Sunday, February 14, 2016

Xαιρετισμοί Αγία Μαρία η Μαγδαληνή



Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Τῇ Μυροφόρῳ εὐλαβῶς τὸν ὕμνον στέψωμεν, Μαρίᾳ πάντες ἐν ᾠδαῖς συμφώνως ᾄδοντες, ἀπαστράπτει γὰρ τοῖς θαύμασιν ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ παρέχει τὰς ἰάσεις τοῖς προστρέχουσι, τῇ σορῷ χειρὸς αὐτῆς πᾶσιν ἐκ πίστεως, καὶ κραυγάζουσι· Χαίροις Λόγου Μαθήτρια.



Ὁ Οἶκος.

Ἄγγελοι οὐρανόθεν, ἐξεπλάγησαν θεῖοι, τολμήματι τῷ σῷ Μυροφόρε (γ΄)· πῶς ἄτρομος σὺ μόνη νυκτὸς πρὸς τὸν τάφον Χριστοῦ δραμοῦσα, ἔγερσιν κατεῖδες τὴν αὐτοῦ πρώτη· ὢ χάριτος! ἡμεῖς δὲ σοὶ βοῶμεν·

Χαῖρε, αὐγὴ ἡ τηλαυγεστάτη·

χαῖρε, λαμπὰς ἡ παμφαεστάτη.

Χαῖρε, Μυροφόρων σεπτὸν ἀκροθίνιον·

χαῖρε, Ἀποστόλων σοφῶν μηνυτήριον.

Χαῖρε, θείων ἡ οἰκήσασα, σὺν Ἀγγέλοις τοῖς χοροῖς·

χαῖρε, θείας ἀπολαύσασα, Παραδείσου τῆς τρυφῆς.

Χαῖρε, ὅτι τῷ κάλλει ἡλιόμορφος ὤφθης·

χαῖρε, ὅτι τῷ εἴδει ἀστραπὴ καθωράθης.

Χαῖρε, Χριστοῦ ἡ πρώτη μαθήτρια·

χαῖρε, πασῶν τῶν ἄλλων ἡ πρόκριτος.

Χαῖρε, Χριστοῦ τῷ φίλτρῳ φλεχθεῖσα·

χαῖρε, Χριστοῦ στοργῇ ἡ θελχθεῖσα.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Βλέπουσα ἡ Μρία, ἐν Σταυρῷ τὸν Σωτῆρα, κρεμάμενον ὑπὲρ κόσμου λύτρον, σὺν Μαρίᾳ Παρθένῳ Μητρί, γοερῶς θρηνοῦσα παρειὰς ἔξαινε, καὶ σὺν παρθένῳ Μαθητῇ, ἐν πίστει ἔψαλλε τὸν θεῖον ὕμνον·

Ἀλληλούϊα.



Γνῶσιν ἔνθεον σχοῦσα, Μυροφόρε Μαρία, ἐβόας παρανόμοις ἐντόνως· πῶς τὸν πλάστην Θεὸν τοῦ παντός, Ὃν πᾶσα ἡ κτίσις ὑμνεῖ, Σταυρῷ ἡπλώσατε ἀδίκῳ φθόνῳ ἄθλιοι; Διὸ ὑμνοῦντές σε βοῶμεν·

Χαῖρε, στεῤῥὸν τῆς πίστεως τεῖχος· χαῖρε, πολλὴν ἡ σχοῦσα τὴν γνῶσιν.

Χαῖρε, τῆς Ἁγίας Τριάδος τὸ κήρυγμα· χαῖρε, καθελοῦσα θρησκείαν τὴν ἄθεον.

Χαῖρε, φῶς ἰδοῦσα ἄχρονον, ἐν τῷ Τάφῳ τοῦ Χριστοῦ· χαῖρε, ὅτι τὴν Ἀνάστασιν, ἀνεκήρυξας σπουδῇ.

Χαῖρε, ἡ ἐν καρδίᾳ τρέφουσα θεῖον ζῆλον· χαῖρε, ἡ εὐωδίαν πνέουσα ἐν χειρί σου.

Χαῖρε, κρουνὸς δογμάτων ἀκένωτος· χαῖρε, πηγὴ θαυμάτων ἀέναος.

Χαῖρε, χαρὰ τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· χαῖρε, ἑτοίμη βοηθὸς τοῖς βοῶσι·

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐνεθάῤῥυνε πάντως, σεπτὴν Μαγδαληνὴν Μυροφόρον, δειλιᾶσαι μηδόλως ὁρμὴν τῶν φυλάκων, Ἑβραίων τ’ ὀργήν, σπεύδουσα ἐλθεῖν Χριστοῦ σῶμα μυρίσαι, ὕμνον Θεῷ βοῶσαν·

Ἀλληλούϊα.


Ἔχουσα ἡ Μαρία, τῆς Τριάδος τὴν πίστιν, διέδραμεν εἰς Ῥώμην τῷ ζήλῳ, Βασιλέα εἰς ἄμυναν δὲ ἐκκινεῖ Πιλάτου, ὃς Θεὸν ἔκτεινεν, Ἑβραίων θεομάχων τε, πρὸς ἣν ἡμεῖς νῦν προσφωνοῦμεν·

Χαῖρε, Χριστοῦ ἐγέρσεως κῆρυξ·

χαῖρε, Ἐδὲμ τὴν θείαν οἰκοῦσα.

Χαῖρε, ἡ μανίαν ἀνόμων ἐλέγξασα·

χαῖρε, ἡ φθαρτὰ πάντα μισήσασα.

Χαῖρε, ὅτι κόσμον ἅπαντα, ηὔγασας σαῖς διδαχαῖς·

χαῖρε, πάντας ἡ λαμπρύνασα, ἀστραπαῖς σου φαειναῖς.

Χαῖρε, ὅτι θαυμάτων αὐτουργὸς ἀνεδείχθης·

χαῖρε, νάουσα κρήνη ἰαμάτων φανεῖσα.

Χαῖρε, κρατὴρ τοῦ νέκταρος πάροχε·

χαῖρε, λουτὴρ καθάρσιος πέλουσα.

Χαῖρε, δι’ ἧς ἀθυμία παρῆλθε·

χαῖρε, δι’ ἧς χαρὰ ἀντεισῆλθε.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Ζῆλον ἔνθεον σχοῦσα, ἡ θεόφρων Μαρία, Χριστοῦ τάφῳ πρωΐ λίαν ἦλθε· καὶ Ἀγγέλους δύο φαεινοὺς ἐν αὐτῷ ἰδοῦσα· σπουδῇ ᾔρετο· μαθοῦσα δὲ τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ ἐν πίστει ἔφη·

Ἀλληλούϊα.



