρα. Σαν νά τον έβλεπα πρώτη φορά. Μου φάνηκε πολύ βαθύς, και Σαν νά ερχότανε από πάνω μία μακρινή ψαλμωδία. το στόμα μου είπε σιγανά: «Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών, και προσκυνείτε τω υποπόδιο των ποδών αυτού». ‘Ένας αγιασμένος γέροντας μου είχε πει μία φορά πώς κατά τούτες τις ώρες ανοίγουνε τά ουράνια. Ό αγέρας μοσκοβολούσε από τά λουλούδια κι από τά άγιοχόρταρα, πού έχουμε φυτέψει. «Πλήρης δ ουρανός και ή γη της δόξης του Κυρίου». Θα στεκόμουνα έχει πέρα μοναχός ως το ξημέρωμα. Σαν νά μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με Τη γη. Άλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα ατό σπίτι και ανησυχήσουνε πού έλειπα, και γι’ αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα. Δέ με είχε θολώσει καλά-καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη. ‘Ήτανε κατακίτρινος, Σαν πεθαμένος, μα τά μάτια του ήτανε Σαν ανοιχτά και μ’ έβλεπε τρομαγμένος. το πρόσωπό του ήτανε Σαν μάσκα, Σαν μούμια, με το πετσί του γυαλιστερά, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τά βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος. στο ‘να χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, πού δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τ’ άλλο έσφιγγε το στήθος του, λες και πονούσε. Εκείνο το πλάσμα μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω. το κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως νά μιλήσει, Σαν νά περίμενε νά το γνωρίσω. και στ’ αλήθεια, μ’ όλο πού ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν νά μου είπε μία φωνή: «ΕΙναι ο τάδε!». Μόλις άκουσα τη φωνή, τον γνώρισα ποιος ήτανε. Τότε κι εκείνος άνοιξε το στόμα του κι αναστέναξε. μα ή φωνή του Σαν νά ερχότανε από πολύ μακριά, σα νά ‘βγαινε από κανένα βαθύ πηγάδι. ‘Έβλεπα πώς βρισκότανε σε μία μεγάλη αγωνιά, κι υπόφερα κι εγώ μαζί του. Τά χέρια του, τά πόδια του, τά μάτια του, όλα φανερώνανε πώς βασανιζότανε. Απάνω στην απελπισία μου, πήγα κοντά του νά τον βοηθήσω, μα εκείνος μου’ κάνε νόημα με το χέρι του νά σταματήσω. Άρχισε νά βογκά, με τέτοιον τρόπο, πού πάγωσα. Έπειτα μου λέγει: «δεν ήρθα, με στείλανε. ‘Εγώ ολοένα τρέμω! Βρίσκομαι σε ζάλη μεγάλη. Παρακάλεσε τον Θεό νά με λυπηθεί. Θέλω νά πεθάνω, μα δέ μπορώ. «Αχ! ‘Όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. Θυμάσαι, λίγες μέρες πριν πεθάνω, πού ήρθες στο σπίτι μου και μιλούσες για θρησκευτικά; «Ήτανε και δύο άλλοι φίλοι μου, άπιστοι κι αυτοί Σαν κι εμένα. ‘Εκεί πού μιλούσες, εκείνοι χαμογελούσανε. Σαν έφυγες, μου είπανε: Κρίμα, νά ‘χει τέτοιο μυαλό, και νά πιστεύει στις ανοησίες πού πιστεύουνε οί γριές! μία άλλη μέρα, σου είχα πει όπως και πολλές άλλες Φορές: «Βρε Φ., μάζευε λεφτά, Θα πεθάνεις στην ψάθα. Βλέπεις εγώ πόσα έχω, και πάλι θέλω κι άλλα». »Τότε μου είπες: «» Έχεις κάνει συμβόλαιο με τον χάρο πώς Θα ζήσεις τόσα χρόνια πού θέλεις, για νά καλοπεράσεις ατά γερατειά σου;». Σου λέγω εγώ: «Θα δεις πόσο χρόνο Θα πάγω! Τώρα είμαι εβδομηνταπέντε. Θα περάσω τά εκατό. ‘Έχω εξασφαλίσει τά παιδιά μου, ο γιος μου βγάζει λεφτά πολλά, την κόρη μου την πάντρεψα μ’ έναν πλούσιο από την ‘Αβησσυνία, εγώ κι ή γυναίκα μου έχουμε και παραέχουμε. Όχι Σαν κι εσένα, πού ακούς αυτά πού λεν οί παπάδες Χριστιανικά τά τέλη της ζωής ημών. Τι Θα βγάλεις από τά Χριστιανικά τά τέλη;. Παρά νά ‘χεις στην τσέπη σου, και μη σε μέλει. ‘Εγώ νά δώσω ελεημοσύνη; και γιατί έκανε φτωχούς ο πολυεύσπλαχνος Θεός σας; για νά τούς θρέφω εγώ; ‘Άμ βάζουνε εσάς και ταΐζεται τούς τεμπέληδες, για νά πάτε στο Παράδεισο! ‘Ακούς εκεί Παράδεισο; ‘Εγώ ξέρεις πώς είμαι γιος παπα, και τά γνωρίζω καλά αυτά τά κόλπα. μα νά τα πιστεύουνε αυτά οί μικρόμυαλοι. Όχι όμως κι εσύ, πού έχεις τέτοια σπουδή, και νά πας χαμένος. ‘Εσύ, όπως πας, Θα πεθάνεις πριν από μένα, Θα πάρεις και στο λαιμό σου την οικογένειά σου. μα εγώ, σου λέγω και σου υπογράφω, Σαν γιατρός, που είμαι, πως θα ζήσω εκατό δέκα χρόνια ». Λέγοντας αυτά, στριφογύριζε από δω κι από κει, σαν νά Ψηνότανε απάνω σε καμιά σκάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα από το στόμα του: «»Αχ! Ούχ! Ού! Ού! Ού! Χού!» Ησύχασε για λίγο και ξαναείπε: «Αυτά έλεγα, μα σε λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα κι έχασα το στοίχημα! Τι ταραχή! Τι τρομάρα τράβηξα! Σαστισμένος, μία βούλιαζα και μία ανέβαινα απάνω, και φώναζα: «Έλεος! μα κανένας δεν μ’ άκουγε. Ένα ρεύμα με κλωθογύριζε Σαν νά ‘μου να κανένα ψόφιο ποντίκι. Τι τράβηξα ως τά τώρα, και Τι τραβώ. Τι αγωνία εΙναι αυτή! Όλα όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. το κέρδισες το στοίχημα. ‘Εγώ, τότε πού βρισκόμουνα στο κόσμο πού ζεις, ήμουνα ο έξυπνος. Ήμουνα γιατρός, κι είχα μάθει να μιλώ και νά μ’ ακούνε, νά κοροϊδεύω Τη θρησκεία, νά συζητώ για χειροπιαστά πράγματα. Τώρα όμως βλέπω πώς χειροπιαστά εΙναι εκείνα πού τά έλεγα παραμύθια και χαρτοφάναρα. Χειροπιαστή εΙναι ή αγωνία πού βρίσκουμε. Αχ! Τούτος Θα εΙναι ο σκώληξ ο ακοίμητος, τούτος θα εΙναι ο βρυγμός των οδόντων!». Απάνω σ’ αυτά, χάθηκε από τά μάτια μου, κι άκουγα μονάχα τά βογκητά του, πού και κείνα σβήσανε σιγά-σιγά. με πήρε λίγο ο ύπνος, μα σε μία στιγμή, κατάλαβα νά με σπρώχνει Ένα παγωμένο χέρι. Άνοιξα τά μάτια μου, και τον βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη Τη φορά ήτανε ακόμα πιο φριχτός και πιο μικρόσωμος. Είχε γίνει ίσαμε Ένα βυζανιάρικο παιδάκι, μ’ Ένα μεγάλο γέρικο κεφάλι, πού το κουνούσε από δω κι από κει Άνοιξε το στόμα του και μου είπε: «σε λίγη ώρα Θα ξημερώσει και Θα ‘ έρθουνε νά με πάρουνε εκείνοι πού με στείλανε!» του λέω: « Ποιοι σε στείλανε;». Είπε κάτι μπερδεμένα λόγια, δίχως νά καταλάβω τίποτα. Ύστερα μου λέγει: «’Εκεί πού βρίσκομαι εΙναι κι άλλοι πολλοί από κείνους πού σε περιπαίζανε για την πίστη σου, και τώρα καταλάβανε πώς οι εξυπνάδες δεν περνούνε παραπέρα από το νεκροταφείο. ΕΙναι και κάποιοι άλλοι πού τούς έκανες καλό, κι αυτοί σε κακολογούσανε. Κι όσο τούς συχωρούσες, τόσο αυτοί γινότανε χειρότεροι. Γιατί ο πονηρός άνθρωπος αντί νά τον κάνει ή καλοσύνη νά χαίρεται, αυτός πικραίνεται, επειδή τον κάνει νά νοιώθει τον εαυτό του νικημένο. Τούτοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από μένα, και δέ μπορούνε νά βγούνε από τη σκοτεινή φυλακή τους για νά ‘ρθουνε νά σε βρούνε, όπως έκανα εγώ. Βασανίζονται πολύ σκληρά, γιατί δέρνονται με τη μάστιγα της αγάπης, όπως είπε ένας άγιος. Πόσο αλλιώτικος είναι ο κόσμος απ’ ο, τι τον βλέπαμε! Ανάποδος από την έξυπνη αντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πώς ή εξυπνάδα μας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες, κι οι χαρές μας Ψευτιά και απάτη. ‘Εσείς πού έχετε στην καρδιά σας το Χριστό, και πού για σας ο λόγος του ειναι αλήθεια, ή μονάχη αλήθεια, εσείς κερδίσατε το Μεγάλο Στοίχημα, πού μπαίνει ανάμεσα στους πιστούς και στους απίστους, αυτό το στοίχημα πού το έχασα εγώ ο ελεεινός, και χάθηκα, και τρέμω κι αναστενάζω, και δε βρίσκω ησυχία. :Αληθινά, στο Άδη δεν υπάρχει πια μετάνοια. Αλίμονο σ’ όσους πορεύονται όπως πορευθήκαμε εμείς, τον καιρό πού είμαστε απάνω στη γη. Η σάρκα μας είχε μεθύσει, και εμπαίξαμε εκείνους πού πιστεύανε στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή, κι ο πολύς κόσμος μας χειροκροτούσε. Σας λέγαμε ανόητους, σας κάναμε περίπαιγμα, κι όσο εσείς δεχόσαστε με καλοσύνη τά πειράγματά μας, τόσο μεγάλωνε ή δική μας ή κακία. Βλέπω και τώρα πόσο θλιβόσαστε από το φέρσιμο των κακών ανθρώπων, αλλά πώς δεχόσαστε με υπομονή τις φαρμακερές σαΐτες πού βγάζουνε από το στόμα τους, λέγοντάς σας υποκριτές, θεομπαίχτες και λαοπλάνους. Αν βρισκότανε, οι δυστυχείς στη θέση πού βρίσκομαι τώρα, και βλέπανε από δω πού βλέπω, Θα τρομάζανε για ο,τι κάνουνε. Θέλω νά φανερωθώ σ’ αυτούς και νά τούς πω ν’ αλλάξουνε δρόμο, μα δεν έχω την άδεια, όπως δεν την είχε κι εκείνος ο πλούσιας και για τούτο παρακαλούσε τον Πατριάρχη Αβραάμ νά στείλει το φτωχό το Λάζαρο. μα και εκείνον δεν τον έστειλε, και τούτο, για νά γίνουνε ίδια άξιοι της καταδίκης όσοι αμαρτάνουνε, κι άξιοι της σωτηρίας όσοι πορεύονται τη στράτα του Θεού. «Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθέτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνη ποιησάτω έτι, και ο άγιος άγιασθήτω έτι». Μ` αυτά τά λόγια, τον έχασα από μπροστά μου. Βιβλιογραφία. ΤΑ Μυστικά Άνθη , εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1973. «Απίστευτα και όμως αληθινά» εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη. Θεσσαλονίκη
Τα 23 Τελώνια είναι 23 έλεγχοι που υφίσταται η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του για συγκεκριμένα αμαρτήματα. Σε κάθε έλεγχο εξετάζετε η ψυχή για ένα συγκεκριμένο αμάρτημα. Αν δεν έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα προχωρά στο επόμενο τελώνιο και αν κατορθώσει και περάσει και το εικοστό τρίτο τελώνιο φτάνει μπροστά στην Πύλη του Παραδείσου. Αν όμως έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα, τότε τα τελώνια αυτού του ελέγχου την αρπάζουν και την οδηγούν στο σκοτεινό Άδη, όπου περιμένει την Τελική Κρίση στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, για να οδηγηθεί τελικά στην Κόλαση.
1. το τελωνιο της κακολογιας 2. το τελωνιο της υβρης 3. το τελωνιο του φθονου 4. το τελωνιο του ψεματος 5. το τελωνιο του θυμου και της οργης 6. το τελωνιο της υπερηφανιας 7. το τελωνιο της βλασφημιας 8. το τελωνιο της φλυαριας και της ανοησιας 9. το τελωνιο του τοκου και του δολου 10. το τελωνιο της τεμπελιας και του υπνου 11. το τελωνιο της φιλαργυριας 12. το τελωνιο της μεθης 13. το τελωνιο της μνησικακιας 14. το τελωνιοτης μαγειας και της μαντειας 15. το τελωνειο της λαιμαργιας 16. το τελωνειο της ειδωλολατρειας 17. το τελωνειο της ομοφυλοφιλιας 18. το τελωνειο της φιλαρεσκειας 19. το τελωνιο της μοιχειας 20. το τελωνειο του φονου 21. το τελωνιο της κλεψιας 22. το τελωνιο της πορνειας 23. το τελωνιο της ασπλαχνιας
Ας δουμε αναλυτικα πως περιγραφεται ο δρομος για την Πυλη του Παραδεισου μεσα απο την οπτασιου του μοναχου Γρηγοριου…
Φοβερά οπτασία την οποία είδε ένας μοναχός ονομαζόμενος Γρηγόριος, ο οποίος για ένα διάστημα ήταν μαθητής του Αγίου Βασιλείου του νέου επί Βασιλέως Λέοντος σοφού κατά τον 9ον αιώνα.
Ο Άγιος Βασίλειος ο νέος ήταν πνευματικός Πατέρας του οσίου Γρηγορίου, ο οποίος είχε επίσης πολλά άλλα πνευματικά τέκνα μεταξύ των οποίων ήταν και μια ευλαβέστατη γυναίκα ονομαζόμενη Θεοδώρα η οποία υπηρετούσε τον Άγιο Βασίλειο σε όλη της τη ζωή.
