Εγκώμια του Αγίου Νεκταρίου

(Ποίημα Μαριάμ Μοναχής Ιεράς Μονής Κεχροβουνίου Τήνου)

Αι γενεαί πάσαι, μακαρίζομέν σε, Νεκτάριε τρισμάκαρ. Απολαβούσα Πάτερ, Σης θείας βοηθείας, υμνώ σε ευχαρίστως. Από των ρυπαρών μου, χειλέων σοι προσφέρω, ύμνον ευχαριστίας. Άγιε προσδέχου, Σων εγκωμίων ύμνους, ους ευγνωμόνως ψάλλω. Άγιος υπήρξας, εν όλη τη ζωή σου, διό και ηγιάσθης. Αγάπη τετρωμένη, ην η Ση καρδία, Θεού, του εν Τριάδι. Απέλαβες αξίως, την δόξαν του Κυρίου, την άρρητον εν πάσι. Αγάλλου εις αιώνας, συν τοις χοροίς Οσίων, ηγιασμένε Πάτερ.

Βλάστημα υπήρξας, ανθέων γεννητόρων, εν πόλει Σηλυβρία. Βουλή η του Υψίστου, την χάριν των θαυμάτων, παρέσχετό σοι Πάτερ. Βοώμεν επί τούτοις, Δόξα τη παναιτίω Τριάδι τη Αγία. Βλέπομεν εν πόθω ταις εκκλησίαις πάσαις εικόναν την σεπτήν σου. Βαβαί της σης αγάπης, καί της φιλευσπλαχνίας, Νεκτάριε θεόφρων. Βουλόμεθα ω Πάτερ, υμνείν σε κατά χρέος, αλλ' όμως απορούμεν.

Γνωστή η βιοτή σου, τοις θαύμασιν εφάνη, Νεκτάριε τοις πάσι. Γνώρισμα υπάρχει, των αρετών ο πλούτος, ων είχεν η ψυχή σου. Γνώμην ουρανίαν, εκέκτησο εν πάσιν, ως θείος Ιεράρχης. Γεννητόρων πόθον, υπεριδών θεόφρων, Χριστώ προσωκειώθης. Γνωρίζομεν ω Πάτερ ότι ανεκηρύχθη αξίως εν Αγίοις. Γαλήνην και ειρήνην, και ταπεινοφροσύνην, δώρησαι τοις σοις τέκνοις.

Δοξάσας εν τω κόσμω Θεόν τον εν Τριάδι, λαμπρώς αντεδοξάσθης. Δόξαν υπερείδες, ζωής της επιγείου Νεκτάριε θεόφρων. Δόξης ουρανίου προέκρινας τρισμάκαρ και νυν απολαμβάνης. Δόξα σοι Θεέ μου, ότι ο σος θεράπων υπέρ ημών πρεσβεύει.

Δάκρυσιν ενθέοις, θεοφόρε Πάτερ, ήρδευσας την ψυχήν σου. Δεόμαί σου Πάτερ, μη με εγκαταλείπης, εν πάσαις ταις ανάγκαις. Ετέτρωσο αγάπη, του έρωτος του θείου, τρισόλβιε Ιεράρχα. Έχαιρες προσάδων, ύμνους και συγγράφων, τη Κεχαριτωμένη.

Εν πάση ευλαβεία και κλίνεσι γονάτων, Αυτήν θερμώς λιτάζεις. Εκ βάθους της καρδίας, έχαιρες παρέ παντί τω δεομένω. Επίσκεψαι νοσούντας, τους επικαλουμένους, την θείαν σου πρεσβείαν. Εν θλίψεσίν με ούσαν, δεινώς κεκακωμένην, μη υπερίδης Πάτερ.

Ζήσας θεαρέστως, ισότιμος εδείχθης, Αγίων Θεοφόρων. Ζήλον θείον έσχες, εν τη ψυχή σου Πάτερ, ευαρεστείν Κυρίω. Ζωήν την ουρανίαν, ποθεΐν αξίωσαν με, την δούλην του Κυρίου. Ζων εθαυματούργεις, προλέγων τοις αιτούσι, τα μέλλοντα συμβαίνειν. Ζωής της επικήρου, εικότως εμακρύνθης, οικοιωθείς Κυρίω. Ζωής της αϊδίου, ηξίωσαι αξίως, ω θείε Ιεράρχα. Ζωήν την ουρανίαν, ποθείν αξίωσόν με, την δούλη του Κυρίου.

Η ενοικούσα χάρις, εν σοι του Παρακλήτου, δεικνύει σε φωσφόρον. Ήμέραν τε καί νύκτα, το όνομα Κυρίου εκέκτησο μελέτην. Η εν Αιγύπτω Πάτερ, ζωή σου η οσία, ως φως πάσιν εκλάμπει. Ηθέλησας τρισμάκαρ, φθόνου φυγείν τα κέντρα του θρόνου εμακρύνθης. Ημάς ευλαβουμένους, τας θείας αρετάς του, μνησικακίας ρύσαι. Η κλήσις σου και μόνη, ρύεται απάσας εχθρών τας επηρείας.

Θεόθεν οδηγήθης, ελθείν εν τη Ελλάδι Νεκτάριε τρισμάκαρ. Θύων τω Κυρίω, την μυστικήν θυσίαν, λαμπρώς καθηγιάσθης. Θεοσοφίας πάσης, έμπλεως εγένου, μέγιστε Ιεράρχα. Θείοις ίχνεσί σου, μονάζουσαι Παρθένοι, προσήλθον εν Αιγίνη. Θεοσοφίας πάσης, τον νουν ανακαθάρας, επλήσθης θεορρήμον. Θερμός προστάτης πέλεις, των επικαλουμένων, το θείον όνομά σου.

Ίνα προσαγάγης ταύτας τω Κυρίω οσίως ηγωνίσω. Ιδρύσας την Μονήν σου, ταύτην σεμνών παρθένων, ενέπλησας θεόφρων. Ίδετε ω τέκνα, δουλεύσατε Κυρίω εν όλη τη καρδία. Ιερουργίας Πάτερ, τελών εν τη Μονή σου φωτοειδής εγένου. Ιερών οσίων, Νεκτάριε τρισμάκαρ, αγλάισμα υπάρχεις. Ίλέωσαι τον Κτίστην, υπέρ παντός του κόσμου, αιτούμενος ειρήνην.

Κλίμαξ προς το ύψος, ως Θείος ποιμενάρχης, έσω ταις μοναζούσαις. Κόσμιος το ήθος, και ταπεινός και πράος, εφαίνου τοις ορώσι. Κατεύθυνον Κυρίω, ημών τας διανοίας, σεπτή σου προστασία. Κακίαν πάσαν Πάτερ, μακράν εκ της ψυχής μου, δίωξον χάριτί σου. Κόπους και ιδρώτας, μυρίους κατεβάλου, υπέρ της Θείας Μάνδρας. Καλούμεν σε προστάτην, εν πάση ημών θλίψει, αι Μοναχοί της Τήνου.

Λαμπρώς εστολισμένος, χαρίσμασιν αγίοις, Νεκτάριε υπήρχες. Λαλιαί και γλώσσαι, τας θείας αρετάς σου, ου δύνανται υμνήσαι. Λατρεύσας πανοσίως, Θεώ τω εν Τριάδι συνήφθης τοις αγγέλοις. Λάμψιν εκπέμπει θείαν, το θείον πρόσωπόν σου, ηνίκα ιερούγεις. Λατρεύσατε ω τέκνα, Κυρίω μετά φόβου, διδάσκων ουκ επαύσω. Λάμψον εν καρδία εμού της παναθλίας το θείον φως Κυρίου.

Μακάριος εγένου, κτησάμενος εν κόσμω, πλουτοποιόν πτωχείαν. Μετέστης εκ του κόσμου, και προς Θεόν μετήλθες Νεκτάριε παμμάκαρ. Μετά μυρίους πόνους, κατέπαυσας θεόφρων, προς δόξαν ουρανίαν. Μονάς τας ουράνιους, Αγγέλων ένθα δήμοι, εσκήνωσας τρισμάκαρ. Μετά θερμών δακρύων τα τέκνα σου εθρήνουν την Κοίμησίν σου Πάτερ. Μυσταγωγέ του άνω, θυσιαστηρίου, μνείαν ποιού σων τέκνων.

Νόμω υποκύψας, της φύσεως τρισμάκαρ, οσίως εκοιμήθης. Νεκτάριε θεόφρων, άμα τη ση κοιμήσει, έδειξας την σην χάριν. Νόσων καί κινδύνων, απάλλαξον θεόφρων, τους σε υμνολογούντας. Νεκρόν σον θείον σκήνος, η Αίγινα δεχθείσα καρπούται την σην χάριν. Νεκρώσεως χιτώνα αιρέσεων παντοίων σώζε τους πλανηθέντας. Ναμάτων ζωηρρύτων, έμπλησον Ιεράρχα, διψώσαν την ψυχήν μου.

Ξένον όντως θαύμα, το γαρ νεκρόν σου σκήνος, οσμήν θείαν εκπέμπει. Ξενίζεις πάσαν τάξιν, σαις θείαις εμφανείαις, και θαύμασι ποικίλοις. Ξίφος κατά δαιμόνων, Νεκτάριε εδόθη το θείον όνομά σου. Ξένος εν τοις ξένοις, θεόφρων Ιεράρχα έζησας εν τω κόσμω. Ξενίας ουρανίου, αξίωσον σους δούλους, θερμαίς σου ικεσίαις. Ξένισον ω Πάτερ, πάσης φθαρτών εννοίας, τον νουν μου δυσωπώ σε.

Ότε το σον πνεύμα, εις ουρανούς ανήλθε, λαμπρώς εμεγαλύνθης. Οσίων και Δικαίων, ψυχαί εν χαρμόσυνη, υπήντησάν σοι Μάκαρ. Ο τάφος σου ταμείον, ιάσεων τυγχάνει, ημίν Αρχιεράρχα. Οσμήν την ουρανίαν, εκπέμπει θαυμασίως, η θήκη σων λειψάνων. Όσιε Ιεράρχα, Νεκτάριε τρισμάκαρ, χαίρε εις τους αιώνας. Όμματι ευσπλάχνω, επίβλεψον ω Πάτερ, επί την κάκωσίν μου.

Παρεστηκώς τω θρόνω, της Τρισηλίου δόξης, σους δούλους εποπτεύεις. Πάτερ θεοφόρε, Μονήν σου την αγίαν,φύλαττε εις αιώνας. Πάσαν ευλογίαν, δίδου ση προστασία, τη νήσω της Αιγίνης. Παντοίων χαλεπών τε, νοσημάτων Πάτερ, ίασιν ημίν δίδου. Παρά Κυρίου χάριν, απείληφας διώκειν, πνεύματα πονηρίας. Πάσιν άντιλήπτωρ, τοις προσερχομένοις, γενού ω Ιεράρχα.

Ρήτωρ ανεδείχθης, ρημάτων ουρανίων, Χριστού τη Εκκλησία. Ρείθρα ιαμάτων, διαπαντός βλαστάνεις, ηγιασμένε Πάτερ. Ρώσιν θείαν δίδως, τοις εν ασθένεια δεινώς κεκακωμένοις. Ρύεται πας όστις, προσπίπτει τη ση Κάρα, εξ ολέθριων πόνων. Ροήν μου των δακρύων, μετά των ύμνων δέχου, ως συμπαθείας πλήρης. Ρύσαι την ψυχήν μου παθών των ενοχλούντων παρακαλώ σε Πάτερ.

Στενήν και τεθλιμμένην οδόν ανύσας Πάτερ, Χριστώ συνεδοξάσθης. Στηρίζεις θεραπεύων, Νεκτάριε θεόφρων, καρδίας ασθενούσας. Σώζεις εκ θανάτου, τους επικαλούμενους, το θείον όνομά σου. Σύμπασα η νήσος, Αίγινα έγκαυχαται, τη δαψιλεί σου δόξη. Σώσεις την Μονήν σου, κρατύνων και φυλάττων, αυτήν και μεγαλύνων. Σκέπε φρούρει Πάτερ, αεί τας Μονάζουσας, Μονής Κεχροβουνίου.

Την ιεράν στολήν σου, κοσμήσας τω σω βίω, έδειξας λαμπροτέραν. Τα βέλη του Βελίαρ, απήμβλυνας εις το τέλος, στερρά, υπομονή σου. Την κατά των δαιμόνων, λαβών πλουσίαν χάριν, σώζεις τους σε καλούντας. Τας νόσους θεραπεύεις, τους δαίμονας διώκεις, μάστιγι σης πρεσβείας. Τον θείον ποιμενάρχην, αινούμεν σε βοώντες, χαίρε ω θείε Πάτερ. Ταις σαις ευχαίς με ρύσαι, θανάτου αιφνιδίου, σην δούλην Ιεράρχα.

Υπερφυών θαυμάτων, η θήκη σων λειψάνων, εκβλύζει θεία ρείθρα. Υψίστου ων θεράπων, Νεκτάριε παρέχεις, ενί εκάστω χάριν. Υπέρ των Βασιλέων, και πάσης της Ελλάδος, τον Κύριον δυσώπει. Υδάτων ουρανίων, επόμβρησον ρανίδας, ημίν Αρχιεράρχα. Υπέρ των προσιόντων, τοις θείοις σου λειψάνοις, αεί Χριστόν δυσώπει. Υμνούντος την σην θείαν, και φωτοφόρον μνήμην, ρύσαι παντός κινδύνου.

Φιάλη αρωμάτων, της άνω ευωδίας, πέλει ση θεία Κάρα. Φωστήρ λαμπρός εδείχθης, εν τοις εσχάτοις χρόνοις, Χριστού της Εκκλησίας. Φλόγα παθών ποικίλων, σβέσον τη χάριτί σου, σων τέκνων δεομένων. Φίλος ων Κυρίου, Θεού θείας αγάπης, αξίωσον σοι τέκνα. Φωτός σου ταις ακτίσι, φώτισον την ψυχήν μου, εσκοτισμένην ούσαν. Φλέξον τας ακάνθας, δαιμόνων επηρείας, πυρί αϋλω Πάτερ.

Χαίρει εν σοι Πάτερ, Μονή Κεχροβουνίου, τυχούσα των Χαρίτων. Χαράν και θυμηδίαν, ο τάφος σου παρέχει, τοις φόβοι προσιούσι. Χαίρει η Μονή σου την Κάραν σου πλουτούσα αεί μυροβολούσαν. Χείρας σου τς αγίας, Έπαρον τω Κυρίω υπέρ ημών ω Πάτερ. Χαράς μου την καρδίαν, πλήρωσαν, ω Πάτερ, και ρύσαι αθυμίας. Χαρίτωσον τον νουν μου, και τείχισον τας φρένας, παρακαλώ σε Πάτερ.

Ψάλλων παναρμονίως, Θεώ το θείον ύμνον, υπέρ ημών δυσώπει. Ψώμισον ω Πάτερ, λιμώττουσαν ψυχήν μου, του σωτηρίου άρτου. Ψιχίων ουρανίων, της χάριτος Κυρίου, αξίωσον με Πάτερ. Ψαλλούσας και υμνούσας, τας Μοναχάς σε Πάτερ, φρούρει τη ση πρεσβεία. Ψαλλούση μοι εκ πόθου, τας αρετάς σου, Πάτερ της τόλμης σύγγνωθί μοι. Ψυχών τε και σωμάτων, ίασαι τα πάθη, των σε υμνολογούντων.