Ἤκουσας ὦ Μαρία, Μυροφόρε Κυρίου, Ἀγγέλων παρὰ θείων, ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου Χριστὸς ὁ Θεός. Καὶ χαρᾷ Μαθηταῖς ἐν σπουδῇ ἤγγειλας· οἳ σπεύδοντες προσῆλθον ἐν τῷ Τάφῳ τοῦ ἰδεῖν· ἡμεῖς δὲ σοὶ βοῶμεν·

Χαῖρε, Χριστὸν ἐνθέρμως ποθοῦσα·

χαῖρε, Αὐτὸν σπουδῇ ἐκζητοῦσα.

Χαῖρε, τὸν Χριστὸν ἀγαπῶσα θερμότατα·

χαῖρε, πρὸς Αὐτὸν φίλτρον ἄπλετον τρέφουσα.

Χαῖρε, νάμα ὃ ἐξέῤῥευσε, παραδόξως ἐξ Ἐδέμ·

χαῖρε, πόμα ὃ ἀνέψυξε, τοὺς τακέντας ἐξ Ἀδάμ.

Χψαῖρε, τῶν εὐσεβούντων ἡ στερέμνιος βάσις·

χαῖρε, τῶν ἀσεβούντων παντελὴς ὄντως πτῶσις.

Χαῖρε, Χριστοῦ φωνῆς ἡ ἀκούσασα·

χαῖρε, ταχὺ ἡ τοῦτον κηρύξασα.

Χαῖρε, τερπνὴ χελιδὼν κελαδοῦσα·

χαῖρε, σεπτὴ Μυροφόρε Κυρίου.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Θαυμαστὴ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ Μαρία ἐδείχθη, τὰς νόσους θεραπεύουσα πάντων, τῶν ἐν πίστει αὐτῆς τὴν σεπτήν, αἰτουμένων χεῖρα βοηθόν, πάθη τε αὐτὴν προσπτυσσομένων ἐξαλείφουσα ποικίλα, καὶ Θεῷ βοώντων·

Ἀλληλούϊα.





Ἴθυνάς σου τοὺς πόδας, πρὸς οὐράνιον δρόμον, Μαρία ἰσαπόστολε ὄντως, ὡς ποθοῦσα Χριστὸν τὸν Θεόν· ὅθεν τοῦτον κλαίουσα, σπουδῇ ἔδραμες, μυρίσαι ἐν τῷ τάφῳ ὡς νεκρόν· ἡμεῖς δὲ σοὶ βοῶμεν·

Χαῖρε, κλεινὸς βλαστὸς τῶν Μαγδάλων·

χαῖρε, τερπνὸν γυναικῶν τὸ κλέος.

Χαῖρε, Ἀποστόλων χορείαν φαιδρύνουσα·

χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τὰς τάξεις ἡδύνουσα.

Χαῖρε, ζόφον πλάνης λύσασα, σῷ κηρύγματι σοφή·

χαῖρε, κόσμον καταυγάσασα, θείᾳ λάμψει σου σεμνή.

Χαῖρε, ἡλίου δίκην ἡ ἀκτινοβολοῦσα·

χαῖρε, κηλῖδα ὅλως ἡ μὴ σχοῦσα σπιλοῦσαν.

Χαῖρε, Ἑβραίων πλάνην πατήσασα·

χαῖρε, ἀπίστους σκότους λυτρώσασα.

Χαῖρε, σὴν χάριν σοῖς δούλοις διδοῦσα·

χαῖρε, ἀεὶ σὲ αἰτοῦσι παροῦσα.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Κόσμου παθῶν ἡδέων, μεριμνῶν σαρκικῶν τε ἠλόγησας θεόφρον Μαρία, Μυροφόρων σεπτῶν καλλονή, καὶ διάγουσα βίον ἁγνόν, ἔγερσιν ἰδεῖν κατηξιώθης τοῦ Χριστοῦ, καὶ χαρμονῆς πλησθεῖσα ἔφης·

Ἀλληλούϊα.



Λάμψασα ἡ Μαρία, ὡς φωστὴρ ἐν τῷ κόσμῳ, ἐδίωξε τῆς πλάνης τὸν ζόφον, ἐν αὐτῷ δὲ πίστιν Χριστοῦ, ὡς κηρύξασα ἡ ἰσαπόστολος, ἀκούει παρ’ ἡμῶν ᾀδόντων ταῦτα·

Χαῖρε, λαοῦ εὐσεβοῦντος σθένος·

χαῖρε, ἡμῶν σὲ τιμώντων τεῖχος.

Χαῖρε, πρὸ θανάτου τελοῦσα τεράστια·

χαῖρε, μετὰ πότμον τελοῦσα θαυμάσια.

Χαῖρε, ὅτι ὑπεχώρησε πᾶσα πλάνη διὰ σοῦ·

χαῖρε, ὅτι ἐπεσκίασε πᾶσα χάρις ἐπὶ σέ.

Χαῖρε, ἡ δοξασθεῖσα ἰσαγγέλως ἐν κόσμῳ·

χαῖρε, ὅτι αὐγάζεις ὡς πλειὰς ἐν τῷ πόλῳ.

Χαῖρε, χοροὺς Ἁγίων ἡδύνουσα·

χαῖρε, Χριστῷ σὺν τούτοις πρεσβεύουσα.

Χαῖρε, Θεὸν σὺν Ἀγγέλοις ὑμνοῦσα·

χαῖρε, ἀνθρώπων τὸ γένος κοσμοῦσα.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Μένουσα ἐν Ἐφέσῳ, ἰσαπόστολε Λόγου, παρὰ τῷ Μαθητῇ Θεολόγῳ, Ἰωάννῃ Μαρία Θεῷ, τὸ σὸν πνεῦμα παρατέθεικας, τὸ σῶμά σου δὲ ἔλιπες ἡμῖν, Θεῷ βοῶσιν οὕτως·

Ἀλληλούϊα.





Νέον ᾄσωμεν ὕμνον, ἐπαξίως Μαρίᾳ, Χριστοῦ Μαγδαληνῇ Μυροφόρῳ, ἧς σορὸν μυριπνόου χειρός, προσκυνοῦντες πίστει ἅπαντες, πνέουσαν θείων θαυμάτων χάριτας, ὑμνήσωμεν αὐτὴν βοῶντες·

Χαῖρε, Ἀγγέλων Θεοῦ τὸ θαῦμα·

χαῖρε, τὸ καύχημα τῶν ἀνθρώπων.

Χαῖρε, τὸ σεπτὸν Χριστοῦ σῶμα μυρίσασα·

χαῖρε, ἡ ὀσμῆς πιστοὺς θείας πληρώσασα.

Χαῖρε, στέφανον ἀμάραντον, δεξαμένη πρὸς Χριστοῦ·

χαῖρε, θάλαμον οὐράνιον, κατοικοῦσα παρ’ αὐτῷ.