Έφθασε δε ο καιρός του θανάτου της και απέθανεν εντός ολίγων ημερών. Εγώ δε (ο Γρηγόριος) ευρισκόμενος σε απορία ζητούσα να μάθω και ενοχλούσα τον Άγιο για να μου ειπή εάν εσώθη η Θεοδώρα και που ευρίσκεται. Ο Άγιος Βασίλειος μετά τις πολλές μου ενοχλήσεις, μου είπεν: «Τέκνον μου Γρηγόριε αύτη τη νύχτα πορεύομαι πρός την Θεοδώρα και έλθε και συ μαζί μού για να την ιδής.» Εγώ ασπάσθηκα την δεξιά του χείρα και πορεύθηκα να κοιμηθώ. Και γενόμενος σε έκσταση ευρέθηκα σε ένα ανηφορικό και στενό μέρος, και εκεί βλέπω ωραιότατα παλάτια εξαστράπτοντα και κτυπόντας την πόρτα παρουσιάσθηκαν δύο γυναίκες και μου λέγουν.
Αυτά τα παλάτια είναι του πατρός Βασιλείου ο οποίος πριν από λίγο πέρασεν από εδώ και πήγε να ιδή την Θεοδώρα η οποία βρίσκεται εδώ. Ακούωντας δε η Θεοδώρα το όνομα της, έτρεξε στην πόρτα, μ’ ενηγκαλίσθη και μου λέγει: «Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε! Πως ήλθες εδώ; Μήπως απέθανες και ήρθες εδώ;» Εγώ της αποκρίθηκα: «Δεν απέθανα αλλά ευρίσκομαι ακόμη στο σώμα μου στον μάταιο εκείνο κόσμο. Οι ευχές όμως του πνευματικού μας Πατρός Βασιλείου με έφεραν εδώ να σε δω όπου πολύ επιθυμούσα και τον ενοχλούσα κάθε ημέρα για να μάθω πού ευρίσκεσαι, και εάν εσώθης. Και σε παρακαλώ να μου πής πέρι του χωρισμού της ψυχής από το σώμα, πόσους πόνους έχει και πως επέρασες από τα φοβερά τελώνια του αέρος, και τις εξετάσεις των πονηρών δαιμόνων. Διότι κι εγω μέλλω εντός ολίγου και κάθε άνθρωπος στο τέλος της ζωής του να διέλθωμεν.»
Και απεκρίθη η Θεοδώρα και του λέγει: «Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε πως θα σου διηγηθώ τον φόβο και τον τρόμον εκείνης της ώρας του χωρισμού της ψυχής από του σώματος; Πως θα σου εξηγήσω τους πόνους και τις οδύνες του χωρισμού της ψυχής; Σου παριστάνω τέκνο μου να τεθή άνθρωπος γυμνός επάνω σε κάρβουνα και να διαλύεται εώς ότου εξέλθη η ψυχή του.
Τόσον δριμείς και ανυπόφοροι είναι οι πόνοι του χωρισμού της ψυχής του αμαρτωλού όπως εγώ, του δε δίκαιου τέκνον μου Γρηγόριε δεν γνωρίζω.» Όταν βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και ψυχομαχούσα έβλεπα γύρω μου τα πονηρά πνεύματα των δαιμόνων, άλλους μεν σαν μαύρους σκύλους, και εγαύγιζαν, άλλους δε σαν ταύρους μουγκρίζοντας και λυσσόντας στρέφοντας τα άγρια και άσχημα πρόσωπα τους κατ’ απάνω μου και με φοβέριζαν. Εγώ δε έστρεφα τα μάτια μου σε άλλο μέρος για να μην βλέπω την άσχημη μορφή τους και τον θόρυβο που έκαναν, αλλά ήταν αδύνατο, τέκνο μου Γρηγόριε να αποφύγω.