Ώφθης Ιεράρχα, πράξει και θεωρία, ισάγγελος εν βίω. Ως μέγαν σε αστέρα, νεοφανέντα Πάτερ, τιμά η Εκκλησία. Ω των παραδόξων, θαυμάτων σου παμμάκαρ,α ενεργείς εν κόσμω. Ω πατέρων κλέος, και καλλονή και δόξα, δέξαι ημών τους ύμνους. Ω ηγιασμένε θεράπων του Κυρίου, σκέπε καμέ σην δούλην. Ω θείε Ιεράρχα, δυσώπει τον σωτήρα, καλώς ημάς βιώσαι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνέυματι.

Ω Τριάς Αγία Πατήρ Υιός και Πνεύμα ελέησον τον κόσμο.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν

Ω Παναγία Μήτερ ευχαίς του Ιεράρχου σκέπε τας Μοναζούσας.

Τέλος και τω εν Τριάδι Θεώ ημών Δόξα και αίνος.

ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓΓΕΛΩΝ(Ο ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ)

                  
Ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανης, αρχαίος ιεράρχης της Αλεξανδρινής Έκκλησίας και σύγχρονος του Μ. Αθανασίου (4ος αι.), αξιώθηκε νά δει στήν επίγεια ζωή του πλήθος οραμάτων, κι ανάμεσα σ’ αυτά πολλές άγγελοφάνειες.

Ηταν οικείος και αγαπητός στους αγγέλους. Συχνά του φανερώνονταν, χάρη στήν αγία του βιοτή, και του αποκάλυπταν μυστήρια τοϋ ούρανού, ωφέλιμα και διδακτικά σέ όλους.

Νέος ακόμα ο άγιος, ζώντας στήν Κωνσταντινούπολη, υποχώρησε στήν κακή επιθυμία. Οι δαίμονες πανηγύρισαν γιά τήν ήττα του, πού είχαν προκαλέσει οι ίδιοι με φοβερούς πειρασμούς. Εκείνος όμως, μετανοημενος, τα έβαλε με τή σάρκα του κι άρχισε μ’ όλη του τή δύναμη νά χτυπάει τό πρόσω¬πο του. Πύρινη προσευχή έβγαινε άπό τα χείλη του με κατάνυξη και συντριβή.

Αμεσως παρουσιάστηκε άγιος άγγελος και τόν στεφάνωσε γιά τή μετάνοια του. “Υστερα άπλωσε ένα σχοινί κι έδεσε όλους μαζί τούς δαίμονες, πού τόν είχαν ρίξει στήν αμαρτία. Και βγάζοντας έναν-έναν, τούς έδινε άπό χίλιους ραβδισμούς, λέγοντας:

- “Αλλη φορά νά μή γίνεστε αιτία νά χτυπούν οι δούλοι του Θεού τό κορμί τους!

Ό άγγελος τούς τυράννησε γιά πολύ, κι οι δαίμονες χάλαγαν τόν κόσμο με τις κραυγές τους. Άπό τότε, όταν έβλεπαν τό Νήφωνα, γίνονταν άφαντοι, γιατί φοβούνταν τό ξύλο…

Κάποτε, περνώντας έξω άπό ένα κακόφημο σπίτι, είδε έναν άνθρωπο ευγενικό άλλά θλιμμενο. Έκλαιγε, έχοντας τό πρόσωπο σκεπασμενο με τις πα¬λάμες του και προσευχόταν στενάζοντας.

- Τί συμβαίνει, αδελφέ; τόν ρώτησε ο άγιος. Γιατί είσαι τόσο θλιμμενος;

- Είμαι άγγελος Κυρίου, Νήφων. Αυτή τή στιγμή, μεσα σέ τοϋτο δω τό καταγώγιο, άμαρτάνει με κάποια γυναίκα ο άνθρωπος πού μοϋ ανέθεσε ο Θε¬ός νά προστατεύω. Πώς νά μή θρηνώ γιά τήν εικόνα του Θεού, πού κατρακύλησε τόσο;

- Γιατί δέν τόν νουθετείς νά σταματήσει τήν αμαρτία;

- Δέν μπορώ νά τόν πλησιάσω. ‘Απ’ τή στιγμή πού άρχισε, έγινε δούλος των δαιμόνων, κι έτσι εγώ δέν έχω εξουσία επάνω του.

- Πώς δέν έχεις εξουσία! Δέν σού εμπιστεύθηκε ο Θεός τή σωτηρία του;

- ο Κύριος μας έπλασε τόν άνθρωπο αυτεξούσιο, αποκρίθηκε ο άγγελος, και τόν άφησε νά πορευθεί στό δρόμο πού του αρέσει. Λοιπόν, τί νουθεσία νά του δώσω, άφού ο ίδιος ο Χριστός, με τό δικό Του στόμα, νουθετεί και διδάσκει ν’ απέχουν όλοι άπό τήν αμαρτία;

- Και γιατί σήκωνες τα χέρια σου στόν ουρανό και αναστέναζες;

- Έβλεπα γύρω του τούς δαίμονες νά τραγουδούν, νά παίζουν κιθάρα, νά χτυπούν παλαμάκια και νά τόν περιγελούν. Γι’ αυτό παρακαλούσα τό Θεό νά τόν λυτρώσει, και νά χαρώ έτσι κι εγώ γιά τήν επιστροφή του.

Μιά μερα ο όσιος αξιώθηκε νά δει τήν ακόλουθη οπτασία: Περνώντας έξω άπό ένα σπίτι, είδε μεσα καθισμενους στό τραπέζι τόν οικοδεσπότη με τή γυναίκα και τα παιδιά του. Γύρω τους είδε νά παραστέκουν κάποιοι λαμπροντυμενοι νέοι.

“Τί συμβαίνει;” αναρωτήθηκε. “Οι καθιστοι είναι πάμπτωχοι, ενώ οι όρθιοι λαμπροντυμενοι!”.

Αυτοι οι νέοι, καθώς του φανέρωσε ο Θεός, ήταν άγγελοι. “Εχουν εντολή νά παραστέκουν στους χριστιανούς τήν ώρα του φαγητού με σταυρωμενα χέρια, σάν καλοι δούλοι. “Αν όμως ακούσουν στό τραπέζι κατάκριση ή οποιαδήποτε άλλη κακολογία, φεύγουν αμεσως όπως οι μελισσες απ’ τόν καπνό. Στή θέση τους τότε έρχεται ένα μαύρο δαιμόνιο και κυλιέται ανάμεσα στους συνδαιτημόνες.

Με πολλή χαρά ο όσιος έτρεχε στους ναούς γιά τις ιερές ακολουθίες. Σέ μιά λειτουργία βλέπει ξαφνικά νά κατεβαίνει φωτιά άπό τόν ουρανό και νά σκεπάζει τό θυσιαστήριο και τό λειτουργό. Στόν τρισάγιο ύμνο κατέβηκαν τέσσερις άγγελοι και συνέψαλλαν με τούς πιστούς.

Λίγο πριν άπό τή μεγάλη είσοδο, άνοιξε ο ουρανός κι άρχισαν νά κατεβαίνουν άγγελοι, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες. Αμεσως φάνηκε ένα γλυκύτατο βρέφος. Τό μετέφεραν Χερουβείμ πάνω στίς παλάμες τους καιτό απόθεσαν στό άγιο δισκάριο. Γύρω του μαζεύτηκαν πλήθος λευκοφόροι νέοι.

Όταν βγήκε ο ιερέας γιά τή μεγάλη είσοδο, προπορεύονταν δύο Χερουβείμ και δύο Σεραφείμ, κι ακολουθούσαν άπειροι άγγελοι ψάλλοντας. Μόλις ο λειτουργός τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στήν άγια Τράπεζα, Οι άγγελοι τή σκέπασαν με τις φτερούγες τους. Κι όταν, μετά τό «Πιστεύω», ευλόγησε τα άγια και είπε, «…μεταβαλών τω Πνεύματί σον τω άγίω…», βλέπει ο όσιος έναν άγγελο νά σφάζει με μαχαίρι τό βρέφος. Κι άφού έχυσε τό αίμα του στό άγιο ποτήριο, τεμάχισε τό σώμα του και τό έβαλε πάνω στό δισκάριο.

Όταν ήρθε η ώρα νά μεταλάβουν οι πιστοί, οι άγγελοι παρακολουθούσαν αοράτως. Μόλις πλησίαζε κάποιος ενάρετος, του έβαζαν στεφάνι στό κεφάλι. “Αν όμως ερχόταν κάποιος αμετανόητος, τόν αποστρέφονταν.

Άφού μετέλαβαν όλοι κι έγινε ή κατάλυση, βρέθηκε πάλι σώο τό θείο βρέφος στίς ύπτιες παλάμες τών Χερουβείμ, πού τό ανέβασαν με ψαλμωδίες στόν ουρανό.

Κάποτε ο όσιος, εκεί στήν Κωνσταντινούπολη, επισκέφθηκε τό ναό του άγιου Νικολάου, πού ήταν κοντά στό παλάτι της Αφθονίας. Έκεί αξιώθηκε νά δει και νά συζητήσει με τόν άγιο άγγελο πού φρουρούσε τό ιερό θυσιαστήριο.

- Άπό καιρό έπιθυμούσα νά σέ δώ, είπε ο άγγελος στόν όσιο. Παρακαλούσα τό Θεό νά έρθεις κάποτε νά προσευχηθείς εδώ, γιά νά σε γνωρίσω κοά ν’ απολαύσω την προσευχή σου.

- Που με ξέρεις; απόρησε ο Νήφων. Και γιατί επιθυμείς τόσο πολύ νά δεις ένα γέρο σαπισμενο στην αμαρτία;

- Γι’ αυτό σέ ποθούσα, γιά νά γνωρίσω αυτή σου τήν ταπείνωση. Είχα ακούσει στόν ουρανό ότι σου τή χάρισε ο Χριστός με τό ίδιο Του τό χέρι.

- Μά είναι δυνατό νά γίνεται λόγος στόν ουρανό γιά ένα έκτρωμα σάν κι εμενα;

- Σου είπα τήν αλήθεια. Έγώ, καθώς βλέπεις, υπηρετώ αυτό τό άγιο θυσιαστήριο. Κάθε φορά πού ανεβαίνω στόν ουρανό γιά νά προσφέρω στό Θεό τις προσευχές τών πιστών, ακούω όσα Οι άγγελοι λένε γιά σένα: Ότι ο Νήφων είναι αγαπητός στόν Ύψιστο, γιατί με τή βαθειά του ταπείνωση κάνει στάχτη τούς δαίμονες, κι ότι θυμάται στις προσευχές του τις μακάριες δυνάμεις. Γι’ αυτό ο Κύριος πρόσταξε κάθε άγγελο και αρχάγγελο νά σέ μνημονεύουν αδιάκοπα στις νοερές τους θυσίες.

Αυτά είπε ο άγγελος, κι αφού μακάρισε πάλι τόν όσιο γιά τήν ταπείνωση του, έγινε άφαντος.

Συχνά ο δίκαιος έφευγε άπό τήν πόλη πρός τις βορεινές περιοχές, γιατί αγαπούσε πολύ νά συνομιλεί με τό Θεό στήν ησυχία. Κάποτε, ενώ προσευχόταν στήν έξοχη, είδε ν’ ανοιγουν οι ουρανοι. Είδε τόν Κύριο καθισμενο σέ ένδοξο θρόνο και περιστοιχισμενο άπό πλήθος αγγέλων. Κι ένώ κοιτούσε έκθαμβος, άκουσε τούς αγγέλους νά λένε μεταξύ τους:

- Νά ο αγαπητός μας Νήφων! Με τί αγάπη και πόθο μας κοιτάζει! Δίκαια κι έμεϊς τόν μνημονεύουμε στις θείες ιερουργίες μας.

Αποφεύγοντας ο Νήφων τή δόξα τών ανθρώπων, εγκατέλειψε τή Βασιλεύουσα και ταξίδεψε στήν Αλεξάνδρεια. Έκεϊ όμως έπεσε στή θεϊκή παγίδα. Χειροτονήθηκε, παρά τή θέληση του, επίσκοπος Κωνσταντιανής και εργάστηκε με ζήλο γιά τό ποιμνιο του.

Στά τελευταία της ζωής του ήρθε σέ έκσταση. Είδε πώς μπήκε σέ θεϊκά ανάκτορα.

- Μιχαήλ, άκουσε τήν ήρεμη φωνή του ουράνιου Βασιλιά, δείξε στόν αγαπητό μας Νήφωνα τόν τόπο της καταπαύσεώς του.

Αμεσως ο αρχάγγελος τόν οδήγησε σέ κάποια παλάτια τόσο φωτεινά, πού τόν θάμπωσαν. Έκεί τούς κύκλωσαν πλήθος λευκοφόροι λέγοντας:

- Δέσποτα Μιχαήλ, πότε θά μάς δώσεις τόν αγαπητό μας Νήφωνα;

- Ή βουλή του Θεού, απαντούσε εκείνος, είναι νά σάς χαριστεί μετά άπό τρεις μερες.

Οι άγγελοι, ακούγοντας το, σκίρτησαν άπό χαρά. Μερικοι μάλιστα άρχισαν τις ουράνιες προετοιμασίες.

- Η φιλανθρωπία του Χρίστου, πού σ’ ελέησε, του είπε ο αρχιστράτηγος οδηγός του, όρισε έδώ τήν κατάπαυση σου. Σου τα χάρισε όλ’ αυτά, γιατί αγάπησες κι Αυτόν κι εμάς. Νά, τώρα θά έχεις θρόνους, φωτεινά ιμάτια, κοιτώνες και θαλάμους αμετρητους. Όλα στά έχει ετοιμάσει με τό ίδιο Του τό χέρι ο πανάγαθος Θεός.

Πηγή: Εμφανίσεις και θαύματα αγγέλων, Ιερά Μονή Παρακλήτου

Το χειρουργείο των Αγγέλων, ένα θαυμαστό γεγονός.

             
Παραμονή εκλογών, βρίσκομαι στο Αεροδρόμιο- η ώρα τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Στις τρεις και μισή πάω για επιβίβαση. Κόσμος πολύς. Στο ταξί μπήκε ένα παλικάρι.
-Καλημέρα! Πειραιά, παρακαλώ.
-Λεβέντη μου, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη βρέθηκες!
-Γιατί το λέτε αυτό;
-Καλύτερη διαδρομή δεν θα μπορούσε να μου τύχει! Στον Πειραιά μένω και εγώ!
-Α, ωραία! Σε πάω στο σπίτι σου, ε;
-Ακριβώς. Είμαι άυπνη δεκαπέντε ώρες νομίζω πως έχω κι εγώ δικαίωμα ξεκούρασης και ύπνου.

-Δεκαπέντε ώρες οδηγείτε;
-Όχι, δεκαπέντε ώρες είμαι μέσα στο ταξί.
-Πώς αντέχεις τόσες ώρες; Και δεν... φοβάσαι τη νύχτα;
-Όταν έχεις δυνατή πίστη στον Θεό, δεν φοβάσαι τίποτε, νιώθεις ασφαλής.
-Έχεις δίκιο, βλέπω και τις εικόνες σου, ακούς και τον σταθμό της Εκκλησίας. Τα λόγια σου εκπέμπουν σιγουριά. Πράγματι, έχεις τον Θεό δίπλα σου! Χαίρομαι, όταν ακούω και βλέπω ανθρώπους, που πιστεύουν δυνατά, όπως και εσύ. Δεν ήταν τυχαίο που μπήκα στο ταξί σου, ήταν θέλημα Θεού. Πιστεύεις στα θαύματα;
-Και βέβαια πιστεύω.
-Θέλεις να σου πω ένα θαύμα, που έγινε στην οικογένειά μου;
-Με μεγάλη μου χαρά!
-Εργάζομαι στο Ισραήλ, στην Ελληνική Πρεσβεία Είμαι κοντά στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού και τώρα ήρθα, για να ψηφίσω.
-Θα μου πεις πώς σε λένε;
-Νίκο.

