Μετανοῶ γιά ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, Μετανοῶ ἐνώπιόν Σου Παντελεήμων.
Νά τό σπέρμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν βρίσκεται στό αἷμά μου. Μέ τήν προσπάθειά μου καί τό ἔλεός Σου συμπνίγω τόν σπόρο αὐτό μέρα καί νύχτα, γιά νά μή βλαστήσουν τά ζιζάνια, ἀλλά τό καθαρό σιτάρι, στόν ἀγρό τοῦ Κυρίου.
Μετανοῶ γιά ὅλους τούς μεριμνώντας πού σκοντάφτουν κάτω ἀπό τό βάρος τῶν μεριμνῶν καί δέν ξέρουν νά ἀποθέσουν τίς μέριμνές τους πάνω σέ Σένα.
Γιά τόν ἀδύναμο ἄνθρωπο ἀβάσταγη εἶναι καί ἡ πιό μικρή μέριμνα, ἐνῷ γιά Σένα καί ἕνα βουνό μεριμνῶν εἶναι σάν μιά μπάλα χιονιοῦ πεταμένη στήν κάμινο τοῦ πυρός.
Μετανοῶ γιά ὅλους τούς ἀρρώστους, διότι ἡ ἀρρώστια εἶναι καρπός τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν μέ τήν μετάνοια καθαρισθεῖ ἡ ψυχή, τότε ἡ ἀρρώστια ἐξαφανίζεται μαζί μέ τήν ἁμαρτία καί εἰσέρχεσαι στήν ψυχή Ἐσύ, αἰώνια ὑγεία μου.
Νά τό σπέρμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν βρίσκεται στό αἷμά μου. Μέ τήν προσπάθειά μου καί τό ἔλεός Σου συμπνίγω τόν σπόρο αὐτό μέρα καί νύχτα, γιά νά μή βλαστήσουν τά ζιζάνια, ἀλλά τό καθαρό σιτάρι, στόν ἀγρό τοῦ Κυρίου.
Μετανοῶ γιά ὅλους τούς μεριμνώντας πού σκοντάφτουν κάτω ἀπό τό βάρος τῶν μεριμνῶν καί δέν ξέρουν νά ἀποθέσουν τίς μέριμνές τους πάνω σέ Σένα.
Γιά τόν ἀδύναμο ἄνθρωπο ἀβάσταγη εἶναι καί ἡ πιό μικρή μέριμνα, ἐνῷ γιά Σένα καί ἕνα βουνό μεριμνῶν εἶναι σάν μιά μπάλα χιονιοῦ πεταμένη στήν κάμινο τοῦ πυρός.
Μετανοῶ γιά ὅλους τούς ἀρρώστους, διότι ἡ ἀρρώστια εἶναι καρπός τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν μέ τήν μετάνοια καθαρισθεῖ ἡ ψυχή, τότε ἡ ἀρρώστια ἐξαφανίζεται μαζί μέ τήν ἁμαρτία καί εἰσέρχεσαι στήν ψυχή Ἐσύ, αἰώνια ὑγεία μου.
Μετανοῶ γιά τούς ἀπίστους, πού μέ τήν ἀπιστία τους σωρεύουν τίς ἀνήσυχες φροντίδες καί τίς ἀρρώστιες ἐπάνω τους καί ἐπάνω στούς φίλους τους.
Μετανοῶ γιά ὅλους τούς θεοβλάσφημους, πού βλασφημοῦν Ἐσένα, μή ξέροντας ὅτι βλασφημοῦν τόν οἰκοδεσπότη πού τούς ἐνδύει καί τούς τρέφει.
Μετανοῶ γιά ὅλους τούς ἀνθρωποκτόνους, πού σκοτώνουν τήν ζωή τοῦ ἄλλου, γιά νά φυλάξουν τάχα τήν δική τους. Συγχώρεσέ τους Παντελεήμων, γιατί δέν ξέρουν τί κάνουν.
Γιατί δέν ξέρουν ὅτι δέν ὑπάρχουν στό σύμπαν δύο ζωές, ἀλλά μία. Καί ὅτι δέν ὑπάρχουν δύο ἄνθρωποι ἀλλά ἕνας· καί κόβουν τό μισό τῆς καρδιᾶς γιά νά φυλάξουν τό ἄλλο μισό. Ἄχ πόσο νεκροί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀποκόψει τό μισό τῆς καρδιᾶς.
Μετανοῶ γιά τούς ψευδόρκους, διότι ἀλήθεια καί αὐτοί εἶναι ἀνθρωποκτόνοι, αὐτόχειρες.
Γιά ὅλους ἐκείνους πού ἐκμεταλλεύονται τούς ἀδερφούς τους καί συσσωρεύουν ἄχρηστο πλοῦτο, κλαίω καί ἀναστενάζω. Διότι ἔθαψαν τήν ψυχή τους καί δέν ἔχουν μέ τί νά παρουσιαστοῦν ἐνώπιόν Σου.
Γιά ὅλους τούς ὑπερήφανους καί ἀλαζόνες κλαίω καί ἀναστενάζω διότι εἶναι ἐνώπιόν Σου σάν ζητιάνοι μέ ἄδειο σακκούλι.
Γιά ὅλους τούς μέθυσους, τούς λαίμαργους κλαίω καί ἀναστενάζω, διότι κατήντησαν δοῦλοι τῶν δούλων τους.
Γιά ὅλους ἐκείνους πού χαλᾶνε τούς γάμους Μετανοῶ. Διότι ἐπρόδωσαν τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον τούς ἐξέλεξε, γιά νά κτίσῃ μέσῳ αὐτῶν τή νέα Ζωή, ἐνῷ αὐτοί, τήν διακονία τῆς ζωῆς μετέβαλαν σέ καταστροφή τῆς ζωῆς.
Μετανοῶ Κύριε γιά ὅλους τούς πολυλογοῦντας, διότι τό πιό πολύτιμο δῶρο Σου, τό δῶρο τοῦ λόγου δηλαδή, τό μετέβαλαν σέ φτηνή ἄμμο.
Μετανοῶ γιά ὅλους ἐκείνους πού καταστρέφουν τήν ἑστία τοῦ γείτονα καί τήν εἰρήνη του. Διότι μάζεψαν στόν ἑαυτό τους καί στό λαό τήν κατάρα.
Γιά ὅλα τά ψεύτικα χείλη, γιά ὅλα τά θολά μάτια, γιά ὅλες τίς σκληρές καρδιές, γιά ὅλες τίς ἀχόρταγες κοιλιές, γιά ὅλα τά σκοτεινά μυαλά, γιά ὅλες τίς κακές θελήσεις, γιά ὅλους τούς ἄσχημους λογισμούς, γιά ὅλες τίς ψυχοφθόρες κινήσεις.
Μετανοῶ καί ἀναστενάζω.
Μετανοῶ γιά ὅλη τήν Ἱστορία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τοῦ Ἀδάμ ἕως ἐμένα τόν ἁμαρτωλόν. Διότι ὅλη ἡ Ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους εἶναι μέσα στό αἷμά μου. Διότι ἐγώ εἶμαι μέσα στόν Ἀδάμ καί ὁ Ἀδάμ μέσα μου.
Γιά ὅλους τούς μεγάλους καί μικρούς πού δέν τρέμουν μπροστά στήν φοβερή παρουσία Σου κλαίω καί ἀναστενάζω.
Δέσποτα, Πολυέλεε ἐλέησόν καί σῶσον ἡμᾶς.
Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος
