Αγνή Παρθένε Δέσποινα- Αγίου Νεκταρίου (Θεοτοκάριον)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ύμνος «Ἁγνὴ Παρθένε Δέσποινα» είναι ένας μη λειτουργικός ύμνος, που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης τον 19ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διευθυντής της Θεολογική Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας.

Η παράδοση θέλει την Παρθένο να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο, όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να το ψάλλουν. Αυτός ο Ύμνος ήταν ο «Ἁγνὴ Παρθένε Δέσποινα».



---------------

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

(Από Ωδή β’)


Ήχος πλ.α΄




1. Αγνή Παρθένε Δέσποινα
Άχραντε Θεοτόκε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Παρθένε Μήτηρ Άνασσα
Πανένδροσε τε πόκε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




2. Υψηλοτέρα ουρανών
ακτίνων λαμπροτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαρά Παρθενικών Χορών
αγγέλων υπερτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




3. Εκλαμπροτέρα ουρανών
φωτός καθαρωτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
των ουρανίων στρατιών πασών αγιωτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




(από Ωδή ε΄)


4. Μαρία Αειπάρθενε
Κόσμου παντός Κυρία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Άχραντε Νύμφη πάναγνε
Δέσποινα Παναγία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




5. Μαρία Νύμφη Άνασσα
χαράς ημών αιτία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Κόρη σεμνή Βασίλισσα
Μήτηρ υπεραγία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




6. Τιμιώτερα Χερουβείμ
υπερενδοξοτέρα.
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
των ασωμάτων Σεραφείμ
των θρόνων υπερτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




(από Ωδή δ’)


7. Χαίρε το άσμα Χερουβείμ
χαίρε ύμνος Αγγέλων
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε ωδή των Σεραφείμ
χαρά των Αρχαγγέλων
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




8. Χαίρε ειρήνη και χαρά
λιμήν της σωτηρίας
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Παστάς του Λόγου ιερά
άνθος της αφθαρσίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




9. Χαίρε Παράδεισε τρυφής
ζωής τε αιωνίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε το ξύλον της ζωής
Πηγή αθανασίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




(Από Ωδή ε’)




10. Σε ικετεύω Δέσποινα
Σε νυν επικαλούμαι
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Σε δυσωπώ, Παντάνασσα
Σην χάριν εξαιτούμαι
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε




(Από Ωδή β΄)




11. Κόρη σεμνή και άσπιλε
Δέσποινα Παναγία
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Θερμώς επικαλούμαι Σε
Ναέ ηγιασμένε
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε




(Από Ωδή ε΄)




12 Αντιλαβού μου, ρύσαι με
από τού πολεμίου
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Και κληρονόμον δείξον με
ζωής της αιωνίου
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

"ΦΥΓΕ ΕΣΥ, ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΕΓΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ΤΟ ΜΩΡΟ"

Συγκλονιστική μαρτυρία ενός μεγάλου Θαύματος του Αγίου Εφραίμ...
Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να ευχαριστήσω τον Θεό και τον Άγιο Εφραίμ για το θαύμα που αξιώθηκα να ζήσω.
Ήμουν έγκυος και στις 29/12/2001 μου ειχαν δώσει ημερομηνία τοκετού. Όταν έφθασε η ημερομηνία αυτή και δεν είχα ακόμη γεννήσει ο γιατρός μου έδωσε επιπλέον άλλη μία εβδομάδα. Στις 02/01/2002 μ’έπιασαν οι πόνοι από το πρωί, κι ενώ πήγα στο Νοσοκομείο και με εξέτασε η μαία, μου είπε ότι ψάχνουν τον γυναικ/γο μου, επειδή ήταν μάλλον τοκετός.
Εν ολίγοις γέννησα την άλλη μέρα (03/01/02), ημέρα του Αγίου Εφραίμ. Το παιδί γεννήθηκε μελανό από έλλειψη οξυγόνου κι έκλαψε μετά από 30 λεπτά, είχε ενεργηθεί μέσα μου (αφού καθυστέρησε αρκετά ο τοκετός) και κινδύνεψα άμεσα κι εγώ. Το παιδί έπαθε άπνοια, δεν το έβαλαν στη θερμοκοιτίδα να το υποστηρίξουν με οξυγόνο, με αποτέλεσμα να παθαίνει συνέχεια σπασμούς. Έφυγε επειγόντως το ίδιο απόγευμα με συνοδεία γιατρού για το Νοσοκομείο Παίδων ΄΄ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ΄΄ για να διαγνώσουν οι γιατροί ότι το παιδί μου υπέστη εγκεφαλικό οίδημα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες… μας έλεγαν να παρακαλούμε να φύγει από τη ζωή (ή θα πέθαινε το μωρό ή θα το παίρναμε φυτό, διότι οι σπασμοί είχαν καταστρέψει όλα τα ζωτικά του όργανα, κι η καρδούλα του που χτυπούσε ήταν εξασθενημένη). Η κατάστασή του παρέμενε κρίσιμη, η μόνη μας ελπίδα ήταν ο Θεός και ο Άγιος Εφραίμ που παρακαλούσαμε καθημερινά. Σε 13 μέρες έγινε το δεύτερο εγκεφαλογράφημα, όπου οι γιατροί δεν ήθελαν να μας πουν το αποτέλεσμα της εξέτασης, μη μας δώσουν θάρρος. Αφού πέρασαν δύο μέρες μας ανακοίνωσαν το νέο, ότι το παιδί μας είναι τελείως καλά και δεν καταλάβαιναν πώς έγινε αυτό, αφού εκείνοι περίμεναν το μοιραίο. Εδώ τώρα πρέπει να αναφέρω πως μέσα σ’αυτές τις 13 μέρες ο Άγιος Εφραίμ μας φανερώθηκε με πολλούς τρόπους.
Mία θεία μου είχε δει ένα όνειρο: Βρισκόταν σε μια Εκκλησία του Αγίου Εφραίμ εκείνη κι ένα αγοράκι που έκλαιγε συνεχώς, το έπιασε για να ηρεμήσει κι εκείνο σηκώθηκε και περπατούσε. Όταν μας το είπε η θεία μου πήγαν με τη μητέρα μου στην ίδια Εκκλησία. Καθ’οδόν η μητέρα μου ζητούσε από τον Άγιο Εφραίμ ένα σημάδι να της δείξει. Καθώς εκείνη άναψε το καντήλι αυτό έσβησε και θεώρησε ότι το μωράκι μου θα πέθαινε. Όταν πήγε να το ανάψει, δεν πρόλαβε να πάρει τον αναπτήρα, και ξανάναψε μόνο του. Τότε κατάλαβε πως το παιδάκι θα ζούσε και θα βοηθούσε ο Μεγαλοδύναμος και ο Άγιος Εφραίμ. Στο σπίτι μου μέσα τον νιώθαμε με χτυπήματα στις εικόνες και με μυρωδιά λιβανιού που πλημμύριζε σε όλα τα δωμάτια.
Το μωράκι νοσηλεύτηκε δεκαεπτά (17) μέρες στην Εντατική.
Μετά απ’όλ’αυτά που ανέφερα παραπάνω, άλλες 13 μέρες σε κανονικό δωμάτιο, όπου άρχισαν να του δίνουν σιγά-σιγά γαλατάκι. Μετά το φέραμε πια σπίτι.
Ο καιρός περνούσε κι έπρεπε να το πάμε για επανέλεγχο μετά από δύο μήνες. Λίγες μέρες πριν μία άλλη θεία είδε ένα όνειρο: Ήταν στο σπίτι μου για επίσκεψη εκείνη κι ένα παληκάρι μαζί της με άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Το παληκάρι ήρθε πρώτη φορά στο σπίτι μου κι εγώ άρχισα να τον ξεναγώ. Πριν προλάβω να του δείξω τα υπνοδωμάτια μπήκε μόνος του στο δωμάτιό μου, που είχα το μωρό, κι άρχισε να ξεκουμπώνει τα μανικετόκουμπά του. Όσο εγώ ετοίμαζα κάτι να τον κεράσω, πήγε η θεία μου να τον φωνάξει και της είπε: ¨ΦΥΓΕ ΕΣΥ ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ΤΟ ΜΩΡΟ¨.
Τότε πια ησύχασα γιατί ήξερα ότι το παιδί μου θα τον έχει Προστάτη του σε όλη του τη ζωή. Στον πρώτο επανέλεγχο που είδαν το παιδί πήγε πολύ καλά και μία καθηγήτρια του Νοσοκομείου, όταν διάβασε το ιστορικό φώναξε σε κάποιους συνάδελφούς της λέγοντάς τους επί λεξη: Ελάτε να δείτε το Θαύμα του αιώνα.
Η όλη περιπέτεια που πέρασε το παιδί μου του άφησε μόνο την εξασθένηση των νεύρων της ακοής και φοράει ακουστικό. Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας, τον Παντοδύναμο που είναι μαζί μας και που δίνει την Δύναμη στους Αγίους να κάνουν Θαύματα και να μας προστατεύουν στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζουμε.