-Ωραία! Εμένα Ράνια.
-Χαίρω πολύ.
-Λοιπόν, Ράνια, η κουνιάδα μου δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Πήγε σε πολλούς γιατρούς στην Κύπρο, ήρθε στην Ελλάδα, πήγε Λονδίνο, Αγγλία- όμως όλοι της είπαν ένα μεγάλο όχι δεν μπορείς να γεννήσεις παιδί. Ωστόσο είχε φτάσει σαράντα ετών. Οι προσευχές και τα τάματα αμέτρητα. Ώσπου ο καλός Θεός τη λυπήθηκε. Στα σαράντα της έμεινε έγκυος. Καταλαβαίνεις τη χαρά μας. Την προσέχαμε όλοι σαν να ήταν κάτι πολύτιμο. Μη βήξει, μη φτερνιστεί, μην κατέβει μόνη της σκαλιά, τι θα φάει- την είχαμε μη στάξει και μη βρέξει! Ώσπου ήρθε η ώρα να γεννήσει και ήμασταν όλοι κοντά της.

Στο σαλόνι που περιμέναμε έρχεται μια νοσοκόμα με έναν άγγελο στα χέρια. Ήταν τόσο όμορφο μωρό, που ομορφότερο δεν είχα ξαναδεί. Ο γιος μου δεν ήταν τόσο ωραίος, όταν μου τον έφεραν να τον δω. Την επομένη ημέρα όμως μας ήρθε η δυσάρεστη είδηση. Ο γιατρός κάλεσε τον μπατζανάκη μου στο γραφείο το και του είπε πως το παιδί γεννήθηκε με ένα νεφρό και απ' αυτό το μισό ήταν χαλασμένο. Έπρεπε να αρχίσει αιμοκάθαρση. Η είδηση μας ήρθε κεραυνός στο κεφάλι!

Το τρέξαμε όπου μπορείς να φανταστείς, σ' όποιον γιατρό μάς έλεγαν, εμείς τρέχαμε. Πήγαμε στο εξωτερικό, πήγαμε παντού, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Οι προσευχές νύχτα-μέρα δεν σταματούσαν. Όταν το παιδί έφτασε δύο ετών, η κουνιάδα μου είδε ένα όνειρο. Μη με ρωτήσεις τι. Δεν έχω καταλάβει καλά. Μου ζήτησε να έρθει στους Αγίους Τόπους, να προσκυνήσει.

Πράγματι ήρθε μαζί με το παιδί. Την έστειλα με μια ξεναγό να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο. Τι έγινε εκεί; Άκου τι μου είπαν. Όταν μπήκαν μέσα στην Εκκλησία, το μωρό έκλαιγε συνέχεια. Της λέει μια κυρία: «Γιατί κλαίει έτσι το παιδί σας;» -«Είναι άρρωστο», της απάντησε η κουνιάδα μου. Και τότε η κυρία της είπε: «-Βάλτε το παιδί σας πάνω στον Πανάγιο Τάφο και θα σταματήσει το κλάμα!»

Η κουνιάδα μου το ξάπλωσε πάνω στον Πανάγιο Τάφο. Όμως το παιδί σφάδαζε στο κλάμα. Εκείνη στεκόταν σα μαρμαρωμένη, δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Το παιδί είχε αρχίσει να μελανιάζει* κάποια στιγμή κατάφερε και το πήρε στην αγκαλιά της. Όμως δεν μπορούσε να αναπνεύσει και το πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Εκεί του έβαλαν οξυγόνο. Την ίδια μέρα έφυγε για την Κύπρο.

Την επομένη το παιδί έπρεπε να πάει για αιμοκάθαρση. Εκεί, στα Ιεροσόλυμα, έχω γνωριστεί με έναν καλόγερο ασκητή, που όλο μου μιλάει για θαύματα. Όταν έφυγε η κουνιάδα μου, πήγα και τον συνάντησα και άρχισε πάλι να μου μιλάει για τον Θεό και για τα θαύματα, ώσπου ξαφνικά τον ακούω να λέει: «Πω, πω! Τι χειρουργείο ήταν αυτό! Το παιδί σφάδαζε στο κλάμα από τους πόνους!» «-Ποιο παιδί, γέροντα;» «-Το ανιψάκι σου, βρε! μου απάντησε. Άγγελοι το χειρούργησαν και του έβαλαν δύο γερά νεφρά!!!» «Α, ο γέροντας τρελάθηκε», είπα μέσα μου, «και όλα τα θαύματα που μου λέει φαντασίες του είναι». Όταν σηκώθηκα να φύγω, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: «-Άντε, θα κάνεις και κόρη!»

Έφυγα λυπημένος, με τη βεβαιότητα ότι ο γέροντας είχε χάσει τα μυαλά του εκεί στην ερημιά και στη μοναξιά του. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου να πάω στην Πρεσβεία, όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η γυναίκα μου. Μου μιλούσε και έκλαιγε- δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, μόνο μια φράση ξεχώρισα: «-Νίκο, το παιδί μας είναι καλά!» Προσπάθησα να την ηρεμήσω, για να καταλάβω τι μου λέει. Και μου είπε τα ίδια λόγια του γέροντα: «-Το παιδί μας έχει δύο γερά νεφρά!»

Έπαθα σοκ! Γύρισα πίσω και πήγα στον γέροντα. Το μυαλό μου μπερδεμένο, οι σκέψεις μου άτακτες, πετούσαν εδώ και εκεί. Έφτασα στον γέροντα και για πρώτη φορά γονάτισα μπροστά του και του φιλούσα τα χέρια. «-Είσαι άγιος!» ψιθύρισα «-Παιδί μου, μην το ξαναπείς αυτό. Άγιος είναι μόνο ο Θεός!»

Σε μια εβδομάδα μου ήρθε η επόμενη ευχάριστη είδηση. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Με το: «Νίκο, αγάπη μου», που μου είπε, θυμήθηκα τα λόγια του γέροντα. «- Μη πεις τίποτα άλλο. Είσαι έγκυος!» «-Ναι, πού το ξέρεις;» «-Μου το είπε ο καλόγερος, ο φίλος μου, και είναι κοριτσάκι!»

Από το θαύμα που έγινε στο ανιψάκι μου πίστεψα πολύ βαθιά στον Θεό. Κανείς και για τίποτε αυτή την πίστη δε θα την κλονίσει. Αν κάποτε αποφασίσεις να έρθεις στα Ιεροσόλυμα, θα χαρώ να έρθεις να με βρεις, θα με ζητήσεις στην Πρεσβεία. Θα πεις θέλω το Νίκο τον Πειραιώτη.

Ωστόσο έχουμε φτάσει στον Πειραιά- εγώ δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά ούτε και να κατέβω να βγάλω τη βαλίτσα του Νίκου από το πορτ-μπαγκάζ .

Πηγή: ΒΙΒΛ. ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ . ΠΟΡΦΥΡΙΑ ΜΟΝΑΧΗ

Ποιοι είναι οι Παμμέγιστοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ & Γαβριήλ;

Η Αγία Γραφή, αναφέρει σε πολλά σημεία την επικοινωνία των ανθρώπων με τους αγγέλους και ιδιαίτερα με τους επικεφαλείς των αγγελικών ταγμάτων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Οι άγγελοι ...
δεν γνωρίζουν πόνο και δυστυχία, αμφιβολίες και φόβους, αρσενικό και θυλυκό, αλλά τους χαρακτηρίζει η ομορφιά, η αγάπη και η αέναη ζωή. Είναι άγγελοι, δηλαδή κτιστοί, αόρατοι και τέλεια πνεύματα, τα οποία δεν τα περιορίζει ούτε ο χρόνος, ούτε ο χώρος.
Οι άγιοι άγγελοι εμφανίζονται στους ανθρώπους κάθε φορά που ο Θεός θέλει να γίνει το θέλημά του.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζονται συνήθως με σπαθί ή σκήπτρο στο δεξί χέρι, σύμβολο της εξουσίας που τους χάρισε ο Θεός. Στο αριστερό χέρι κρατούν πολλές φορές μια σφαίρα που συμβολίζει τον κόσμο.


Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, το όνομά του σημαίνει «Ποιος Είναι Όμοιος με τον Θεό;».
Είναι άγγελος ο οποίος εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, κυρίως, και μάλιστα στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του Κόσμου: Όταν ο Εωσφόρος λόγω

της υπερηφάνειας του εξεγέρθηκε κατά του Θεού, θέλησε να βάλει τον θρόνο του στον ουρανό και να γίνει όμοιος με το Θεό. Τον ακολούθησε ένα τάγμα Αγγέλων, το οποίο και αυτό αποσκίρτησε από το Θεό εξαιτίας της υπερηφάνειας του. Τότε εξέπεσαν και διώχτηκαν από τον ουρανό μαζί με τον αρχηγό τους τον Διάβολο. Και έγιναν όλοι τους σκοτεινοί αντί φωτεινοί. Δαίμονες αντί Άγγελοι. Τότε ο μέγας αυτός αρχάγγελος Μιχαήλ, βλέποντας την ελεεινή έκπτωση των Αγγέλων , κατάλαβε την αιτία της πτώσης τους, και για αυτό με την υποταγή και την ταπείνωση την οποία έδειξε στο Δεσπότη Θεό, διεφύλαξε τόσον την δική του δόξα και λαμπρότητα, όσο και την δόξα των άλλων Αγγελικών ταγμάτων. Για την υποταγή του και την ταπείνωση αυτή, διορίστηκε από το Θεό Παντοκράτορα να είναι ο πρώτος των Αγγελικών τάξεων.
Κατά την περίοδο εκείνη ο αρχάγγελος Μιχαήλ συγκέντρωσε και ένωσε τις τάξεις των Αγγέλων, και φώναξε σ' αυτούς το "Πρόσχωμεν. Ήτοι ας προσέξωμεν και ας εννοήσωμεν, τι έπαθον ούτοι οι εκπεσόντες δαίμονες διά την υπερηφανίαν τους, οίτινες προ ολίγου ήτον μαζί με ημάς Άγγελοι. Kαι ας στοχασθώμεν τι μεν είναι ο Θεός, τι δε είναι ο Άγγελος. O μεν γαρ Θεός, είναι Δεσπότης και Δημιουργός ημών των Aγγέλων. Hμείς δε οι Άγγελοι, είμεθα δούλοι και κτίσματα του Θεού''. Και έτσι ύμνησε και δόξασε τον Θεό Παντοκράτορα, αναφωνώντας εκείνον τον θείο και αγγελικό ύμνο με όλους τους Αγγέλους, «Άγιος, Άγιος, Άγιος Kύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης αυτού».
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι εκείνος που ανήγγειλε στον Αβραάμ την ανάγκη θυσίας του γιου του, Ισαάκ και ο οποίος στη συνέχεια την απέτρεψε. Έπειτα στον Λωτ, όταν τον λύτρωσε μαζί με την οικογένειά του από την καταστροφή των Σοδόμων. Μετά παρουσιάστηκε στον Πατριάρχη Ιακώβ, όταν τον λύτρωσε από τα φονικά χέρια του αδερφού του Hσαύ. Αυτός προπορεύονταν μπροστά από τους Ισραηλίτες όταν ελευθερώθηκαν από την σκλαβιά των Αιγυπτίων, με τη μορφή νεφέλης την ημέρα και φωτιάς τη νύχτα, τους έδειχνε το δρόμο προς τη γη της Επαγγελίας. Αυτός παρουσιάστηκε στον μάντη Bαλαάμ, όταν εκείνος ήθελε να καταραστεί τον Ισραηλιτικό λαό για να μη συνεχίσει το δρόμο προς τη Χαναάν. Αυτός παρουσιάστηκε και στον Ιησού του Nαυή απαντώντας του «Eγώ αρχιστράτηγος Kυρίου νυνί παραγέγονα».

Στην Καινή Διαθήκη, αυτός είναι που θα αναγγείλει τη δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού και την αρπαγή της εκκλησίας Του. (1 Θεσσαλονικείς 4:16-17)είναι παρών και στον Ιησού του Ναυί, την πτώση της Ιεριχώς, καθώς και τις ιστορίες του Εμμανουήλ, Δαβίδ, Ηλία κτλ. Πάντοτε κρατά ρομφαία, η οποία δίνει την πύρινη τιμωρία στους εχθρούς του Θεού.
Τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον συναντάμε στην κάθοδο του Χριστού στον Άδη, όπως επίσης και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, όπου επικεφαλής των Αγγέλων πολεμά το Σατανά. Εμφανίζεται προφητικά να ηγείται στρατιάς αγγέλων σε πόλεμο στον ουρανό, κατά «του μεγάλου Δράκοντα, του αρχαίου φιδιού, του Σατανά» και των αγγέλων του, όπου υπερισχύει ο Μιχαήλ και τους ρίχνει στη γη. (Αποκάλυψη 12:7-9)

Είναι γνωστό και το θαύμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στους Κολοσσούς της Φρυγίας. Στην περιοχή των Κολοσσών είχε αναβλύσει πηγή με αγιασμένο νερό που θεράπευε κάθε αρρώστια. Εκεί χτίστηκε ναός στο όνομα του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Οι ειδωλολάτρες στράφηκαν εναντίον του ιερέα του ναού, τον οποίο όμως προστάτευσε ο Αρχάγγελος και σώθηκε. Οι ειδωλολάτρες δοκίμασαν τότε να εκτρέψουν το ρου ενός ποταμού για να πνίξουν τον ιερέα και να καταστρέψουν το ναό. Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ επενέβη και με τη ρομφαία του έσκισε στα δυο τη γη και τα νερά χωνεύθηκαν μέσα. Έως σήμερα τα νερά των ποταμών χωνεύονται, γι' αυτό και το μέρος ονομάστηκε Χώναι.

Επίσης θεωρείται από το λαό ότι είναι ο ψυχοπομπός άγγελος, δηλ. μεταφέρει τις ψυχές στον ουρανό. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές, όπως τη Θράκη, υπάρχουν κάποιες προλήψεις και ο κόσμος δεν αφήνει τη μέρα αυτή τα παπούτσια του έξω από το σπίτι, για να μην τα δει ο Αρχάγγελος και «ενθυμηθεί αυτούς και αναλάβει εκ της ζωής».
Στη Σύμη, το ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων, ο Ταξιάρχης είναι ο προστάτης των ναυτικών και του προσφέρονται τάματα που τα ρίχνουν στη θάλασσα.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ (Ταξίαρχος και Αρχιστράτηγος) είναι ο Προστάτης Άγιος της Πολεμικής Αεροπορίας και η μνήμη του γιορτάζεται με κάθε μεγαλοπρέπεια σε όλες τις Μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, το όνομά του σημαίνει «ήρωας του Θεού».
Είναι ο άγγελος που εμφανίστηκε στο προφήτη Δανιήλ. Στην γυναίκα του Μανωέ, και της αναγγέλλει πως θα γεννήσει τον Σαμψών. Στον Ιωακείμ και τηνΑννα, και τους αναγγέλλει πως θα γεννήσουν την Παναγία. Στον ιερέα Ζαχαρία, πως θα γεννήσει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι αυτός με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την γέννηση του Χριστού, είναι εκείνος που "τό προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει" και έδωσε τον κρίνο στην Παναγία και της ανακοίνωσε ότι θα γεννήσει το Γιο του Θεού. Αυτός ήταν που έτρεφε με ουράνιο άρτο την Παναγία, μέσα στα Αγια των Αγίων. Αυτός καθησύχασε τους φόβους του Ιωσήφ. Αυτός παρουσιάστηκε στους βοσκούς. Αυτός είπε στον Ιωσήφ, να πάρει την Μαρία και το βρέφος και να φύγει στην Αίγυπτο και ύστερα από καιρό, να επιστρέψει στη γη του Ισραήλ.