Και ενώ ήμουν σε τόσην στεναχώρια βλέπω ξαφνικά δύο νέους αστραπόμορφους με χρυσά μαλλιά, και στάθηκαν στα δεξιά του κρεβατιού μου, και ο ένας απ’ αυτούς άρχισε να φοβερίζη τους φοβερούς εκείνους δαίμονες λέγοντας: «Φύγετε παμμίαροι και αγριοπρόσωποι διότι δεν έχετε να κερδήσετε τίποτε α’ αυτή την ψυχή.» Αυτοί δε έφεραν τις αμαρτίες μου όσας εποίησα από τα νιάτα μου, είτε σε λόγια, είτε σε πράξεις και εφώναζαν όλα τ’ αμαρτήματα μου ακόμη και όσα δεν έπραξα. Εγώ δε με φόβω και τρόμω επρόσμενα το θάνατο και εξαιφνής ήλθεν ο θάνατος σαν ένας νέος χονδρός και οργισμένος, σαν λιοντάρι, φορτωμένος διάφορα εργαλεία και είπαν σ’ αυτόν οι Άγγελοι· λύσαι τις αρθρώσεις του σώματος και μην της δώσης πολλούς πόνους διότι τ’ αμαρτήματα της είναι λίγα· τότε άρχισεν από τα πόδια και έλυε τις αρθρώσεις του σώματος μου, και τότε αισθανόμουν οτι νεκρωνόταν το σώμα μου, και τελικά ο τύρρανος εκείνος γέμισε ένα ποτήρι με πικρό περιεχόμενο, μου το πότισε και ευθής εξήλθεν η ψυχή μου από το σώμα μου, τότε την παράλαβαν οι δύο Άγγελοι και εγώ θαύμαζα για τα γινόμενα, διότι δεν ήξερα ότι συμβαίνουν αυτά στον καιρό του θανάτου στον ταλαίπωρο άνθρωπον. Και οι Άγγελοι εξέταζαν τα καλά έργα που έκαμα στη ζωή μου, αν νήστευσα, αν πήγαινα εκκλησία και αν στεκόμουν με φόβο Θεού, αν τάϊσα τους πεινώντες, αν επισκέφθηκα ασθενείς, αν δεχόμουν ξένους στο σπίτι μου, αν έδωκα το καλό παράδειγμα στους άλλους, αν υπέμεινα βρισιές, αν απέφευγα όρκους, αν δεν βλασφημούσα, αν δεν καλλοπιζόμουν, και πολλά άλλα, τα εζύγισαν αυτά με τις αμαρτίες μου οι δε δαίμονες έτριζαν τα δόντια τους σε μένα και ορμούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων, και να με ρίξουν στον άχαρον Άδην.
Ξαφνικά ήλθεν ο πνευματικός μου Πατέρας Βασίλειος και είπε προς τους Αγγέλους: Κύριοι μου επειδή αυτή η ψυχή με υπηρέτησεν στη ζωή μου, παρακάλεσα τον Κύριον να την συγχωρέση και να τη σώση από τα χέρια των δαιμόνων, και οι Άγγελοι πετώντας αμέσως ανεβαίναμεν στον ουρανό ανατολικά, και ανεβαίνοντας συναντήσαμεν:
1. Το τελώνιο της καταλαλιάς Εδώ υπήρχε μιά σύναξις μαύρων, και μας σταμάτησαν, και λυσσόντας σαν σκύλλοι ζητούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων. Και μάρτυς μου ο Κύριος τέκνον μου Γρηγόριε, μου εφανέρωσαν όσους κατέκρινα στη ζωή μου και όχι μόνο τ’ αληθινά αλλά με συκοφαντούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα εναντίων μου. Οι δε Άγγελοι καταφρονήσαντες αυτούς, και πετώντας τις πτέρυγες τους ανεβαίναμεν στον ουρανό.
2. Τελώνιο της ύβρεως Και ανεβαίνοντας λίγο συνατήσαμε το τελώνιο της ύβρεως, και εδώ πολυαγωνιζόμενοι οι Άγγελοι, με τις ευχές του Πατρός μας Βασιλείου, αναχωρίσαμεν και συνομιλούντες οι Άγγελοι έλεγαν· αληθινά μεγάλην ωφέλειαν βρήκε αυτή η ψυχή από τον Άγιον Βασίλειον.
3. Τελώνιον του φθόνου Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του φθόνου, και μη έχοντας τίποτα οι δαίμονες εναντίων μου επεράσαμεν ανενόχλητοι· αν και έτριζαν τα δόντια τους, οι αγριοπρόσωποι εκείνοι μαύροι να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων· και έτσι περάσαμε το τελώνιο τούτο.
4. Τελώνιον του ψεύδους Και ανεβαίνοντας, σε πολύ ύψος φθάσαμεν στο τελώνιο του ψεύδους όπου εκεί πολύ πλήθος δαιμόνων με άσχημα πρόσωπα έτρεχαν κατ’ απάνω μου, κραυγάζοντας και λυσσόντας έφεραν πολλές αποδείξεις, και είχαν γραμμένα πολλές ανόητες λέξεις που έλεγα στην παιδική μου ηλικία μέχρι και τα πρόσωπα που τα έλεγα και ζητούσαν απολογία από τους Αγγέλους. Και οι Άγγελοι πληρώσαντες από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.
5. Το τελώνιο του θυμού και της οργής Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του θυμού και της οργής, όπου εκεί πλήθος μαύρων λυσσόντας σαν σκύλλοι δάγκωναν ο ένας τον άλλον και κατατρώγονταν αναμεταξύ τους και σαν αγριόχοιροι ορμόντας εναντίων μου, έκαμναν τα σχήματα και τα καμώματα που έκανα όταν θυμονόμουν και όταν εκρατούσα έχθρα και μνησικάκουν με κανένα· και εδώ πληρώνοντας από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.
6. Τελώνιον υπερηφάνειας
Και ανεβαίνοντας λίγον οι Άγγελοι εφθάσαμεν στο τελώνιο της υπερηφάνειας και ψάχνοντας πολλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα να με κατηγορήσουν διότι ήμουν φτωχή και περνώντας ανενόχλητοι φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας.