θαύματα Παναγιάς Μαλεβής

Επί μισόν αιώνα η εικόνα της αναβλύζει Μύρο και εκείνη αρκετά συχνά εμφανίζεται στους πιστούς της προσκαλώντας τους στο ταπεινό «σπίτι» της... Όσοι δέχτηκαν το ιερό κάλεσμα και επισκέφθηκαν το μοναστήρι της στην κορυφή του Πάρνωνα ένιωσαν το θεϊκό άγγιγμά της να διαπερνά τόσο την ψυχή όσο και το βασανισμένο κορμί τους... Και ως εκ θαύματος στάθηκαν και πάλι στα πόδια τους, και πήραν τη ζωή στα χέρια τους κάνοντας μια νέα αρχή με τον φύλακα-άγγελό τους στο πλευρό τους: την Παναγιά τη Μαλεβή!

Σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, μέσα σε μια κατάφυτη βουνοκορφή όπου βρίσκεται από το έτος 1116 το Μοναστήρι της Παναγιάς της Μαλεβής, η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου -μία από τις εβδομήντα που ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς- δεν σταματά να τρέχει Μύρο από το 1964 μέχρι και σήμερα, ενώ ολόκληρη η περιοχή μοσχοβολά χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει εξήγηση. Οι εμφανίσεις της εκατοντάδες, όσα και τα θαύματά της, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν γίνονται γνωστά. Ωστόσο, από στόμα σε στόμα τα θεϊκά σημάδια της μεταφέρονται στον κόσμο και κάθε χρόνο πιστοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό, την Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά, την Κύπρο, ταξιδεύουν μέχρι την Αρκαδία για να προσκυνήσουν τη χάρη Της και να ζητήσουν τη βοήθειά Της. Και εκείνη δεν τους χαλά χατίρι. Τους απλώνει το χέρι και γιατρεύει τις πληγές τους...

Σαράντα έξι χρόνια μετά το πρώτο θεϊκό σημάδι της, η «Espresso της Κυριακής» επισκέφθηκε το μοναστήρι της στο χωριό Άγιος Πέτρος στην Κυνουρία και κατέγραψε συγκλονιστικές μαρτυρίες κατοίκων για τα θαύματα της Παναγιάς, αλλά και εικόνες που προκαλούν ρίγη συγκίνησης και δέους.

Από το τζάμι της θαυματουργής εικόνας τρέχει Άγιο Μύρο, το οποίο μαζεύουν πάνω σε βαμβάκι οι δεκαπέντε μοναχές της μονής και το προσφέρουν σε όλους τους προσκυνητές μαζί με μικρές εικόνες της Παναγιάς της Μαλεβής. Το Άγιο Μύρο στο βαμβάκι και στις μικρές εικόνες εξακολουθεί να μοσχοβολά για χρόνια ολόκληρα, έστω και αν βρίσκεται στα πέρατα της γης.

Από νωρίς το πρωί στο μοναστήρι βρίσκονταν προσκυνητές από την Κατερίνη και τη Θεσσαλονίκη, ενώ σε μια άκρη της μικρής εκκλησίας καθόταν μια νεαρή μητέρα, η οποία κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μικρό παιδί.

Προσευχόταν και έκλαιγε... Ζητούσε βοήθεια για το αγοράκι της, το οποίο ήταν άρρωστο. Την πλησιάσαμε και τη ρωτήσαμε τι ακριβώς συνέβαινε. Εκείνη όμως δεν σταματούσε να προσεύχεται και παρακαλούσε τη Μητέρα του Θεού να σκύψει πάνω και από το δικό της το παιδί, όπως έκανε το 2007 και για τον μικρό Ανδρέα.

Το αγόρι που πάλεψε με τον καρκίνο

Η μοναχή Αγνή μας είπε: «Το 2007 είχε έρθει στο μοναστήρι ένα αγόρι μόλις δεκαπέντε ετών, το οποίο βρισκόταν ένα βήμα πριν από το τέλος. Ήταν από την Κύπρο και πάλευε από τα πρώτα βήματά του στη ζωή με τον καρκίνο. Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του προσπαθούσε να σταθεί δυνατή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη. Το παιδί είχε κάνει είκοσι τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά δεν είχε γίνει τίποτε. Η κατάστασή του χειροτέρευε και έτσι οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας είπαν στη μητέρα του ότι έπρεπε να χειρουργηθεί για ακόμη μία φορά. Δεν ήξεραν όμως αν μπορούσε να επιβιώσει από την εγχείριση, καθώς ήταν ήδη παράλυτο. Η μητέρα του μία ημέρα πριν ταξιδέψει για Αθήνα, είδε στον ύπνο της την Παναγιά να της λέει "μη στενοχωριέσαι. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή. Έλα στο σπίτι μου και ο Ανδρέας θα γίνει καλά". Η γυναίκα μόλις ξύπνησε ρώτησε τη μάνα της ποια είναι η Παναγιά η Μαλεβή, καθώς δεν τη γνώριζε. Οι γυναίκες ρώτησαν και έμαθαν ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κυνουρία. Έτσι, με το που έφτασε η μητέρα με το παιδί στο αεροδρόμιο, ναύλωσε ταξί και ήρθε εδώ στη μονή».

Σύμφωνα με τη μοναχή αλλά και με κατοίκους του χωριού οι μοναχές και ο ταξιτζής βοήθησαν τη μητέρα να βάλει το παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι και έπειτα το μετέφεραν στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προσκυνήσει την εικόνα. Και μόλις τη φίλησε, η Παναγιά τον γέμισε με δύναμη. Το παιδί, όπως είπε, ένιωσε κάτι περίεργο να διαπερνά το κορμί του και έπειτα φώναξε «αφήστε με να περπατήσω». Η μητέρα του και όλοι όσοι βρίσκονταν δίπλα του πάγωσαν. Όλοι έκλαιγαν και ο Ανδρέας σηκώθηκε, περπάτησε και άρχισε να τρέχει. Η μοναχή Αγνή προσθέτει: «Είμαι σαράντα χρόνια στο μοναστήρι και ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία της Παναγιάς τόσο έντονα... Ανατρίχιασα. Ο Ανδρέας έφυγε όρθιος και μας άφησε το καροτσάκι του εδώ γιατί, όπως μας είπε, δεν το χρειαζόταν άλλο». Γιατροί που εξέτασαν τον μικρό μετά την επίσκεψή του στην Παναγιά τη Μαλεβή δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό το παιδί περπατούσε και δη πώς ζούσε ακόμη. Οι εξετάσεις του ακόμη και σήμερα δείχνουν τον καρκίνο στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός του, αλλά το παιδί είναι καλά. Από τότε ο Ανδρέας και η μητέρα του επισκέπτονται μία φορά τον χρόνο το μοναστήρι και ευχαριστούν την Παναγιά.

Το θείο δώρο για το άτεκνο ζευγάρι

Ακόμη ένα θαύμα που έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό και στην ψυχή της μοναχής Αγνής έγινε στο μοναστήρι πριν από περίπου πέντε χρόνια, όταν η Παναγιά εμφανίστηκε στην Κ.Σ., μια 50χρονη γυναίκα από την Κόρινθο που προσπαθούσε για πάρα πολλά χρόνια να γίνει μητέρα: «Είχε κάνει τα πάντα, αλλά δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Από είκοσι ετών προσπαθούσε να γίνει μητέρα, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έκανε όσες εξωσωματικές της επέτρεψαν οι γιατροί, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Έκλαιγε και στενοχωριόταν όταν, όπως μας περιέγραφε η ίδια, μια ημέρα εμφανίστηκε μπροστά της μια γυναίκα ντυμένη σαν καλόγρια και της είπε "μη στενοχωριέσαι άλλο, Κατερίνα, έλα στο σπίτι μου και θα σε βοηθήσω. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή". Η γυναίκα ήρθε εδώ, αλλά δεν πίστευε ότι θα γινόταν κάτι, διότι ήταν ήδη πενήντα ετών. Μόλις έσκυψε για να φιλήσει την εικόνα, το Μύρο άρχισε να τρέχει ποτάμι. Έπειτα έφυγε και επέστρεψε δύο μήνες αργότερα χαρούμενη καθώς, παρά τα χρόνια της, ήταν έγκυος! Τελικά γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Ο Θεός και η Παναγιά έκαναν το θαύμα τους και της χάρισαν την πολυπόθητη μητρότητα».

Η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι γεμάτη από τάματα πιστών που είτε έχουν θεραπευτεί είτε περιμένουν με βαθιά πίστη το σωτήριο άγγιγμά Της. Πάντως, σύμφωνα με τη μοναχή αυτό που προκαλεί έκπληξη σε όλους είναι το γεγονός ότι η Παναγιά εμφανίζεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία και τους προσκαλεί να την ακολουθήσουν. «Όλοι οι άνθρωποι είναι κάτω από τη σκέπη της και τους προστατεύει. Δεν τους ξεχωρίζει και τους αγκαλιάζει με αγάπη» αναφέρει η μοναχή.

Το Πάσχα που συγκλόνισε το μικρό χωριό

Τη θαυματουργή εικόνα έφεραν στην Κυνουρία οι κάτοικοι του Αγίου Όρους που ήρθαν στην περιοχή το έτος 971. Η εικόνα αρχικώς βρισκόταν στο πρώτο μοναστήρι που είχε χτιστεί στους Κανάλους. Όμως οι μοναχοί βρήκαν τραγικό θάνατο από το κρύο και, σύμφωνα με όσα έχουν επικρατήσει όλα αυτά τα χρόνια και μας περιγράφει η μοναχή Αγνή: «Η εικόνα έφυγε μόνη της και ήρθε στη θέση που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι. Τότε υπήρχαν βάτα στη συγκεκριμένη περιοχή και η εικόνα στεκόταν μέσα στα βάτα, ενώ δίπλα της έκαιγε ένα καντήλι που δεν έσβηνε ποτέ. Τρεις φορές μετέφεραν την εικόνα στην αρχική θέση της, όμως επέστρεφε στο συγκεκριμένο σημείο. Έτσι αποφασίστηκε να χτιστεί εδώ το νέο σπίτι της. Πιστεύουμε ότι επέλεξε τούτον εδώ τον τόπο, καθώς εδώ βρήκαν τραγικό θάνατο πολλοί άνθρωποι. Μάλιστα, κατά τις εργασίες για την ανέγερση του μοναστηριού βρέθηκαν πολλά οστά».

Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών, λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα του 1964, στις 17 Απριλίου, η αδελφή Θεονύμφη παρατήρησε ότι ένα περίεργο υγρό έτρεχε από το τζάμι της εικόνας και ότι μοσχοβολούσε. Είκοσι ημέρες πριν από αυτό το συμβάν, οι μοναχές είχαν παρατηρήσει ότι η εικόνα της Θεοτόκου ευωδίαζε, όπως και όλη η περιοχή, και ρωτούσαν η μία την άλλη αν κάποια είχε ρίξει άρωμα. Αλλά καμία δεν ήξερε. Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών, όταν η αδελφή είδε το Μύρο να τρέχει ενημέρωσε Nτην ηγουμένη. Όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία. Ωστόσο, τις επόμενες ημέρες το θαύμα συνεχιζόταν μέχρι που η ηγουμένη Παρθενία είδε την εικόνα της Παναγιάς να τρέχει μύρο, το οποίο διαπερνούσε το τζάμι και πλημμύριζε το πάτωμα.

«Στη θέα αυτού του πρωτοφανούς θαύματος τρομοκρατηθήκαμε, τα χάσαμε, κλαίγαμε και προσευχόμασταν» είπε στην «Espresso της Κυριακής» η γερόντισσα Παρθενία, η οποία παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει μας δέχτηκε με ιδιαίτερη αγάπη στη μονή και μας εξιστόρησε τα γεγονότα όπως η ίδια τα έζησε: «Ήμασταν μόνες. Ειδοποιήσαμε τον μητροπολίτη, ήρθαν ιερείς και τη σκούπισαν, την εξέτασαν και είδαν ότι η εικόνα συνέχισε να βγάζει μύρο. Έπειτα ήρθε και η Χωροφυλακή για να την εξετάσει. Έπλυναν την εικόνα με ξίδι και πετρέλαιο, ενώ όλη τη νύχτα έμεινε κλειδωμένος μαζί της ένας χωροφύλακας. Το πρωί, μόλις άνοιξε η πόρτα, βγήκε κατάχλομος και ζήτησε συγχώρεση καθώς "όλο το βράδυ ο μύρος έτρεχε ποτάμι μέχρι τα πόδια του" όπως μας ανέφερε. Το 1969 ήρθε ο ανώτατος διοικητής της Χωροφυλακής, επιθεώρησε την εικόνα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία νοθεία, ενώ ένας χημικός που ήρθε και πήρε το Μύρο για να κάνει ανάλυση, αποφάσισε ότι δεν υπάρχει τέτοια Bουσία στη γη. "Μέγας Θεός υπάρχει"φώναξε»...


«Αναστήθηκε» 9χρονο κοριτσάκι στην Αυστραλία

Ακόμη ένα θαύμα που έχει μείνει χαραγμένο στις καρδιές των μοναχών είναι αυτό που έλαβε χώρα στη μακρινή Αυστραλία. Μια ομογενής που είχε πάει στο μοναστήρι και είχε πάρει μαζί της μια μικρή εικόνα της Παναγιάς της Μαλεβής, συνάντησε σε εκκλησία της Μελβούρνης μια γυναίκα να κλαίει ασταμάτητα και να προσεύχεται στον Θεό για να σώσει το μόλις εννέα ετών κοριτσάκι της που ήταν βαριά άρρωστο. Είχε όγκο στο κεφάλι και οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Η Γεωργία Κ. πλησίασε τη γυναίκα και μόλις έμαθε την τραγική ιστορία της έδωσε την εικόνα της Παναγιάς και τη συμβούλευσε να τη φέρει στην Ελλάδα και στο μοναστήρι της. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο και έτσι η γυναίκα πήρε το πρώτο αεροπλάνο και ήρθε μόνη της τα Χριστούγεννα του 2002 στην Αθήνα. Νοίκιασε αυτοκίνητο και πήγε στη Μονή, όπου προσκύνησε και πήρε Άγιο Μύρο. Όταν επέστρεψε και «σταύρωσε» το κοριτσάκι της, εκείνο σηκώθηκε και άρχισε να χαμογελά. Από τότε κάθε καλοκαίρι η μικρή με τη μητέρα της έρχονται στην Ελλάδα και επισκέπτονται τη Χάρη Της...

Ο τυφλός που κατάφερε να δει για πρώτη φορά τα παιδιά του

Συγκλονιστική είναι επίσης η περιπέτεια του 60χρονου τυφλού από την Κορινθία, που προσευχόταν κάθε βράδυ να τον αξιώσει ο Θεός έστω και μία στιγμή να δει τα πρόσωπα των τριών παιδιών του. Είχε τυφλωθεί σε ηλικία πέντε ετών. Η αδελφή Αγνή μας ανέφερε: «Ένα βράδυ είδε στον ύπνο του μια καλόγρια να του λέει "έλα στο μοναστήρι μου, στην Παναγιά τη Μαλεβή, για να συναντήσεις τα παιδιά σου". Ήρθε μαζί με τη γυναίκα του λίγο πριν από τη γιορτή της, τον Αύγουστο του 2000. Μόλις μπήκαν στο εκκλησάκι, το Μύρο έτρεχε ποτάμι και έφτασε μέχρι τα πόδια του. Η γυναίκα του άρχισε να κλαίει και εκείνος αφού φίλησε την εικόνα έπεσε στα γόνατα και ζήτησε να τον βοηθήσει. Λίγα λεπτά μετά φώναζε, έβλεπε και πάλι το φως του ήλιου. Αγκάλιασε τη γυναίκα του και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι για να βρει τα παιδιά του».

Εγκώμια εις τον ενδοξον Μεγαλομάρτυρα κ Ιαματικον Παντελέημονα

 

 (Ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)

Στάσις α´. Ήχος πλ. α´. Η ζωή εν τάφω
Ακροστιχίς: ΙΑΤΗΡ ΘΕΙΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ, ΩΦΘΗΣ».

Ιατήρ θεόφρον, την σην μνήμην φαιδρώς, εν ψαλμοίς δαβιτικοίς καταστέφομεν, ευσταλές, Παντελεήμον, αθλητά.

Ασωμάτων δήμοι, και μαρτύρων χοροί , εν μοναίς, Παντελεήμον, σε, όλβιε, ουράνιοις προσεδέξαντο λαμπρώς.

Τον του Ευστοργίου, και Ευβούλης υιόν, Εκκλησίας τε φωστήρα αείφωτον, φιλεόρτων, μακαρίσωμεν, χοροί.

Ήστραψας εμφάσει, ηθικής βιοτής, και στερρού, Παντελεήμον, φρονήματος εν χθονί Νικομήδειας ιερώ.

Ρήμασι του θείου, διδασκάλου, σοφέ, Ερμολάου υπακούσας προέκρινας, του Χριστού, Παντελεήμον, την οδόν.

Θαυμαστός εφάνης, ιατήρ των πιστών, Ευφροσύνου του πανσόφου γενόμενος, μαθητής, Παντελεήμον, ευκλεής.

Εκ θανάτου πάλαι, νεανίαν, κλεινέ, τον δηχθέντα υπ' εχίδνης ανέστησας, επικλήσει του Σωτήρος και Θεού.

Ίσχυσας συντρίψαι, τας ορδας του εχθρού, τη δυνάμει, αθλοφόρε, της πίστεως, και ευχαίς του Ερμολάου του σεπτού.

Ο Θεός των όλων, πολιούχον θερμόν, αρωγόν Νικομηδέων και καύχημα, σε περίδοξον ανέδειξε, σοφέ.

Στεφανίτης ώφθης, γεραρέ αθλητά, διελθών δια πυρός τε και ύδατος, και τεινόμενος φρικτώς εν τω τροχώ.

Προσελθών τυφλός τις, Παντολέον, προς σε, της ιάσεως τα γέρα απείληφεν, ανύμνων τον σε δοξάσαντα Θεόν.

Αθλητών ακρότης, εν σταδίω Χριστόν, παρρησία ωμολόγησας άριστα, και βασάνων καθυπέμεινας πληθύν.

Νίκης ήρας γέρας, κατ' απίστων εχθρών, θαυμαστέ Παντελεήμον, και ηθλησας, μη φοβούμενος αυτών τας απειλάς.

Των τυράννων θράσος, ου κατέβαλέ σε, αλλ' υπήνεγκας μολύβδου τα βράσματα, ώσπερ δρόσον και εξ ύψους υετόν.

Εν σταδίω χαίρων, καθυπέστης δεινά, αλλ' ασάλευτος τη πίστει παρέμεινας, τον Χριστόν, Παντελεήμον, ανυμνών.

Λάμψας ώσπερ σέλας, θαυμασίοις πολλοίς, οικουμένην κατεφώτισας άπασαν, ιατρέ Παντελεήμον ταχινέ.

Έχων παρρησίαν, προς Θεόν αληθώς, καθικέτευε αυτόν σώσαι άπαντας, τους γεραίροντας, θεόφρον, σην θανήν.

Ηθλησας νομίμως, και λαμπάδων το πυρ, καθυπέμεινας δυνάμει του Κτίσαντος, του κρατύναντός σε, μάκαρ, εν δεινοίς.

Μιμητής υπήρξες, του Σωτήρος Χριστού, και την χάριν παρ' Αυτού κομισάμενος, θεραπεύεις πάσαν νόσον, αθλητά.

Ο Θεός σοί ώφθη, εν μορφή του σοφού, Ερμολάου και στερρώς ενεθάρρυνε, σε κλεινέ Παντελεήμον, εν δεινοίς.

Νάματα προχέεις, ιαμάτων πολλών, τοις εν ύμνοις μελωδούσι σην άθλησιν, ιατρέ Παντελεήμον, χοϊκοίς.

Ως μαρτύρων κλέος, και βολίς ιατρών, από πάσης ρύσαι άπαντας, άγιε, συμφοράς, Παντελεήμον, τους πιστούς.

Φέγγος αριστείας, και θαυμάτων πηγή, ανεδείχθης του Χριστού, μάρτυς ένδοξε: διο στέφομεν σε ύμνοις και ωδαίς.

Θραύσας παλαμναίου, την ισχύν οχετοίς, των αιμάτων σου των θείων, τρισόλβιε, εμεγάλυνας το κράτος του Θεού.

Δόξα. Τριαδικόν.
Ήλιε φωσφόρε, Παναγία Τριας, συν Πατρί τε και Υιώ, Πνεύμα άγιον, σώσον πάντας τους τιμώντας σε πιστώς.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Σέμνωμα μαρτύρων, Θεοτόκε αγνή, του εχθρού του δυσμενούς την επήρειαν, ταις πρεσβείαις σου εκδίωξον ταχύ.

Στάσις β . Ήχος πλ. β´. Άξιόν εστιν...
Ακροστιχίς: ΑΞΙΟΝ ΥΜΝΕΙΝ ΣΕ, Ω ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ.

Άξιόν εστι, καταστέφειν τον λαμπρόν φωστήρα, τον Παντελεήμονα, άσμασι• και ευήχοις μελωδίαις ιεραίς.

Ξένων ποταμός, ενυπάρχεις, ω Παντελεήμον, θαυμασίων θείόν τε πέλαγος, και ιάσεων αείρροος πηγή.

Ίθυνας τον νουν, εκ νεότητος προς τον Σωτήρα, μαθητής, θεόφρον, γενόμενος, μάρτυς θείε, Ερμολάου του σοφού.

Όμβρισον ημίν, χάριν άφθονον, Παντελεήμον, τάις σαις ασιγήτοις δεήσεσι, προς τον Κτίστην και φιλάνθρωπον Θεόν.

Νέκρωσον ημών, άπαν φρόνημα, Παντελεήμον, γεηρόν των πίστει τιμώντων σε, και υμνούντων σου σκαμμάτων την πληθύν.

Ύμνοις ιεροίς, ευφημήσωμεν το της Ευβούλης, και του Ευστοργίου εκβλάστημα, το κοσμήσαν Εκκλησίαν του Χριστού.

Μέμνησο ημών, των φαιδρώς σην μνήμην εκτελούντων, και μεγαλυνόντων σην άθλησιν, την σεπτήν, Παντελεήμον γεραρέ.

Νόσους ζοφεράς, εκδιώκεις και ιά παντοίας, ασθενείας πίστεως χάριτι, ιατρέ Παντελεήμον ευλαβές.

Έχεις προς Θεόν, παρρησίαν, ω Παντελεήμον, ασινείς τηρείν τους προστρέχοντας, τη ση σκέπη εκ βελών του δυσμενούς.

Ιατήρ ψυχών, και σωμάτων ώφθης, ελεήμον, μάρτυς, πάσαν αρρωστίαν ιώμενος, τοις ζητούσι την θερμήν σου αρωγήν.

Νεύσον τάις ημών, ικεσίαις, στεφανίτα μάρτυς, παύων των παθών τα ορμήματα, και δωρούμενος ειρήνην τοις πιστοίς.

Στύλος ακλινής, της Νικομηδέων Εκκλησίας, και φωστήρ αυτής εκλαμπρότατος, ανεδείχθης, στεφηφόρε αθλητά.

Έχων την μορφήν, του σεπτού πρεσβύτου Ερμολάου, σοι, Παντελεήμον, ο Κύριος, Ιησούς ενεφανίσθη εν δεινοίς.

Ως φωτός πηγήν, εθεώρει σε, Παντελεήμον, και ως του Θεού φίλον γνήσιον, ο τυφλός ο αναβλέψας υπό σου.

Πλούτον γονικόν, διεμοίρασας, Παντελεήμον, τοις πτωχοίς πόθων πλούτον άσυλον, θησαυρίσαι, θαυμαστέ, εν ουρανοίς.

Άνθος μυριστόν, ανεφάνης της Νικομηδείας, και θαυμάτων δένδρον πολύκλωνον, αθλητά σοφέ και ιαματικέ.

Νύκτα ζοφεράν, αγνωσίας του πατρός σου, μάκαρ, ω Παντελεήμον, εδίωξας, μεταστρέψας άπαν φρόνημα αυτού.

Την σην κεφαλήν, αποτέμνων, ω Παντελεήμον, ο εχθρός αντί όμβρων αίματος, γάλα είδεν αναβλύζον θαυμαστώς.

Επικαλεσθείς, του Χριστού το όνομα ιάσω, τον τυφλόν δυνάμει της πίστεως, θαυμαστέ Παντελεήμον ιατρέ.

Λάμψον μοι το φως, της σης ενάρετου πολιτείας, και των θαυμασίων σου, άγιε, όπως άδω σου τους άθλους ευλαβώς.

Εύρομεν σαφώς, σε ως θείον ρύστην και προστάτην, εν δεινοίς ταχύ καταφεύγοντες, ταις πρεσβείαις σου, Παμμάκαρ, προς Θεόν.

Ηθλησας στερρώς, και μαρτύρων ηριθμήθης νέφει, της Νικομήδειας ωράϊσμα, και πιστών, Παντελεήμον, θησαυρέ.

Μνήμην ιεράν, των σεπτών σου άγοντες αγώνων, τον σε ενισχύσαντα Κύριον, μεγαλύνομεν απαύστως, αθλητά.

Δόξα. Τριαδικόν.
Ου Τριας κλεινή, σιωπώ γεραίρειν σου το κράτος, Πάτερ, Λόγε, Πνεύμα πανάγιον, εις αιώνα εκ μυχίων της ψυχής.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Νίκας κατ' εχθρών, τοις σοις δούλοις δώρησαι, Παρθένε, τοις σε ασιγήτως δοξάζουσιν, ως μητέρα του Κυρίου και Θεού.

Στάσις γ . Ήχος Γ´. Αι γενεαί πάσαι
Ακροστιχίς: ΑΣΜΑΣΙ ΣΤΕΦΩΜΕΝ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

Αι γενεαί πάσαι• μακαρίζομέν σε• κλεινέ Παντελεήμον.

Στεφάνοις αφθαρσίας• σε ήμειψεν, θεόφρον• Χριστός, ο πάντων Κτίστης.

Μητρός, Παντελεήμον• ηγάπησας την πίστιν• μισήσας την πατρώαν.

Ανέτειλας ως άστρον• Παντελεήμον θείε• εν τη Νικομηδεια.

Σταγόσι σου αιμάτων• ηγίασας την χθόνα• της σης σεπτής πατρίδος.

Ιάσεων υπάρχεις• Παντελεήμον μάκαρ• αδάπανον ταμείον.

Σωτήριον σε όπλον• κεκτήμεθα και ράβδον Παντελεήμον θείε.

Τυφλόν σοι προσελθόντα• ιάσω τη δυνάμει• Χριστού, Παντελεήμον.

Ευβούλης γόνος θείος• ύπηρξας, αθλοφόρε Χριστόν της σεβομένης.

Φωτοειδής επώφθης• αστήρ ψυχάς αυγάζων• πιστών, Παντελεήμον.

Ουρανοφρόνως, μάρτυς• διήνυσας τον βίον• αγωνισθείς νομίμως.

Μετά Θεόν σε ρύστην• θερμόν, Παντελεήμον, κεκτήμεθα εκ πόνων.

Ελπίς πασχόντων πέλεις• εξ ανιάτων νόσων• Παντελεήμον μάρτυς.

Ναός Θεού εδείχθης• πανάσπιλος και σκεύος• σεπτέ, του Παρακλήτου.

Περιχαρώς υπέδυς• του μαρτυρίου τρίβους• στερρέ Παντελεήμον.

Αξίως εδιδάχθης• την πίστιν, αθλοφόρε• παρά του Ερμολάου.

Νεκρόν τον υπ' εχίδνης πληγέντα, θεοφόρε, ανέστησας ευχαίς σου.

Των παρανόμων θράσος• κατέβαλες τω σθένει• τω σω, Παντελεήμον.

Εξεπαιδεύθης, μάκαρ• ιατρική τη τέχνη• παρά του Ευφροσύνου.

Λαμπρώς επιτελούντες• την σην, θεόφρον, μνήμην• αιτούμεθα ευχάς σου.

Ελέησον και σώσον• εκ θλίψεων τους πίστει• υμνούντάς σε, τρισμάκαρ.

Ηυπρέπισας αιμάτων• ροαίς σου Εκκλησίαν• Χριστού, Παντελεήμον.

Μισήσας τα του κόσμου• εδώρησας σον πλούτον• πτωχοίς, Παντελεήμον.

Ου παύσω ανυμνείν σου• κλυτέ Παντελεήμον• τους άθλους εις αιώνας.

Δόξα. Τριαδικόν.
Νοσούντά με, Τριας μου• Πατήρ, Υιέ και Πνεύμα• θεράπευσον εν τάχει.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Ανήροτε Παρθένε• ελέησον τον κόσμον• λιταίς του αθλοφόρου.

«Να ευχαριστείς τον Θεό για τον πειρασμό σου» ( Ἅγιος Πορφύριος )

Και κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και κλαιγότανε στο γέροντα και ξανακλαιγόταν, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο.
«Άκου, παιδί μου, σου εμπιστεύτηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μία μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι…
Κι εσύ αντί να χαρείς γι’ αυτό που σου εμπιστεύτηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι;
Πές, Χριστέ μου, να είναι ευλογημένο!
Αφού εσύ επέλεξες αυτό, ή η αδυναμία μου όρισε αυτό και εσύ το ανέχεσαι, να είναι ευλογημένο…
Και ευχαριστώ, Θεέ μου.
Ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ και στη θλίψη και στον πόνο.
Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που το πείραζαν τα άλλα παιδιά, γιατί ήτανε λίγο αδύνατο, λίγο ντροπαλό κλπ.
Και στενοχωριότανε και πονούσε. Πήγαινε στο σπίτι κι έκλαιγε.
Παραπονιότανε στη γιαγιά –η μητέρα του είχε πεθάνει.
Η γιαγιά ήτανε πιστή. Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, του έλεγε, να ευχαριστείς το Θεό και γι’ αυτό και για όλα.
Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε.
Σιγά σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν».

Ἅγιος Πορφύριος

«Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι η Παναγία»!

«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος.

Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνον­ταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Oι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρού­σαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.

Ξημέρωνε η 7ηΑπριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38οπαράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο.

Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:

Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμ­πώντας το χέρι στον ώμο μου:

-Θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο;Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.

- Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα.

Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:

-Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;

- Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πως είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστή μου;

- Ναι, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ” ό­λους τους στρατιώτες τού τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν” ανάψετε κεριά στ” αδέλφια σας που έ­χουν ταφεί εκεί;

Μ” αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύ­ρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.

Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογγούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.

Τού διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς τού Πουσάν.

Ενώ όμως λέγαμε αυτά. ξαναβλέπω τη γυναίκα τού ονείρου μου μπροστά μου.

-Αδαμάκο! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα… Αυτή… Να… τη βλέπεις;

Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ο­μορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:

- Μη φοβάσαι… Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι η Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυ­σκολότερες στιγμές της ζωής σου.

Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε άπ” τα βάθη της καρδιάς μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ που δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».

«ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ» ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ-ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011

1η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ - ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ

Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Σε εσένα, ω Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό, αποδίδω με ευγνωμοσύνη  την ένδοξον νίκη, εγώ η πόλη σου, επειδή με την δική σου βοήθεια. απαλλάχτηκα από τις φοβερές συμφορές που ερχόντουσαν εναντίον μου. Συ δε, που η δύναμη σου είναι ακατανίκητη, ελευθέρωσε με από κάθε μορφής κινδύνους, ώστε να αναφωνώ προς Εσένα  Χαίρε , Νύμφη  ανύμφευτε

                                      Α    

  Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε (ἐκ γ´)· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο, καὶ ἵστατο κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα·

 

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις· χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς· χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον, καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα· χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.
Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον· χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.
Χαῖρε, δι᾿ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις· χαῖρε, δι᾿ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                  

Άγγελος πρώτην θέσιν κατέχων μεταξύ των Αγγέλων (δηλαδή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) εστάλη (υπό του Θεού) από τον ουρανό (εις την γην) για να πει σε Εκείνη, η οποία έμελλε να γίνει η Μήτηρ του Θεού, το Χαίρε! Βλέποντας δε ο Άγγελος Σε, Κύριε, να αρχίζεις να λαμβάνεις υλική σάρκα ( μέσα εις την κοιλία της) την ιδία στιγμήν, κατά την οποίαν χαιρέτιζε με την άϋλη φωνή του την Παρθένο, καταλαμβανόμενος από μεγάλη έκπληξη και θαυμασμό και, στεκούμενος  ενώπιον της Παρθένου, έλεγε προς αυτήν τα εξής:

Χαίρε, συ, μέσω της οποίας θα λάμψη εις τον κόσμο η χαρά (της λυτρώσεως)˙ χαίρε, συ, μέσω της οποίας θα εξαφανισθεί η κατάρα ( που εδόθη εις το ανθρώπινον γένος δια την παρακοή του).

Χαίρε, συ, που γίνεσαι η αιτία να επανέλθει εις τον Παράδεισον ο εκπεσών Αδάμ˙ χαίρε, συ, που γίνεσαι η αιτία να απαλλαγή η Εύα από τις λύπες και τα δάκρυά της.

Χαίρε, συ, που είσαι ύψος, το οποίον δυσκόλως δύνανται να φθάσουν και να κατανοήσουν οι διάνοιες των ανθρώπων ˙ χαίρε, συ, που είσαι βάθος, το οποίον δυσκόλως δύνανται να δουν και αυτών των Αγγέλων οι οφθαλμοί.

Χαίρε, διότι είσαι θρόνος του Βασιλέως Χριστού˙ χαίρε, διότι βαστάζεις εις την κοιλία σου Εκείνον, που βαστάζει ολόκληρον το σύμπαν.

Χαίρε, συ, ο ( πρωϊνός ) αστέρας (αυγερινός), που προμηνύει την εμφάνιση του ηλίου (Χριστού)˙ χαίρε, συ, εις της οποίας την κοιλία λαμβάνει σάρκα ο Θεός. 

Χαίρε, σύ, μέσω της οποίας ανακαινίζεται η (εκ της αμαρτίας διαφθαρείσα) Δημιουργία˙ χαίρε, συ, μέσω της οποίας ο Δημιουργός γίνεται βρέφος.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

 

Β

 

Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτὴν ἐν ἁγνείᾳ, φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως· Τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς, δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται· ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως τὴν κύησιν πῶς λέγεις; κράζων· Ἀλληλούϊα.

Η Αγία Παρθένος, γνωρίζουσα ότι ήταν  απολύτως αγνή και αμόλυντος, λέγει με θάρρος εις τον Γαβριήλ: Οι λόγοι σου είναι παράδοξοι και δεν είναι εύκολον να τους παραδεχθεί  η ψυχή μου.

Διότι συ μου λέγεις ότι θα γεννήσω, αφού συλλάβω άνευ ανδρικού σπέρματος! Πώς είναι τούτο δυνατόν; Και όμως συ αυτό λέγεις και κράζεις:

Αινείτε τον Θεό.

Γ

Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι, ἡ Παρθένος ζητοῦσα, ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα· Ἐκ λαγόνων ἁγνῶν Υἱόν, πῶς ἐστι τεχθῆναι δυνατόν; λέξον μοι. Πρὸς ἣν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ, πλὴν κραυγάζων οὕτω·

Χαῖρε, βουλῆς ἀποῤῥήτου μύστις· χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.
Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τὸ προοίμιον· χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον.
Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός· χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς Οὐρανόν.
Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα· χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.
Χαῖρε, τὸ Φῶς ἀῤῥήτως γεννήσασα· χαῖρε, τὸ πῶς, μηδένα διδάξασα.
Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν· χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                   

Η Παρθένος, επιζητούσα να αποκτήσει γνώσιν απόκρυφων και αγνώστων πραγμάτων (για τα οποία της ομιλεί ο Άγγελος), αναφώνησε προς το υπηρετικό όργανον του Θεού (δηλαδή τον Άγγελον): Από παρθενική κοιλία (όπως είναι η δική μου), πώς είναι δυνατόν να γεννηθεί υιός; Απάντησε μου! Τότε ο Άγγελος είπε εις αυτήν με φόβον,αλλά και με σταθερή  φωνή, τα εξής:

Χαίρε, διότι είσαι η μύστις της απόκρυφης  βουλής του Θεού . χαίρε, διότι είσαι η πίστις όλων εκείνων των θαυμαστών πραγμάτων, που (δεν επιδέχονται έρευνα, αλλά) γίνονται δεκτά με σιγή.

Χαίρε, διότι είσαι η απαρχή των θαυμάτων του Χριστού˙ χαίρε, διότι είσαι η βάσις των δογμάτων της Πίστεως Αυτού.

Χαίρε, διότι είσαι η επουράνιος κλίμακα ( η σκάλα )  δια της οποίας κατέβη ο Θεός (εις την γην) ˙ χαίρε, διότι είσαι η γέφυρα η μεταφέρουσα τους εκ γης πλασθέντας ανθρώπους εις τον ουρανόν.

Χαίρε, συ, που είσαι μέγας θρύλος και αντικείμενον θαυμασμού δια τους Αγγέλους ˙

χαίρε, συ, που δια τους Δαίμονας είσαι το προκαλούν πολλούς θρήνους τραύμα.

Χαίρε, συ, που ανερμήνευτα  γέννησες το φώς˙ χαίρε, συ, που εις κανένα δεν φανέρωσες τον τρόπον της γεννήσεως αυτής.

Χαίρε, συ, που είσαι υπεράνω της γνώσεως και αυτών ακόμη των σοφών (διότι ούτε αυτοί δύνανται να κατανοήσουν πως εκ σου έλαβε σάρκα ο Θεός)˙ χαίρε, συ, που φωτίζεις με άπλετο φως τις διάνοιες  των πιστών.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Δ

 

Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμῳ· καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι, τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως· Ἀλληλούϊα.

Αμέσως τότε (όταν δηλαδή η Παρθένος είπε το «Ιδού η δούλη Κυρίου˙ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»,) η δύναμις του Υψίστου Θεού επεσκίασε την μη έχουσα πείρα γάμου Κόρην, δια να συλλάβει (τον Υιόν του Θεού). Και τοιουτοτρόπως την καρποφόρο κοιλία της ανέδειξε αγρόν (φέροντα καρπό) γλυκύ για όλους εκείνους, που θέλουν να θερίζουν την σωτηρίαν των με το να ψάλλουν ούτως:

Αινείτε τον Θεό.

Ε

 

Ἔχουσα θεοδόχον, ἡ Παρθένος τὴν μήτραν, ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ· τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθύς, ἐπιγνὸν τὸν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε! καὶ ἅλμασιν ὡς ᾄσμασιν, ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον·

Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα· χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.
Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον· χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν φύουσα.
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν· χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις· χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα· χαῖρε, παντὸς τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.
Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία· χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παῤῥησία.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Αφού πλέον είχε δεχθεί η Παρθένος εντός της κοιλίας της τον Θεό, μετέβη προς επίσκεψιν της (συγγενούς της ) Ελισάβετ. Το δε βρέφος ( που ήτο εις την κοιλία) της Ελισάβετ (ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος,) αντελήφθη αμέσως τον (προς την Ελισάβετ) χαιρετισμό της Παρθένου (εννόησε, δηλαδή, ότι ο χαιρετισμός αυτός προερχόταν  όχι από απλή γυναίκα, άλλα από την Μητέρα του Θεού) και γέμισε από χαράν. Χρησιμοποιώντας  δε ως άσματα σκιρτήματα, έλεγε προς την Θεοτόκο:

Χαίρε, κλήμα, που παρήγαγες τον αμάραντο βλαστό (τον Χριστόν) χαίρε, κλήμα που μας έδωσες τον άφθαρτο καρπό.

Χαίρε, συ, που κυοφορείς μέσα εις τα σπλάχνα σου τον φιλάνθρωπο Γεωργό.  χαίρε, συ, που γεννάς τον Δημιουργό της ζωής μας.

Χαίρε, γη ευφορωτάτη, που βλαστάνεις αφθονία (όχι υλικών καρπών, αλλά θείας) ευσπλαχνίας χαίρε, τράπεζα, που βαστάζεις επάνω σου τον πλούτο του ελέους.

Χαίρε, διότι κάνεις να ανθίζει λειβάδι (πνευματικής) απολαύσεως χαίρε, διότι ετοιμάζεις λιμένα για τις ψυχές μας.

Χαίρε, διότι είσαι το θυμίαμα πρεσβείας που το δέχεται ο Θεός χαίρε, συ, που εξιλεώνεις (με τις πρεσβείες σου) για όλο τον κόσμον τον Θεό.

Χαίρε, διότι μέσω σού ο Θεός έδειξε την εύνοια και αγαθότητα Του προς τους θνητούς ανθρώπους χαίρε, διότι μέσω σου οι άνθρωποι απέκτησαν θάρρος να πλησιάζουν τον Θεό.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε

Ζ 

 

Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισμῶν ἀμφιβόλων, ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη, πρὸς τὴν ἄγαμόν σε θεωρῶν, καὶ κλεψίγαμον ὑπονοῶν Ἄμεμπτε· μαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν ἐκ Πνεύματος ἁγίου, ἔφη· Ἀλληλούϊα.

Ο (προστάτης σου) σώφρων Ιωσήφ, ώ άμεμπτε Παρθένε, έχοντας  εσωτερικώς λογισμούς αμφιβολίας, επειδή σε γνώριζεν άγαμο και (ως εκ τούτου) υποπτευόταν  ότι είχες άνομες σχέσεις (εις τις οποίες απέδιδε την εγκυμοσύνη σου), ταραχτηκε . Όταν όμως πληροφορήθηκε  (από τον Άγγελο ) ότι η σύλληψις βρέφους στην κοιλία σου ήταν  εκ Πνεύματος Αγίου, αναφώνησε:

Αινείτε τον Θεό

Πηγη:

ΚΑΝΩΝ ΙΚΕΤΗΡΙΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Ποίημα Θεοκτίστου Μοναχού

 του Στουδίτου
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΕΡΕΥΣ

Δι' ευχών των Aγίωv Πατέρων ημών , Kύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

       Βασιλεύ  ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών  και τα πάντα πληρών ,ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός , ελθέ και σκήνωσον εν ημίν ,και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον αγαθέ τας ψυχάς ημών. Αμήν .

Άγιος  ο  Θεός, άγιος  Ισχυρός, άγιος  ΑΘάνατος  ελέησον  ημάς. (τρεις φορές)

Δόξα... Καί νύν...

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς.   Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών, Δέσποτα, συγχώρησον τάς ανομίας ημίν.   Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τάς ασθενείας ημών,    ένεκεν τού ονόματός σου.

Κύριε, ελέησον, Κύριε, ελέησον, Κύριε, ελέησον.

Δόξα... Καί νύν...

 Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γεννηθήτω το Θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης.Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Αμήν.

     Δι' ευχών των Aγίωv Πατέρων ημών , Kύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Ψαλμός 142

Κύριε εισάκουσον τής προσευχής μου ενώτισαι τήν δέησίν μου εν τή αληθεία σου επάκουσόν μου εν τή δικαιοσύνη σου καί μή εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου σου ότι ου δικαιωθή-σεται ενώπιόν σου πάς ζών ότι κατεδίωξεν ο εχθρός τήν ψυχήν μου εταπείνωσεν εις γήν τήν ζωήν μου εκάθισέν με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος καί ηκηδίασεν επ' εμέ τό πνεύμά μου εν εμοί εταράχθη η καρδία μου εμνήσθην ημερών αρχαίων καί εμελέτησα εν πάσι τοίς έργοις σου εν ποιήμασιν τών χειρών σου εμελέτων διεπέτασα τάς χείράς μου πρός σέ η ψυχή μου ως γή άνυδρός σοι διάψαλμα ταχύ εισάκουσόν μου κύριε εξέλιπεν τό πνεύμά μου μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου απ' εμού καί ομοιωθήσομαι τοίς καταβαίνουσιν εις λάκκον

ακουστόν ποίησόν μοι τό πρωί τό έλεός σου ότι επί σοί ήλπισα γνώρισόν μοι κύριε οδόν εν η πορεύσομαι ότι πρός σέ ήρα τήν ψυχήν μου

εξελού με εκ τών εχθρών μου κύριε ότι πρός σέ κατέφυγον δίδαξόν με τού ποιείν τό θέλημά σου ότι σύ εί ο Θεός μου τό πνεύμά σου τό αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία ένεκεν τού ονόματός σου κύριε ζήσεις με εν τή δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί εν τώ ελέει σου εξολεθρεύσεις τούς εχθρούς μου καί απολείς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου ότι δούλός σού ειμι εγώ

Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Στίχ, α'. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, καί επικαλείσθε τό όνομα τό άγιον αυτού.

Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Στίχ, β'. Πάντα τά έθνη εκύκλωσάν με, καί τώ ονόματι Κυρίου ήμυνάμην αυτούς,

Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Στίχ, γ'. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, καί εστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.

Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Ψαλμός 50

Ελέησόν με ο Θεός κατά τό μέγα ελεός σου καί κατά τό πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τό ανόμημά μου επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με ότι τήν ανομίαν μου εγώ γινώσκω καί η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστιν διά παντός

σοί μόνω ήμαρτον καί τό πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις σου καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήμφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέν με η μήτηρ μου ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας σου εδήλωσάς μοι ραντιείς με υσσώπω καί καθαρισθήσομαι πλυνείς με καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι ακουτιείς με αγαλλίασιν καί ευφροσύνην αγαλλιάσονται οστά τεταπεινωμένα

απόστρεψον τό πρόσωπόν σου από τών αμαρτιών μου καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου μή απορρίψης με από τού προσώπου σου καί τό πνεύμα τό άγιόν σου μή αντανέλης απ' εμού απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου σου καί πνεύματι ηγεμονικώ στήρισόν με διδάξω ανόμους τάς οδούς σου καί ασεβείς επί σέ επιστρέψουσιν ρύσαί με εξ αιμάτων ο Θεός ο Θεός τής σωτηρίας μου αγαλλιάσεται η γλώσσά μου τήν δικαιοσύνην σου κύριε τά χείλη μου ανοίξεις καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν σου ότι ει ηθέλησας θυσίαν έδωκα άν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουθενώσει αγάθυνον κύριε εν τή ευδοκία σου τήν Σιων καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλημ τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν καί ολοκαυτώματα τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους

Ωδή α΄. Ήχος β΄. Εν βυθώ κατέστρωσε.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού μακρόθυμε, τα της ψυχής μου θεράπευσον τραύματα, Ιησού και γλύκανον, την καρδίαν μου πολυέλεε δέομαι, Ιησού σωτήρ μου, ίνα μεγαλύνω σε σωζόμενος.

 Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού διάνοιξον, της μετανοίας μοι πύλας φιλάνθρωπε, Ιησού και δέξαι με, σοι προσπίπτοντα και θερμώς εξαιτούμενον, Ιησού σωτήρ μου, των πλημμελημάτων την συγχώρησιν.

 Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού εξάρπασον, εκ της χειρός του δολίου Βελίαρ με, Ιησού και ποίησον, δεξιόν καμέ παραστάτην της δόξης σου, Ιησού Χριστέ μου, μοίρας ευωνύμου λυτρωσάμενος.

 Θεοτοκίον
Ιησούν γεννήσασα Θεόν, Δέσποινα δυσώπησον, υπέρ αχρείων ικετών πανάχραντε, όπως της κολάσεως, ταις πρεσβείαις σου λυτρωθώμεν αμόλυντε, οι μεμολυσμένοι, δόξης αϊδίου απολαύσαντες.

Ωδή γ΄. Εν πέτρα με της πίστεως.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Εισάκουσον φιλάνθρωπε Ιησού μου, του δούλου σου βοώντος εν κατανύξι, και ρύσαι Ιησού μου της καταδίκης, και της κολάσεως, μόνε μακρόθυμε, Ιησού γλυκύτατε πολυέλεε.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Υπόδεξαι τον δούλόν σου Ιησού μου, προσπίπτοντα συν δάκρυσιν Ιησού μου, και σώσον Ιησού μου μετανοούντα, και της γεέννης με, Δέσποτα λύτρωσαι, Ιησού γλυκύτατε πολυέλεε.

 Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Τον χρόνον Ιησού μου ον δέδωκάς μοι, εις πάθη εδαπάνησα Ιησού μου, διό με Ιησού μου μη απορρίψης, αλλ’ ανακάλεσαι, δέομαι Δέσποτα, Ιησού γλυκύτατε και διάσωσον.

Θεοτοκίον.
Παρθένε η τεκούσα τον Ιησού μου, ικέτευε ρυσθήναί με της γεέννης, η μόνη προστασία των θλιβομένων, θεοχαρίτωτε, και καταξίωσον, της ζωής πανάμωμε της αγήρω με.

Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφο σου Σωτήρ.

Σωτήρ μου Ιησού, ο τον άσωτον σώσας, σωτήρ μου Ιησού, ο δεξάμενος πόρνην, καμέ νυν ελέησον, Ιησού πολυέλεε? σώσον οίκτειρον, ω Ιησού ευεργέτα, ώσπερ ώκτειρας, τον Μανασσήν Ιησού μου, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ωδή δ΄. Ελήλυθας εκ παρθένου.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι

Θεράπευσον, Ιησού μου ψυχής μου τα τραύματα, Ιησού μου δέομαι, και της χειρός με εξάρπασον, Ιησού μου εύσπλαγχνε, του ψυχοφθόρου Βελίαρ και διάσωσον.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ημάρτηκα, Ιησού μου γλυκύτατε εύσπλαγχνε? Ιησού μου σώσόν με, τον προσφυγόντα τη σκέπη σου, Ιησού μακρόθυμε, και βασιλείας της σης με καταξίωσον.

 Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ουχ ήμαρτεν, Ιησού μου ουδείς ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο ταλαίπωρος, νυν δε προσπίπτω δεόμενος? Ιησού μου σώσόν με, και την ζωήν Ιησού μου κληροδότησον.

Θεοτοκίον.
Πανύμνητε Ιησούν η γεννήσασα Κύριον, αυτόν καθικέτευε, του λυτρωθήναι κολάσεως, πάντας τους υμνούντάς σε, και Θεοτόκον κυρίως ονομάζοντες.

Ωδή ε΄. Ο φωτισμός των εν σκότει.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Συ φωτισμός, Ιησού μου νοός μου, συ σωτηρία, της απεγνωσμένης ψυχής μου Σώτερ, συ Ιησού μου της κολάσεως ρύσαι, και γεέννης εμέ κραυγάζοντα, σώσον Ιησού μου, Χριστέ με τον άθλιον.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ολοσχερώς Ιησού μου προς πάθη της ατιμίας, καταβεβλημένος ήδη κραυγάζω? συ Ιησού μου, βοηθείας μοι χείρα, καταπέμψας έκσπασον κράζοντα, σώσον Ιησού μου, Χριστέ με τον άθλιον.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Βέβηλον νουν, Ιησού περιφέρων αναβοώ σοι? κάθαρον του ρύπου με των πταισμάτων, και λύτρωσαί με τον εις βάθη κακίας, εξ ανωσίας κατολισθήσαντα, σώτερ Ιησού μου, και σώσόν με δέομαι.

Θεοτοκίον
Τον Ιησούν, η γεννήσασσα Κόρη Θεοκυήτορ, τούτον εκδυσώπει σωθήναι πάντας τους ορθοδόξους, μοναστάς και μιγάδαας, και γεέννης ρυσθήναι κράζοντας? πλην σου προστασίαν, βεβαίαν ουκ έγνωμεν.

Ωδή ?΄. Εν αβύσσω πταισμάτων.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ιησού μου Χριστέ πολυέλεε, εξομολογούμενον δέξαι με Δέσποτα, ω Ιησού και σώσόν με, και φθοράς Ιησού με εξάρπασον.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Ιησού μου ου γέγονεν έτερος, άσωτος ουδείς, ως εγώ ο ταλαίπωρος, ω Ιησού φιλάνθρωπε? αλλά συ Ιησού με διάσωσον.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι

Ιησού μου και πόρνην και άσωτον, και τον Μανασσήν και τελώνην νενίκηκα, ω Ιησού μου πάθεσι, και ληστήν Ιησού Νινευΐτας τε.

Θεοτοκίον.
Ιησού τον Χριστόν μου κυήσασα, άχραντε Παρθένε, η μόνη αμόλυντος, μεμολυσμένον όντα με, πρεσβειών σου υσσώπω νυν κάθαρον.

Κοντάκιον. Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον.
Ιησού γλυκύτατε, το φως του κόσμου, της ψυχής μου φώτισον, τους οφθαλμούς Υιέ Θεού, τη θεαυγεί σου λαμπρότητι, ίνα υμνώ σε το φως το ανέσπερον.

Ωδή ζ΄. Εικόνος χρυσής.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Χριστέ Ιησού, ουδείς ήμαρτεν εν γη εκ του αιώνος, ω Ιησού μου ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο τάλας και άσωτος? όθεν Ιησού μου βοώ σοι? μελωδούντά με οίκτειρον, ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Χριστέ Ιησού, εν τω φόβω σου βοώ καθήλωσόν με, ω Ιησού μου και κυβέρνησον, νυν προς λιμένα τον εύδιον, όπως Ιησού μου οικτίρμον, μελωδώ σοι σωζόμενος? ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Χριστέ Ιησού, μυριάκις υπεσχέθην σοι ο τάλας, ω Ιησού μου την μετάνοιαν, αλλ’ εψευσάμην ο άθλιος. Όθεν Ιησού μου βοώ σοι? την αναίσθητον μένουσαν, ψυχήν μου φώτισον Χριστέ, ο των πατέρων Θεός.

Θεοτοκίον.
Χριστόν Ιησούν, η γεννήσασα φρικτώς και υπέρ φύσιν, αυτόν δυσώπει παναμώμητε, τα παρά φύσιν μου πταίσματα, πάντα συγχωρήσαί μοι Κόρη, ίνα κράζω σωζόμενος? ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ωδή η΄. Τον εν καμίνω του πυρός.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Σε Ιησού μου δυσωπώ? ως την πόρνην Ιησού μου ελυτρώσω, των πολλών εγκλημάτων, ούτω καμέ Ιησού, Χριστέ μου λύτρωσαι και κάθαρον, την ρερυπωμένην ψυχήν μου, Ιησού μου.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Καθυποκύψας Ιησού, ταις αλόγοις ηδοναίς άλογος ώφθην, και τοις κτήνεσιν όντως, ω Ιησού μου οικτρώς, ο τάλας Σώτερ αφωμοίωμαι? όθεν Ιησού με της αλογίας ρύσαι.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Περιπεσών ω Ιησού, ψυχοφθόροις εν λησταίς απεγυμνώθην, την στολήν Ιησού μου, την θεοΰφαντον νυν, και κείμαι μώλωψι κατάστικτος? έλαιον Χριστέ μου επίχεε και οίνον.

Θεοτοκίον.
Τον Ιησού μου και Θεόν, η βαστάσασα Χριστόν ανερμηνεύτως, Θεοτόκε Μαρία, τούτον δυσώπει αεί, κινδύνων σώζεσθαι τους δούλους σου, και τους υμνητάς σου απείρανδρε Παρθένε.

Ωδή θ΄. Τον εκ Θεού Θεόν Λόγον.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι

Τον Μανασσήν Ιησού μου, τον τελώνην την πόρνην, τον άσωτον οικτίρμον Ιησού, και τον ληστήν υπερβέβηκα, Ιησού μου εν έργοις, αισχίστοις και ατόποις Ιησού? αλλά συ Ιησού μου, προφθάσας με διάσωσον.

 Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Τους εξ Αδάμ Ιησού μου, αμαρτήσαντας πάντας, προ νόμου και εν νόμω Ιησού, και μετά νόμον ο άθλιος, Ιησού μου και χάριν, νενίκηκα τοις πάθεσιν οικτρώς, αλλά συ Ιησού μου, τοις κρίμασί σου σώσόν με.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι
Μη χωρισθώ Ιησού μου, της αφράστου δόξης, μη τύχω της μερίδος Ιησού, της ευωνύμου γλυκύτατε, Ιησού αλλά συ με, τοις δεξιοίς προβάτοις σου Χριστέ, Ιησού μου συντάξας, ανάπαυσον ως εύσπλαγχνος.

Θεοτοκίον.
Τον Ιησούν Θεοτόκε, ον εβάστασας μόνη, απείρανδρε Παρθένε Μαριάμ, τούτον αγνή εξιλέωσε, ως υιόν σου και κτίστην, ρυσθήναι τους προστρέχοντας εις σε, πειρασμών και κινδύνων, και του πυρός του μέλλοντος.

Στιχηρά προσόμοια.

Ήχος πλ. δ΄. Όλην αποθέμενοι.

Ιησού γλυκύτατε, ψυχής εμής θυμηδία, Ιησού η κάθαρσις, του νοός μου Δέσποτα πολυέλεε, Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου παντοδύναμε, μη καταλίπης με, σώτερ Ιησού με ελέησον, και λύτρωσαι κολάσεως, πάσης Ιησού και αξίωσον, της των σωζομένων, μερίδος Ιησού και τω χορώ, των εκλεκτών σου με σύνταξον, Ιησού φιλάνθρωπε.

Ιησού γλυκύτατε, των αποστόλων η δόξα, Ιησού μου καύχημα, των μαρτύρων Δέσποτα παντοδύναμε, Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου ωραιότατε, τον σοι προστρέχοντα, σώτερ Ιησού μου ελέησον, πρεσβείαις της τεκούσης σε, πάντων Ιησού των αγίων σου, προφητών τε πάντων, σωτήρ μου Ιησού και της τρυφής, του παραδείσου αξίωσον, Ιησού πανάγαθε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Ιησού γλυκύτατε, των μοναζόντων το κλέος, Ιησού μακρόθυμε, ασκητών εντρύφημα και καλλώπισμα? Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου πολυέλεε, χειρός εξάρπασον, σώτερ Ιησού μου του δράκοντος, και τούτου των παγίδων με, σώτερ Ιησού ελευθέρωσον, λάκκου κατωτάτου, σωτήρ μου Ιησού αναγαγών, και δεξιοίς συναρίθμησον, Ιησού προβάτοις με.

Και νύν…

Θεοτοκίον.
Μη καταπιστεύσης με, ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα, αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου? θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι, των δαιμόνων τα τοξεύματα? σκέπην ου κέκτημαι, ουδέ πού προσφύγω ο άθλιος, πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου? Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησον.

Ευχή εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Δέσποτα Χριστέ, ο Θεός, ο τοις πάθεσί σου τα πάθη μου θεραπεύσας και τοις τραύμασί σου τα τραύματά μου ιατρεύσας, χάρισαί μοι τω πολλά σοι πταίσαντι δάκρυα κατανύξεως? συγκέρασόν μου το σώμα από οσμής του ζωοποιού σώματός σου και γλύκανόν μου την ψυχήν τω σω τιμίω αίματι από της πικρίας, ην με ο αντίδικος επότισεν. Ύψωσον τον νουν μου προς σε, κάτω ελκυσθέντα, και ανάγαγέ με από του χάσματος της απωλείας, ότι ουκ έχω μετάνοιαν, ουκ έχω κατάνυξιν, ουκ έχω δάκρυον παρακλητικόν, τα επανάγοντα τα τέκνα προς την ιδίαν κληρονομίαν. Εσκότισμαι τον νουν εν τοις βιωτικοίς πάθεσι και ουκ ισχύω ατενίσαι προς σε εν οδύνη? ου δύναμαι θερμανθήναι τοις δάκρυσι της προς σε αγάπης. Αλλά, Δέσποτα Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο θησαυρός των αγαθών, δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον και καρδίαν επίπονον εις αναζήτησίν σου? χάρισαί μοι την χάριν σου και ανακαίνισον εν εμοί τας μορφάς της σης εικόνος. Κατέλιπόν σε, μη με εγκαταλίπης? έξελθε εις αναζήτησίν μου, επανάγαγέ με προς την νομήν σου, συναρίθμησόν με τοις προβάτοις της εκλεκτής σου ποίμνης και διάθρεψόν με συν αυτοίς εκ της χλόης των θείων σου μυστηρίων, πρεσβείαις της πανάγνου Μητρός σου και πάντων των αγίων σου. Αμήν.

Θεέ μου, λυπήσου με τον αμαρτωλό, που δεν έκανα κανένα καλό μπροστά Σου. Γλύτωσέ με από τον πονηρό και αξίωσέ με ακατάκριτα ν΄ανοίγω το ανάξιο στόμα μου και ν΄ανυμνώ το Πανάγιο όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Συγχώρησέ μου, Κύριε, κάθε της καρδιάς μου άτοπη επιθυμία, Σύ που ξέρεις καλά τις καρδιές των ανθρώπων. Συγχώρησέ με που έρχομαι ανάξια κοντά Σου, γιατί σε πόθησα και σε ποθώ. Συγχώρησέ με τον αμαρτωλό, τόν πονηρό, τον ψεύτη, τον ανυπόμονο, τον λιγόψυχο, τον αμελή στις θείες εντολές σου, εμένα που αμάρτησα στη γη και στη θάλασσα και σε κάθε τόπο. Μπροστά στα αλάθητα μάτια σου δεν έπαψα να εργάζομαι το πονηρό γιατί ο πονηρός δεν έπαψε να με μπλέκει στα δίχτυα του με γαστριμαργίες και ηδονές και πονηρές επιθυμίες, με δόλους και κενοδοξίες και βλαστημίες. Αλλά Σύ, Κύριε, που είσαι ο μόνος ελεήμων και Πανάγαθος, βοήθησέ με και σώσε με όπως έσωσες τον άσωτο, τον τελώνη, την πόρνη και τον ληστή. Ναί, φιλάνθρωπε Δέσποτα, μή με αποστραφείς τον αμαρτωλό και αχρείο, με τις πρεσβείς της Παναγίας Δέσποινας, καί όλων των Αγίων, γιατί είσαι Ευλογητός στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Άγιος Μακάριος)

Δι' ευχών των Aγίωv Πατέρων ημών , Kύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.