Στα νεώτερα χρόνια στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγ.Ορους εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ σε έναν μοναχό και μπροστά στην εικόνα της Παναγίας άρχισε να ψάλλει το "Αξιον Εστί".Του μοναχού του άρεσε αυτός ο ύμνος, αλλά στεναχωρέθηκε γιατί θα το ξεχνούσε. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ όμως με το δάχτυλό του χάραξε τον ύμνο πάνω σε μαρμάρινη πλάκα. Έτσι η εικόνα της Παναγίας ονομάστηκε «Αξιον Εστί» και υπάρχει μέχρι σήμερα η θαυματουργική αυτή εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» υπενθυμίζοντάς μας ότι η ύπαρξη των αγγέλων είναι μία πραγματικότητα, καθώς και ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.
Πολλοί από τους ιερούς μελετητές και ασματογράφους γνωματεύουν, ότι ο θείος Γαβριήλ ήταν ο Άγγελος ο οποίος κύλισε την βράχο από το μνημείο του Ιησού. Και αυτός ήταν που έφερε το μήνυμα στις Μυροφόρες για την Ανάσταση του Κυρίου. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν αυτός που υπηρέτησε το Μυστήριο της ένσαρκης οικονομίας του Θεού Λόγου από την αρχή ως το τέλος.
Για αυτό και η Εκκλησία του Χριστού αποφάσισε να συνεορτάζει μαζί τους δύο Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ στις 8 Νοεμβρίου και να επικαλείται την χάρη και τη βοήθεια τους.

Προσευχή στον Άγιο Αρχάγγελο Μιχαήλ

Κύριε Θεέ, Βασιλεῦ Μέγα, Ἄναρχε! Ἀπόστειλον, Κύριε, τόν Σόν Ἀρχάγγλεον Μιχαήλ, ἐπί τόν δοῦλον Σου (ὄνομα) ϊνα ρύσης με ἀπό ἐχθρῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων.

Ἀρχάγγελε Κυρίου Μιχαήλ, δός εἰρήνην καί εὐημερίαν τῷ Σῷ δούλῳ (ὄνομα).

Ἀρχάγγελε Κυρίου Μιχαήλ, τῶν δαιμόνων μαχητά, πολέμησον τούς ἐχθρούς τούς πολεμοῦντας με, ποίησον αὐτούς ὥσπερ ἀμνούς καί ἀπόστρεψον αὐτούς ὡς ὁ ἄνεμος τήν κόνιν.

Ὦ Μέγα Ἀρχάγγελε Κυρίου Μιχαήλ! Ἀρχιστράτηγε, Πρῶτε τῶν ἑξαπτερύγων Χερουβείμ καί Σεραφείμ καί πάντων τῶν Ἁγίων, γενοῦ μοι προστάτης καί βοηθός ἐν ταῖς θλίψεσι καί ταῖς στενοχωρίαις μου, ἐν τῇ ἐρήμῳ, εἰς τάς ὁδούς, εἰς τούς ποταμούς, καί ἐν τῇ θαλάσσῃ γενοῦ μοι γαλήνιος λιμήν.

Σῶσον με, Ἀρχάγγελε Μιχαήλ, ἀπό τῶν πονηριῶν τοῦ διαβόλου, ὅταν ἀκούσης με, τόν ἁμαρτωλόν δοῦλον (ὄνομα), καλοῦντα τό ὄνομά Σου τό Ἅγιον. Γενοῦ μοι βοηθός ταχύς καί ἐπάκουσον τῆς προσευχῆς μου.

Ὦ Μέγα Ἀρχάγγελε Μιχαήλ! Νίκα πάντας τούς ἐναντίους μου τῇ δυνάμει τοῦ Τίμιου καί Ζωοποιοῦ Οὐράνιου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, εὐχαῖς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, τῶν Ἀποστόλων, τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἡλιοῦ, τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἀνδρεου τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ, τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Νικῆτα καί Εὐσταθίου καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων.

Ὦ Μέγα Ἀρχάγγελε Μιχαήλ! Βοήθει με τόν ἁμαρτωλόν δοῦλον Σου (ὄνομα), σῶσον με ἀπό σεισμοῦ, πλημμύρας καί πυρός, ἀπό ἀοράτων ἐχθρῶν, ἀπό ἀνοήτου θανάτου, ἀπό παντός κακοῦ καί ἀπό πονηρῶν δαιμόνων, Μέγα Μιχαήλ Ἀρχάγγελε Κυρίου, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰὠνων.

Ἀμήν

Χαιρετισμοί εις τους Αρχαγγέλους

Χαιρετισμοί εις τους Αρχαγγέλους 
Ποίημα Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου Ὑμνογράφου

Κοντάκιον.
Τῶν οὐρανίων στρατιῶν ὡς προεξάρχοντες
ὁ Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ οἱ ἀρχιστράτηγοι,
οἱ τῷ θρόνῳ παρεστῶτες τῆς θείας δόξης,
τῶν παγίδων τοῦ δολίου Πολεμήτορος
ἐκλυτροῦσθε προστασίαις ὑμῶν πάντοτε
τοὺς κραυγάζοντας·

Χαίροις, ζεῦγος ἀσώματον.

Ἄρχων καὶ στρατηγέτης στρατιῶν οὐρανίων ἐδείχθης, Μιχαὴλ φωτοφόρε, (ἐκ γ’) καὶ σὺν τοῖς τῶν Ἀγγέλων χοροῖς τῇ Τρισηλίῳ παρεστὼς Θεότητι, διὰ παντὸς ἱκέτευε ὑπὲρ τῶν πίστει βοώντων·

Χαῖρε, δι᾿ οὗ ἡ Τριὰς ὑμνεῖται· χαῖρε, δι᾿ οὗ ὁ Σατὰν σοβεῖται.

Χαῖρε, πρωτοστάτα τῶν ἄνω Δυνάμεων· χαῖρε, καταπέλτα σκοτίων ἐκφάνσεων.
Χαῖρε, ἄρχων ἡλιόμορφε οὐρανίων στρατιῶν· χαῖρε, βέλος τὸ τομώτατον κατ᾿ ἐχθρῶν τῶν νοητῶν.
Χαῖρε, ὅτι ἐκλάμπεις ὡς λαμπρὸς ἑωσφόρος· χαῖρε, ὅτι ἀστράπτεις ὡς ἀστὴρ φωτοφόρος.
Χαῖρε, ἐχθρῶν ἀπείργων τὰς φάλαγγας· χαῖρε, πιστοῖς βραβεύων τὰς χάριτας.
Χαῖρε, δι᾿ οὗ φρυκτωρεῖται ἡ κτίσις· χαῖρε, δι᾿ οὗ ἀνυμνεῖται ὁ Κτίστης.

Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.

Βλέπων τοῦ Ἑωσφόρου τὸν ὄλισθον, ἐβόας Ἀγγέλων, Μιχαὴλ ταῖς χορείαις· Στῶμεν καλῶς τῇ στάσει ἡμῶν, τὴν τοῦ Θεοῦ ὑμνοῦντες κυριότητα· διὸ καὶ πρῶτος γέγονας ἐν τοῖς Ἀγγέλοις ἀνακράζων·

Ἀλληλούϊα.

Γνώσεως ἀποῤῥήτου τὰς ἀκτῖνας ἐκλάμπων ὡς πλήρης, Γαβριήλ, θείας δόξης, ἀΰλων Ἀγγέλων ἀρχηγὸς τῷ θείῳ βουλήματι ἐχρημάτισας· διό σου τὴν λαμπρότητα θαυμάζοντες, ἀναβοῶμεν·

Χαῖρε, ὁ πλήρης φωτὸς ἀΰλου·
χαῖρε, ἡ πτῶσις Ἐχθροῦ δολίου.
Χαῖρε, φωτοφόρε τῆς χάριτος Ἄγγελε·
χαῖρε, τῶν ἀΰλων Ἀγγέλων διάκοσμε.
Χαῖρε, σέλας παμφαέστατον ἐκ Τριφώτου ἀστραπῆς·
χαῖρε, φάος θεαυγέστατον Τριφαοῦς μαρμαρυγῆς.
Χαῖρε, ὅτι μηνύεις Εὐαγγέλια θεῖα·
χαῖρε, ὅτι σκεδάζεις ἀθυμίας τὴν νύκτα.
Χαῖρε, Θεοῦ ὁ θεῖος Ἀρχάγγελος·
χαῖρε, πιστῶν προστάτης ἀκοίμητος.
Χαῖρε, χαρὰν τοῖς ἀνθρώποις κομίζων·
χαῖρε, βουλὰς τοῦ Βελίαρ ἐκλύων.

Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.

Δύναμιν θείαν ἔχων, Ἀρχηγὲ τῶν Ἀγγέλων, δυνάμεις ἐνεργεῖς ἰαμάτων, καὶ χάριν χορηγῶν τοῖς πιστοῖς, πανταχοῦ ἐπιφθάνεις τοὺς καλοῦντάς σε, Γαβριὴλ φωταυγέστατε, διασώζων τοὺς ἐκβοῶντας·

Ἀλληλούϊα.

Ἔλαμψας ἐν τῷ Νόμῳ, Μιχαὴλ ταξιάρχα, πορθμεύων τοῖς δικαίοις τὰ κρείττω, καὶ ἐξ Αἰγύπτου τὸν Ἰσραὴλ ὁδηγῶν, οἷάπερ στήλη φωτόμορφος καὶ νεφέλη περιέπων, παρὰ πάντων ἀκούεις ταῦτα·

Χαῖρε, στήλη πυρίμορφος θεία·
χαῖρε, σκέπη Ἰσραὴλ ἁγία.
Χαῖρε, Ἰουδαίων ὁ πάλαι ἡγούμενος·
χαῖρε, Χριστωνύμους κινδύνων λυτρούμενος.
Χαῖρε, ὅτι φανεὶς σέσωκας τῆς σφαγῆς τὸν Ἰσαάκ·
χαῖρε, ὅτι χαρᾶς ἔπλησας μυστικῆς τὸν Ἀβραάμ.
Χαῖρε, ὁ τῶν Ἀγγέλων παμφαὴς στρατηγέτης·
χαῖρε, ὁ τῶν ἀΰλων οὐσιῶν ἀρχηγέτης.
Χαῖρε, φωτὸς ἀΰλου λαμπάδιον·
χαῖρε, φωστὴρ τῶν θείων Δυνάμεων.
Χαῖρε, πιστῶν οὐρανία λαμπρότης·
χαῖρε, νοῶν φωταυγῶν ὡραιότης.

Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.

Ζηλωτὰς θείων ἔργων καὶ σεμνῆς πολιτείας ἐργάτας, Μιχαὴλ στρατηγέτα, ἀνάδειξον τοὺς πίστει θερμῇ τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου προστρέχοντας· ἀεὶ γὰρ σὴν βοήθειαν ἐπικαλούμεθα βοῶντες·

Ἀλληλούϊα.

Ἤκουσε τῆς φωνῆς σου, ὡς εἶδε Ζαχαρίας ἑστῶτα ἐν ναῷ σε Κυρίου· αὐτῷ γάρ, Γαβριήλ, ἐμφανῶς τὴν τοῦ Προδρόμου ἐν γήρατι σύλληψιν θεόθεν εὐηγγέλισαι· διό σοι πάντες ἐκβοῶμεν·

Χαῖρε, χαρὰν ἀτέκνοις κομίζων·
χαῖρε, δεσμὰ ἀπαιδίας λύων.
Χαῖρε, τοῦ Προδρόμου μηνύσας τὴν σύλληψιν·
χαῖρε, Ζαχαρίου ὁ λύσας τὴν στείρωσιν.
Χαῖρε, μηνυτὰ οὐράνιε ἱερῶν ἀγγελιῶν·
χαῖρε, πορθμευτὰ ἀσώματε ψυχοτρόφων δωρεῶν.
Χαῖρε, ὅτι ἐκλάμπεις ὡς πολύφωτον ἄστρον·
χαῖρε, ὅτι πυρσεύεις τὰς καρδίας ἁπάντων.
Χαῖρε, Θεοῦ χρηστότητος ἄγγελε·
χαῖρε, σεπτῶν χαρισμάτων πάροχε.
Χαῖρε, φωτὸς ἀπαστράπτων ἀκτῖνας·
χαῖρε, ἐχθρῶν ἀπαμβλύνων βολίδας.

Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.

Θείοις σου ἀπειθήσας ῥήμασι Ζαχαρίας, ἐστέρηται φωνῆς παραυτίκα, φωτὸς διάκονε Γαβριήλ, καὶ τὸ λαλεῖν ἐν τῷ τεκεῖν ἀπέλαβε τῆς χάριτος τὸν Πρόδρομον, εὐλογῶν τὸν Θεὸν καὶ ψάλλων·

Ἀλληλούϊα.

Ἰσχυρὸς ἐν τῷ Νόμῳ, Μιχαήλ, ἀνεδείχθης καὶ μέγας ἐν τῇ Χάριτι μύστης, ἐκεῖ μὲν ἐν τύπῳ καὶ σκιᾷ, ὧδε ἀνακεκαλυμμένως, ἔνδοξε· ἐν πᾶσι γὰρ περίδοξος ἀνεφάνης τοῖς ἐκβοῶσι·

Χαῖρε, ὁ μέγας ἐν τοῖς Ἀγγέλοις·
χαῖρε, ὁ μείζων ἐν θαυμασίοις.
Χαῖρε, τῶν ἐν Νόμῳ πατέρων ὑπέρμαχος·
χαῖρε, τῶν ἀῤῥήτων ἐλλάμψεων ἔμπλεως.
Χαῖρε, ὅτι ἐνεπόδισας τὴν πορείαν Βαλαάμ·
χαῖρε, ὅτι ἐθριάμβευσας τὴν κακίαν τοῦ Σατάν.
Χαῖρε, δεδοξασμένε Ἀρχιστράτηγε θεῖε·
χαῖρε, λελαμπρυσμένε καὶ πυρίμορφε νόε.
Χαῖρε, φωτὸς Τριφώτου ἀμάρυγμα·
χαῖρε, χοροῦ Ἀγγέλων διάδημα.
Χαῖρε, βουλῶν τοῦ Ὑψίστου ἐκφάντωρ·
χαῖρε, πιστού ὁ προστάτης ἁπάντων.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.

Κατιδὼν ἐθαμβήθη Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ σε, Μιχαήλ, ᾧπερ καὶ ἀνεβόας· Ἐγὼ ἀρχιστράτηγός εἰμι δυνάμεως Κυρίου, καὶ ἐλήλυθα βοηθῆσαί σοι ἐν πᾶσιν, ἐν τῷ κραυγάζειν τῷ Κυρίῳ·

Ἀλληλούϊα.