7. Τελώνιον της βλασφημίας
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας, και αμέσως όταν μας είδαν οι δαίμονες έτρεξαν κατ’ απάνω μας τρίζοντας τα δόντια και βλασφημούντες, εγώ έτρεμα από τον φόβο μου και μου έλεγαν οτι βλασφήμησα τρείς φορές στη νεότητα μου· οι δε Άγγελοι εφεραν απόδειξη οτι εξομολογήθηκα και αναχωρήσαμεν αφήνοντας τους δαίμονες άπρακτους.
8. Τελώνιον της φλυαρίας και αστειολογίας
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιον της αστειολογίας και φλυαρίας και ζητούσαν οι δαίμονες να δώσω απολογίαν για τα αισχρόλογα, τις αστειολογίες και άσεμνα τραγούδια που έλεγα στη νεότητα μου και απορούσα πως τα θυμούνταν, ενώ εγώ από την πολυκαιρία τα ξέχασα· και πληρώνοντας οι Άγγελοι ανεχωρήσαμεν.
9. Τελώνιον του τόκου και δόλου Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο του τόκου και του δόλου που εξετάζει τους τοκογλύφους και δόλιους, και χωρίς να βρουν τίποτα οι δαίμονες να αποδείξουν αναχωρήσαμεν.
10. Τελώνιον της οκνηρίας και του ύπνου
Και ανεβαίνοντας φθάσαμε στο τελώνιο της οκνηρίας όπου οι δαίμονες με εξέτασαν αν κοιμώμουν πολύ και βαριόμουν να σηκωθώ να προσευχηθώ ή να πάω στην εκκλησία ή αν μπορούσα να κάμω κανένα καλό και αμελούσα· και χωρίς να βρούν τίποτα αναχωρήσαμεν ανενόχλητοι.
11. Τελώνιον της φιλαργυρίας Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της φυλαργυρίας στο οποίο υπήρχε πολύ σκοτάδι και ομίχλη· και εξετάζοντας οι δαίμονες και αφού δεν βρήκαν τίποτα επειδή ήμουν φτωχή, φύγαμεν ανενόχλητοι.
12. Τελώνιον της μέθης
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μέθης, και ορμόντας οι δαίμονες σαν λύκοι αρπακτικοί κατ’ απάνω μας, εξέταζαν το κρασί που ήπια σ’ όλη μου τη ζωή· και με κατηγορούσαν οτι στο τάδε σπίτι ήπιες τόσα ποτήρια, στον τάδε γάμον εμέθυσες και όσα μου έλεγαν ήσαν αληθινά· και πληρώνοντας οι Άγγελοι αναχωρήσαμεν και ανεβαίνοντας οι Άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους: «Μεγάλον κίνδυνον έχει η ψυχή εώς ότου περάσει τα ακάθαρτα τελώνια του αέρος», και εγώ τους λέγω: «Ναι κύριοι μου, και νομίζω πως κανείς από τους ζωντανούς ανθρώπους δεν θα γνωρίζη το τι συμβαίνει μετά τον χωρισμό της ψυχής από τους δαίμονες του αέρος, και αλλοίμονο στους αμελείς το τι τους περιμένει.», και οι Άγγελοι αποκρίθηκαν και είπαν: «Οι αγίες Γραφές αναλαμβάνουν όλα αυτά, αλλά οι ταλαίπωροι ανθρώποι σκοτεισμένοι από την πολυτέλεια, τροφές και ηδονές του κόσμου, τυφλόνονται και δεν πιστεύουν οτι θα πεθάνουν και δεν φροντίζουν να κάμνουν καλά έργα για την ψυχή τους· και αλλοίμονο στους αμελείς διότι τους αρπάζουν οι δαίμονες και τους ρίπτουν στον σκοτεινόν Άδην μέχρι της κρίσεως οπότε θα δικασθούν και θα απολάβη ο κάθε ένας οτι έπραξε.»
13. Τελώνιον της μνησικακίας Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μνησικακίας που εξετάζει αυτούς που έχουν έχθρα, και δεν συγχωρούν τους αδελφούς τους. Και ορμόντας οι δαίμονες κατ’ απάνω μου, εξέταζαν τα κατάστιχα τους, να βρούν κανένα πταίσιμο να με αρπάξουν· και χωρίς να βρούν φώναξαν σαν λυσσασμένα σκυλιά οτι ξεχάσαμεν να τα γράψουμεν, και αναχωρήσαμεν ανεβαίνοντας, και ρώτησα τους Αγγέλους πως γνωρίζουν οι δαίμονες τις αμαρτίες των ανρθώπων, και μου αποκρίθηκαν οι Άγγελοι: «Δεν γνωρίζεις, οτι μετά το βάπτισμα κάθε χριστιανός λαμβάνει έναν Άγγελο σαν φύλακα να τον φυλάει, και να τον οδηγή στο καλό, και να γράφη τα καλά του έργα· ομοίως δε τον ακολουθή και ένας διάβολος και γράφη τις κακές του πράξεις, και τις αναγγέλλει στο κάθε τελώνιο που ανήκει η αμαρτία και γι’ αυτό γνωρίζουν οι δαίμονες, και όταν η ψυχή χωρίση από τοσώμα και ανέρχεται στους ουρανούς την εξετάζουν δαίμονες σε κάθε τελώνιο και τούτο γίνεται στους ορθόδοξους χριστιανούς μόνο, στους δε απίστους και ασεβείς δεν υπάρχει καμιά εξέτασις.»
14. Τελώνιον της μαγείας και γοητείας Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μαγείας και γοητείας. Εδώ οι δαίμονες ήσαν σαν άγρια ζώα· άλλοι είχαν μορφή σκύλλου, άλλοι σαν βόδια, άλλοι σαν φίδια, με άσχημη μορφή, αλλά με θείαν χάρην όταν με εξέτασαν δεν βρήκαν τίποτα, και ανεβαίνοντας ρώτησα τους Άγγελους με τι τρόπον μπορούν να σβήσουν από τα κατάστιχα των δαιμόνων τα αμαρτήματα των ανθρώπων, και οι Άγγελοι μου αποκρίθησαν: «Συγχωρούνται τα αμαρτήματα οταν ο άνθρωπος μετανοήση και εξομολογηθή στον πνευματικόν και κάμη τον κανόνα που του έβαλεν τότε εξαλείφονται τα αμαρτήματα από τα κατάστιχα των δαιμόνων· και λυσσώντας οι δαίμονες τους πολεμούν για να τους ρίψουν σε νέα αμαρτήματα. Γι’ αυτό η εξομολόγηση και η μετάνοια γίνονται αιτίες να συγχωρηθούν οι ανθρώποι και να περάσουν ελεύθερα τα εναέρια τελώνια. Αλλά πολλοί ανθρώποι λέγουν οτι τα εξομολογούνται στον Θεό· και άλλοι πάλι ζητούν να εύρουν πνευματικόν συγκαταβατικόν για να αποφύγουν τον κανόνα· Αλλά αυτή δεν είναι μετάνοια αλλά πονηρία και ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Και όπως στην ασθένεια του σώματος εκλέγουμεν τον καλύτερον ιατρόν, έτσι πολύ περισσότερον στην ασθένεια της αθάνατης ψυχής να εκλέγουμε τον θεοφοβούμενον και αυστηρόν πνευματικό, και να τον έχει κανείς μέχρι τέλους της ζωής· αλλιώς πλανούνται οι ανθρώποι και δεν μπορούν να περάσουν τα τελώνια του αέρος.»
15. Τελώνιον της γαστριμαργίας και πολυφαγίας Αυτά καθώς μου έλεγαν φθάσαμε στο τελώνιο της γαστριμαργίας και πολυφαγίας, όπου οι δαίμονες ήσαν πολύ χονδροί σαν τους χοίρους, δυνατοί και άγριοι, και έτρεξαν κατ’ απάνω μου, γαυγίζοντας, και μου φανέρωσαν τις πολυφαγίες που έκαμνα απο μικρήν ηλικία μέχρι που γέρασα, και οτι δεν νήστευα Τετάρτη και Παρασκευή μέχρι και τις 40στάς χωρίς εγκράτεια· και οι Άγγελοι φέρνοντας τα καλά μου έργα για πληρωμή αναχωρήσαμεν.
16. Τελώνιο της ειδωλολατρίας Και φθάσαμεν στο τελώνιο της ειδωλολατρίας και διαφόρων αιρέσεων, και χωρίς να βρούν τίποτα οι δαίμονες αναχωρίσαμεν.
17. Τελώνιον της αρσενοκοιτίας Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της αρσενοκοιτίας· και ο πρώτος αυτών καθόταν σαν φοβερός δράκωνταςαλλάσωντας μορφές πότε σαν αγριόχοιρος, πότε σαν ποντικός, πότε σαν θηριόψαρο και τριγύρω αυτού βρώμα και ανυπόφορη δυσσωδία και επλάγιαζε ασχημονώντας. Και επειδή δεν βρήκε τίποτα εναντίων μου, αναχωρήσαμεν, και μου έλεγαν οι Άγγελοι οτι πολλοί φθάνουν μέχρι εδώ ανεμπόδιστα, και για την αισχρήν αυτήν πράξιν, καταγκρεμίζονται στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.
18. Τελώνιον των χρωματοπροσώπων
Και μιλώντας φθάσαμεν στο τελώνιο το οποίον εξετάζει άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι καλλωπίζουν τα πρόσωπα τους με διάφορα χρώματα, και μυρωδικά και δεν ευχαριστούνται με το κάλλος που τους έδωσεν ο Θεός. Εγώ είχα χρωματισθή δυό φορές στη ζωή μου και οι δαίμονες εξέταζαν να με κρατήσουν οι Άγγελοι όμως επάλευαν με πολύν κόπον φέρνοντας τις καλές μου πράξεις, και κερδίζοντας αναχωρίσαμεν.