Χαῖρε, ὅτι ἐστέφθης λαμπρῷ δόξης στεφάνῳ·

χαῖρε, ὅτι συνήφθης ταῖς χορείαις τῶν ἄνω.

Χαῖρε, ὁδὸν τὴν θείαν βαδίσασα·

χαῖρε, ὑψίστοις δόμους οἰκήσασα.

Χαῖρε, λαμπτὴρ Χριστωνύμων ἁπάντων·

χαῖρε, βολὶς τῶν πανσέπτων χαρίτων.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Ξένα ὅλως ὑπάρχει, καὶ παράδοξα ὄντως, Μαρία κυριώνυμε κόρη, κατορθώματά σου· εὐθαρσῶς γὰρ εἰς τὸ μνῆμα Χριστοῦ ἐν σπουδῇ ἔδραμες, καὶ πρώτη τὴν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ ἰδοῦσα, ὕμνεις οὕτως·

Ἀλληλούϊα.



Ὅλον ἔχουσα στέρνοις, ἐν τοῖς σοῖς Μυροφόρε, Χριστὸν τὸν τοῦ Θεοῦ Θεὸν Λόγον, ὅλη πνεύματι ἄνω σὺ εἶ, καὶ σορόν σου χαρίτων πλουτεῖς ἅπαντας, προφθάνουσα τοὺς ἐπικαλουμένους σε καὶ σοὶ βοῶντας·

Χαῖρε, Χριστὸν Μυροφόρων δόξα·

χαῖρε, Αὐτοῦ Ἀποστόλων μοῦσα.

Χαῖρε, τὸ ἁγνὸν τοῦ Θεοῦ οἰκητήριον·

χαῖρε, τὸ σεπτὸν τοῦ Κυρίου ἐκλόγιον.

Χαῖρε, ῥῶσιν ἡ παρέχουσα, ἀσθενοῦσι δαψιλῶς·

χαῖρε, βλέπειν ἡ βραβεύουσα, ἀβλεπτοῦσιν ἐντελῶς.

Χαῖρε, τοῖς ὑμνηταῖς σου, χάριν πᾶσαν διδοῦσα·

χαῖρε, σὲ προσκυνοῦσιν, ἴασιν χορηγοῦσα.

Χαῖρε, Χριστὸν τοῖς πᾶσι κηρύξασα·

χαῖρε, πηροῦ τὸ φῶς ἡ λαμπρύνασα.

Χαῖρε, σεπτὴ Μυροφόρε Κυρίου· χαῖρε, Θεοῦ ἰσαπόστολε Λόγου.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Πᾶσαν χάριν ἐδέξω, πρὸς Χριστοῦ Μυροφόρε, καὶ ταύτας τοῖς αἰτοῦσί σε δίδως· ἐκ παντοίας γὰρ νόσους δεινῆς, καὶ ἀκρίδος τῆς πληγῆς, ἅπαντας τοὺς προσιόντας σοι λυτροῦσαι καὶ κινδύνων, ἰᾶσαι δαιμονῶντάς τε· διὸ Θεῷ βοῶμεν·

Ἀλληλούϊα.







Ῥεῖθρα βλύζει θαυμάτων, ἡ σορὸς τῆς χειρός σου, Μαρία ἡ πανεύοσμος πᾶσι, τοῖς ἐν πίστει καὶ πόθῳ αὐτήν, προσκυνοῦσι καὶ σώζει δεινῶν ἅπαντας, ἐγείρει γηθοσύνως δὲ πρὸς σὲ βοᾷν τὸν ὕμνον·

Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας·

χαῖρε, τὸ κάλλος τῆς ἀϋλίας.

Χαῖρε, Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἡ προβαίνουσα·

χαῖρε, τὸ φαιδρὸν τῶν πιστῶν ἀγαλλίαμα.

Χαῖρε, ὅτι σὺ δεδόξασαι, ἔν τε γῇ καὶ οὐρανοῖς·

χαῖρε, ὅτι καὶ νενύμφευσαι, τῷ τῶν ὅλων Ποιητῇ.

Χαῖρε, ὅτι διώκεις τῶν δαιμόνων τὰ στίφη·

χαῖρε, ὅτι ἐλαύνεις τὰς κακούργων ἐφόδους.

Χαῖρε, πιστῶν προπύργιον ἄσειστον·

χαῖρε, ἡμῶν χαράκωμα πέλουσα.

Χαῖρε, ζωῆς αἰωνίου τρυφῶσα·

χαῖρε, φωτὸς ἀκηράτου πλησθεῖσα.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Σῶσον πάντας τοὺς πίστει, τὴν σορὸν τῆς σεπτής σου, χειρὸς Μαγδαληνὴ προσκυνοῦντας, προσιόντας τε πόθῳ σοι νῦν, καὶ τελοῦντας μνήμην σου ἀεὶ ἔνδοξε, ἐκ πάσης περιστάσεως καὶ βλάβης, τῷ Θεῷ βοῶντας·

Ἀλληλούϊα.



Τεῖχος εἶ τῆς σῆς ποίμνης, Μυροφόρε Μαρία, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· τὸν γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἀνεκήρυξας σὺ Ποιητὴν πάνσεμνε, ἀπίστους ἐπιστρέφουσα, τοὺς δὲ πιστοὺς στηρίζουσα, πρὸς σὲ βοῶντας ταῦτα·

Χαῖρε, δαιμόνων ἡ καθαιρέτις·

χαῖρε, εἰδώλων ἡ καταλύτις.

Χαῖρε, πλανωμένων ὀξεῖα ἀντίληψις·

χαῖρε, λυπουμένων ταχεῖα ἐπίσκεψις.

Χαῖρε, πλάνης κατασβέσασα, ἀθεΐας τε πυράν·

χαῖρε, σκότος διαλύσασα, ἀπιστίας καὶ φοράν.

Χαῖρε, ἐκδυσωποῦσα τὸν Θεὸν ὑπὲρ πάντων·

χαῖρε, συμπαθεστάτη θλιβομένων προστάτις.

Χαῖρε, Χριστὸν γενναίως κηρύξασα·

χαῖρε, τρυφῆς Αὐτοῦ ἀπολαύσασα.

Χαῖρε, δι’ ἧς Ἰουδαῖοι νεκροῦνται·

χαῖρε, δι’ ἧς ὁ σατὰν καθαιρεῖται.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Ὕμνοις ὦ Μυροφόρε, ἡ σὴ χεὶρ ἐν τῷ τάφῳ, Κυρίου προσεκόμισε μύρα, ἐφ’ ᾧ δὴ ἀνυμνοῦντες αὐτήν, οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον, ἀλλ’ οὖν εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ, ὕμνον Αὐτῷ ἀεὶ βοῶμεν·

Ἀλληλούϊα.















Φωτοφόρος ἡ χείρ σου, ὤφθη ὄντως Μαρία, ἡ χάρις γὰρ αὐτῆς ὡς φῶς λάμπει· προσιοῦσι δ’ ἡμῖν εὐλαβῶς, τῶν ἰάσεων νέμει πληθὺν ἅπασι, καὶ σκότους τῶν παθῶν ἡμᾶς λυτροῦται πρὸς αὐτὴν βοῶντας·

Χαῖρε, τερπνῶν παραδείσου χύσις·

χαῖρε, παθῶν δυσωδίας λύσις.

Χαῖρε, σωτηρίου φωτὸς ἡ διάδοσις·

χαῖρε, τῶν χαρίτων αὐτοῦ ἡ ἐπίδοσις.

Χαῖρε, μύρα εὐωδέστατα, ἡ πηγάζουσα πιστοῖς·

χαῖρε, ῥεῖθρα τῶν ἰάσεων, ἡ προχέουσα λαοῖς.

Χαῖρε, ἡμᾶς ἐλαίῳ ἱλαρύνουσα θείῳ·

χαῖρε, ψυχὰς εὐόσμῳ ἡ μυρίζουσα μύρῳ.

Χαῖρε, τοῦ θείου Πνεύματος οἴκημα·

χαῖρε, πιστῶν ἁπάντων ἐντρύφημα.

Χαῖρε, σοφὴ θεραπεύουσα νόσους·

χαῖρε, σεμνὴ ἐκδιώκουσα πάθη.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Χεῖρά σου τὴν ἁγίαν, Μυροφόρε Μαρία, πλουτοῦντες προσφωνοῦμέν σοι Χαῖρε, διὰ σοῦ γὰρ τὸν μόνον Θεόν, ἐν Τριάδι σέβειν καὶ ὑμνεῖν ἔγνωμεν, καὶ σκότους ἀπηλλάγημεν βοῶντες πρὸς Αὐτὸν τὸν ὕμνον·

Ἀλληλούϊα.



Ψάλλοντές σου τὴν χάριν, τῶν θαυμάτων ἐκ πόθου, κυκλοῦμεν τὴν σορὸν τῆς χειρός σου· ἐκ δεινῶν γὰρ πολλῶν δι’ αὐτῆς, καὶ κινδύνων πάντων καὶ παθῶν ἅπαντες, λυτρούμεθα προστρέχοντες, καὶ πόθῳ ἐκβοῶμέν σοι ταῦτα·

Χαῖρε, τοῦ θείου φωτὸς φορεῖον·

χαῖρε, πυρσὸς τῶν αὐτοῦ χαρίτων.

Χαῖρε, μυροδόχον ἀγγεῖον τοῦ Πνεύματος·

χαῖρε, μυροθήκη τερπνὴ θείας χάριτος.

Χαῖρε, ὅτι τὸ σὸν λείψανον, ὀσμὴν πέμπει δαψιλῶς·

χαῖρε, ὅτι χαρακτὴρ ὁ σός, τέρπει πάντας τοὺς πιστούς.

Χαῖρε, πάντα ἀφεῖσα καὶ Χριστὸν πριαμένη·

χαῖρε, δόξαν καὶ χάριν, παρ’ Αὐτῷ εὑραμένη.

Χαῖρε, φθαρτὰ παρεῖδες γὰρ ἅπαντα·

χαῖρε, οὐράνια ἀπολαύσασα.

Χαῖρε, ἡμῶν πρεσβευτὴς καὶ μεσίτις·

χαῖρε, πιστῶν ἡ ἑτοίμη προστάτις.

Χαίροις, Λόγου Μαθήτρια.



Ὦ μαθήτρια Λόγου, Μυροφόρε Μαρία, Χριστοῦ τῶν Μυροφόρων ἀκρότης (γ΄), τὸ ἐφύμνιον τόδε τὰ νῦν, προσφερόμενόν σοι εὐμενῶς πρόσδεξαι, καὶ ἐκ παντοίων λύτρωσαι κακώσεων τοὺς μελῳδοῦντας·

Ἀλληλούϊα.

Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ



Στο χώρο του σύμπαντος το φαινόμενο της έκλειψης του ηλίου είναι κάτι που συχνά συμβαίνει. Στο χώρο της χριστιανικής πίστης όμως, υπάρχει ένας ήλιος που δεν γνωρίζει έκλειψη εις τον αιώνα. Είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός!. Μαζί του λάμπει στους αιώνες και ο ήλιος της Παναγίας μητέρας Του. Και δεν μπορεί να μην είναι ήλιος, η Παναγία μητέρα του Θεού, «ή μετά Θεόν Θεός», κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, καθώς είναι εκείνη που δέχθηκε μέσα της, εκύησε, εγέννησε, γαλακτοτρόφησε και ανέθρεψε το νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης.

Η Θεοτόκος είναι ήλιος αγνείας, παρθενίας, υπακοής, υπομονής, σιωπής, αγάπης, πίστης, σεμνότητας, καθαρότητας, διακριτικότητας, σωματικής και ψυχικής ωραιότητας. Ήλιος καλοκαιρινός, δεκαπενταυγουστιάτικος, που λαμπρύνει το στερέωμα του ουρανού και αποτελεί καύχημα και κόσμημα των χριστιανών. 

Ας δούμε σύντομα τη μοναδική ζωή αυτής της μοναδικής γυναίκας.
Κατά το λεγόμενο, «πρωτευαγγέλιο» του Ιακώβου του αδελφοθέου, ο ιερέας Ματθάν(23ος απόγονος του Δαβίδ, κατά τον γενεαλογικό πίνακα του Ευαγγελιστή Ματθαίου), παντρεύτηκε τη Μαρία και μαζί απέκτησαν τον Ιακώβ, τον πατέρα του Ιωσήφ, του μνήστορος της Παναγίας, και τρεις κόρες: τη Μαρία, η οποία γέννησε τη Σαλώμη τη μαία, τη Σοβή, η οποία γέννησε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου και την Άννα, η οποία γέννησε τη Μαρία, τη μητέρα του Χριστού. 

Η Άννα (η μνήμη της τιμάται στις 25 Ιουλίου), παντρεύτηκε σε ηλικία 20 ετών, τον τριαντάχρονο τότε Ιωακείμ(η μνήμη του τιμάται στις 9 Σεπτεμβρίου μαζί με την σύζυγό του Άννα), ο οποίος καταγόταν απ΄ τη γενιά του Δαβίδ, όπως κι εκείνη. Όμως πέρασαν 40 χρόνια έγγαμου βίου και ο Ιωακείμ και η Άννα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Η ατεκνία στην εποχή τους ήταν μεγάλη ντροπή. Αλλά αυτή τη ντροπή την έφερναν πάνω τους και οι δύο τους αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα απέναντι στο Θεό. Υπέμεναν το θέλημα Του, Τον θερμοπαρακαλούσαν, πίστευαν με απλοϊκή και πηγαία πίστη στην παντοδυναμία Του και περίμεναν… 

Απέναντι στη τόση πίστη, υπομονή και προσευχή ο Θεός απάντησε με πολλαπλά μεγάλα θαύματα. Στέλνει τον άγγελό Του και λύει την ατεκνία της Άννας(9 Δεκεμβρίου). Και η γριά και στείρα Άννα, ως άλλη Σάρα, θα μείνει έγκυος και στα 60 της χρόνια θα γεννήσει και θ΄ αποκτήσει(8 Σεπτεμβρίου, ημέρα Δευτέρα του έτους 15π.Χ.) κόρη. Και τι κόρη(!) τη Μαρία, τη μετέπειτα Παναγία Δέσποινα. 

Της έδωσαν τ΄ όνομα της γιαγιάς της, όμως το καθένα από τα πέντε γράμματα του ονόματός της παραπέμπει και σε ένα γυναικείο πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο διακρίθηκε για μια τουλάχιστον αρετή:
η Μ-αριάμ, για την αγνότητά της,
η Α-βιγαία(= πηγή χαράς), για την ταπείνωση & τη σωφροσύνη της,
η Ρ-αχήλ(= αμνάδα), για την ομορφιά της,
η Ι-ουδήθ, για την ανδρειοφροσύνη & την πίστη της,
η Ά-ννα(= Θεία Χάρη), για την υπομονή της.
Έτσι το όνομα Μαρία περιγράφει και τα χαρίσματα της Παναγίας.

Στο δώρο αυτό του Θεού οι ευσεβείς γονείς της Μαρίας, απαντούν με αντίδωρο. Προσφέρουν στο Θεό εκείνο που τους πρόσφερε. Φέρνουν στο ναό και αφιερώνουν στο Θεό την τρίχρονη(!) κορούλα τους. Μεγάλη η καρδιά τους – Μεγάλη η απόφαση τους – Μεγάλη η πίστη τους.
Ας τους θαυμάσουμε και ας τους μοιάσουμε. 

Το τρίχρονο κοριτσάκι τρέχοντας ανέβηκε τα σκαλοπάτια του ναού κι έπεσε στην αγκαλιά του αγίου αρχιερέα Ζαχαρία. Εκείνος προφανώς, γνωρίζοντας ποιο είναι το θέλημα του Θεού γι΄ αυτό το παιδί, γεμάτος χαρά, αφού πρώτα πείθει τον λαό για το σωστό της παράδοξης απόφασής του, οδηγεί(21 Νοεμβρίου) τη μικρή κόρη στα «Άγια των Αγίων» του ναού(!!!), εκεί δηλαδή που μόνο ο αρχιερέας έμπαινε κι αυτός μια φορά το χρόνο. Εκεί φυλάσσονταν από τους ισραηλίτες τα ιερότερα των κειμηλίων τους, η κιβωτός της Διαθήκης που περιείχε τις πλάκες με τις δέκα εντολές, η ράβδος του Ααρών και το δοχείο με το μάννα.

Εκεί θα παραμείνει επί 12 συναπτά έτη η πιο αγνή ψυχή από την αρχή του κόσμου, η μικρή Μαρία, ζώντας με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, υπακοή και τρεφόμενη από αγγελικά χέρια, καθώς εκείνη έμελλε να αναδειχθεί μεγαλύτερη κι από τα «Άγια των Αγίων» και να γίνει η νέα κιβωτός που μέσα της θα στέγαζε τον Λόγο του Θεού. 

Στα εννέα της χρόνια θα γνωρίσει την πίκρα της ορφάνιας, καθώς θα στερηθεί και τους δύο αγαπημένους γονείς της. Έτσι οι ιερείς του ναού και οι συγγενείς της, όταν πλέον ήρθε η ώρα(σε ηλικία 15 ετών) να αφήσει το ναό και να βγει έξω στον κόσμο, αποφασίζουν να μην την αφήσουν μόνη εκτεθειμένη στους κινδύνους της ζωής, αλλά να την προστατεύσουν. 

Την θέτουν υπό την προστασία του Ιωσήφ, ενός μακρινού συγγενή της (όπως είδαμε ανωτέρω), του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει και του είχε ήδη αφήσει 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια(τα οποία αργότερα θα θεωρηθούν από τον κόσμο και σύμφωνα με το νόμο της εποχής, ως αδέλφια του Ιησού Χριστού). Η απόφασή τους αυτή επικυρώθηκε με θαυμαστό τρόπο, καθώς κατά την εκλογή του Ιωσήφ ως μνηστήρα της Μαρίας, ένα περιστέρι βγήκε από τη ράβδο του και πέταξε πάνω από το κεφάλι του. Ο Ιωσήφ παρέλαβε τη 16χρονη Μαρία, παρά τους δισταγμούς που είχε επειδή ήταν χήρος με παιδιά και μεγάλος σε ηλικία(75ετών). 

Η Μαρία δεν πρόλαβε να κλείσει χρόνο στη νέα της ζωή κι ένα ανοιξιάτικο κυριακάτικο απόγευμα στις 25 του Μαρτιού, ενώ με το νου και την καρδιά της ήταν προσηλωμένη στην νοερά προσευχή, με τα χείλη σιγόψελνε ύμνους στο Θεό και με τα χέρια χρυσοκένταγε το νέο «καταπέτασμα» του ναού, άκουσε από τ΄ Αρχαγγελικά του Γαβριήλ τα χείλη, την εκπλήρωση του «πρωτευαγγελίου». «Χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία!. Ο Κύριος μετά σου». Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να συμβεί το ποθούμενο, καθώς αγιωτέρα και καθαροτέρα ψυχή δεν υπήρξε μέχρι τότε, ούτε θα υπάρξει σαν αυτή της Παναγίας. «Μη φοβάσαι, Μαρία, θα γεννήσεις το Γιο του Υψίστου. Πνεύμα Άγιο θα σε επισκιάσει». Και η απάντησή της που ακολούθησε τους πρώτους ανθρώπινους δισταγμούς της: «Ιδού, η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Η σωτήρια απάντηση που περίμενε όλος ο κόσμος, δόθηκε. 

Η Μαρία έγγυος(και μάλιστα χωρίς να την αγγίξει άνδρας!!!). Δεν το χωράει ο νους του δίκαιου Ιωσήφ. Όμως Άγγελος Κυρίου θα τον ενημερώσει για τα συμβάντα και έτσι εκείνος, μπροστά στα μάτια του κόσμου θα πάρει την ευθύνη και θα καλύψει την Παρθένο. 

Η ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ θα γίνει μάνα όντας παρθένος. Παρθένος πριν, κατά και μετά τον τοκετό. Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας. Γι΄ αυτό και στις εικόνες της αγιογραφείται με τρία αστέρια(δύο στους ώμους και ένα στο μέτωπο) πάνω στην εσθήτα της και υμνολογείται ως «Νύμφη ανύμφευτη». Το γεγονός αυτό βέβαια, δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους όχι μόνο του Ιωσήφ, μα και κάθε ανθρώπου. Κι όμως η εξαδέλφη της Μαρίας η Ελισάβετ, φωτιζόμενη από το πνεύμα του Θεού, θα το πει: «ήρθε σε μένα η μήτηρ του Κυρίου μου» και το βρέφος που είχε στην κοιλιά της θα σκιρτήσει με την παρουσία της Παρθένου Μαρίας. 

Ακολουθεί το ταξίδι προς την Βηθλεέμ τη γενέτειρα του Ιωσήφ, για να απογραφούν εκεί ο ίδιος και η Μαρία, σύμφωνα με την διαταγή του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αύγουστου. 

«Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικτε πάσιν η Εδέμ». Σ΄ αυτό το άσημο χωριό που βρίσκεται 10 χιλιόμετρα μακριά από την Ιερουσαλήμ θα γεννήσει η Παρθένος σ΄ έναν στάβλο και θα εναποθέσει σ΄ ένα παχνί τον κτίσαντα τον κόσμο όλον. 

Ο Εμμανουήλ(= ο Θεός είναι μαζί μας) είναι εδώ κι η μάνα του κρυφά Τον καμαρώνει, καθώς απλοικά τσομπανόπουλα Τον προσκυνούνε, άγγελοι Τον υμνούνε, άδολα ζώα Τον ζεσταίνουν με τα χνώτα τους, μάγοι(σπουδαγμένοι πανεπιστήμονες του καιρού τους) Τον χρυσώνουν. Στις 8 μέρες ακολουθεί η περιτομή και η ονοματοδοσία του νεαρού αγοριού. Ιησούς θάναι τ΄ όνομά Του.

Στις 40 μέρες οι ευλογημένοι γονείς του Ιησού, ακολουθώντας την παράδοση και το νόμο του Μωυσή, θα φέρουν το παιδί στο ναό, για να πάρουν όλοι μαζί την ευλογία του Θεού και να συνεχίσουν έτσι οι γονείς με δύναμη και φρόνηση, την ανατροφή του παιδιού τους. 

Θα ακολουθήσει η φυγή της αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο, κατόπιν αγγελικής προτροπής, για να γλιτώσει ο μικρός Ιησούς από το φονικό μαχαίρι του Ηρώδη. Αγόγγυστα και με χαρά η Μαρία θα υποφέρει τον ξεριζωμό από το σπίτι και τον ξενιτεμό προς χάριν του παιδιού της. Δεν θα αργήσει όμως να έλθει και η ποθητή μέρα της επιστροφής στην πατρίδα και η εγκατάσταση της ιερής οικογένειας στη Γαλιλαία. 

Την Παναγία θα την ξανασυναντήσουμε στα ευαγγέλια. Θα ψάχνει εναγωνίως το δωδεκάχρονο πια αγόρι της, που Το είχε χάσει, κατά την επιστροφή της οικογένειας από το ναό των Ιεροσολύμων, όπου είχαν πάει για την εορτή του Πάσχα. Άραγε μέσα σε τι αγωνία θα ζούσε η αγία της ψυχή εκείνες τις τρεις ημέρες που πέρασαν, προτού βρει τον Ιησού να διδάσκει στο σπίτι του πατέρα Του, τους σοφούς αρχιερείς του ναού; Τη λαχτάρα που της έδωσε τότε ο Γιος της, θα της την ξεπληρώσει όταν πια τριαντάχρονος θ΄ αρχίσει το δημόσιο έργο Του. 

Για χάρη της μητέρας Του τότε θα κάνει το πρώτο θαύμα Του, αν και ήταν παράκαιρο όπως της είπε. Εντούτοις, θα κάνει το νερό κρασί στον εν Κανά γάμο για να συνεχισθεί το γλέντι και η χαρά των παρευρισκομένων σ΄ αυτό το γιορτάσι, διότι… 
Εκείνη Του το ζήτησε! Σε κάποια άλλη στιγμή όμως, όταν Τον αναζητούσαν η μητέρα του και τ΄ αδέρφια Του, θα πει πως μητέρα μου κι αδέρφια μου είναι εκείνοι που εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού.Οι καλοθελητές θα σχολιάσουν πως πλήγωσε μ΄ αυτά τα λόγια, τη μητέρα Του. Λέτε, αλήθεια, να αδιαφορούσε τόσο πολύ για Εκείνη ο Κύριος; Ποιος; Εκείνος, ο οποίος, όταν ήταν καρφωμένος πάνω στο Σταυρό, και φρικτά υπέφερε, εντούτοις νοιάστηκε για ΄κείνη, για να μην μείνει μόνη και απροστάτευτη μετά το θάνατο Του και την έθεσε υπό την προστασία του αγαπημένου Του μαθητή, του Ιωάννη. 

Κι Εκείνη λέτε να μη γνώριζε τη σημασία των παραπάνω λόγων του παιδιού της, όταν ήταν:
Εκείνη που Τον γέννησε και Τον ανέθρεψε;
Εκείνη που Τον παράστεκε σ΄ όλες τις περιοδείες Του; 

Εκείνη που στο Γολγοθά επάνω και κάτω απ΄ το Σταυρό του παιδιού της ανήμπορη και μόνη παρακολουθεί τα φρικτά γενόμενα που σαν κοφτερό λεπίδι σχίζουν τα σωθηκά της; «Σφαγήν Σου την άδικον Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα..» (όπως είχε προφητεύσει ο άγιος Συμεών όταν κατά την Υπαπαντή του Κυρίου στο ναό είχε πει: «Και σου δε αυτής την ψυχή διελεύσεται ρομφαία»(Λουκ.2,35). 

Εκείνη που κατά την αποκαθήλωση έλουσε με τα δάκρυά της, μύρωσε και νεκροπρεπώς ενταφίασε το πανάγιο σώμα του Γιου της;
Εκείνη που πρωτοτίμησε ο Γιος της με την αναστημένη παρουσία Του;
Εκείνη που μπροστά στα μάτια της Γιος της και Σωτήρας του κόσμου, αναλήφθηκε στους ουρανούς;

Εκείνη που κατά την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε στο υπερώο της Ιερουσαλήμ το Άγιο Πνεύμα, μαζί με τους Αποστόλους;
Εκείνη που ξεκίνησε μετά από τον κλήρο που της έλαχε, να πάει να κηρύξει το Γιο της στην Ιβηρία;
Αλλά τελικά, το θέλημα του Γιου της ήταν να βρεθεί στη χερσόνησο του Άθωνα και αυτός ο ευλογημένος τόπος να της παραχωρηθεί από τον ίδιο τον Κύριο, από τότε και έως τα τέλη των αιώνων ως περιβόλι δικό της.