Λάμπων τῇ φωταυγείᾳ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐπέστης Ναζαρὲτ ἐν τῇ πόλει, καὶ τό, Χαῖρε, ὦ Γαβριήλ, τῇ Κεχαριτωμένῃ ἀνεβόησας· διό σου μεγαλύνοντες τὰ εὐαγγέλια, βοῶμεν·

Χαῖρε, χαρᾶς αἰωνίου κήρυξ·
χαῖρε, φωτὸς Τρισηλίου μύστης.
Χαῖρε, τῇ Παρθένῳ τό, Χαῖρε, φθεγξάμενος·
χαῖρε, τῆς κατάρας τὴν λύπην τρεψάμενος.
Χαῖρε, Ἄγγελε χαρμόσυνε θείου Εὐαγγελισμοῦ·
χαῖρε, στόμα τὸ μελίῤῥυτον οὐρανίου γλυκασμοῦ.
Χαῖρε, ὅτι Κυρίου τὴν σύλληψιν ἀγγέλλεις·
χαῖρε, ὅτι τὴν ἄῤῥητον εὐφροσύνην παρέχεις.
Χαῖρε, παθῶν σβεννύων τὴν κάμινον·
χαῖρε, χαρὰν μηνύων τὴν ἄληκτον.
Χαῖρε, Θεοῦ τὴν βουλὴν ἀναγγέλλων·
χαῖρε, Ἐχθροῦ τὴν ῥοπὴν ἀναστέλλων.

Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.

Μετὰ δέους παρέστης τῇ παρθένῳ Μαρίᾳ, ὦ θεῖε Γαβριὴλ φωτοφόρε, καὶ τὸν οὐράνιον ἀσπασμὸν καὶ τῆς τοῦ Θεοῦ βουλῆς τὴν ἐκπλήρωσιν ταύτῃ προσεκόμισας, τῷ σὲ ἀποστείλαντι κραυγάζων·

Ἀλληλούϊα.

Νεκρόν τοῦ Μωϋσέως προταγαῖς θείαις εἴκων, ὦ θεῖε Μιχαήλ, ἀποκρύψας τῷ Ἀρχίππῳ ἐν Χώναις φανείς, τοῦ ποταμοῦ τὸν σφοδρὸν ῥοῦν κατέχωσας· διὸ τὸ μεγαλεῖόν σου θαυμάζοντες, ἀναβοῶμεν·

Χαῖρε, Ἀγγέλων ὁ ταξιάρχης·
χαῖρε, ἀνθρώπων μέγας προστάτης.
Χαῖρε, Μωϋσέως φυλάξας το σκήνωμα·
χαῖρε, τοῦ δολίου αἰσχύνας τὸ φρύαγμα.
Χαῖρε, ῥεῖθρον διειδέστατον εὐσπλαγχνίας θεϊκῆς·
χαῖρε, τεῖχος ὀχυρώτατον Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς.
Χαῖρε, ὅτι τὰ ῥείθρα ποταμοῦ μετατρέπεις·
χαῖρε, ὅτι ναόν σου τὸν σεπτὸν περιέπεις.
Χαῖρε, ἐχθρῶν συντρίβων τὴν δύναμιν·
χαῖρε, παθῶν φλογίζων τὴν σύστασιν.
Χαῖρε, ψυχῶν πασχουσῶν θεραπεία·
χαῖρε, ἡμῶν ἀσφαλὴς ὁδηγία.

Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.

Ξένον θαῦμα ἐργάζῃ, Μιχαὴλ φωτοφόρε, ὁμοῦ σὺν Γαβριὴλ τῷ ἐνθέῳ· ἐκ τῶν θαλαττίων γὰρ βυθῶν τῇ Δοχειαρίου Μονῇ ἐσώσατε τὸν νέον, ὡς ἐπέστητε, ἐκπληττόμενον καὶ βοῶντα·

Ἀλληλούϊα.

Ὅλος λελαμπρυσμένος, ὅλος ἀστραποφόρος ταῖς θείαις, Γαβριήλ, ἀγλαΐαις ἐπέστης ἐν τῇ Βηθλεέμ, καὶ τοῖς ποιμέσι Κυρίου τὴν γέννησιν ἤγγειλας ἐκπληττομένοις τῷ θαύματι καὶ ἐκβοῶσι·

Χαῖρε, φρικτοῦ μυστηρίου μύστης·
χαῖρε, φωτὸς οὐρανίου πλήρης.
Χαῖρε, οὐρανίων ταγμάτων ταξίαρχε·
χαῖρε, ἀποῤῥήτων πραγμάτων διάκονε.
Χαῖρε, ὅτι ἐν ὀράματι βεβαιοῖς τὸν Ἰωσήφ·
χαῖρε, ὅτι τούτῳ εἴρηκας πρὸς τὴν Αἴγυπτον φυγεῖν.
Χαῖρε, ὁ τῶν ποιμένων τὰς ἐννοίας ἐκπλήξας·
χαῖρε, ὁ τῷ τεχθέντι τούτους καθοδηγήσας.
Χαῖρε, πιστῶν θερμὸν καταφύγιον·
χαῖρε, ἡμῶν ἐν πόνοις προσφύγιον.
Χαῖρε, λαμπὰς φωταυγείας αΰλου·
χαῖρε, λιμὴν τῶν ἐν λύπαις τοῦ βίου.

Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.
Πρὸς τὸ μνῆμα ἐπέστης τοῦ Χριστοῦ ἀναστάντος, καὶ ἔφης ταῖς σεμναῖς Μυροφόροις· Τί ζητεῖτε Χριστὸν ἐν νεκροῖς; ἠγέρθη ὁ ζωὴν πηγάζων Κύριος, ὦ Γαβριὴλ φωτόμορφε, ᾧ ἐν εὐλαβείᾳ βοῶμεν·

Ἀλληλούϊα.

Ῥώμην θείαν παρέχων, Μιχαήλ, τοῖς δικαίοις, αὐτοῖς πολλοῖς τρόποις καθωρᾶσο, καὶ ἐν τῷ Βυζαντίῳ φανείς, τὰ τῶν ἐχθρῶν διέλυσας στρατεύματα· διὸ τὴν προστασίαν σου κηρύττοντες, ἀναβοῶμεν·

Χαῖρε, Κυρίου ὁ παραστάτης·
χαῖρε, Ἀγγέλων ὁ πρωτοστάτης.
Χαῖρε, ὁ τὴν γῆν διερχόμενος ἅπασαν·
χαῖρε, ὁ πληρῶν τοῦ Θεοῦ τὰ προστάγματα.
Χαῖρε, ἥλιε πολύφωτε, Ἀσωμάτων Ἀρχηγέ·
χαῖρε, σέλας ἀστραπόμορφον, θείας δόξης κοινωνέ.
Χαῖρε, ὅτι ἐφάνης Μανωὲ τῷ δικαίῳ·
χαῖρε, ὅτι ὡράθης Γεδεὼν τῷ ἐνθέῳ.
Χαῖρε, ἐχθρῶν συντρίψας τὸ στράτευμα·
χαῖρε, πιστῶν νευρώσας τὸ φρόνημα.
Χαῖρε, πηγὴ πολλαπλῶν θαυμασίων·
χαῖρε, πολλῶν μυητὴς ἀποῤῥήτων.

Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.

Σοῦ τὴν ἄμαχον χάριν, Μιχαὴλ φωτοφόρε, καὶ τὴν πρὸς ἡμᾶς σου προστασίαν κηρύττομεν στόματι λαμπρῷ, ὅτι πολλαπλῶν κινδύνων καὶ θλίψεων λυτροῦσαι τοὺς προστρέχοντας τῷ ναῷ σου καὶ ἐκβοῶντας·

Ἀλληλούϊα.

Τῇ Ἁγνῇ Θεοτόκῳ, τῷ ναῷ προσαχθείσῃ, πιστῶς διακονεῖς καθ’ἑκάστην, καὶ τὸ χαῖρε φωνήσας αὐτῇ ὦ Γαβριήλ χαριέστατε Ἄγγελε, χαρᾶς πολλῆς ἐπλήρωσας, τοὺς εὐλαβῶς σοι ἐκβοῶντας·

Χαῖρε, Παρθένου ὁ νυμφοστόλος·
χαῖρε, ὁ λύχνος ὁ φωτοφόρος.
Χαῖρε, μυστηρίων τῶν θείων διάκονος·
χαῖρε, αὐγασμάτων ἀΰλων ἀνάπλεως.
Χαῖρε, τῆς Χριστοῦ σαρκώσεως θεῖος εὐαγγελιστής·
χαῖρε, τῆς Ἀγγέλων τάξεως ἄρχων ὁ θεοειδής.
Χαῖρε, ὅτι ὑπούργεις ἐν ναῷ τῇ Παρθένῳ·
χαῖρε, ὅτι ὑπείκεις Λόγῳ τῷ Ὑπερθέῳ.
Χαῖρε, Θεοῦ Ἀρχάγγελε πάμφωτε·
χαῖρε, ἡμῶν ὑπέρμαχε κράτιστε.
Χαῖρε, ὁ ὕμνον Τρισάγιον ᾄδων·
χαῖρε, δεήσεις δεχόμενος πάντων.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.

Ὕδωρ ἔβλυσε ξένον τῇ ὑμῶν ἐπιφανείᾳ Μονῇ Δοχειαρίου τῇ θείᾳ, Ἀρχάγγελοι Χριστοῦ, ἐμφανῶς, Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ ἱερώτατοι· διὸ ὑμᾶς γεραίρομεν ὡς ἀρωγοὺς ἡμῶν, βοῶντες·

Ἀλληλούϊα.

Φωτοφόρος καὶ πλήρης οὐρανίου ἰσχύος ὁρᾶσαι, Μιχαὴλ στρατηγέτα, καὶ χεῖρα βοηθείας ἀεὶ ἐπορέγεις τοῖς πιστῶς σοι προστρέχουσι, κινδύνων ἐξαιρούμενος τοὺς ἐκβοῶντάς σοι τοιαῦτα·

Χαῖρε, Κυρίου τὴν δόξαν βλέπων·
χαῖρε, ἁγίαν δύναμιν ἔχων.
Χαῖρε, ὁ ἀδύτῳ φωτὶ ἐλλαμπόμενος·
χαῖρε, ὁ κινδύνων ἡμᾶς ἐκρυόμενος.
Χαῖρε, μέγιστε Ἀρχάγγελε τῆς ἰσχύος τοῦ Θεοῦ·
χαῖρε, κράτιστε ἀντίπαλε τῆς μανίας τοῦ Ἐχθροῦ.
Χαῖρε, ὅτι ταχέως τῶν πιστῶν προστατεύεις·
χαῖρε, ὅτι ὀξέως τὸν Βελίαρ ἐκτρέπεις.
Χαῖρε, Θεοῦ ὁρῶν τὴν λαμπρότητα·
χαῖρε, νοὸς σοβῶν ἀμαυρότητα.
Χαῖρε, ψυχῶν ἀπελαύνων τὸ ἄχθος·
χαῖρε, ἐχθρῶν καταβάλλων τὸ κράτος.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.

Χαίρει πᾶσα ἡ κτίσις, βοηθοὺς καὶ προστάτας, δυὰς τῶν φωταυγῶν Ἀρχαγγέλων, πλουτήσασα ὑμᾶς ἐκ Θεοῦ, καὶ ταῖς πτέρυξιν ὑμῶν σπεύδομεν, ὦ Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καὶ τῇ Τριάδι ἐκβοῶμεν·

Ἀλληλούϊα.

Ψάλλων ἐν τοῖς ὑψίστοις, Γαβριήλ, τῇ Τριάδι σὺν πάντων τῶν Ἀγγέλων τοῖς δήμοις τὸν τρισάγιον ὕμνον ἀεί, ὑπὲρ ἡμῶν διὰ παντὸς ἱκέτευε, ὡς ἂν πόνων καὶ θλίψεων ῥυώμεθα οἱ ἐκβοῶντες·

Χαῖρε, Ἀρχάγγελε φωτοφόρε·
χαῖρε, ἐν ἅπασι σελασφόρε.
Χαῖρε, ὁ πυρίνων ταγμάτων πρωτάγγελος·
χαῖρε, ὁ πνευμάτων σκοτίων ἀντίμαχος.
Χαῖρε, φύλαξ ὁ θερμότατος εὐσεβῶν χριστιανῶν·
χαῖρε, στήριγμα ἀκράδαντον κλονουμένων καρδιῶν.
Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ἀῤῥαγὴς προστασία·
χαῖρε, τῶν σὲ ὑμνούντων ψυχικὴ θυμηδία.
Χαῖρε, δι᾿ οὗ τοῦ σκότους ῥυσθήσομαι·
χαῖρε, δι᾿ οὗ φωτὸς πληρωθήσομαι.
Χαῖρε, ἀκτὶς τῆς ἐν σκότει ψυχῆς μου·
χαῖρε, κρηπὶς τῆς παρούσης ζωῆς μου.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.

Ὦ δυὰς φωτοφόρε τῶν λαμπρῶν Ἀρχαγγέλων, Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ συνάμα, (ἐκ γ’) τοῦ ἀδύτου φωτὸς κοινωνοὺς ταῖς φωταυγέσι λιταῖς ὑμῶν δείξατε τοὺς πόθῳ ὑμᾶς μέλποντας, καὶ τῇ Τριάδι ἐκβοῶντας·

Ἀλληλούϊα.

Καὶ πάλιν τὸ εἰρημένον Κοντάκιον.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ.δ «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,

ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια

αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε·

αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,

εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,

ίνα κράζω σοι·

Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε».

Τῶν οὐρανίων στρατιῶν ὡς προεξάρχοντες ὁ Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ οἱ ἀρχιστράτηγοι, οἱ τῷ θρόνῳ παρεστῶτες τῆς θείας δόξης, τῶν παγίδων τοῦ δολίου Πολεμήτορος ἐκλυτροῦσθε προστασίαις ὑμῶν πάντοτε τοὺς κραυγάζοντας·

Χαίροις, ζεῦγος ἀσώματον.

Η ψυχή που είναι αληθινά λογική και αγαπά το Θεό, γνωρίζει αμέσως όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή. ( Μέγας Αντώνιος )

Όπως κάθε τέχνη διαμορφώνοντας την ύλη φανερώνει την αξία της, π.χ. ο ένας δουλεύει το ξύλο κι ο άλλος το χαλκό κι άλλος το χρυσό και το ασήμι, έτσι κι εμείς ακούοντας για την καλή και ενάρετη και θεάρεστη ζωή, οφείλομε να φαινόμαστε ότι είμαστε πραγματικά άνθρωποι για τη λογική ψυχή μας κι όχι για τη διάπλαση μόνο του σώματός μας. Η ψυχή που είναι αληθινά λογική και αγαπά το Θεό, γνωρίζει αμέσως όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή. Και εξιλεώνει το Θεό με διάθεση αγάπης και Τον ευχαριστεί πραγματικά, κατευθύνοντας προς Αυτόν όλη την ορμή και το νου της.

Μέγας Αντώνιος

Παρακλητικός κανόνας εις τους Αρχαγγέλους και Αρχιστρατήγους ΜΙΧΑΗΛ και ΓΑΒΡΙΗΛ

Ευλογήσαντος του Ιερέως.