19. Τελώνιον της μοιχείας Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μοιχείας το οποίον εξετάζει τους μοίχους και μοιχαλίδας· δηλαδή τους παντρεμένους οι οποίοι πηγαίνουν σε ξένες γυναίκες και μολύνουν το στεφάνι τους. Επίσης εδώ στο τελώνιον αυτό εξετάζονται και οι παρά φύσιν πράξαντες με τις γυναίκες τους. Αλλά επειδή εγώ δεν είχα ευθύνη από αυτά αναχωρίσαμεν χωρίς πρόβλημα.
20. Τελώνιον του φόνου και της εκτρώσεως
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στους τελωνάρχες του φόνου οι οποίοι εξετάζουν τους φονιάδες, μέχρι και τις γυναίκες που αποβάλλουν από την κοιλία τους βρέφη και μέχρι και αυτούς που αποφεύγουν την τεκνογονία· και από εδώ με την χάρην του Θεού αναχωρήσαμεν χωρίς πρόβλημα.
21. Τελώνιον της κλοπής Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της κλοπής που εξετάζει τους κλέφτες και εξετάζοντας με καλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα και αναχωρίσαμεν ανεμπόδιστα.
22. Τελώνιον της πορνείας. Και ανεβαίνοντας πολύ ψηλά φθάσαμεν στην θύρα του Ουρανού, όπου βρίσκεται το τελώνιο το οποίον εξετάζει τους πόρνους. Ο αρχηγός τους καθώταν σε υψηλό θρόνο και φορούσεν φόρεμα ραντισμένο με αφρούς και αίματα κάθε ακαθαρσίας πλυμμηρισμένον, το οποίον έγινε αυτό από τις ακαθαρσίες της πορνείας. Και ωρμόντας οι δαίμονες κατ’ απάνω μου με εκατηγορούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα, και ετόλμησαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων και να με ρίψουν στον άχαρον Άδην. Οι δε Άγγελοι αντίλεγαν σ’ αυτούς, οτι είχα εξομολογηθή και παραίτησα από πολύν καιρόν αυτά. Και λέγοντας ψέματα οι δαίμονες έλεγαν οτι δεν τα εξομολογήθηκα ούτε κανόνα έλαβα από πνευματικόν, και οι Άγγελοι αναχώρησαν, τρίζοντας οι ακάθαρτοι δαίμονες τα δόντια τους. Και προχωρόντας μου λένε οι Άγγελοι οτι πολύ λίγοι περνούν από αυτό το τελώνιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται μέχρι εδώ πέφτουν στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.
23. Τελώνιον της ασπλαχνίας. Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της ασπλαχνίας, το οποίο εξετάζη τους σκληρόκαρδους και ανελεήμονες και εξετάζοντας με οι δαίμονες και χωρίς να με βρουν άσπλαχνη διότι ελεούσα τους φτωχούς, και καταντροπιασθέντες οι δαίμονες, αναχωρήσαμεν απ’ αυτούς.
Η πύλη του Ουρανού. Και ανεβαίνοντας χαρούμενοι φθάσαμεν στην πύλη του Ουρανού, η οποία ακτινοβολούσε και έλαμπε σαν καθαρό χρυσάφι και είχεν υπερθαύμαστην ωραιότητα, που δεν μπορεί γλώσσα ανθρώπου να την διηγηθή. Ο θυρωρός, ήταν ενας αστραπόμορφος νέος με χρυσά μαλλιά και μας δέχθηκε χαρούμενος δοξάζωντας τον Θεόν διότι περάσαμε τα εναέρια τελώνια των δαιμόνων.
Και περνώντας την πύλη του ουρανού είδαμεν πλήθος αστραπόμορφων νέων οι οποίοι ακτινοβολούσαν σαν τον ήλιο και χαίρονταν όλοι και ευφραίνονταν, για την σωτηρία μου· εμείς πορευθήκαμεν με αγαλλίαση και χαράν ανεκλάλητον για προσκύνησιν του αστραπόμορφου θρόνου του Θεού, και Σωρήρα Ημών Ιησού Χριστού. Και είδαμεν σύννεφα όχι σαν τα συνηθισμένα τα οποία παραμέριζαν για να περάσουμεν. Και είδαμεν άλλο σύννεφο λευκό και χρυσόμορφο από το οποίο εξέρχονταν αστραπές και παραμέρισε κι αυτό όπως τα άλλα και περνόντας αισθανθήκαμεν γλυκύτατην ευωδία από τον θρόνο του αοράτου Θεού. Και είδαμεν στο άμεσον ύψος αστραποβόλο τον θρόνο του Παντάνακτος Θεού. Εκεί είναι η χαρά των δικαίων και η Αιώνια αγαλλίαση. Κ’ είδαμεν εκεί πλήθος άπειρον αστραπόμορφων νέων, που φορούσαν πολύτιμα φορέματα με χρυσές ζώνες.