Η Παναγία γνώριζε από τον την ώρα του Ευαγγελισμού της όλα τα μελλούμενα, αλλά «διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής»(Λουκ.4,51). 

Μια συνεχής σιωπή, προσευχή, διακριτική υπομονή και ταπείνωση, ήταν η ζωή της. Κι έτσι συνέχισε να πολιτεύεται και μετά την Ανάληψη του Γιου της στους ουρανούς. «Ξενυχτούσε στην προσευχή. Και δεν προσευχόταν όρθια η γονατιστή. Χρωμάτιζε την προσευχή της με τις επίμονες γονυκλισίες (=μετάνοιες). Έκανε τόσες πολλές μετάνοιες, ώστε στα αγία γόνατα της σχηματίστηκαν «κόμποι» (όπως της γίδας). Το δε μάρμαρο που ακουμπούσαν τα γόνατα της ...βαθούλωσε!!! 

Μετά την ολονύκτια προσευχή της, ξάπλωνε για λίγο, έχοντας σα στρώμα μία πέτρα. Ή δε προσευχή της (και τι προσευχή!) έκανε θαύματα! (Ή Παναγία προσευχόταν!) Θεράπευε άρρωστους, έβγαζε δαιμόνια κ.λ.π. Όμως η φιλεύσπλαχνος Παρθένος δεν είχε περιορισθεί μόνο στην προσευχή, αλλ' είχε ανοιχθεί και προς τον κόσμο. Δεν επικοινωνούσε μονό με το Θεό, αλλά και με τον κόσμο. Τη νύχτα δηλαδή την είχε αφιερώσει στην επικοινωνία της με το Θεό και την ήμερα στην επικοινωνία της με το συνάνθρωπο.
Υποδεχόταν τους ξένους με πλατειά καρδιά. Και τους περιποιόταν.
Έκανε ελεημοσύνες.
Έτρεχε στα ορφανά, στις χήρες, στους καταπονημένους, στους θλιβομένους.
Ή μεγάλη της ευσπλαχνία ράγιζε και τις πέτρινες ψυχές.» 

Ώσπου ήρθε η ώρα σε ηλικία άγνωστη σε μας(άλλοι λένε 59 ετών και άλλοι 74 και κάτι, που είναι ίσως και το πιθανότερο), να πάει να συμβασιλεύσει στους ουρανούς μαζί με τον Γιο της «πεποικιλμένη τη Θεία δόξη». 

Ο Άγγελος Γαβριήλ της φέρνει την είδηση της αναχώρησής της μετά τρεις ημέρες στους ουρανούς, προσφέροντας της ένα κλαδί φοίνικα που είναι σύμβολο αθανασίας. Στο διάστημα των τριών ημερών, έκανε όλες τις απαραίτητες ετοιμασίες που επιβάλλεται να γίνουν γι΄ αυτό το ταξίδι. Προσευχήθηκε στο αγαπημένο της όρος των Ελαιών κι εκεί τα δέντρα έκλιναν τις κορφές τους για να την προσκυνήσουν, να την τιμήσουν και να την αποχαιρετήσουν. 

Μα τα θαυμάσια του Θεού δεν έχουν τελειωμό. Οι Απόστολοι είχαν διασκορπιστεί στα πέρατα της γης για να κηρύξουν «Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον». Την ημέρα της κοιμήσεως της Θεοτόκου όμως, σύννεφα τους άρπαξαν και τους μετέφεραν «Γεσθημανή τω χωρίω», στο σπίτι της Παναγίας. Παρόντες εκεί και ο Απόστολος των εθνών Παύλος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Ιερόθεος, πρώτος επίσκοπος Αθηνών. Δεν μπορούσαν ν΄ αφήσουν μόνη της τη μητέρα του Θεού σ΄ αυτές τις τελευταίες επίγειες στιγμές της.
Κι Εκείνη τους μιλάει, τους νουθετεί, τους καθοδηγεί και τους παρηγορεί, με την απαράμιλλη γλυκύτητα που την διακρίνει πάντα. Και όταν ήρθε η ώρα(9 το πρωί της 15ης Αυγούστου), παρέδωσε το πνεύμα της στα χέρια του ίδιου του Γιου της. Ο Οποίος τότε εκπλήρωσε και την επιθυμία της, να δει από κοντά τους τόπους όπου πήγε Εκείνος για να ελευθερώσει τους Προπάτορες, αλλά να δει και τους βασάνους των αμαρτωλών στην κόλαση.
Όταν λοιπόν, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ πήγε την ψυχή της στον χώρο εκείνο, τόσο συγκλονίσθηκε η Θεοτόκος από το φοβερό θέαμα των βασανισμένων στην κόλαση που παρακάλεσε τον Γιο της γι΄ αυτούς τους δυστυχείς. Και Εκείνος για το δικό της χατήρι κάθε χρόνο και για πενήντα ημέρες(από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή), απελευθερώνει τους κολασμένους από τα δεσμά της κόλασης. Όταν η Παναγία άφησε την τελευταία γήινη πνοή της, ο Πέτρος πρώτος της ψάλλει επιτάφια εγκώμια και οι υπόλοιποι Απόστολοι σηκώνουν το νεκροκρέββατό της και προχωρούνε προς το μνήμα για να ενταφιάσουν το πανάγιο σκήνος της. Όμως οι πάγκακοι Ιουδαίοι δεν σέβονται ούτε αυτή την ιερή για κάθε άνθρωπο στιγμή. Ένας απ΄ αυτούς μάλιστα, ο Ιεφονίας έπιασε το νεκροκρέββατο της Παναγίας με σκοπό να το ανατρέψει. Παρευθύς του κόβονται, από αόρατο σπαθί, τα βέβηλα χέρια του. «Μητέρα του Κυρίου και Θεού μου συγχώρα με» φωνάζει. Και αμέσως επανασυγκολούνται τα κομμένα μέλη του σώματός του. Άλλοι από τον ιουδαϊκό όχλο που ακολουθούσε οργισμένος και με σκοπό να επιτεθεί στη νεκρική πομπή, τυφλώνονται. Όσοι απ’ αυτούς πίστεψαν στο Χριστό και την μητέρα Του, θα βρουν το φως τους, όταν ο θεραπευμένος πλέον Ιεφονίας, παίρνει από τα χέρια του Πέτρου το φοίνικα που είχε δώσει ο Γαβριήλ στην Παναγία και τους ακουμπάει στα μάτια. 

Όμως και πάλι κατά θεία ευδοκία, «εις εκ των δώδεκα», ο Θωμάς, απουσιάζει από τα γενόμενα. Αρπάζεται από σύννεφο, μόλις την τρίτη ημέρα από την κοίμησή της και μεταφέρεται στη Γεσθημάνη. Εκεί βλέπει την Παναγία να ανεβαίνει σύσσωμη στους ουρανούς και να του δίνει, ως ιερό ενθύμιό της, την αγία ζώνη της, η οποία σήμερα φυλάσσεται ως θησαυρός πολυτιμότατος στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους. Συναντά, λοιπόν, ο Θωμάς τους υπόλοιπους Αποστόλους, οι οποίοι επί τρεις ημέρες δεν έφυγαν πάνω από τον τάφο της Παναγίας, και τους θερμοπαρακαλεί να ανοίξουν τον τάφο της, να την δει και να την αποχαιρετήσει κι αυτός. Και ω του παραδόξου θαύματος, όταν άνοιξαν τον τάφο διαπίστωσαν ότι αυτός ήταν άδειος από το πανάχραντο σώμα της Θεοτόκου. Στον τάφο μέσα είχε μείνει μόνο το σεντόνι με το οποίο τύλιξαν κατά τον ενταφιασμό το νεκρό σώμα της. 
Η Παναγία μετέστη σωματικώς στους ουρανούς. Δεν ανέστη απλώς εκ του τάφου, όπως ο Κύριος, αλλά και μετέβη ταυτόχρονα ολόσωμη στους ουρανούς, όπως την είδε ο Θωμάς. Έτσι θα τη δούνε, μετά από λίγες ημέρες, όλοι οι μαθητές να τους χαιρετά και να τους διαβεβαιώνει: «Χαίρετε, ότι μεθ΄ ημών ειμί πάσας τας ημέρας», κι εκείνοι θα αναφωνούν:«Παναγία Θεοτόκε, βοήθει ημίν».
Δεν έχουμε λοιπόν, μόνο ανάσταση, την πρώτη που ενεργεί ο αναστημένος Χριστός και αυτή προς χάρη της μητέρας Του, αλλά και ανάληψη συνάμα, της Θεοτόκου στους ουρανούς. Γι’ αυτό και εορτάζουμε το μικρό Πάσχα του καλοκαιριού, το δεκαπενταύγουστο, όχι τον θάνατο, αλλά την Κοίμηση της Θεοτόκου.
«Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα τα σα Θεοτόκε μυστήρια».
  Έτσι τίμησε ο Χριστός τη μητέρα Του.

Η Αγία Ελένη για να τιμήσει την Υπερδεδοξασμένη Θεομήτορα, έχτισε ναό που υπάρχει και σήμερα επάνω στον τάφο της(που βρίσκεται στη Γεσθημανή και όχι όπως λένε οι δυτικοί στη θέση «Καπουλή Παναγιά», λίγο πιο πέρα από την Έφεσο). 

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς για να τιμήσει την Πάναγνη μορφή της, «ιστόρησε» πάνω από 70 εικόνες της Παναγίας. Την πρώτη εικόνα της Παναγίας που έφτιαξε, την έφερε στην Κυρία Θεοτόκο κι εκείνη την ευλόγησε. Σύμφωνα με την παράδοση εικόνες της Παναγίας που έχει φτιάξει ο Ευαγγελιστής Λουκάς είναι η Μεγαλοσπηλιώτισσα στα Καλάβρυτα, η Παναγία Σουμελά στη Βέροια, η Κυκκώτισσα στην Κύπρο, η Ελεούσα στη Βίλνα της Ρωσίας και η Προυσιώτισσα στην Ευρυτανία. 

Οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης πάλι, σύμφωνα με την παράδοση, όταν ακόμη ήταν εν ζωή η Υπεραγία Θεοτόκος, για να την τιμήσουν, έχτισαν, στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης, την πρώτη εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στο όνομά της, την οποία μάλιστα η ίδια η Παναγία εγκαινίασε με την παρουσία της.
Οι χριστιανοί για να τιμήσουν την Κεχαριτωμένη, την έχουν κοσμήσει με πάμπολλα επίθετα και χαρακτηρισμούς και της έχουν δώσει πλήθος ονομάτων. 

Οι Έλληνες για να τιμήσουν τη Μητέρα του Θεού, από τους 8.000 περίπου ενοριακούς ναούς της ελληνικής επικράτειας, έχουν αφιερώσει στην μνήμη της, τους 2.000. Το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα μοναστήρια μας. Επίσης, τ΄ αγιασμένο όνομά της τόχουν δώσει σε αγαπημένα πρόσωπά τους, σε νησιά, όρη, χωριά κλπ. 

Εμείς άραγε, με ποιο τρόπο, θα τιμήσουμε τη μάνα μας, γιατί είναι και δική μας μάνα, αφού ο Κύριος είναι αδελφός μας; Εμείς άραγε, με ποιο τρόπο θα τιμήσουμε αυτόν τον Ατίμητο Θησαυρό της πίστης μας, που αν και μετέστη εκ της γης, «τον κόσμο ου κατέλιπε» και σκέπει και φρουρεί πάντας όσους ευλαβώς προστρέχουν στην χάρη της; 

Η Παναγία δεν απαιτεί τίποτε, ενώ δέχεται τα πάντα. Δεν επιδιώκει τίποτε και κατέχει τα πάντα. (π. Αλέξ. Σμέμαν) Δεν ήρθε για να μας διδάξει, ούτε ν΄ αποδείξει τίποτε. Η παρουσία της όμως και μόνο, με το φως και την χαρά της, απομακρύνει το άγχος των φανταστικών μας προβλημάτων.
(π. Αλέξ. Σμέμαν) 

Όταν ο Μέγας Ναπολέων μπήκε νικητής στο Λουξεμβούργο, οι κάτοικοι έτρεξαν να του παραδώσουν τα κλειδιά της πόλεως πού τα είχαν φυλάξει στα χέρια ενός αγάλματος της Παναγίας.
—Αφήσατε τα στα χέρια της Παναγίας, είπε εκείνος, γιατί ό,τι φυλάει η Παναγία είναι καλά φυλαγμένο. 

Ό Μέγας Αλέξανδρος είπε κάποτε. Ένα δάκρυ της μητέρας μου αθώωσε πολλούς. Αλήθεια πόσους έχουν αθωώσει τα δάκρυα και η μεσιτεία της Μεγάλης Μάνας μας της Παναγίας! Ή αγιότητα σε μια ψυχή αυξάνει όσο πιο πολύ αυξάνει η ευλάβεια της προς την Παναγία. 

Αδύνατον να χάσει την ψυχή του εκείνος πού τιμά την Παναγία.