Ψαλμός ρμβ΄ (142)

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνην σου. Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν επ' εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδίαν μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ' εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκον. Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα. Γνωρισόν μοι κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχρών μου Κύριε, προς σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ εί ο Θεός μου. Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν του ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνην σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμί.


Ήχος δ΄
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, και επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Ήχος δ΄ ( Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ)

Τους Πρωτοστάτας Ουσιών των αΰλων, και καταυγάζοντας φωτί πάσαν Κτίσιν, της Τρισηλίου δόξης και Θεότητος, άπαντες τιμήσωμεν, Αρχαγγέλους τους θείους, προς αυτούς κραυγάζοντες, εν ψυχή τεθλιμμένη, ω Ταξιάρχαι αΰλων Ουσιών, πάσης ημάς περιστάσεως ρύσασθε.


Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Των ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγοι, δυσωπούμεν υμάς, ημείς οι ανάξιοι, ίνα ταις υμών δεήσεσι τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγων της αύλου υμών δόξης, φρουρούντες ημάς προσπίπτοντας, εκτενώς και βοώντας. Εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς, ως Ταξιάρχαι των άνω Δυνάμεων.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ου σιωπήσομεν, ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, εί μη γαρ Συ προίστασο πρεσβέβουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων: Τις δε διεφύλαξεν εως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα , εκ Σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.


Ψαλμός Ν΄ (50)

Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα Έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν Σου εποίησα, όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις Σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί Σε.

Ιδοί γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα κσι τα κρύφια της σοφίας Σου εδήλωσας μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινομένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν Σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου Σου, και το πνεύμα Σου το άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου Σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στηριξόν με . Διδάξω ανόμους τας οδούς Σου, και ασεβείς επί Σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν Σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινομένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε , εν τη ευδοκίαν Σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Είτα ο κανών
Ωδή α΄. Υγράν διοδεύσας


Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Αγίων Αγγέλων ως αρχηγοί, και της θεοπτίας απολαύοντες τηλαυγώς, τον Αγαθοδότην και Σωτήρα υπέρ ημών καθικεταύσατε.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Απαύστως δοξάζουσι σε πιστώς, Ασωμάτων Δήμοι, ενηδόμενοι κάλλει τω σω, και τη ακορέστω αίγλη, Σώτερ, αυτών πρεσβείαις ημάς κατοικτείρησον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Βιαίοις κρατούμενοι πειρασμοίς, υμίν ως προστάταις καταφεύγομεν οι πιστοί, Αρχάγγελοι θείοι, τον Δεσπότην εκτενώς εκδυσωπήσατε.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Γενού μοι, Παρθένε, καταφυγή, λιμήν τε και τείχος, και προστάτις η τον Θεόν, εν σαρκί τεκούσα, Θεομήτωρ, τον λυτρωτήν και Πανοικτήρμονα.

Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.


Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Δωρεαίς πολυτρόποις, Αγγελικών τάξεων, οία Ταξιάρχαι, κοσμούμενοι, Αρχιστράτηγοι, καθωραΐσατε, τας του Χριστού Εκκλησίας, θεϊκαίς λαμπρότησι, ταις προστασίαις υμών.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Δωρεάς με αγίας, ως συμπαθείς Άγγελοι, νυν καταξιώσαι τον ευσυμπάθητον δυσωπήσατε, τρόπους ασπλάχνους γαρ, και μοχθηρούς κεκτημένον, μετανοίας τρόποις με ανακαλέσατε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Ευδοκίας εν όπλω, το των Πιστών πλήρωμα, δόξης Ουρανίου τω κάλλει νυν στεφανούμενοι, εκ περιστάσεως, ως ευκλεείς παραστάται, του Θεού λυτρώσασθε, θείοι Αρχάγγελοι.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ζωής της ακηράτου, θεία σκηνή γέγονας, μόνη εξ αιώνος φανείσα, Παρθενομήτωρ, Αγνή, διό Πανάμωμε, τον εν σκιά του θανάτου, προς ζωήν οδήγησον.

Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.


Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Η Δυάς η πρωτεύουσα, της των Αρχαγγέλων νυν ομηγύρεως, τους προστρέχοντας τη σκέπη σου, εκ παντός κινδύνου, ελευθέρωσον.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Θεωροί της λαμπρότητος, της Θεαρχικής και Αγαδοδότητος, Αρχιστράτηγοι, υπάρχοντες, δούλους τους υμών δεινών λυτρώσασθε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Ιεραίς εν δεήσεσιν, εύροιμι υμάς συλλήπτορας Άγγελοι, την ψυχήν μου ενισχύοντας, και τον λογισμόν μου καταυγάζοντας.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Ιερώς σε δοξάζουσι, τα των Ασωμάτων θεία στρατεύματα, Θεομήτωρ Πανακήρατε, τον γαρ Κτίστην τούτων απεκύησας.

Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Κύκλω του Θεού, παρεστώτες, Αρχιστράτηγοι, και ταις εκείθεν πηγαζούσαις αυγαίς, λελαμπρυσμένοι τους υμών οικέτας διασώσατε.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Λύτρωσιν ημίν, δωρηθήναι ικετεύσατε, τον Δεσπότην και Θεόν ημών, ως παραστάται της βροτών απολυτρώσεως.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Μύστας της σεπτής, και αρρήτου Σώτερ δόξης σου, τους Αρχιστρατήγους υπέστησας, τους σους ουν δούλους δι’ αυτόν νυν διαφύλαξον.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Μύρον μυστικόν, ονομάζομέν σε, Πάναγνε, ως γεννήσασαν Θεόν εν σαρκί, τον τα ευώδη αναβρύοντα χαρίσματα.

Ωδή στ΄. Την δέησιν.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Νυν θρόνω τω φοβερώ παρίστασθαι, ακλινώς αξιωθέντες, Θεόπται, και του φωτός της Αγίας Τριάδος, επαπολαύειν πρεσβεύσατε Άγγελοι, ρυσθήναι εκ των πειρασμών, τους τη σκέπη υμών καταφεύγοντας.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Ξηράνατε των παθών σηπεδόνα και των νόσων κοπάσατε τον σάλον, συν τούτοις δε, ω Αρχάγγελοι θείοι, και τα της Πίστεως σκάνδαλα παύσατε, και ρύσασθε πάντας ημάς ταις λιταίς υμών πάσης αιρέσεως.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Οι άγιοι Ταξιάρχαι Αγγέλων, παρεστώτες εσαεί τη Τριάδι, και των φρικτών και αρρήτων αυτόπται, ως όντες , πάντας, Αρχάγγελοι, ρύσασθε, κινδύνων τε και πειρασμών, ταις υμών ικεσίαις δεόμεθα.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Ο έμψυχος του Σωτήρος θάλαμος, ο λαμπραίς της Παρθενίας ακτίσι, φωτοειδώς ώσπερ κρίνος εκλάμπων, της ακανθώδους εν μέσω συγχύσεως, η Πάναγνος και ευπρεπής, Θεοτόκος Παρθένος δοξάζεται.

Εκ νόσων και εκ παντοίων κινδύνων ρύσασθε Ταξιάρχαι, τους πιστώς τελούντας υμών την Σύναξιν, ως φύλακες Ορθοδόξων προστάται.

Άχραντε, η διά λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως, επ' εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Κοντάκιον.

Αρχιστράτηγοι Θεού, Λειτουργοί θείας δόξης, των ανθρώπων οδηγοί και Αρχηγοί Ασωμάτων, το συμφέρον ημίν πρεσβεύσατε, και το μέγα έλεος, ως των Ασωμάτων Αρχιστράτηγοι.

«Προκείμενον»

Ο ποιών τους Αγγέλους αυτού Πνεύματα, και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα.
Στίχ.: Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον, Κύριε ο Θεός μου εμεγαλύνθης σφόδρα.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Λουκάν (10, 16-21)
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς. Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς, εμέ αθετεί, ο δε εμέ αθετών, αθετεί τον αποστείλαντά με. Υπέστρεψαν δε οι Εβδομήκοντα μετά χαράς, λέγοντες· Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματι σου. Είπεν δε αυτοίς· εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα. Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων, και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη αδικήση. Πλήν εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς. Εν αυτή τη ώρα ηγαλλιάσατο τω πνεύματι ο Ιησούς και είπεν· εξομολογούμαι σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά νηπίοις· ναι, ο Πατήρ, ότι ούτως εγένετο ευδοκία έμπροσθέν σου.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Ταις των Ασωμάτων πρεσβείες Ελεήμον, εξάληψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείες Ελεήμον, εξάληψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.


Προσόμοιον
Στίχ. Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα Έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου

Παύασατε την έφοδον, ω Πρωτοστάται Αγγέλων, Μιχαήλ θαυμάσιε, Γαβριήλ θειότατε, των αιρέσεων, και ταχύ σώσατε, εκ νόσων παντοίων, και τον σάλον διαιρέσεων, καταπραύνατε, και κιδύνων ρύσασθαι και των θλίψεων, λιταίς υμών, Αρχάγγελοι, πάντας τους υμάς αναμέλποντας, και τη θεία σκέπη, υμών προσπεσφευγότας ευλαβώς, και των δεινών της κολάσεως, θείοι Νόες σώσατε.


Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.


Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Πολυποίκιλον χάριν, Αρχιστράτηγοι θείοι, υμίν δεδώρηται, ο πάντων ευεργέτης, ού νυν την Εκκλησίαν, διασώτατε ψάλλουσαν· ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Ρώμη του Παντεπόπτου, δυναμούμενοι πάντα, της γής τα πέρατα, τρανώς περισκοπείτε, και πάντας τους εν πίστει περισώζετε ψάλλοντας· ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Συν Αΰλοις Αγγέλοις, των πιστών αι χορείαι δεύτε τιμήσωμεν, την αίσιον ημέραν, της μνήμης εκτελούντες, των Θεού Αρχαγγέλων πιστώς, και εκβοώντες αυτοίς, ρύσασθε ημάς νόσων.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Σωτηρίας λιμένα, Θεοτόκε Παρθένε, σε νυν γνωρίζοντες, του βίου τους κινδύνους, εκφεύγομεν και ζάλας, τω Υιώ σου κραυγάζοντες· ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.


Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.


Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Τους παραστάτας και υμνωδούς της αφράστου, Αρχαγγέλους δόξης σου προσδέχου, σε νυν δυσωπούντας, υπέρ ημών, Παντάναξ.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Ύμνους απαύστως, ω Αρχάγγελοι θείοι, τω Θεώ προσφέροντες των όλων, μέμνησθε των πίστει υμάς υμνολογούντων.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Φώτα, ω θείοι Αρχιστράτηγοι, όντες, της θεότητος παρακαλούμεν πάντας, φωτός Ουρανίου εμπλήσατε και δόξης.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Φαεινοτάταις σου αστραπαίς, Θεομήτωρ, τους πιστώς ειδότας σε φαιδρύνεις, την τιμιωτέραν των Ουρανίων Νόων.

Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.


Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Χορείας Ασωμάτους, νυν την Εκκλησίαν, δι’ αρετής μιμουμένην συ λάμπρυνον, περιτειχίζων, Παντάναξ, αυτήν Αγγέλοις σου.

Άγιοι Αρχάγγελοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Ψυχών την σωτηρίαν, Θεού Ταξιάρχαι, πάσιν υμίν τοις τιμώσι δωρήσασθε, την φαιδροτάτην ημών και θείαν πανήγυριν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι
Ως φύλακας του Κόσμου, και των Ορθοδόξων, και Αρχιστράτηγοι θείων δυνάμεων, ρύσασθε νόσων ημάς και κακώσεως.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
Ως Λυκαυγές ως όρθρος, πάσι τοις εν σκότει εξανατείλασα, Άχραντε, πρέσβευε Χριστώ, φωτίσαι τους εν πίστει αεί υμνούντας σε.

Άξιον εστιν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών.

Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σερουφείμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν. την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν.

Και τα ακόλουθα Μεγαλυνάρια

Σκέπε, φρούρει, φύλαττε, σαις λιταίς, Αρχάγγελε θείε, Αστραπόμορφε Μιχαήλ, τους πίστει σε τιμώντας και γεραίροντας πόθω, ως πρώτον των Αγγέλων και Αρχιστράτηγον.

Πάρεσο προστάτης πάσιν ημίν, εν παντί τω βίω και εν ώρα τη φοβερά, του πικρού θανάτου, βοήθει θείε Νόε, Αρχάγγελε Κυρίου Μιχαήλ αξιύμνητε.

Ξυνωρίς αοίδιμε, και Δυάς, άυλε και θεία, διασώσατε τους πιστώς, υμάς ευφημούντας, εκ παντίων κινδύνων, Αρχάγγελοι Κυρίου, Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Αρχάγγελοι, Άγγελοι και Αρχαί, Δυνάμεις και Θρόνοι, Κυριότητες, Σεραφείμ, σεπταί Εξουσίαι και Χερουβείμ οι θείοι, υπέρ ημών τον Κτίστην καθικετεύσατε.

Την υψηλοτέραν των Ουρανών, και καθαρωτέραν λαμπηδόνων ηλιακών, την λυτρωσαμένην, ημάς εκ της κατάρας, την Δέσποιναν του Κόσμου, ύμνοις τιμήσωμεν.

Άγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός, άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς (γ΄).

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών ένεκεν του ονόματός σου. Κύριε, ελέησον. Κύριε ελήσον. Κύριε ελέησον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομά σου . Ελθέτω η βασιλεία σου. Γεννηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επίτης γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Των ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγοι, δυσωπούμεν υμάς, ημείς οι ανάξιοι, ίνα ταις υμών δεήσεσι τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγων της αΰλου υμών δόξης, φρουρούντες ημάς προσπίπτοντας, εκτενώς και βοώντας. Εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς, ως Ταξιάρχαι των άνω Δυνάμεων

Απόλυσις και ψάλλομεν τα εξής.

Ήχος β΄ (Ότε εκ του ξύλου)

Δεύτε εν ωδαίς Πνευματικαίς, Νόων Ασωμάτων των θείων, Αρχιστρατήγους κλεινούς, πόθω ανυμνήσωμεν προς αυτούς λέγοντες· Μιχαήλ υπερένδοξε και Γαβριήλ θείε, σώσατε Πανάγιοι, τους Ορθοδόξους ημάς, νόσων τε παθών και κινδύνων, ταις λιταίς υμών, θείοι Νόες, και προς τρίβους σωτηρίας οδηγήσατε

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου.

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Παρακλητικός Κανών εις τους δώδεκα Αγίους Αναργύρους

Κοσμάν και Δαμιανόν, Κύρον και Ιωάννην, Παντελεήμονα και Ερμόλαον, Σαμψών και Διομήδη, Μώκιον και Ανίκητον, Θαλλέλαιον και Τρύφωνα.

Ευλογήσαντος του Ιερέως.

Ψαλμός ρμβ΄ (142)

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησιν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνην σου. Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισεν με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδίαν μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτησα. Διαπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός σοι.

Ταχύ εισάκουσον μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ΄εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκον. Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα. Γνωρισόν μοι κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχρών μου Κύριε, προς σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ εί ο Θεός μου. Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν του ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνην σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.

Είτα τα παρόντα Τροπάρια.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν ΄ ευλογημένος ο ερχόμενος έν ονόματι Κυρίου.

(Τετράκις)

Ήχος δ’ ( ο υψωθείς εν τω Σταυρώ)

Τας χαμαιζήλους ηδονάς συμπατούντες, και αναργύρων τας νόσους ιώμενοι, Ανάργυροι πανεύφημοι και θείοι Ιατροί, προς Χριστού εστέφθητε, Ουρανίοις στεφάνοις, όθεν ικετεύομεν σκοτασμού αμαρτίας, και νοσημάτων ρύσασθαι ημάς, τον επί πάντων Θεόν ικετεύοντες.

Δόξα πατρί…. «Απολυτίκον»

Ήχος πλ δ’

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενίας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.


Και νύν «Θεοτοκίον»


Τη Θεοτόκω μετά δέους εμφρόνως, πάντες προσδράμωμεν κραυγάζοντες πόθω, Υπεραγία Δέσποινα Πανύμνητε, ρύσαι τω ελέει σου, αδοκήτων κινδύνων, πάσης περιστάσεως και κολάσεως τάχος, και πάσης νόσων λυμής, Αγαθή , ευλογημένη Μαρία Θεόνυμφε.

Ψαλμός Ν΄ (50)

Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα Έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου έστι δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιον Σου εποίησα, όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις Σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί Σε.

Ιδοί γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ι δού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα κσι τα κρύφις της σοφίας Σου εδήλωσας μοι. Ραντιείς με υσσώπω και και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινομένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν Σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνησον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου Σου, και το πνεύμα Σου το άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου Σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στηριξόν με . Διδάξω ανόμους τας οδούς Σου, και ασεβείς επί Σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί τηνα αινεσίν Σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ούκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινομένην ο Θεός ούκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε , εν τη ευδοκίαν Σου την Σιώ, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ωδή α’ (Ήχος πλ δ’ )

«Υγράν διοδεύσας….»

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Πολλοίς συνεχόμενος αλγεινοίς, προς υμάςς ενθέρμως καταφεύγων εκδυσοπώ, ταις προς τον Θεόν υμών πρεσβείαις, τούτων με τάχος, Ανάργυροι ρύσασθαι.

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Παθών καταφλέγει μου φλόξ δεινή, Ανάργυροι θείοι,την καρδίαν και την ψυχήν, ταχέως ούν ταύτην ιετεύων ταις υμετέραις δεήσεσι σβέσατε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Νοσών πλείστοις πάθεσι χαλεποίς, πολλών εκ πταισμάτων, τω φαρμάκω των δραστικών, υμών πρεσβειών προς τον Δεσπότην, εκλιπαρώ ιαθήναι, Ανάργυροι.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Συνέτισον τον δούλον σου, Μαριάμ, άνοιξόν μοι πύλας μετανοίας, και εκ πυλών, της θανατηφόρου αμαρτίας, τη μεσιτεία σου ρύσαι με Δέσποινα.

Ωδή γ ’

«Ουρανίας αψίδος….»

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Προστασίαις ταις θείαις υμών, Ανάργυροι ρύσασθε, εμέ τον εν ζάλη και τρικυμίαις του βίου εγκυματούμενον, υμάς γαρ εύρηκα, μετά Θεόν κυβερνήτας, προς λιμέναν άσυλον και αχείμαστον.

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Ικετεύω εν πόθω την της ψυχής κάκωσιν, και τας σαρκικάς ασθενείας μου ιατρεύσατε, υμείς γαρ Πάνσεπτοι, τον των ψυχών και σωμάτων, ιατρόν τον Πάνσοφον εμιμήσασθε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Χαλεπαίς αρρωστίαις και τακτικοίς πάθεσιν, όλω καθ’ εκάστην, Ανάργυροι, τηκομένω μοι, ταις προς τον Κύριον, υμών ενθέρμους πρεσβείαις, φάρμακα δωρήσασθε αλεξίπονα.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Επί κλίνης οδύνης οδυνηρώς κείμενος, σε επικαλούμαι Παρθένε, κλίνον το ούς σου εμοί, σπεύσον του σώσαι με και εξελέσθαι εν τάχει, πυρός υποσμύχοντος νυν την καρδίαν μου.

Ωδή δ’

«Εισακήκοα Κύριε….»

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Των παθών μου τον καύσωνα, και τον της αθλίας ψυχής μου τάραχον, ταις ευχαίς ημ΄΄ων Ανάργυροι, σβέσατε εν τάχει και κατευνάσατε.

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Απολαύοντες πάντοτε, των εκ της Εικόνας υμών, Ανάργυροι, χαρισμάτων αναμέλπομεν, τον υμάς δοξάσαντα υπεράγαθον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Επί κλίνης με κείμενον, και νόσον νοσούντα ψυχής και σώματος, ω Ανάργυροι εγείρατε, ταις προς τον Σωτήραν υμών δεήσεσι.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ρώσιν δίδου μοι, Πάναγνε, επικαμπτομένη οικτραίς δεήσεσι, πάσαν νόσον και επάχθειαν, επιούσαν άφνω αναστέλλουσα.

Ωδή ε’

«Φώτισον ημάς….»


Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών


Έμπλησον ταχύ την ψυχήν μου θείας χάριτος, των Αναργύρων η σεπτή Δωδεκάς, του προσιόντος τη σκέπη και τη εικόνι σου.


Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών


Λύτρωσαι με νύν σαις προς Κύριον εντεύξεσι, δεινής εκ νόσου και πάσης θλίψεως, ώ Δωδεκάς Ιατρών αξιάγαστε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

ίασαι ψυχής τα πολλά πάθη και σώματος, ώ Δωδεκάς Ιατρών Παμμακάριστε, των μετά πόθου προσκυνούντων την Εικόνα σου.


Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν


Άπαντα εχθρόν δυσμενώς επιτιθέμενος, ημίν τοις δούλοις σου, Πανάμωμε, θείω σου κράτει, συμπατούσα εξαφάνισον.

Ωδή στ’

«Την δέησιν, εκχεώ..»


Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών


Θανάτου και συμφορών και θλίψεων, απαλλάξατε δεινών τε παντοίων, ώ Ιατροί άμισθοι των νοσούντων, τον ευλαβώς προς υμάς καταφεύγοντα, και πάσης νόσου χαλεπής, ταις υμών ικεσίαις, Πανάγιοι.


Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών


Ως τείχος εν τοις κινδύνοις άρρηκτον, την υμών εγκεκτημένοι εικόνα, εκ των δεινών εκλυτρούμεθα πάντων, εσαεί λυτρωτάς επιγραφόμενοι, σωτήρας τε μετά Θεόν, ευκλεέστατοι θείοι Ανάργυροι.


Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι


Εν κλίνη των ανιάτων παθών μου, κατακείμενος, Ανάργυροι θείοι, εκλιπαρώ της θερμής υμών σκέπης, και αντιλήψεως μη με στερήσητε, πρεσβεύοντες διηνεκώς, όπως εύρω υγείας αντίληψιν.


Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν


Φιλεύσπλαχνε, του Θεού λοχεύτρια, ώ Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, τη προς Θεόν εκτενεί σου πρεσβεία, των δυσχερών με απάλλαξον κραζοντα, δοξάζω σε μόνη Αγνή, Παναγία Θεόνυμφε Δέσποινα.

Επίβλεψον, ω Δωδεκάς Αναργύρων αγία, επί την εμήν ψυχής τε και σώματος κάκωσιν, και ίασιν δώρησαί μοι λιταίς σου.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.


«Κοντάκιον»


Προστάται θερμοί και φύλακες άγρυπνοι, των πίστει ημάς ανυμνούντων υπάρχοντες, εκ ψυχής βοώμεν υμίν, Ακέστορες πάνσεπτοι σπεύσατε, και εκ κινδύνων λυτρώσασθε ημάς, ως παρρησίαν προς Κύριον έχοντες.

«Προκείμενον»

Τοις Αγίοις τοις εν τη γή αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος


«Στίχος» Ακούσατε ταύτα πάντα τα έθνη.»


«Ευαγγέλιον»


Έκ του κατά Ματθαίον

Τω καιρώ εκείνω, προσκαλεσάμενος ο Ιησούς τους δώδεκα μαθητάς αυτού, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ώστε εκβάλλειν αυτά και θεραπεύειν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Τούτους απέστειλεν ο Ιησούς, παραγγείλας αυτοίς λέγων ‘ εις οδόν εθνών μη απέλθητε και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε’ πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ. Πορευομένοι δε, κηρύσσετε, λέγοντες ότι ήγγικεν η βασιλεία των Ουρανών. Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.


Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι


Ταις των Αναργύρων πρεσβείες Ελεήμον, εξάληψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείες Ελεήμον, εξάληψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων


«Προσόμοιον»


«Στίχος» Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα Έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου


Μεταβολή θλίψεως πάσης, απαλλαγή παντοίας νόσου υπάρχουσα, Δωδεκάς η αγία Αναργύρων πανευκλεών, σώζε πάντας εκ της ολεθρίας, του εχθρού ορμής και επηρείας, θείαις σου προς Κύριον εντεύξεσι.


Ο Ιερεύς : Σώσον ο Θεός τον λαόν Σου….


Ωδή ζ’

«Οι εκ της Ιουδαίας»

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Την οξείαν μου νόσον, εις υγείαν, Άγιοι μεταποιήσατε νυν, ψυχήν ομού και σώμα, ιώμενοι τελείως, του βοώντος προς Κύριον, ό των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Θελητήν του ελέους, τον Χριστόν κηρύξαντες, θείοι Ανάργυροι, αυτόν εκδυσωπείτε, λυτρώσασθαι κινδύνων, τους εν πίστει κραυγάζοντας, ο εν Αγίοις θαυμαστώς, Θεός ευλογητός εί.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Σωμάτων ιατήρας, και ψυχών σητήρας υμάς επιστάμενοι, δεόμεθα ιάσθαι, και σώζειν τους βοώντας, προς τον πάντων Σωτήρα Χριστόν, ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Εκ χειμώνος το έαρ, και εκ ζάλης γαλήνη, Αγνή προέρχεται, εκ ζόφου δε πταισμάτων, το φώς της απαθείας, μετανοία εισέρχεται, οι εμπαθείς τοιγαρούν θαρρώμεν μεταγνόντες.

Ωδή η’

«Τον Βασιλέα…»

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Τους βοηθείας της παρ’ υμών δεομένους, μη παρίδητε Ανάργυροι θείοι, αλλ’ εκ νόσου πάσης λυτρώσασθε και βλάβης.

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Των πειρασμών υμείς, προσβολάς τας ποικίλας, εκδιώκετε Ανάργυροι πάσας, ταις προς τον Δεσπότην θερμαίς υμών πρεσβείαις.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι


Των νοσημάτων συ, Ιατρεία ετοίμη, η των θείων εδείχθης Αναργύρων, Δωδεκάς σοφή τε και όντως θαυμασία.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ίνα τιμών ανυμνώ μετά πόθου, το παμπόθητον, Μαρία, όνομά σου, νόσων και κινδύνων εκλύτρωσαί με τάχος.


Ωδή θ’

«Κυρίως Θεοτόκον…»

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Ροήν μου των δακρύων, δέξασθε ασμένως, και ταις λιταίς υμών πάντα τον βόρβορον, των νοσημάτων μου πλύνατε, ώ Ανάργυροι.

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Χαράς της αιωνίου, πάντες συν Αγγέλοις επαπολαύοντες, θείοι Ανάργυροι, χαράς αλήκτου πληρούτε και τας καρδίας ημών.


Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Λιμήν και ιατρείον πέλει των νοσούντων, η των σοφών Ιατρών σεβασμία Εικών, η προσιόντες εν πίστει νόσων λυτρούμεθα.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Μαρία Θεοτόκε, των Πιστών χορείας, εξ ορατών ρυομένη και αοράτων εχθρών, σώζε εκ πάσης φθοράς κινδύνων και θλίψεων.

Το «Άξιον εστίν»

και τα ακόλουθα Μεγαλυνάρια

Πάντων των νοσούντων τους Ιατρούς, πηγάς ιαμάτων, Αναργύρους τους ευκλεείς, δεύετ συνδραμόντες οι φιλέορτοι τούτους, χρεωστικώς εν ύμνοις δοξολογήσωμεν.

Ανάργυροι θείοι, θαυματουργοί, Ιατροί νοσούντων, ιατρεύσατε τους θερμώς, επικαλουμένους υμάς παθών ποικίλων, ταις υμών πρεσβείαις προς τον Φιλάνθρωπον.

Μη παύσητε, Ανάργυροι Ιατροί, ψυχών και σωμάτων, ικετεύειν υπέρ ημών, την σεπτήν Τριάδα, ρυσθήναι εκ κινδύνων, και πάσης ασθενείας, ημάς και θλίψεως.

Ιάσεων άπαντες τας πηγάς, οχετούς αφθόνους, δωρημάτων των του Θεού, φωτός του αύλου, τα πάμφωτα δοχεία, τους θείους Αναργύρους ανευφημήσωμεν.

Δεύτε οι εν νόσοις παντοδαπαίς, και οι εν κινδύνοις, κατακείμενοι χαλεπώς, σπεύσωμεν προθύμως, εν τούτω τω τεμένει των θείων Αναργύρων, και σωθησόμεθα.

Τρύφωνα, Κοσμάς και Δμιανός, άμα Θαλλελαίω, και τον Μώκιον τους σοφούς, Σαμψών, Διομήδην, συν Κύρω, Ιωάννη, και τον Ανίκητόν τε, ανευφημήσωμεν.

Τον Παντελεήμονα τον κλεινόν, συν τω διδασκάλω, Ερμολάω τω θαυμαστώ, Ιουλιανώ τε φωστήρας Εκκλησίας, και των πιστών σωτήρας, ύμνοις τιμήσωμεν.

Ρώσεως ουκ είδεν άλλον μισθόν, απαιτείν ή μόνον, την ευσέβειαν προς Θεόν, η αγιωτάτη εικάς των Αναργύρων, εν ύμνοις ους τιμώντες, ανευφημήσωμεν.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η Δωδεκάς,

οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τω σωθήναι ημάς.

«Τρισάγιον»

«Απολυτίκον»

Ήχος πλ δ’

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενίας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

«Απόλυσις και ψάλλομεν τα εξής»

Ήχος β’ (Ότε εκ του ξύλου)

Δεύτε ορθοδόξων η πληθύς, δεύτε των Πιστών αι χορείαι κατασπασώμεθα, εικόνα την πάνσεπτον, των Αναργύρων Χριστού, Ιατρών των παθών ημών, προς αυτούς βοώντες, ρύσασθε Ανάργυροι, εκ των κινδύνων ημάς, νόσων και παθών ανιάτων, ταις ευχαίς υμών προς τον Κτίστην, τους ημάς τιμώντας, Πανσεβάσμιοι.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου.

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Τί εἶναι τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου

Τί εἶναι τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου:

᾿Επειδή οἱ ἄνθρωποι ἀρρωσταίνουν, ὁ Κύριος ἐφοδίασε τήν ᾿Εκκλησία του μέ εἰδικό μυστήριο τοῦ ὁποίου σκοπός εἶναι κατά κύριο λόγο ἡ ἴαση τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν, κατά δεύτερο δέ ἡ ἴαση τῆς πνευματικῆς νόσου τῆς ψυχῆς (τῆς ἁμαρτίας). Εἶναι, λοιπόν, τό εὐχέλαιο μυστήριο θείας ἀρχῆς κατά τό ὁποῖο, ὅταν χρίεται ὁ ἀσθενής μέ ἁγιασμένο ἔλαιο, κατέρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία χορηγεῖ πρώτως καί κυρίως τή σωματική ἴαση καί δευτερευόντως τήν ἴαση τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία.

Οἱ συστατικοί λόγοι τοῦ μυστηρίου βρίσκονται στήν καθολική ἐπιστολή᾿Ιακώβου τοῦ᾿Αδελφοθέου· «᾿Ασθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καί προσευξάσθωσαν ἐπ’ αὐτόν ἀλείψαντες αὐτόν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα, καί ἐγερεῖ αὐτόν ὁ Κύριος· κἄν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ»287. Καί δέν λέγεται μέν ρητῶς ἐδῶ ὅτι ἡ ἵδρυση τοῦ μυστηρίου προέρχεται ἀπό τόν Κύριο· ὅμως συνάγεται ἐπαρκῶς, καθόσον ὁ᾿Ιάκωβος δέν θά προέβαινε σέ τέτοια σημαντική μαρτυρία, ἄν δέν εἶχε τήν πεποίθηση ὅτι ἡ μυστηριακή τελετή πού συνιστοῦσε ἀνάγεται στόν ἴδιο τόν Κύριο.

Οἱ αἰτιάσεις δέ κατά τοῦ εὐχελαίου, ὅτι τάχα τή θεραπεία τῆς σωματικῆς νόσου δέν ἐπιτελεῖ ἡ ὑπερφυσικήἐνέργεια τῆς χάριτος, ἀλλά ἡ θεραπευτική ἰδιότητα τοῦ ἐλαίου, δέν εὐσταθεῖ, διότι ὡς σκοπός τοῦ μυστηρίου δέν τίθεται ἡ σωματική ἴαση μόνο, ἀλλά καί ἡ πνευματική ἴαση τῆς ψυχῆς, πράγμα πού δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ὅποια φυσική ἰδιότητα τοῦἐλαίου. ῎Αλλωστε ἄν ἦταν ἔτσι τά πράγματα, τήν ἐπάλειψη θά τήν ἔκανε ὁποιοσδήποτε ἄλλος πιστός (ἄνδρας ἤ γυναίκα) καί δέν θά προσκαλοῦνταν στό σπίτι τοῦ ἀσθενοῦς οἱ πρεσβύτεροι τῆς ᾿Εκκλησίας.

Τό ὁρατό μέρος τοῦ μυστηρίου εἶναι ἡ σταυροειδής χρίση μέ ἁγιασμένο ἔλαιο τῶν μελῶν τοῦ ἀσθενοῦς ἐκφωνουμένης τῆς εὐχῆς· «Πάτερ ἅγιε, ἰατρέ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὁ πέμψας τόν μονογενῆ σου υἱόν, τόν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, πᾶσαν νόσον ἰώμενον καί ἐκ θανάτου λυτρούμενον, ἴασαι καί τόν δοῦλόν σου τόν δε ἐκ τῆς περιεχούσης αὐτόν σωματικῆς καί ψυχικῆς ἀσθενείας, καί ζωοποίησον αὐτόν διά τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ σου»288.

Οἱ τελετουργοί τοῦ μυστηρίου εἶναι οἱ πρεσβύτεροι (οἱ ἱερεῖς), περισσότεροι τοῦ ἑνός, ἐν ἀνάγκῃ δέ καί ἕνας μόνο ἱερέας. Χρίονται δέ ὅλοι οἱἀσθενεῖς καί ὄχι μόνο οἱ βαριά ἀσθενοῦντες ἤ ὅσοι βρίσκονται στό τέλος τῆς ζωῆς τους.

Θεραπεύονται ὅλοι ἀνεξαίρετα οἱ ἀσθενεῖς διά τοῦ εὐχελαίου;

Οχι, δέν θεραπεύονται. ῾Ως πρός τό πρῶτο σκέλος τοῦ μυστηρίου (τήν ἴαση τῆς σωματικῆς νόσου), ἡ θεία χάρη δέν ἐνεργεῖ «ἐξ ἀνάγκης», ὅπως γίνεται στά ὑπόλοιπα μυστήρια. ῎Αν συνέβαινε αὐτό, τότε θά ἔκλειναν ὅλα τά νοσοκομεῖα καί τά ἰατρεῖα. ᾿Επειδή ὅμως κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει, οἱ περισσότεροι ἀπό τούς πιστούς σέ περίπτωση σωματικῆς ἀσθένειας προτιμοῦν νά ἐπισκέπτονται τούς φυσικούς γιατρούς (ὄχι βέβαια ἀδικαιολόγητα) παρά τούς πνευματικούς (τούς ἱερεῖς). Τό ὅτι δέν θεραπεύονται πάντοτε οἱ σωματικές ἀσθένειες αὐτό δέν ὀφείλεται μόνο στήν ἔλλειψη πίστεως ἀπό μέρους τοῦ ἀσθενοῦντος πού δέχεται τόἱερό μυστήριο, ἀλλά γενικότερα στή θεία βούληση, ἡ ὁποία θέλησε μέν τήν ἴαση τῶν ἀσθενούντων μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας (ἡ ὁποία πολλάκις πραγματοποιεῖται), ὄχι ὅμως καί νά ἐξαλείψει ὁλοσχερῶς τίς σωματικές ἀσθένειες ἤ ν’ ἀποσοβήσει τό θάνατο, πράγματα πού εἶναι ἄλλωστε σημαντικά μέσα στούς παιδαγωγικούς σκοπούς τῆς θείας πρόνοιας.

῎Αν ὅμως τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου δέν λειτουργεῖ ἐξ ἀνάγκης ὡς πρός τό πρῶτο σκέλος του (τήν ἴαση τῶν ἀσθενειῶν), λειτουργεῖ πάντοτε ἐξ ἀνάγκης ὅσον ἀφορᾶ στό δεύτερο σκέλος του, δηλαδή τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γιά τόν λόγο αὐτόἡ᾿Εκκλησία συνδέει τό εὐχέλαιο μέ τή μετάνοια, ἐπιτελώντας αὐτό καί σέ ὑγιεῖς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἑτοιμάζονται γιά τήν κοινωνία τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Δυσκολία ἀναφύεται μόνο ὡς πρός τό εἶδος τῶν ἁμαρτιῶν πού συγχωροῦνται στό εὐχέλαιο, δεδομένου ὅτι γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτημάτων ὑπάρχει εἰδικό μυστήριο, ἡ μετάνοια καί ἡ ἐξομολόγηση, στό ὁποῖο εἶναι ὑποχρεωμένος νά προσέλθει ὁ πιστός.

Τό εὐχέλαιο μπορεῖ νά ἀντικαταστήσει τή μετάνοια; ῎Αν δέ ὁ πιστός ἔλαβε ἄφεση στό μυστήριο τῆς μετάνοιας, τί περισσό θάἔχει ἀπό τό εὐχέλαιο; Νάὑποθέσουμε, ὅτι στούς ἀσθενοῦντες πιστούς τό εὐχέλαιο ἐξαφανίζει τάὅποια ἐναπομείναντα λείψανα τῆς ἁμαρτίας, πού συνδέονται μέ τή σωματική ἀσθένεια, ἤ τίς ἁμαρτίες ἐκεῖνες πού λόγῳ καταστάσεώς του ὁ ἀσθενής ἀδυνατεῖ νά ἐξομολογηθεῖ στόν ἱερέα; Ποιός ἄραγε γνωρίζει αὐτά τά πράγματα;

Τί λένε οἱ Ρωμαιοκαθολικοί περί τοῦ εὐχελαίου;

῾Η Δυτική᾿Εκκλησία δέχεται τό εὐχέλαιο ὡς ἐκκλησιαστικό μυστήριο. ᾿Από τόν δωδέκατο ὅμως αἰώνα τό μεταποίησε σέ ἔσχατη κρίση καί σέ ἐφόδιο τῶν ἀποθνησκόντων, μή ἐπαναλαμβάνουσα αὐτό στήν ἴδια ἀσθένεια ἄν αὐτή ξαναεμφανισθεῖ. ᾿Ανάλογοι πρός τήν ἰδέα αὐτή εἶναι καί οἱ καρποί τοῦ μυστηρίου, οἱὁποῖοι ἀντιστρέφονται, δηλαδή ὡς κύρια ἐνέργειά του εἶναι ἡ ἐξάλειψη τῆς ἁμαρτίας καί τῶν λειψάνων της καί ἡ ἐνδυνάμωση τῆς ψυχῆς στόν ἐπικείμενο ἀγώνα της κατά τοῦ θανάτου. ῾Η μεταποίηση ὅμως αὐτή τοῦ εὐχελαίου σέἔσχατη χρίση ἀντιβαίνει πρός τήν ἀρχαία χρήση του καί στή διδασκαλία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, κατά τήν ὁποία τό μυστήριο διακονεῖται σέ κάθε ἀσθένεια καί ὄχι μόνο στίς βαρύτατες πρό τοῦ θανάτου. ᾿Εσφαλμένα δέ χορηγεῖται ὡς ἐφόδιο ψυχῆς καθ’ ὅν χρόνο αὐτή εἰσέρχεται στίς αἰώνιες μονές, γιατί σάν τέτοιο ἐφόδιο ἦταν πάντοτε στήν ᾿Εκκλησία ὄχι τό εὐχέλαιο ἀλλά ἡ θεία Εὐχαριστία289.

Τί λένε σχετικά οἱ Προτεστάντες;

Δέν τούς ἐνδιαφέρει. Δέν τό δέχονται ὡς μυστήριο καί γιά ἄλλους λόγους ἀλλά καί γιατί δέν παρέχει πάντοτε τή σωματική ἀνάρρωση. Οἱ Λουθηρανοί μόνο τό δέχονται σάν μιά παραμυθητική τελετή, δηλαδή τελετή πού παρέχει παρηγορία, ἐάν περιορισθεῖ στήν ἐπίσκεψη τοῦ ἱερέα στόν ἀσθενή καί τή χορήγηση σ’ αὐτόν τῆς θείας μεταλήψεως. Οἱ ὑπόλοιποι Προτεστάντες τό ἀπορρίπτουν παντελῶς.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_6903.html

O αδερφός που σώθηκε χωρίς κόπο επειδή δεν κατέκρινε.

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, για να γίνει Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα.

Επειδή εκείνος αναπαυόταν στην Σκήτη, παρακάλεσε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένει ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.

Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέλεια μέχρι την ώρα του θανάτου του, που έπεσε πια στο κρεββάτι και ψυχορραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.

Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος έχει έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι συμβαίνει! Όταν συνήλθε, τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:

-Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ' ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:

«Βλέπεις; αυτά εδώ τα έκανες όλα, γι' αυτό ετοιμάσου να πας στην κόλαση».

Τότε εγώ του λέω:

«Για κοίταξε, ανάμεσα σ' αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως;»

Ψάχνει ο Αρχάγγελος, και μου λέει:

«Όχι, δεν υπάρχει».

«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος: Μη κρίνετε, και ου μη κριθήτε».

Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου.

Έτσι, Πατέρες μου, πάω στον Παράδεισο. Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στο Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε και είπα: «Ταλαίπωρε, τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσεις», και αυτό με έσωσε δίχως άλλο κόπο.

Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. 

 http://agapienxristou.blogspot.ca/2014/05/o.html

Ο Γέροντας και Ο Αρχαγγελος Μιχαήλ ( Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης )

               

Διηγείται σχετικά ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης,

" Στίς 20 Οκτωβρίου 1945, Κυριακή πρωϊ, μόλις κτύπησα τήν καμπάνα τής Εκκλησίας, περικύκλωσε τό χωριό αντάρτικος στρατός μέ εντολή εκκαθαρίσεων...

Άρχισαν νά ρίχνουν πυρά πρός εκφοβισμό. Εγώ μόλις είχα μπεί στήν Εκκλησία, έκανα τόν σταυρό μου, παρακάλεσα τόν Άγιο Νικόλαο νά μάς φυλάξει καί σηκώθηκα νά φύγω. Μού ρίχνανε μέ τό πυροβόλο ταμπουρωμένοι σ΄ ένα φυλάκιο, όμως καμμιά σφαίρα δέν μέ εκτύπησε. Τόν Απόστολο Κατσιμπίρη πού ήταν δίπλα μου τόν έρριξαν κάτω. Έμεινα μόνος καί ακολουθώντας ένα ρέμα μέ έχασαν...

Όμως, κοντά στά σύνορα τών χωριών Ριζώματος - Βασιλικής μέ έφτασαν πάλι.

Ήσαν 10 άτομα καί μέ τόν αρχηγό 11 , τρέχοντας πάνω σέ άλογα γιά νά μέ πιάσουν. Έβριζαν καθώς μέ κυνηγούσαν, καί έρριχναν μέ τά Στέν, χωρίς νά μπορούν νά μέ σκοτώσουν. Οί σφαίρες τρύπαγαν τά ράσα μου, τίς καταλάβαινα, αλλά κυλούσαν στό χώμα χωρίς νά μέ τραυματίζουν...

Μέ πλησίασαν στά 50 μέτρα γύρω - γύρω, μέ περικύκλωσαν φωνάζοντας,

" κερατά τράγο, πού θά μάς πάς ; " βρίζοντάς με χυδαία...

Καί τότε εγώ, ευρισκόμενος έν μέσω κινδύνου ζωής καί θανάτου, σταμάτησα, σήκωσα τά χέρια μου πρός τόν ουρανό, καί από τό βάθος τής ψυχής μου φώναξα,

" Μιχαήλ Αρχιστράτηγε τών Αγγέλων, σώσε με, κινδυνεύω !..."

Καί ώ τού θαύματος !

Σάν αστραπή παρουσιάσθηκε ό Αρχάγγελος Μιχαήλ στόν αρχηγό. Είδε έναν νέο μέ σπαθί, όπως ομολογούσε κι΄ ό ίδιος αργότερα, πού κόβοντας μέ μιά σπαθιά τά σχοινιά από τήν σέλα του, τόν έρριξε κάτω σπάζοντας τήν σπονδυλική στήλη του. Οί υπόλοιποι δέκα, έμειναν ακίνητοι, κεραυνόπληκτοι !...

Οί ενορίτες τού χωριού Βασιλική φύγανε από τήν Εκκλησία καί βγαίνοντας έξω κοιτάζανε τί θά γίνει.

Ακούω μιά φωνή. Ήταν τού αρχηγού τους,

" Νά μάς συγχωρέσεις παπά μου, είπε, καί νά πάς στό καλό. Έχεις όριο ζωής καί υψηλούς προστάτες..."

Ευχαριστώ, τούς απάντησα. Τούς συγχώρεσα, καί τούς ευχήθηκα ό Θεός νά τούς φωτίσει, νά μετανοήσουν καί νά γίνουν καλοί άνθρωποι. Νά λέτε τήν αλήθεια, τούς είπα, καί νά έχετε τόν Θεό βοήθεια. Πήραν τόν τραυματισμένο συντροφό τους καί έφυγαν μαζεμένοι...

Μού έκαναν μεγάλη υποδοχή οί χωριανοί σάν έφτασα στήν Εκκλησία.

Τούς λέγω, πρώτα νά προσκυνήσουμε καί νά ευχαριστήσουμε τόν Θεό, πού μέ έσωσε από τόν μεγάλο αυτό κίνδυνο. Είμαστε ευτυχείς, πού ή θρησκεία μας είναι ζωντανή..."

Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης