Κοντάκιον. Ἦχος πλ δ΄. Τή ὑπερμάχω στρατηγῶ.
Τῷ καλλινίκω τοῦ Χριστοῦ Ἱερομάρτυρι, καί ἰατρῶ θαυματουργῶ ψυχῆς καί σώματος, μελωδήσωμεν Χαράλαμπες σοί τόν ὕμνον. Ἀλλ’ ὡς μέγας καταρράκτης τῶν ἰάσεων, παθῶν, νόσων καί δαιμόνων ἐλευθέρωσον τούς κραυγάζοντας·
Χαίροις, Μάρτυς Χαράλαμπες
Ἄγγελοι ἀοράτως, σού τούς ἄθλους ὀρῶντες,ἐέθαυμασαν Χαράλαμπες Μάρτυς (γ΄)· καί σύν τοῖς Ἀγγέλοις οἱ πιστοί, πάντες σοί τόν ὕμνον προσκομίζουσι· καί ἀμφότεροι
τή δόξη σου τερπόμενοι, βοῶσιν οὕτω:
Χαῖρε, ὁ μέγας Ἱερομάρτυς·
χαῖρε, Τριάδος ὁ παραστάτης.
Χαῖρε εὐσεβῶν γεννητόρων τό Βλάστημα·
χαῖρε Μαγνησίας δόξα καί καύχημα.
Χαῖρε, ὅτι πρό συλλήψεως προωρίσθης ἐκ Θεοῦ·
χαῖρε, ὅτι ἐκ νεότητος εὐφημίσθης πανταχοῦ.
Χαῖρε, ἱερωσύνης ὁ κανών καί τό κλέος·
χαῖρε, ἁγιωσύνης τό θειότατον κάλλος.
Χαῖρε, λαοῦ ὁ μέγας διδάσκαλος·
χαῖρε, ἠμῶν προστάτης ὁ πάγκαλος.
Χαῖρε, δί' οὗ ἡ ἐλπίς ἐκπληροῦται·
χαῖρε, δί’ οὗ ὁ Θεός ἰλεοῦται.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Βλέπων, ὑπερανθρώπως ὑπομένοντα πόνους, ἡγεμών τιμωρεῖ ἀπανθρώπως, σέ, τόν θεράποντα Χριστοῦ καί Μαρτύρων πάντων μείζονα Χαράλαμπες, θανάτου ἀπειλήν καταφρονήσαντα, καί ἐκβοώντα·
Ἀλληλούια
Γνῶσιν ἔνθεον ἔχων, ὁ Θεῶ ἐγνωσμένος, ἐλέγχει τήν Σεβήριον πλάνην καί ἑλκύων πλήθη πρός Χριστόν, Χαραλάμπης, τόν μέν τύραννον κατήσχυνε, πιστούς δέ πάντας ἤγειρε, βοᾶν μετ’ εὐλαβείας οὕτω:
Χαῖρε, ὁ Μάρτυς τῆς ἀληθείας·
χαῖρε, ὁ κῆρυξ τῆς εὐσεβείας.
Χαῖρε, τῆς εἰδώλων θρησκείας κατήγορε·
χαῖρε, τῆς ἐνθέου σοφίας πληρέστατε.
Χαῖρε, ὅτι σύ ἐνίκησας Σατανᾶν τόν τρομερόν·
χαῖρε, ὅτι σέβας δέδωκας τῷ λαῶ ὡς ὁ Χριστός.
Χαῖρε, τῆς Ἀποστόλων διδαχῆς ὁ εἰδήμων·
χαῖρε, τῆς Ἀθλοφόρων συνεδρίας εὐσχήμων.
Χαῖρε, Θεοῦ λατρείας διάκονε·
χαῖρε, σεπτοῦ ναοῦ σου διάκοσμε.
Χαῖρε, Σταυροῦ ὁ ὑψώσας τό κέρας·
χαῖρε, ἐχθροῦ ὁ πατήσας τά κέντρα.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, πανοπλίαν ὡς ἔχων, Χαράλαμπες, ὑπέστης ἀνδρείως, φρικτᾶς Βασάνους διά Χριστόν, τήν τέ τῆς σαρκός ἀνάλωσιν, διά σιδηρῶν ὀργάνων παμμακάριστε, βοῶν τῷ ἐν ὑψίστοις·
Ἀλληλούια
Ἔχων μάταιον ζῆλον, Δούξ ὁ λάτρις εἰδώλων, ἀνηλεῶς τάς σάρκας σου ξέει· οὗ καί ἐκόπησαν ἀοράτως αἵ χεῖρες, σύ δέ τοῦτον θεραπεύσας, Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους τέ ἐξέπληξας ὑμνεῖν σέ οὕτω:
Χαῖρε, Χαράλαμπες Ἀθλοφόρε·
χαῖρε, ἀήττητε Σταυροφόρε.
Χαῖρε, τοῦ Δουκός ὁ πατάξας τό τόλμημα·
χαῖρε τοῦ αὐτοῦ ὁ ἰάσας τό φρόνημα.
Χαῖρε, ὅς ὑπέστης κάκωσιν πολυτρόπως τή σαρκί·
χαῖρε, ὅς παρέστης βήματι τοῦ τυράννου τή σπουδή.
Χαῖρε, ὅτι ἐφλέχθη τῷ πυρί σου τό σῶμα·
χαῖρε, ὅτι ἐστέφθης μαρτυρίου τή αἴγλη.
Χαῖρε, δί’ οὗ πολλοί διασώζονταν·
χαῖρε, δί’ οὗ λεπροί ἐκκαθαίρονται
Χαῖρε, ἰατρέ τῶν νοσούντων ἡ ρώσις·
χαῖρε, ἱερεῦ τῶν αἰτούντων ἡ δόσις.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Ζήλου δαιμονιώδους, ὁ Σεβῆρος ἐπλήσθη, ἰδών ὅτι ὑπό σου, ὤ Πάτερ, διώκονται δαίμονες, τυφλοί ἀναβλέπουσι· σύ δ’ ἔτι Χαράλαμπες, νεκρούς ἤγειρας, τῷ σέ θαυμαστώσαντι Θεῶ, κραυγάζων·
Ἀλληλούια
Ἤκουσεν ὁ Σεβῆρος, τά ἐν σοῖ, καί τό σῶμα κατάστικτον ποιεῖται τοῖς ἤλοις· καί ἐκ τῶν γενείων προσδεθεῖς, ὡς ἡμιθνητός ἐφέρου. Τό ὑπέρλαμπρον δέ τοῦ μαρτυρίου σου, καταπλαγεῖσα ἡ Ἑλλάς, βοᾶ σοί:
Χαῖρε, δαιμόνων τό μέγα τραῦμα·
χαῖρε, ἀνθρώπων τό θεῖον θαῦμα.
Χαῖρε, Χαράλαμπες, ἐν μάρτυσι μέγιστος·
χαῖρε, ἀθλητά, ἐν ἱερεύσιν ὁ ἄριστος.
Χαῖρε, ὅτι σύ ἐπόνεσας ὡς οὐδείς τῶν Ἀθλητῶν·
Χαῖρε, ἤλοις προσηλούμενος ὠμοιώθης τῷ Χριστῷ.
Χαῖρε, ὅτι τή σούβλη διεπάρης τά στέρνα·
χαῖρε, ὅτι σου ὅλον ἐξεδάρη τό δέρμα.
Χαῖρε, δί’ οὗ Θεός τεθαυμάστωται·
χαῖρε, δί’ οὗ ἐχθρός τεθανάτωται.
Χαῖρε, τό ἄρρητόν της σῆς καρτερίας·
χαῖρε, τό ἀήττητόν της σῆς ἀνδρείας.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Θαύματα καί δυνάμεις, Παρακλήτου δυνάμει τελέσας, οὐρανῶν τάς Δυνάμεις ἐξέστησας, καί θαυματουργῶν Ἁγίων ἐδείχθης ὑπέρτερος. Βλέπων δέ, ὅτι σοί ὑποτάσσεται πνεύματα, Θεῶ ἐβόας·
Ἀλληλούια
Ἴδον ὡς ἐν ἐκστάσει, ἅ οὐδέποτε εἶδον, παράδοξα ἐν σοῖ οἱ αὐτοπταί· τόν γάρ ἀπνοῦν ὕπτιον νεκρόν, ἀναστάντα ἐθεώρουν τῷ λόγω σου, Χαράλαμπες, καί ἔκθαμβοι ἐβόων μετά δέους πάντες:
Χαῖρε, νεκρόν εὐχή ἀναστήσας·
χαῖρε, ἐχθρόν ποσί σου πατήσας.
Χαῖρε, Πατρός, Λόγου καί Πνεύματος πάροχε·
χαῖρε, Χριστοῦ λίθε, ἀδάμας καί σμάραγδε.
Χαῖρε, ὁ λιθοτυπτόμενος ὄψεσιν ὑπέρ Χριστοῦ·
χαῖρε, ὁ πυριφλεγόμενος τῷ προσώπω δί’ Αὐτόν.
Χαῖρε, ἱερουργέ, φρικτῶν Χριστοῦ μυστηρίων·
χαῖρε, θαυματουργέ, ὑπερφυῶν τεραστίων.
Χαῖρε, πταιόντων πρέσβυς πρός Κύριον·
χαῖρε, πασχόντων ταχεία ἐπίσκεψις.
Χαῖρε, θανάτου διώκων τό φάσμα·
χαῖρε, ζωῆς ἐπινίκιον ἄσμα.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Κάκωσιν οὐρανόθεν, ὁ Σεβῆρος λαμβάνει, καί Κρίσπος, κατά σου Ἀθλοφόρε, καί κατά Χριστοῦ μανιωδῶς βλᾶσφημοῦντες, ἐπατάχθησαν οἱ ἄφρονες, καί οὗτοι σέ ἱκέτευον, σύ δέ ὑπέρ αὐτῶν ἐβόας·
Ἀλληλούια
Λύτρωσιν ἐπεζήτει, παρά σου τοῦ εὐρέσθαι, μετέωρος ἀρθεῖς ὁ Σεβῆρος· σύ δέ Χαράλαμπες, σπαραγμούς καρτερήσας τή σαρκί συντριβόμενος, καί ὑπέρ τῶν ἐχθρῶν σου δεόμενος, ἀκούεις οὕτω:
Χαῖρε, ὁ γόνος τῆς εὐσπλαγχνίας·
χαῖρε, υἱέ ἀνεξικακίας.
Χαῖρε, ὁ τήν γῆν οὐρανώσας τοῖς ἔργοις σου·
χαῖρε, οὐρανούς προσγειώσας τοῖς θαύμασι.
Χαῖρε, λύχνε φαεινότατε ὁ φωτίζων τούς πιστούς·
χαῖρε, πύργε οὐρανόμηκες ὁ ἀεί φρουρῶν αὐτούς.
Χαῖρε, ὁ τούς ἐχθρούς ὑπέρ σαυτόν ἀγαπήσας·
χαῖρε, βασανιστῶν σου τάς ὀδύνας ἰάσας.
Χαῖρε, δί’ οὗ χολέρα διώκεται·
χαῖρε, δί’ οὗ πανώλης ἐλαύνεται.
Χαῖρε, Χριστοῦ μέγας Μάρτυς καί θύτης·
χαῖρε, καμού ὁ προστάτης καί ρύστης.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Μέγας ὁ Θεός σου, ὁ Σεβῆρος βοᾶ Χαραλάμπει ἱκετεύων λυθῆναι, καί συγκαταβῆναι ἐπί γής· ὁ εὐθύς ἐγένετο, Γαλήνης μέν πρεσβευσάσης πρός τόν Μάρτυρα, ὁ Μάρτυς δέ Κυρίω κράζων·
Ἀλληλούια
Νέας ἐπινοήσας ὁ Σεβῆρος βασάνους, καί αὔθις προσκαλεῖ Χαραλάμπη, τόν γενναῖον Χριστοῦ ἀθλητήν, οὗ καί χαλινόν βαλῶν ἐν τῷ στόματι, ἐμπαικτικῶς ἐλαύνεσθαι προσέταξεν, πρός ὄν βοῶμεν:
Χαῖρε, ὁ ἥρως τῶν Μαρτύρων·
χαῖρε, ὁ λάτρις τοῦ Σωτῆρος.
Χαῖρε, ἀρετῶν τῆς ἀγάπης θησαύρισμα·
χαῖρε, λυμεῶνος κακίστου καταργημα.
Χαῖρε, ὅτι ἐβασίλευσας κατά πάντων τῶν παθῶν·
χαῖρε, ὅτι δόξης ἔτυχες τῶν μεγίστων Ἀθλητῶν.
Χαῖρε, καί δέομαί σου Μάρτυς παῦσον τούς πόνους·
χαῖρε, καί δεῦρο Ἅγιε γενού ἰατρός μου.
Χαῖρε, βροτῶν νοσούντων ἡ ἴασις·
χαῖρε, πολλῶν πεσόντων ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, θεῶν ψευδωνύμων ἡ πτῶσις·
χαῖρε, λαοῦ Χριστωνύμου ἡ βάσις.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Ξόανα τά τοῦ σκότους, βασιλέως θυγάτηρ συντρίβει, τοῦ ἀθλῆσαι ποθοῦσα ὑπέρ Χριστοῦ· καί νῦν ἐστεμμένη Παρθενομάρτυς σύν Ἀγγέλοις, Χαράλαμπες, βοᾶ μετά σου, Θεῶ τῷ βασιλέων Βασιλεῖ, τό·
Ἀλληλούια
Ὅλος ὤφθη ὡς δένδρον, εὐσκιόφυλλον Μάρτυς Χαράλαμπες, ὁ στύλος οὗ ἤψω· τίς ἐπαξίως αἰνέσει σέ; σῶν θαυμασίων Ἄγγελοι ὑμνῆσαι μόνον δύνανται, δί’ ὅπερ ἐκπλαγέντες σοί, βοῶμεν ταῦτα:
Χαῖρε, ὁ θρίαμβος τῆς Τριάδος·
χαῖρε, περάτων τοῦ κόσμου θάμβος.
Χαῖρε, πρό θανάτου τελέσας τεράστια·
χαῖρε, καθ’ ἑκάστην ποιῶν θαυμάσια.
Χαῖρε, στύλον τόν καταξηρόν ὁ δενδρώσας τή ἁφή·
χαῖρε, τοῦτον καί κατακαρπόν ἀποδείξας ἐν βραχεῖ.
Χαῖρε, ὅτι διδάσκων ὑπ’ αὐτόν μέγας ὤφθης·
χαῖρε, ὅτι ἐν τούτω τοῖς δημίοις ἐδόθης.
Χαῖρε, δί’ ὄν Σεβῆρον ἐκλόνησας
χαῖρε, ἐφ’ ὤ λαόν ὑπερθαύμασας.
Χαῖρε, ἀστήp τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας·
χαῖρε, ποιμήν τῆς Αὐτοῦ κληρουχίας.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Πάσαν ἔνθεον πράξιν, τῶν θαυμάτων σου Μάρτυς, μαθῶν ὁ θηριόμορφος ἄρχων κατά σου τό τέλος προσφωνεῖ, ὅ καί προσδεξάμενος Χαράλαμπες, ἐκτενῶς χαίρων προσηύξω τῷ Κυρίω σου, ὑπέρ ἁπάντων, ἄδων·
Ἀλληλούια
Ρύσαι, Θεέ τῶν ὅλων, ἐκ παντοίων κινδύνων, ὁ Μάρτυς προσευχόμενος κράζει, δί’ ἐμοῦ Χριστέ Παμβασιλεύ, τούς τιμώντας μέ τόν δοῦλον Σου, θείας δέ φωνῆς, γένοιτο τό θέλημά σου ἤκουσεν, ἐφ’ ὤ βοῶμεν:
Χαῖρε, Θεοῦ τῆς ἀγάπης Μάρτυς·
χαῖρε, πνευμάτων τοῦ μίσους μάστιξ.
Χαῖρε, ὑπερβαίνων Μαρτύρων τήν ἄθλησιν·
χαῖρε, ταπεινώσας δαιμόνων τήν ἔπαρσιν.
Χαῖρε, ὅς ἤκουσας Χριστοῦ πληροῦντος πᾶν αἴτημά σου·
χαῖρε, ὅς ἔσωσας ἐκ θανάτου λαούς κράζοντας σοί.
Χαῖρε, ὁ ἀνοιγέντα οὐρανόν θεωρήσας·
χαῖρε, ἰδών Θεόν καί μετ’ Αὐτοῦ ὁμιλήσας.
Χαῖρε, Ἐδέμ τό κάλλος αἰσθόμενος·
χαῖρε, ἀΰλω δόξη τερπόμενος.
Χαῖρε, πιστῶν ἀνεγείρων τήν πτῶσιν·
χαῖρε, χαρίζων αὐτοῖς θείαν γνῶσιν.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Σῶσαι θέλων τούς πάντας, ὑπέρ πάντων πρεσβεύει, ἀεί ζωοποιῶ τή Τριάδι, Χαραλάμπης ἔχων πρός Θεόν παρρησίαν μεγίστην ἄνευ δέρματος γάρ ζήσας πέντε ἔτη ὀδυνώμενος, νῦν χαίρων ψάλλει·
Ἀλληλούια
Τεραστίων ὤ ξένων καί θαυμάτων φρικτῶν! ὀστᾶ γάρ τοῦ Χαραλάμπους θεόθεν, ἰάσεις τελούσι καί ἐκβλύζουσι θαύματα ὡς ρεῖθρα Νειλώα ἐκ τῆς Εἰκόνος αὐτοῦ, οὗ ταῖς πρεσβείαις τύχοιμεν, βοῶντες:
Χαῖρε, τό πέλαγος τῶν θαυμάτων·
χαῖρε, ὁ χείμαρρος ἰαμάτων.
Χαῖρε, ἀνίατους τάς νόσους ἰώμενος·
χαῖρε, Σιλωάμ τόν ναόν σου δεικνύμενος.
Χαῖρε, ὅτι ἐξέστη τή δόξη σου οὐρανός καί γῆ·
χαῖρε, ὅτι ἔφριξαν δαίμονες δυνάμει τή σή.
Χαῖρε, τῶν ἱκετῶν σου πρεσβευτά καί προστάτα·
χαῖρε, τῶν ὑμνητῶν σου ἡ χαρά διά πάντα.
Χαῖρε, ἐχθροῦ ἠμᾶς ὁ ρυόμενος·
χαῖρε, Χριστῷ ἠμᾶς προσφερόμενος.
Χαῖρε, ὁ φῶς καί χαράν ὑπερλάμπων·
χαῖρε, ὡς φλόξ τά δαιμόνια φλέγων.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Ὕμνος ἅπας σοί πρέπει, τῷ ἠμῶν εὐεργέτη, Χαραλάμπει προστάτη τῷ θείω· πανταχοῦ γάρ προφθάνεις τούς πάντας. Ποία γάρ Ἤπειρος οὐκ ἔτυχε σής βοηθείας; Ἑλλάς δέ, τήν σήν Κάραν ὡς θησαυρόν κατέχουσα, κράζει·
Ἀλληλούια
Φέρων σώματι ὄλω πληγᾶς, αἴρων τάς χεῖράς σου πρός Θεόν, ὑπέρ ἠμῶν σπεῦσον· σῶν μαρτυρίων γάρ ἡ ἀνάμνησις παύει Κριτού ὀργήν, καί συγκινεῖ τόν Δίκαιον, ἀνομίας συγχωρεῖν τῶν πάθω σοί βοώντων:
Χαῖρε, αὐτόπτα τῶν οὐρανίων·
χαῖρε, παρόπτα τῶν ἐπιγείων.
Χαῖρε, τῶν λειψάνων ὀσμή σου ἡ ἄρρητος·
χαῖρε, σῶν θαυμάτων ἡ χάρις ἡ ἄπειρος.
Χαῖρε, ὅτι ἐκ τῆς κάρας σου ρεῖθρα βλύζουσι ζωῆς·
χαῖρε, ὅτι τάς ὀπᾶς ἐκ τῶν ἥλων φέρεις ἐπ’ αὐτῆς.
Χαῖρε, ὁ Μετεώροις παρεστῶς πολιοῦχος·
χαῖρε, ὁ Μαγνησίας γεγονῶς τροπαιοῦχος.
Χαῖρε, λοιμοῦ ἀμβλύνας τό θέριστρον·
χαῖρε, τοῦ πλάνου συντρίψας τό ἄγκιστρον.
Χαῖρε, τῆς πίστεως ἄσειστος στύλος·
χαῖρε, τοῦ κόσμου ὁ ἄσβεστος λύχνος.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Χάριν εὗρε μεγίστην, Κάραν σου ὡς πλουτοῦσα, Μονή ἐν Μετεώροις κειμένη, ἡ τοῦ Πρωτομάρτυρος, πανένδοξε Χαράλαμπες, καί σέ μεθ’ ἠμῶν δοξάζουσα, βοᾶ τῷ σέ δοξάσαντι Θεῶ ἀπαύστως·
Ἀλληλούια
Ψάλλοντές σου τόν ὕμνον, ἐν ἁγίω Ναῶ, σοῖς λειψάνοις καί εἰκόνι σου ἅμα, λοιμικής καί παντοίων νόσων ἐκλυτρούμεθα· διό πρέσβυν σέ πρός τόν Θεόν καί ἐκ κινδύνων ρύστην ἔχοντες, βοῶμεν πάντες:
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁ στρατιώτης·
χαῖρε, Ἁγίων ἡ σταθερότης.
Χαῖρε, σταυροφόρου λαοῦ ὁ ὑπέρμαχος·
χαῖρε, διαβόλου ὁ μέγας ἀντίπαλος.
Χαῖρε, ὅτι ἀγρυπνοῦντα μέ ἁπαλλάττεις τοῦ ἐχθροῦ·
χαῖρε, ὅτι καί ὑπνούντα μέ προφυλάττεις ἐξ αὐτοῦ.
Χαῖρε, ὁ ἁγιάσας σῶν αἱμάτων τήν χθόνα·
χαῖρε, ὁ θαυμαστώσας σου τήν θείαν εἰκόνα.
Χαῖρε, σέ γάρ Ἀρχάγγελοι στέφουσι·
χαῖρε, σέ γάρ οἱ δαίμονες τρέμουσι.
Χαῖρε, δί’ οὗ θεραπεύονται πάθη·
χαῖρε, δί’ οὗ ὁ Θεός ἐδοξάσθη.
Χαῖρε, Μάρτυς Χαράλαμπες
Ὤ Χαράλαμπες μάκαρ, τοῦ Χριστοῦ προσφιλέστατε δοῦλε καί πολυάθλε Μάρτυς (γ΄)· τούς ὑμνοῦντας σέ θαυματουργέ, ἀπό πάσης ρύσαι νόσου ἅπαντας, καί πυρός του αἰωνίου σαῖς πρεσβείαις, τούς Θεῶ βοώντας·
Ἀλληλούια
Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν.
Δόξα σοί, ὁ Θεός ἠμῶν, δόξα σοί.
Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἠμίν καί
καθάρισον ἠμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον, Ἀγαθέ τάς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός
ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ψαλμός ρμβ΄ (142)
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού• καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι
οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν
ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα
πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι
τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα• γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού•
ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού• τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία.
Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας
τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν μέ, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὔτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἠμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἴτα τά παρόντα Τροπάρια.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ.
Τή πολυσόφω καί κλυτή Ἀθληφόρω, Αἰκατερίνη τή τοῦ Κτίσαντος νύμφη, προσέλθωμεν οἱ πάσχοντες βοῶντες ἐκ ψυχῆς. Μάρτυς ἀξιάγαστε, ἐξελού τούς σούς δούλους,
τῆς παρούσης θλίψεως, καί μελλούσης ἀνάγκης. Σύ γάρ μεγίστην ἔχεις πρός Χριστόν, καί παρρησίαν, σεμνή καί οἰκείωσιν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομεν πότε, Θεοτόκε, τά, δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀναξιοι• εἰ μή γάρ σύ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ἠμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ἕως
νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σού• σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ψαλμός ν΄ (50)
Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημα μου•επί πλεῖον πλῦνον μέ ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας
μοῦ καθάρισον μέ. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοί μόνω ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἄν
δικαιωθῆς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθαι σέ. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησε μέ ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας,
τά ἄδηλα καί τά κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω, καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς μέ, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοί ἀγαλλίασιν καί
εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀποστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἑξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον
ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψης μέ ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπ ἐμοῦ. Ἀπόδος
μοί τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καί πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι. Ρύσαι μέ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός,
ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου•αγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν,
ἔδωκα ἀν•ολοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε,
ἐν τή εὐδοκία σου τήν Σιῶν, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ• τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα• τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον
σού μόσχους.
Εἴτα ψάλλομεν τάς Ὠδᾶς τοῦ Κανόνος.
Ὠδή ἅ΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας.
Αἰκατερίνης σωθείημεν πρεσβείαις. Ἀμήν.
Ἀκήρατε νύμφη τοῦ Ἰησοῦ, προσχες οὐρανόθεν, καί ἐνώτισαι τάς φωνᾶς, τῶν πίστει θερμή σοί προσιόντων, Αἰκατερίνα καί δός τά αἰτήματα.
Ἰλέω σου ὄμματι εὐμενῶς, ἴδε καλλιμάρτυς, τῆς ψυχῆς μου τήν συντριβήν, καί ὄρεξον χείρα βοηθείας, Αἰκατερίνα τῷ σοί ἀτενίζοντι.
Κενώσας ὀργίλως ὁ δυσμενής , τή ψυχή μου Κόρη, τήν πικρίαν τῶν ἡδονῶν, νεκρόν μέ κατέστησεν ἀθλίως, ἀλλ΄ ἐνιστάσα σύ Μάρτυς μέ ζώωσον.
Θεοτοκίον.
Ἁγνείας ταμεῖον θεοειδές, καί δικαιοσύνης, πρυτανεῖον φωτολαμπές, Ἁγνή θεοχώρητε Παρθένε, ἁγίασόν μου καί σῶμα καί ἔννοιαν.
Ὠδή γ΄. Σύ εἰ τό στερέωμα.
Τεῖχος ὀχυρώτατον, Αἰκατερίνα πανθαύμαστε, γενού ἠμίν, τοῖς προσδεχομένοις, τήν θερμήν σου ἀντίληψιν.
Ἕξαρον τήν θλίψιν μου, καί τήν πικρίαν τῶν πόνων μου, εἰς ἀληθῆ, χαρμονήν μετάθες, καί γλυκείαν ἀνάψυξιν.
Ρῶσιν πολυπόθητον, τοῖς ἀσθενέσι χορήγησον, νύμφη Χριστοῦ, καί τοῖς τεθλιμμένοις, τήν τερπνήν ἀγαλλίασιν.
Θεοτοκίον.
Ἴασιν καί λύτρωσιν, εὐλογημένη Πανάμωμε, δίδου ἠμίν, τοῖς ὑμνολογούσι, τῆς σῆς δόξης τό μέγεθος.
Διασωσον Παρθενομάρτυς τοῦ ψόγου Αἰκατερίνα, ἐκ ποικίλων ἀρρωστημάτων καί θλίψεων, τούς ἑξαιτούντας τήν θείαν σου προστασίαν.
Ἐπιβλεψον ἐν εὐμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Εἴτα μνημονεύει ὁ Ἱερεύς, δί΄ οὖς ἡ παράκλησις γίνεται, καί ψάλλομεν τό,
Κύριε ἐλέησον, ἰέ΄.
Ὁ Ἱερεύς. Ὅτι ἐλεήμων. Καί εὐθύς λέγομεν.
Κάθισμα. Ἦχος β΄. Τά ἄνω ζητῶν.
Παρθένε σοφή, καί Ἀθληφόρε ἔνδοξε, καί νύμφη Χριστοῦ, Αἰκατερίνα πανσεμνέ, κακῶν τήν ἀπολύτρωσιν, καί παντοίων πταισμάτων τήν ἄφεσιν, καί τόν σόν νυμφίον δυσώπει
παρασχεῖν, τοῖς πόθω γεραίρουσι τούς ἄθλους σου.
Ὠδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Νοσημάτων ἁπάλλαξον, καί ὀδυνηρῶν συντριμμάτων ἀνόρθωσον, τούς προστρέχοντας τή σκέπη σου, ὤ Κατερίνα πολυδόξαστε.
Ἡ πρεσβεία σου γένοιτο, δρόσος θυμηδίας καί παρακλήσεως, τοῖς παλαιουσιν ἐν θλίψεσι, καί ἐταζομένοις δεινοῖς μάστιξοι.
Σεσωσμένους προσάγαγε, τῷ τερπνῶ νυμφίω σου Καλλιπάρθενε, τούς ἐκ χώρας παραβάσεων, τεταπεινωμένους ἐπανήκοντας.
Στεναγμοῖς τέ καί δάκρυσιν, ἐπικαμπτομένη τοῖς τῶν προσφύγων σου, τάς ὀδύνας τούτων κούφισον, ὤ Αἰκατερίνα τή σῆ χάριτι.
Θεοτοκίον.
Ὡραιώθης κυήσασα, τόν ὡραῖον κάλλει Χριστόν, Πανάμωμε, οὐ καμού τοῖς ὡραιότησι, θέλξον πανολβίως τήν διάνοιαν.
Ὠδή ἐ΄. Φώτισον ἠμᾶς.
Θραῦσον τήν ἰσχύν τοῦ δολίου πολεμήτορος, τοῦ ἐπιτιθεμένου καθ΄ ἠμῶν, μανικῶς Αἰκατερίνα καλλιπάρθενε.
Ἔκχεον ἠμίν, πρεσβειῶν σου τήν χρηστότητα, καί ὑγίασον ἠμᾶς ὁλοτελῶς, τούς κατ΄ ἄμφω ἀσθενοῦντας σεμνοπάρθενε.
Ἴδοιμι σεμνή, ἐν καιρῶ τῶν περιστάσεων, τήν θερμήν σου καί ταχείαν ἀρωγήν, μεταβάλλουσαν τῶν πόνων τήν τραχύτητα.
Θεοτοκίον.
Ἡ τόν ἀγαθόν, σωματώσασα δί΄ ἔλεος, τήν ἀθλίαν μου οἰκτείρησον ψυχήν, καί ἀγάθυνον αὐτήν θεοχαρίτωτε.
Ὠδή στ΄. Ἰλάσθητι μοί Σωτήρ.
Μαρτύρων περιφανές, ὡς ἀληθῶς σεμνολόγημα, Αἰκατερίνα σοφή, ἠμᾶς καθοδήγησον, πρός τρῖβον σωτήριον, θείων μαρτυρίων, τοῦ λαμπρῶς σέ μεγαλύναντος.
Ἐκ πλήθους ἁμαρτιῶν, εἰς πλῆθος θλίψεων ἔφθασα καί καταιγίδες κακῶν, νῦν περιδονούσι μέ, ἀλλά σύ προφθάσασα, ὤ Μεγαλομάρτυς, τῆς ὁρμῆς μέ λύτρωσαι.
Νεκρώσασα ἀληθῶς, ταῖς ζωηφόροις πρεσβείαις σου, σαρκός μου τάς ἐκτροπᾶς, τήν ψυχήν μου ζώωσον, καί ταύτην καρδίωσον, πρός ζωῆς ἀρίστης, ἀναβάσεις μεγαλώνυμε.
Θεοτοκίον.
Ποικίλοις περισπασμοῖς, καί πειρασμοῖς περιπέπτωκα, τοῦ ψεύδους τάς ἀπαρχᾶς, ὁ τάλας δρεπόμενος, ἀλλ΄ ὤ Ἀειπάρθενε, σύ ἐπάκουσόν μου, καί εἰρήνευσον τόν βίον μου.
Διασωσον Παρθενομάρτυς τοῦ ψόγου Αἰκατερίνα, ἐκ ποικίλων ἀρρωστημάτων καί θλίψεων, τούς ἐκζητούντας τήν θείαν σου προστασίαν.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ΄ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Ὁ Ἱερεύς μνημονεύει ὡς δεδήλωται. Καί μετά τήν ἐκφώνησιν ψάλλεται.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Εὐσπλαχνίας ὑπάρχουσα.
Εὐσπλαχνία χρωμένη ὤ σεμνή, εὐμενῶς τάς ἱκεσίας ἠμῶν ἐνωτίζου, ὄρεξον ἠμίν τήν σήν ἀντίληψιν, βλύσον τῶν χαρίτων σου τά ρεύματα, τοῖς σοί καταφεύγουσιν, ἐκ πόθου
ἑκάστοτε, Αἰκατερίνα Μαρτύρων ἀγαλλίαμα.
Προκείμενον.
Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον, καί προσέσχε μοί, καί εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου.
Στίχος: Καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου, καί κατηύθυνε τά διαβήματά μου.
Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατά Μάρκον. (Ε΄. 4-34).
Τῷ καιρῶ ἐκείνω ἠκολούθει τῷ Ἰησοῦ ὄχλος πολύς, καί συνέθλιβον αὐτόν. Καί γυνή τίς, οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἔτη δώδεκα, καί πολλά παθοῦσα ὑπό πολλῶν ἰατρῶν, καί
δαπανήσασα τά παρ΄ ἑαυτῆς πάντα, καί μηδέν ὠφεληθεῖσα, ἀλλά μᾶλλον εἰς τό χεῖρον ἐλθοῦσα, ἀκούσασα περί τοῦ Ἰησοῦ, ἐλθοῦσα ἐν τῷ ὄχλω ὄπισθεν, ἤψατο τοῦ ἱματίου
αὐτοῦ, ἔλεγε γάρ. Ὅτι, καν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἄψωμαι, σωθήσομαι. Καί εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγή τοῦ αἵματος αὐτῆς, καί ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπό τῆς μάστιγος. Καί εὐθέως
ὁ Ἰησοῦς ἐπιγνούς ἐν ἐαυτῶ τήν ἐξ αὐτοῦ δύναμιν ἐξελθοῦσαν, ἐπιστραφεῖς ἐν τῷ ὄχλω ἔλεγε: Τίς μου ἤψατο τῶν ἱματίων; Καί ἔλεγον αὐτῶ οἱ μαθηταί αὐτοῦ. Βλέπεις τόν ὄχλον
συνθλίβοντα σέ, καί λέγεις, τίς μου ἤψατο; Καί περιεβλέπετο ἰδεῖν τήν τοῦτο ποιήσασαν. Ἡ δέ γυνή, φοβηθεῖσα καί τρέμουσα, εἰδυία ὅ γέγονεν ἐπ΄ αὐτή, ἦλθε, καί προσέπεσεν
αὐτῶ, καί εἶπεν αὐτῶ πάσαν τήν ἀλήθειαν. Ὁ δέ εἶπεν αὐτή. Θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκε σέ, ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καί ἴσθι ὑγιής ἀπό τῆς μάστιγός σου.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Ταῖς τῆς Ἀθληφόρου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. χριστιανος.gr
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχος: Ἐλεῆμον, ἐλέησον μέ ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι…
Μάρτυς καλλιπάρθενε, Αἰκατερίνα Θεοφρον, ἄνθος καθαρότητος καί σοφίας ὄργανον, παναρμόνιον, τῶν δεινῶν ρύσαι μέ, καί σκολιωτάτην, σοφισμάτων τοῦ ἀλάστορος, καί ἐν
σεμνότητι, καί δικαιοσύνη πορεύεσθαι, ἀξίωσον μέ δέομαι, ἐν τῷ βίω τούτω τῷ ρέοντι, ὡς ἄν θεαρέστως, βιώσας τῶν ἀγήρων ἀγαθῶν, μέτοχος γένωμαι ἔνδοξε, τή θερμή δεήσει
σου.
Ὁ Ἱερεύς:
Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σού• ἐπισκεψαι τόν κόσμον σου ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς. Ὑψωσον κέρας Χριστιανῶν ὀρθοδόξων καί καταπεμψον
ἐφ΄ ἠμᾶς τά ἐλέη σου τά πλούσια• πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας• δυνάμει τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυρού• προστασίαις
τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων• ἰκεσίαις τοῦ Τιμίου καί Ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου• τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων•
ὧν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἠμῶν, μεγάλων ἱεραρχῶν καί οἰκουμενικῶν διδασκάλων Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀθανασίου καί
Κυρίλλου, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμμονος, πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας. Νικολάου τοῦ ἐν Μύροις, Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος, τῶν Θαυματουργών• τῶν ἁγίων ἐνδόξων
μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου, Θεοδώρων Τύρωνος καί Στρατηλάτου, τῶν ἱερομαρτύρων Χαραλάμπους καί Ἐλευθερίου, τῶν ἁγίων
ἐνδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων. Τῶν ὁσίων καί θεοφόρων Πατέρων ἠμῶν. Τῶν ἁγίων καί δικαίων θεοπατόρων Ἰωακείμ καί ΄Ἄννης. Τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης
τήνς πανσόφου, καί πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἰκετεύομεν σέ, μόνε πολυέλεε Κύριε. Ἐπάκουσον ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου καί ἐλέησον ἠμᾶς.
Ὠδή Ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.
Ρείθροις πηγῶν ἐκ σωτηρίου, καταπρά΄υ΄νον παθῶν μου τάς καμίνους, καί πρός ὕδωρ τερπνόν, ζωῆς καί ἀπαθείας, Αἰκατερίνα πάνσοφε, ἴθυνον μέ ταῖς εὐχαίς σου.
Ἔχουσα Μάρτυς παρρησίαν, τῷ νυμφίω σου Χριστῷ τῷ Ζωοδότη, μή ἐλλίπης ἀεί, θερμῶς καθικετεύειν, Αἰκατερίνα πάνσοφε, ὑπέρ τῶν σοῖ προσιόντων.
Συναψον Μάρτυς τή ἀγάπη, καί ἁπλότητι καί τή φιλαδελφία, τούς τήν σήν εὐλαβῶς, αἰτοῦντας μεσιτείαν, καί τῶν σκανδάλων κόπασον, ἅπασαν ὀχλαγωγίαν.
Βλέμματι Μάρτυς φιλευσπλάχνω, κατοικτείρησον ἠμᾶς χειμαζομένους, καί εἰρήνην στερρᾶν, καί ψυχικήν γαλήνην, Αἰκατερίνα βράβευσον, τοῖς πιστῶς σέ εὐφημούσι.
Θεοτοκίον.
Ἔλαιον θείων οἰκτιρμῶν σου, καί χρηστότητος τόν γλυκερόν χειμάρρουν, τοῖς ἐν πόνοις πολλοῖς, δεινῶς ὀδυνωμένοις, ἐπόμβρησον Πανάμωμε, ὡς κρουνός τῆς εὐσπλαχνίας.
Ὠδή Η΄. Τόν Βασιλέα.
Ἰσχύν καί ρώμην, κατά παθῶν ὀλεθρίων, τή πρεσβεία σου Αἰκατερίνα δίδου, τοῖς ὑπερυψούσι, τόν σέ ἐνισχυκότα.
Ἄνωθεν σκέπεις, τούς ἀτενίζοντας Μάρτυς, πρός τήν ἔνθερμον καί κραταιάν σου σκέπην, τούτους λυτρουμένη, πολυειδῶν κινδύνων.
Ἴλεων Μάρτυς, καί εὐμενῆ τοῖς σοῖς δούλοις, τόν νυμφίον σου θές ὤ Ἀθληφόρε, ὡς πολλά πρός τοῦτον, ἰσχύουσα θεοφρον.
Θεοτοκίον
Σωτηριώδη καταφυγήν εὖ εἰδῶς σέ, τήν ἐλπίδα μου τῆς σωτηρίας Κόρη, τή σή δυναστεία, ἀνέθηκα εἰς τέλος.
Ὠδή Θ΄. Κυρίως Θεοτόκον
Ἀγγέλων συμπολίτις, Αἰκατερίνα οὖσα, μή διαλίπης ἠμᾶς ἐποπτεύουσα, τούς ἀκλινεῖ διανοία σοί προσανέχοντας.
Μαστίγων ψυχοφθόρων, καί πάσης ἐπηρείας, ἀμεταπτώτους ἠμᾶς διαφύλαττε, Αἰκατερίνα Θεοφρον ἀξιοθαύμαστε.
Ἡλίου τοῦ ἀδύτου, τήν αἴγλην δεχομένη, Αἰκατερίνα Παρθένων ὠράΪσμα, τήν τῆς ψυχῆς μου σκοτόμαιναν ἀποδίωξον.
Θεοτοκίον.
Ναόν μέ φωτοφόρον, τῆς θείας ἐπιπνοίας, δί΄ ἐναρέτου ζωῆς Κόρη ἔργασαι, τόν ἀληθῆ Θεοτόκον ὁμολογοῦντα σέ.
Καί εὐθύς ψάλλομεν τό.
Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν
ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.
Χαίροις Ὀρθοδόξων ἡ καλλονή, χαίροις διωχθέντων, καταφύγιον ἰσχυρόν, χαίροις τῶν ἐν θλίψει, καί τῶν ἐν ἐξορία, Προκόπιε Θεοφρον, τό παραμύθιον.
Ὁ Ἱερεύς θυμιά τό Ἅγιον Θυσιαστήριον, τάς Ἁγίας Εἰκόνας, καί τόν Λαόν, ἤ τόν οἶκον ὅπου ψάλλεται ἡ παράκλησις καί ἠμεῖς ψάλλομεν τά παρόντα μεγαλυνάρια.
Χαῖρε τῆς σοφίας μύστις λαμπρά, καί τῆς εὐσεβείας δημηγόρος περιφανής. Χαίροις παρθενίας, ἡ εὔπνους μυροθήκη, Αἰκατερίνα Μάρτυς, ἀξιοθαύμαστε.
Σώματος ἐμπρέπουσα καλλονή, καλή καί ὡραία, ἀναδείχθης καί τήν ψυχήν, τῷ ὡραίω κάλλει, ὑπέρ υἱούς ἀνθρώπων, καί τούτω ἐνυμφεύθης ἀφθόρως ἔνδοξε.
Χαίροις καλλιπάρθενε εὐκλεής,χαίροις τῶν Παρθένων, καί Μαρτύρων ἡ κορωνίς. Χαίροις τοῦ Σωτῆρος, ἡ πανολβία νύμφη, σεμνή Αἰκατερίνα ἠμῶν βοήθεια.
Τῆς Ἀλεξανδρείας ὤφθης βλαστός, καί Σιναίου ὅρους, ἀντιλήπτωρ καί ἀρωγή, καί πάσης Ἐκκλησίας, λαμπάς τηλαυγεστάτη, Αἰκατερίνα ἄνθος ἁγνείας εὔοσμον.
Πρόσωπον πρός πρόσωπον τόν Χριστόν, ἀγλαῶς ὀρώσα, τόν νυμφίον σου τόν σεπτόν, αὐτόν ἐκδυσώπει, σοφή Αἰκατερίνα, ἠμίν παρασχεθῆναι, πταισμάτων ἄφεσιν.
Σκέπη καί ἀντίληψις καί φρουρός, ἔσο Ἀθληφόρε, τοῖς τιμῶσι σέ εὐλαβῶς, νόσων καί κινδύνων, καί πάσης ἄλλης βλάβης, ἠμᾶς ἐκρυομένη, ταῖς ἰκεσίαις σου.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἠμᾶς.
Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον
δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Τό τροπάριον. Ἦχος πλ. ἄ΄.
Τόν Συνάναρχον Λόγον.
Τήν Πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τήν θείαν καί πολιοῦχον Σινά, τήν βοήθειαν ἠμῶν καί ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τούς κομψούς τῶν ἀσεβῶν
του Πνεύματος τή δυνάμει. Καί νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πάσι τό μέγα ἔλεος.
Εἴτα Προσόμοιον. Ἦχος Β΄, Ὄτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Μάρτυς καλλιπάρθενε Χριστοῦ, νύμφη εὐκλεής του Σωτῆρος, Αἰκατερίνα σοφή, σῶζε τούς ἰκέτας σου, ἐκ πάσης θλίψεως, καί δεινῶν περιστάσεων, καί νόσων καί πόνων,
καί πάσης φαυλότητος τοῦ κοσμοκράτορος. Σού γάρ ἡ πρεσβεία μεγίστην, κέκτηται ἰσχύν Ἀθληφόρε. Μή οὔν ὑπερίδης τούς τιμώντας σέ.
Ἦχος πλ. δ΄.
Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Ἦχος β΄.
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.
Ὁ Ἱερεύς: Δί΄ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.
Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ΄ Τή ὑπερμάχω.
Τόν ποταμόν τῆς Ἐκκλησίας τόν χρυσορρειθρον. καί εὐσεβείας τήν κιθάραν τήν χρυσοφθόγγον. τόν Χρυσόστομον αἰνέσωμεν Ἰωάννην χρυσουργία γάρ τοῦ λόγου κατεχρύσωσε, τάς καρδίας τῶν πιστῶν καί τά νοήματα, τούτω λέγοντες Χαῖρε, θεῖε Χρυσόστομε.
Ἄγγελος σαρκοφόρος, καί λαμπρός θεηγόρος. ἐδείχθης Χρυσολόγε τῷ κόσμω, (τρίς) καί ἐν τή χρυσέη σου φωνή, τήν τοῦ Χριστοῦ ἀναφαίνεις χρηστότητα, διό σου τήν λαμπρότητα, ἀγάμενοι πιστῶς βοώμεν
Χαῖρε δί’ ὕυ οἱ πιστοί χρυσούνται,
χαῖρε δί οὐ οἵ ἐχθροί θαμβοῦνται.
Χαῖρε τῆς σοφίας πλημμύρα τῆς ἀνωθεν,
χαῖρε τῆς παιδείας κινύρα τῆς κατωθεν.
Χαῖρε ὕψος περιλάλητον οὐρανίων ἀρετών,
χαῖρε βάθος πολυθαύμαστον θεοσδότων δωρεῶν.
Χαῖρε ὅτι ὠράθης τῷ νοί ὑψιβάμων,
χαῖρε ὅτι τυγχάνεις ἀκραιφνής θεοφράδμων.
Χαῖρε φωστήρ τῆς ἄνω λαμπρότητος
χαῖρε κρατήρ τῆς θείας χρηστότητος.
Χαῖρε δί’ οὗ φρυκτωρεῖται ἡ κτίσις
χαῖρε δί’ οὗ γεωργεῖται ἡ πίστις.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Βλέποντες ἐν Ἀθήναις, τῆς σοφίας οἱ μύσται, τούς τρόπους καί τά χρύσεα ἤθη, τῆς σῆς ἀμέμπτου διαγωγῆς, τήν τῆς ψυχῆς σου ἠγάσθησαν ἔλλαμψιν Χριστῷ γάρ ὤ Χρυσόστομε, ἔργω καί λόγω ἀνεβόας
Ἀλληλούϊα.
Γνώσει τή οὐρανίω τῆς σοφίας τῆς κάτω, ἐρρύθμισας πανσόφως τόν πλούτον ἔνθεν της θεαρχικῆς βουλῆς, ἐν ἐπιστήμη ἀληθεῖ τοῦ Πνεύματος, μυσταγωγός πολυσοφός, ὤφθης ἀκούων παρά παντων
Χαῖρε σοφίας τό πρυτανείον
χαῖρε τῆς χάριτος ἀριστεῖον.
Χαῖρε φυτοκόμε ἠθῶν τῆς σεμνότητος
χαῖρε ριζοτόμε παθῶν τῆς κακότητος.
Χαῖρε γνώσεως θησαύρισμα θείας καί πολυειδούς
χαῖρε Πνεύματος ἐναύλισμα δωρεᾶς ἀμφιλαφούς.
Χαῖρε ὅτι ἠράσθης ἐκ παιδός τῆς σοφίας
χαῖρε ὅτι μετέσχες πολυσόφου παιδείας.
Χαῖρε σοφῶν σεμνόν παιδαγώγημα
χαῖρε πιστῶν λαμπρόν φωταγώγημα.
Χαῖρε χρυσοῦν καθαρότητος γέρας
χαῖρε ψυχῶν οὐρανόσδοτον κέρας.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Δύναμιν ἕν τῷ λόγω. καί πειθώ ἐν τῷ τρόπω, ἐκτήσω ὡς σοφός καί ἀγχίνους, ἐντεῦθεν χρυσέω στόματι, χρυσά ρεῖθρα διδασκαλίας ἔβλυζες. ὡς ἐκ πηγῆς Χρυσόστομε, εὐφραίνοντα τούς ἐκβοώντας.
Ἀλληλούϊα.
Ἔλαμψας ἐν χορεία, Μοναζόντων ὁσία, Χριστοῦ ζυγόν τόν θεῖον ὡς ἦρθες, καί ἔξω κόσμου τέ καί σαρκός, ἀγγελική σου πολιτεία γέγονας τή σή δέ Πάτερ χάριτι, ἠμᾶς πυρσεύεις τοῦ βοάν σοί
Χαῖρε ὁ φοῖνιξ τῆς ἀπαθείας
χαῖρε τό σκεῦος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε ὑποφήτα σεπτῶν ἀναβάσεων
χαῖρε ὑποδείκτα τῶν ἔνδον καθάρσεων.
Χαῖρε ἄμπελε περκάζουσα βότρυας τούς γλυκερούς
χαῖρε σάλπιγξ ἡ ἐγείρουσα πρός ἀγώνας νοητούς.
Χαῖρε ὅτι ἐδέξω τῆς σοφίας τό χύμα
χαῖρε ὅτι ἐκτήσω τό οὐράνιον λῆμμα.
Χαῖρε ζωῆς ἁγίας διδάσκαλε
χαῖρε λαμπτήρ τῆς χάριτος πάμφωτε.
Χαῖρε τερπνή καί μελίρρυτε γλώσσα
χαῖρε πιστῶν θεοδόξαστε δόξα.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Ζήλω πεπυρσευμένος, οὐρανίω καί θείω, ἐπλήσθης θεαυγούς ἐπιπνοίας ὁ γάρ τῆς βροντῆς πάτερ υἱός, ἐπιστᾶς σοί θαυμαστούς ἐν ὀράματι. συμβολικῶς ἐμύησε. τά κρείττονα σέ ἐκβοώντα
Ἀλληλούϊα.
Ἤστραψας ταῖς ἀκτίσι, τῶν σοφῶν σου ρημάτων, καί εὐαγγελικῶν διδαγμάτων, ἐν Ἀντιόχεια τηλαυγῶς, ὡς ἑωσφόρος χρυσίζων τῆς χάριτος, πρός φέγγος ἄγων ἄδυτον, τούς ἐν φωτί σοῖ ἐκβοώντας
Χαῖρε ὁ ρήτωρ τῆς Ἐκκλησίας
χαῖρε ὁ μύστης τῆς Θεαρχίας.
Χαῖρε ἀληθείας τό στόμα τό εὔλαλον
χαῖρε τῆς κακίας τό ξίφος τό εὔθηκτον.
Χαῖρε λύρα θεοκίνητος διδαγμάτων ἱερών
χαῖρε πλοῦτος πολυτίμητος χαρισμάτων δαψιλῶν.
Χαῖρε ὅτι τόν ρύπον τῶν ψυχῶν ἐκκαθαίρεις
χαῖρε ὅτι πρός κτῆσιν τῶν κρειττόνων θερμαίνεις.
Χαῖρε φωτός ἀΰλου σελάγησις
χαῖρε ψυχῶν ἀνίας κατάλυσις.
Χαῖρε Χριστοῦ μιμητά εὐσπλαγχνίας
χαῖρε φωνή θεϊκῆς, συμπαθείας.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Θαύματα ἐκτελοῦντα. καί ψυχῶν γεωργούντα. τήν κάθαρσιν καί θέωσιν ἅμα. ἐν δυνάμει λόγου ὑψηλοῦ, ὁ τῶν Ἀντιοχέων ὁρῶν δῆμος σέ, ἠγάλλετο Χρυσόστομε, καί ἔνθους τῷ Θεῶ ἐβόα
Ἀλληλούϊα.
Ἱεράρχης φώσφορος, καί ἀστήρ σελασφόρος. καί μέγας ἀληθῶς ποιμενάρχης, ἐδείχθης ψήφω τή θεϊκή, τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων ὄσιε• ἐντεῦθεν κατεφώτισας. τήν κτίσιν πάσαν σοί βοώσαν
Χαῖρε ὁ μέγας ἀρχιεράρχης
χαῖρε ὁ ἔνθους ἱεροφάντης.
Χαῖρε οἰκουμένης φωστήρ χρυσαυγέστατε
χαῖρε Ἐκκλησίας ἀτίνακτε πρόβολε.
Χαῖρε ἥλιε πολύφωτε, καταυγάζων πάσαν γήν
χαῖρε νάβλα δωδεκάχορδε, πάσαν τέρπουσα ψυχήν.
Χαῖρε ὅτι βλυστάνεις ἀφθαρσίας τό νάμα
χαῖρε ὅτι παρέχεις ἀμβροσίας τό μάννα.
Χαῖρε χρυσούς καί γλώσση καί φθέγματι
χαῖρε γλυκύς καί λόγω καί βλέμματι.
Χαῖρε πηγή ἐξ Ἐδέμ προϊούσα
χαῖρε ἀλκή τάς ψυχᾶς κραταιοῦσα.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Κῆρυξ μέγας ὠράθης, τρανοφθώγγω σου γλώσση, κηρύττων τόν τῆς χάριτος λόγον, καί πάντας πρός
κτῆσιν τῶν καλῶν, διεγείρων ὡς θείου φωτός ἔμπλεως, δί’ οὗ φωτίζεις πάντοτε. Χρυσόστομέ τους ἐκβοώντας
Ἀλληλούϊα.
Λάμπων ἱεραχία, καί λόγου δαψιλεία, καί θείων ἀρετῶν δαδουχία, σεαυτόν τύπον παντός καλοῦ,
ἀποστολικῶς παρέστησας ὄσιε ἔνθεν βασιλεῖς καί ἄρχοντες, σύν δημοταις σοῖ ἐβόων
Χαῖρε ἡ στήλη ἀρίστων ἔργων
χαῖρε ἡ βρύσις χρυσέων λόγων.
Χαῖρε χρυσολόγε Χρυσόστομε πάγχρυσε
χαῖρε μυστογράφε τοῦ Πνεύματος πάνσοφε.
Χαῖρε ρεῖθρον τό χρυσορρειθρον διδαγμάτων χρυσαυγών
χαῖρε στόμα τό χρυσοφθόγγον οὐρανίων ἀγαθῶν.
Χαῖρε ἱεραρχίας ἱερώτατος τύπος
χαῖρε θεολογίας εὐωδέστατος κῆπος.
Χαῖρε τερπνόν της χάριτος ὄργανον
χαῖρε χρυσοῦν τοῦ κρείττονος ἄροτρον.
Χαῖρε ζωῆς γλυκασμόν ὁ προρρέων
χαῖρε βυθόν ἁμαρτάδων ξηραίνων.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Μετανοίας τήν χάριν, ἐγγυώμενος πάσιν, ὡς ἄλλος βαπτιστής Ἰωάννης, ἐδείχθης Χρυσολόγε σοφέ, ταῖς χρυσοειδέσι σου παραινέσεσιν ἐντεῦθεν Θεῶ ἴθυνας, τούς ἐπιγνώμονας κραυγάζειν
Ἀλληλούϊα.
Νέος ὤφθης Ἠλίας, σύν πολλή παρρησία, ἐλέγχων βασιλεῖς ἀνομούντας ἔνθεν ἀδικούντων παιδευτῆς, καί ἀδικούμενων βοηθός γέγονας, πασχόντων δέ περίθαλψις, καί προστασία τῶν βοώντων.
Χαῖρε παιδεία τῶν ἀνομούντων
χαῖρε ἀλείπτα τῶν εὐδρομούντων.
Χαῖρε Ἡλιοῦ τόν Θεσβίτην μιμούμενος
χαῖρε τόν Χριστόν ἠμίν Ἐλεούμενος.
Χαῖρε χάριτος τοῦ Πνεύματος θησαυρός ἀνελλιπής
χαῖρε θείας ἀγαθότητος ἱερός ὑφηγητής.
Χαῖρε ὅτι ἐλέγχεις ἄνασσαν ἀτακτούσαν
χαῖρε ὅτι ἐκτήσω ἔλλαμψιν χρυσαυγοῦσαν.
Χαῖρε Γραφῶν τῶν θείων σαφήνεια
χαῖρε χηρῶν καί ξένων βοήθεια.
Χαῖρε τεμῶν τήν φιλάργυρον πλάνην
χαῖρε πλουτῶν τήν πολυόλβον χάριν.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Ξένος ὧν ἕν τῷ κόσμω, ὡς Χριστοῦ κληρονόμος, καί θεῖος θεηγόρος τρισμάκαρ, ὑπέστης ἀνενδότω ψυχή, τῆς βασιλίδος τόν θυμόν Χρυσόστομε, καί ἐξορίας ἤνεγκας. καρτερικῶς Κυρίω ψάλλων
Ἀλληλούϊα.
Ὀμβροφόρος νεφέλη. τό ἀλλόμενον ὕδωρ, ὀμβρίζουσα τῷ κόσμω πλουσίως, δί’ οὗ μεθύσκεις κατά Δαβίδ, τάς τῶν ψυχῶν ὤ Χρυσολόγε αὔλακας, τή Ἐκκλησία πέφηνας διό θερμῶς σοί ἀνακράζει
Χαῖρε τό πέλαγος τῶν δογμάτων
χαῖρε ὁ ἔμπλεως χαρισμάτων.
Χαῖρε ποταμός τῆς σοφίας μελίρρυτος
χαῖρε ὑπουργός τῆς Τριάδος πολυσοφός.
Χαῖρε φῶς τοῦ κόσμου ἄδυτον, ὥσπερ ἔφη ὁ Σωτηρ
χαῖρε ἅλας γής θεοφθεγκτον, παῦον σῆψιν νοητήν.
Χαῖρε ὁ ρητορεύων τά Θεοῦ μεγαλεία
χαῖρε ὁ διεκφαίνων τήν αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν.
Χαῖρε δεινῶν αἱρέσεων ἔλεγχος
χαῖρε ψυχῶν παρήγορος ἔνθεος.
Χαῖρε κλεινῶν νομοστάθμη ποιμένων
χαῖρε σεπτῶν ὡραιότης Πατέρων.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Παρακλήτου τήν χάριν, ὡς σοφός Ἱεράρχης, λαμπρῶς ἠμφιεσμένος παμμάκαρ. ἐπτοήθης οὐδόλως σοφέ, τήν κατά σου κεκινημένην Σύνοδον, βουλή ἀδίκω ὅσιε, ἀλλ' ἐν εἰρήνη ἀνεβόας
Ἀλληλούϊα.
Ρημάτων σου ὁ φθόγγος, καί δογμάτων ἡ χάρις, εἰς πάσαν ἐξελήλυθε κτίσιν ἀπ' οὐρανοῦ γάρ ἔσχες σαφῶς, τό τῆς σοφίας Χρυσορρῆμον δώρημα. δί' οὗ πάσαν κατηύφρανας, τήν Ἐκκλησίαν σοί βοώσαν
Χαῖρε ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας
χαῖρε ὁ ἄκμων τῆς καρτερίας.
Χαῖρε Ἀποστόλων τήν χάριν δεξάμενος
χαῖρε μετανοίας τούς τρόπους φθεγξάμενος.
Χαῖρε τῆς Χριστοῦ κενώσεως ὀξυγράφος γραμματεύς
χαῖρε τῆς αὐτοῦ χρηστότατος θεηγόρος ἐρμηνεύς.
Χαῖρε ὅτι Ἀρείου θριαμβεύεις τό θράσος
χαῖρε ὅτι Τριάδος καταγγέλλεις τό κράτος.
Χαῖρε κανών ποιμένων Θεοκριτος
χαῖρε εἰκών δογμάτων ὀθρότητος.
Χαῖρε φυτῶν γεωργέ ἀθανάτων
χαῖρε θεσμῶν ἄγγελε ἀκηράτων.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Συμπνους καθάπερ πέλων, βίω ἅμα καί λόγω, τῷ οὐρανοφοίτη θείωυ Παύλω, αὐτόν ἔσχηκας μυσταγωγόν, ἀναπτύσσων τά θεία αὐτοῦ ρήματα, ὡς Προκλός ἐθεάσατο. Χριστῷ ἐν εὐφροσύνη ψάλλων
Ἀλληλούϊα.
Τῆς πίκρας ἐξορίας, ἀνενδότω ἀνδρεία, ὑπέστης εὐχαρίστως τάς θλίψεις, ἐν ἡ τόν δρόμον τῆς ἀρετῆς, τετελεκῶς πρός τά ἄνω βασίλεια, μετέστης ἀγαλλόμενος, ἀκούων παρ' ἠμῶν τοιαύτα
Χαῖρε τοῦ Παύλου τό ἐκμαγείον
χαῖρε Τριάδος λαμπρόν δοχεῖον.
Χαῖρε τῆς ἐν λόγω ζωῆς ὀποτύπωσις
χαῖρε τῆς ἀξίας τῆς ἔνδον ἐκδήλωσις.
Χαῖρε ὕψος ταπεινώσεως καί δαδοῦχος θεαυγής
χαῖρε βάθος ἱλαρότητος καί ἀγάπης μυητῆς.
Χαῖρε ὅτι ὑπέστης χαλεπᾶς ἐξορίας
χαῖρε ὅτι ἐπέβης, εὐκλειούς εὐκληρίας.
Χαῖρε στερρῶν Μαρτύρων ὁμότροπε
χαῖρε γερῶν αὐτῶν ἰσοστάσιε.
Χαῖρε ψυχῶν ρυθμιστά πρός τό κρείττον
χαῖρε σοφῶς στηλιτεύων τό χεῖρον.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Ὕδατος ἀλλομένου, πρός ζωήν αἰωνίαν, κτησάμενος πηγήν ἐν καρδία, θεορρημοσύνης ποταμούς, ἐκ τῶν χειλέων σου πάτερ ἀνέβλυσας, ἐξ ὧν πίνοντες πάντοτε, πνευματικῶς Θεῶ βοώμεν
Ἀλληλούια.
Φῶς ἐκλάμπουσα θεῖον, ἡ ἁγία σου θήκη, μετεκομίσθη ἐκ τῶν Κομάνων, ὥσπερ ἁγίασμα νοητόν, τή βασιλίδι τῶν πόλεων ὅσιε, ἁγιασμόν καί λύτρωσιν, πηγάζουσα τοῖς ἐκβοώσι
Χαῖρε τό ἔαρ τῶν τεθλιμμένων
χαῖρε ὁ πλοῦτος τῶν πενομένων.
Χαῖρε μεταγνόντων θερμόν ἰλαστήριον
χαῖρε ἀπορούντων τό μέγα προσφύγιον.
Χαῖρε βίβλος θείας γνώσεως καί πυξίον ἀρετών
χαῖρε δόναξ καί ἐχέγγυον οἰκτιρμῶν τῶν θεϊκῶν.
Χαῖρε ὅτι τῷ λόγω πάσαν γῆν καταρδεύεις
χαῖρε ὅτι τά κρείττω ἐν ἠμίν ταμιεύεις.
Χαῖρε πυρσός ἐκλάμπων τοῖς περασι
λαμπρῶς ἐξάρχων ἐν ρήτορσι.
Χαῖρε Χριστοῦ λειτουργέ θεηγόρε
χαῖρε ἠμῶν ὁδηγέ φωτοφόρε.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Χρυσορρήμονι γλώσση, καί χρυσέη καρδίη, χρυσαυγεῖς συγγραφόμενος δέλτους, καταλέλοιπας ταύτας ἠμίν, ὡς θησαυρόν ἀναφαίρετον ὅσιε, δί' ὧν ἀεί τά κρείττονα. μυούμενοι Θεῶ βοῶμεν.
Ἀλληλούια.
Ψαλμοσύνθετον μέλος, ἐξ ἀπόρου καρδίας, χειλέων δέ ἀναγνων ὤ πάτερ. δέχου ὡς συμπαθής δυσωπῶ, καί τῶν παθῶν μου τόν ζόφον διαλυσον, πταισμάτων μοί τήν ἄφεσιν. αἰτούμενος ἴνα βοῶ σοί
Χαῖρε ὁ κῆρυξ τῆς μετανοίας
χαῖρε ἡ σάλπιγξ τῆς σωτηρίας.
Χαῖρε χελιδών τῶν ἀρρήτων πολυφωνος
χαῖρε ἀηδών τῶν μελλόντων ἠδύφωνος.
Χαῖρε ὄργανον χρυσοφωνον τῶν ρημάτων τῆς ζωής
χαῖρε στήριγμα χρυσοτευκτον Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς.
Χαῖρε ἁμαρτανόντων ἀληθής παρακλήτωρ
χαῖρε μετανοούντων πρός Θεόν εἰσηγήτωρ.
Χαῖρε δί’ οὗ κακίας ρυσθήσομαι
χαῖρε δί’ οὗ τῷ νῶ ἑλλαμφθήσομαι.
Χαῖρε πατήρ συμπαθής τῶν σῶν τέκνων
χαῖρε κάμου ὁ ἀεί προστατεύων.
Χαῖρε. θεῖε Χρυσόστομε.
Στίχος: Ἅγιε Ἱεράρχα τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ὤ κλεινέ ἱεράρχα. μυστηπόλε τῶν ἄνω, Χρυσόστομε Πατέρων τό κλέος (τρίς) τοῖς ἀΰλοις συνῶν λειτουργοῖς, σύν αὐτοῖς ὑπέρ ἠμῶν ἀεί πρέσβευε, ἴνα διά τῶν λόγων σου. φωτιζόμενοι ἐκβοῶμεν
Ἀλληλούϊα.
Καί αὔθις, τό Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ'. Τή ὑπερμάχω.
Τόν ποταμόν τῆς Ἐκκλησίας τόν χρυσορρειθρον. καί εὐσεβείας τήν κιθάραν τήν χρυσοφθόγγον. τόν Χρυσόστομον αἰνέσωμεν Ἰωάννην χρυσουργία γάρ τοῦ λόγου κατεχρύσωσε, τάς καρδίας τῶν πιστῶν καί τά νοήματα, τούτω λέγοντες
Χαῖρε, θεῖε Χρυσόστομε.
Δίστιχον.
Χρυσόστομε χρύσωσον χρυσέοις λόγοις, Γεράσιμον χαῖρε σοί πόθω βοώντα.
Μια Ιουδαία γυναίκα ήταν έγκυος αλλά είχε τόσους πολλούς πόνους και οδύνες που δεν μπορούσε να γεννήσει, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες γυναίκες.
Όσους τρόπους και ιατρικά κι αν δοκίμασαν, δεν κατάφεραν να της βγάλουν το βρέφος… κι έτσι από ώρα σε ώρα περίμεναν και την ίδια την ταλαίπωρη να ξεψυχήσει.
Τότε, μια Χριστιανή που έτυχε να είναι εκεί της είπε:
– Αν θέλεις να ελευθερωθείς, επικαλέσου την Υπεραγία Θεοτόκο, εκτός απ’ αυτήν άλλη βοήθεια δεν θα βρεις.
Και η ασθενής, με δάκρυα στα μάτια και με όση φωνή της είχε απομείνει από τους πολλούς και αφόρητους πόνους, είπε ταπεινά:
– Ευλογημένη Μαρία Αειπάρθενε, νιώθω πως είμαι ανάξια να σε επικαλεστώ η παμβέβηλος, αφού προέρχομαι από το έθνος εκείνο που φόνευσε τον Υιό σου… Όμως, επειδή έχω ακούσει ότι η ευσπλαχνία σου και το έλεος δίνεται καθημερινά δωρεάν στους ανθρώπους, γι’ αυτό κι εγώ τώρα σε παρακαλώ και σε ικετεύω, λύτρωσέ με από αυτόν τον κίνδυνο και σου υπόσχομαι ότι και εγώ και το βρέφος που θα γεννήσω θα λάβουμε ευθύς το άγιο Βάφτισμα!
Μετά από αυτά τα λόγια, το πρώτο θαύμα γίνεται και η γυναίκα γεννάει ένα αρσενικό παιδί! Μόλις συνήλθε και σηκώθηκε από το κρεβάτι η γυναίκα, εκπλήρωσε με χαρά και το τάμα της λαμβάνοντας το άγιο Βάπτισμα μαζί με το παιδί της.
Ο άντρας της έλειπε σε ένα χωριό και επιστρέφοντας έμαθε τα γεγονότα. Θύμωσε όμως τόσο πολύ που έφτασε στο σημείο να φονεύσει το ίδιο του το παιδί!
Μαζεύτηκαν οι γείτονες και βλέποντας την σύγχυση και το κακό που έγινε, θέλησαν να πιάσουν τον Εβραίο για να δικαστεί, όμως, εκείνος έτρεξε να τους ξεφύγει. Εκείνοι τον κυνήγησαν και ο Εβραίος, κουρασμένος και μη έχοντας που αλλού να κρυφτεί, μπαίνει μέσα σε έναν Ναό που είδε στον δρόμο του. Βρήκε ένα μέρος μέσα και κρύφτηκε καλά για να μην τον βρουν.
Έτσι όμως όπως στεκόταν έντρομος, βλέπει απέναντί του μια εικόνα της Παναγίας και τότε, ήρθε σε καρδιακή κατάνυξη! Συνειδητοποίησε το τραγικό λάθος που έκανε και είπε στην Παναγία:
– Ω Δέσποινα, πόση είναι η Ευσπλαχνία σου, ώστε τώρα να σκεπάζεις και να διαφυλάττεις εδώ ένα βρωμερό σκυλί και ασεβέστατο, που θανάτωσε τον Υιό σου. Τώρα, στέκομαι μέσα στον Οίκο σου και δεν ανοίγει η γη να με καταπιεί… Αφού όμως είναι τόση μεγάλη η καλοσύνη σου, σε παρακαλώ, ελέησε και μένα, όπως ελέησε ο Πανοικτίρμων Υιός σου τον διώκτη Παύλο, και συγχώρησε τις ανομίες μου!
Πιστεύω ότι αφράστως γέννησες τον Ιησού, χωρίς να βλαπτεί καθόλου η Παρθενία σου. Τον Υιό σου ομολογώ Θεό και άνθρωπο, Του οποίου το έλεος είναι άπειρο και αμέτρητο!
Μόλις είπε αυτά τα λόγια με δάκρυα στα μάτια, έφτασαν και οι Χριστιανοί και αμέσως τον έδεσαν.
Εκείνος όμως τους είπε:
– Σας παρακαλώ, για χάρη του Κυρίου, οδηγήστε με πρώτα σε κάποιον ιερέα να λάβω το Άγιο Βάπτισμα… Μάρτυς μου ο Θεός, δεν σας το ζητάω από φόβο του θανάτου ή από δειλία. Αφού βαπτιστώ, τότε δώστε μου και τον θάνατο που αξίζω…
Εκείνοι σεβάστηκαν την επιθυμία του αυτή και εκπλήρωσαν τα λόγια του. Μόλις βαπτίστηκε, τον παρέδωσαν στη δικαιοσύνη, όπου και τον φυλάκισαν για να θανατωθεί την επόμενη μέρα.
Η γυναίκα του, θρηνούσε για τον θάνατο του παιδιού της, κλαίγοντας απαρηγόρητα. Ενώ όμως κρατούσε στα γόνατά της το νεκρό παιδί της και χτυπιόταν, ένα δεύτερο θαύμα συμβαίνει! Βλέπει το παιδί της να ανασταίνεται!
Αφού άκουσε ότι ο άντρας της βαπτίστηκε και πρόκειται τώρα να τον θανατώσουν για το φονικό που έκανε, πήρε όλο χαρά το παιδί και έτρεξε να το δείξει στους δικαστές.
Μόλις το είδαν, όλοι δόξασαν τον Θεό! Έπειτα, ελευθέρωσαν και τον φονιά, ο οποίος συγκινημένος ήρθε εκεί και ερεύνησε το σημείο στον λαιμό του παιδιού όπου και του έδωσε την μαχαιριά. Τώρα μόνο μια κλειστή πληγή φαινόταν για να διακηρύττει το θαύμα που έγινε!
Αλλά δεν τελείωσε εδώ την ευεργεσία της η πλουσιόδωρη Άνασσα! Ακολούθησε και άλλο θαύμα στα προηγούμενα θαύματα.
Δόθηκε χάρις στο βρέφος, το οποίο έναρθρα και καθαρά μίλησε μεγαλοφώνως σαν να ήταν είκοσι χρονών, λέγοντας τα εξής λόγια:
– Η Μητέρα της Ελεημοσύνης και πάσης Παρακλήσεως, αυτή που έμεινε μετά την γέννηση του Ιησού Παρθένος, η Θεοτόκος Μαρία, Αυτή με ανέστησε για την πίστη των γεννητόρων μου και προς έλεγχο των ασεβών Ιουδαίων, που αρνούνται την του Θεού ενανθρώπηση!
Ακούγοντας αυτά τα λόγια οι παρευρισκόμενοι, δάκρυσαν από χαρά, δοξάζοντας τον Κύριο και την Δέσποινα Παναγία Μητέρα Του!
Ο πατέρας αυτού του παιδιού δούλεψε για την Υπεραγία Θεοτόκο, περνώντας όλη του την μετέπειτα ζωή γράφοντας διάφορους λόγους κατά των Ιουδαίων, εις εγκώμιον της Παναγίας, ώστε πολλοί εξαιτίας του πίστεψαν!
Όσο για το βρέφος εκείνο, μεγάλωσε και έγινε ενάρετος άνθρωπος! Παρέδωσε την ψυχή του, όπως και οι γονείς του, θεαρέστως και μετέβηκαν όλοι τους στο Ουράνιο Βασίλειο!
Εκεί, ας ευχηθούμε και όλοι μας να καταφέρουμε να βρεθούμε, ώστε να γνωρίσουμε την αιώνια χαρά που ετοίμασε ο Κύριος γι’ αυτούς που Τον αγάπησαν!
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ.
Γι' αὐτούς πού πέθαναν "ἐν πίστει" καί περί τῆς ψυχικῆς ὠφελείας πού προκύπτει ἀπό τίς Λειτουργίες καί τίς φιλανθρωπίες πού γίνονται γι' αὐτούς.
Α' Τά ὡραῖα καί ἀκριβά φαγητά ἑλκύουν ὄχι μόνον ὅσους πεινοῦν ἀλλά πολλές φορές καί αὐτούς πού εἶναι ἤδη πολύ χορτάτοι τοὺς ἀναγκάζουν νά φᾶνε καί πάλι. Τό ἴδιο καί τά εὐφρόσυνα καί εὐώδη ποτά θέλγουν ὄχι μόνον ὅσους διψοῦν ἀλλά ἑλκύουν νά πιοῦν καί πάλιν, αὐτοί πού ἤπιαν. Μέ τόν ἴδιο τρόπο καί ὅσοι ἀγαποῦν τά χρήματα καί ἀποχτήσουν μεγάλη περιουσία, ὁ ἔρωτας τῶν χρημάτων τούς σπρώχνει κάθε μέρα νά βρίσκουν ἀφορμές νά ἀποκτοῦν περισσότερα.
Μέ τόν ἴδιο τρόπο καί Σᾶς ἐκλεκτά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἱερεῖς καί πατέρες ἀδελφοί καί μητέρες καί ἀγαπημένα τέκνα, ὄχι πείνα γιά τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ οὔτε δίψα γιά τά ἱερά μαθήματα, οὔτε πάλι ἄγνοια καί φτώχια θεϊκῆς γνώσεως σᾶς ἔφεραν νά ἀκούσετε τόν λόγο αὐτόν, ἀλλά ἐπιθυμία αὐξανομένη ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά βαθύτερη γνώση καί περισσότερη χάρη καί μεγαλύτερη πνευματική δύναμη.
Πολλές φορές αὐτό πού λείπει ἀπό τούς ἐνήλικες τό ἔχουν βρεῖ μικρά παιδιά καί αὐτό πού διέφυγε τῶν σοφῶν ἔχει γίνει κτῆμα τῶν ἀγραμμάτων καί ἐκεῖνο πού ξέφυγε τῆς προσοχῆς τοῦ δασκάλου τό κατέχουν οἱ μαθητές! Ἐγώ βέβαια δέν τολμῶ οὔτε αὐτό νά πῶ ἀλλά εἶμαι σάν τσαμπί σταφυλιοῦ πού ξέμεινε ἀπό τόν τρύγο καί σάν στάχυα πού πέσανε στόν θερισμό καί σάν καρπός πού ξεχάστηκε στό δέντρο. Ἀφοῦ τά μαζέψω ὅλα αὐτά θά προσπαθήσω νά σᾶς κάνω τραπέζι, σ' ὅσους θέλουν, μέ τήν βοήθεια Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν ὁ ὁποῖος καί θά βεβαιώνει μέ ἔργα καί ἀποδείξεις τά λόγια.
Β' Ὁ διάβολος πού μισεῖ τά καλά καί θεοφιλῆ πράγματα καί νοήματα, αὐτός πού τοξεύεται μέ τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν καί κόβεται στά δύο μέ τήν πίστη καί νεκρώνεται μέ τήν ἐλπίδα στόν Χριστό, ἔβαλε ὁ παράνομος στό μυαλό μερικῶν μία σκέψη ξένη καί ἔκφυλη καί ἐντελῶς ἀντίθετη μέ τίς ἱερές συνήθειες τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι δηλαδή ὅλα τά θεάρεστα ἔργα, μετά θάνατον, σέ τίποτε δέν ὀφελοῦν αὐτούς πού "ἔφυγαν" ἀπό αὐτή τήν ζωή. Γιατί λέει: "Ἔκλεισε γι' αὐτούς τά σπλάγχνα του ὁ Θεός" καί ὅτι "θά ἀπολαύσει καθένας ἀναλόγως μέ τά ὅσα ἔπραξε διά τοῦ σώματος εἴτε καλά εἴτε κακά" καί ὅτι "Στόν ἅδη ποιός θά σέ ἀναγνωρίσει Θεό"; καί ἐπί πλέον "Σύ θά ἀποδώσεις στόν καθένα κατά τά ἔργα του" καί ὅτι τέλος "ὅτι ἔσπειρε καθ' ἕνας αὐτό καί θά θερίσει".
Ὅμως, ἐρευνῆστε καί διδαχθεῖτε ἀπό τίς Γραφές ὅτι εἶναι πολύς μέν ὁ φόβος τοῦ Κυρίου τῶν ὅλων Θεοῦ, εἶναι ὅμως περισσότερη ἡ καλοσύνη! Φοβερές οἱ ἀπειλές, ἀπερίγραπτη ὅμως ἡ φιλανθρωπία! Φρικτές οἱ καταδίκες, ἀφάνταστο ὅμως τό πέλαγος τῶν οἰκτιρμῶν Του.
Γ' Εἴδατε τί λέει ἡ ἁγία Γραφή γιά τόν Ἰούδα τόν Μακαβαῖο ὅταν εἶδε τόν λαόν του φονευθέντα ἀπό τούς ἀλλόφυλους ἐχθρούς, ἔψαξε τά ροῦχα τους καί βρῆκε στούς κόλπους τους μικρά εἴδωλα! Καί παρά ταῦτα ἔστειλε ἐξιλαστήριες θυσίες γιά τόν καθένα ἀπό αὐτούς στόν πάντα φιλεύσπλαγχνο Κύριο, πράγμα εὐσεβές καί φιλάδελφο, τό ὁποῖο στήν θεία Γραφή τόν ἔκανε, μαζί μέ τά ἄλλα καί γι' αὐτό ἀξιοθαύμαστον.
Οἱ μαθηταί καί ἔμπιστοι τοῦ Θεοῦ Λόγου, αὐτοί πού "ἐψάρεψαν" ὅλο τόν κόσμο, οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ἐθέσπισαν ὅταν προσφέρονται τά φρικτά καί ζωοποιά καί ἄχραντα μυστήρια νά μνημονεύονται καί οἱ κεκοιμημένοι πιστοί, πράγμα πού κάνει ἔκτοτε μέχρι τώρα ἡ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ παγκόσμιος ἀποστολική Ἐκκλησία καί θά τό κάνει ὅσο ὑπάρχει κόσμος καί μέχρι τό τέλος του, γιατί εἶναι πράγμα πού οἱ ἀπόστολοι δέν τό ἐθέσπισαν ἀνόητα ἤ ματαιόδοξα ἤ τυχαῖα. Τίποτε ἄλλωστε δέν τελεῖ ἀσκόπως ἡ Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν ἀλλά ὅσα κάνει εἶναι ἐπωφελῆ καί θεάρεστα καί καρποφόρα καί προξένα μεγάλης καί σωτηριώδους ὠφελείας.
Δ' Ὁ μέγας καί βαθύς στήν θεολογία Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης, στήν γιά τούς κεκοιμημένους μυστική θεωρία του, λέει ὅτι: "Οἱ προσευχές τῶν ἁγίων καί σ' αὐτήν τήν ζωή, πολύ βεβαίως περισσότερο, μετά θάνατον, ἐνεργοῦν σ' ὅσους εἶναι ἄξιοι ἐκ τῶν πιστῶν" καί συνεχίζει: "Ὁ Θεός θέλει νά συγχωρεῖ ὅλα τά ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας ἁμαρτήματα τῶν κεκοιμημένων καί νά τούς κατατάσσει στήν Χώρα τῶν Ζώντων, στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ ὅπου δέν ὑπάρχει ὀδύνη λύπη ἤ στεναγμός παραβλέποντας, ὁ Παντοδύναμος, τίς κηλίδες τῶν ἁμαρτιῶν ἀφοῦ ὅπως λέει ἡ Γραφή "οὐδείς καθαρός ἀπό ρύπου". Ἀντιλαμβάνεσαι, βεβαιώνει ὁ Διονύσιος, πόσο εἶναι ἐπωφελεῖς οἱ δεήσεις γι' αὐτούς ποὺ ἔφυγαν μέ τήν ἐλπίδα στόν Χριστό;
Ε' Μετά ἀπό αὐτόν ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στόν ἐπιτάφιο στόν ἀδελφό του Καισάριο λέει σχετικά μέ τήν μητέρα τους: "Ἀκούσθηκε κάτι πού ἀξίζει νά τό ἀκούσουν ὅλοι, ὅτι ἐλευθερώθηκε ἡ μητέρα ἀπό τήν ὀδύνη, ἐξ αἰτίας μιᾶς καλῆς καί ὁσίας ὑποσχέσεως. Νά δώσει ὅλον τόν πλοῦτον χάριν τοῦ παιδιοῦ ἐλεημοσύνη μεταθανάτιο" καί συνεχίζει: "Αὐτά ἀπό ἐμᾶς• ἄλλα δώσαμε καί ἄλλα θά δώσουμε στά ἐτήσια μνημόσυνα, ἐμεῖς πού εἴμαστε ζωντανοί". Βλέπεις πῶς βεβαιώνει καί ὀνομάζει καλές καί ὅσιες τίς προσφορές στόν Θεό γιά τούς νεκρούς καί ἀποδέχεται τά ἐτήσια μνημόσυνα;
ΣΤ' Ἐν συνέχειᾳ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ διδάσκαλος τῆς ἐλεημοσύνης καί ὁδηγός τῆς μετανοίας στήν ἑρμηνεία του στίς ἐπιστολές πρός Φιλιππισίους καί πρός Γαλάτας λέει: Ἄν οἱ εἰδωλολάτρες καῖνε μαζί μέ τόν νεκρό καί ὅ,τι τοῦ ἀνήκει, πόσο μᾶλλον σύ ὁ πιστός πρέπει νά "δώσεις" στόν νεκρό σου "ἐφόδιο" τά δικά του! Ὄχι γιά νά γίνουν στάχτη ὅπως τῶν εἰδωλολατρῶν, ἀλλά γιά νά τόν κάνεις, μ' αὐτά, ἐνδοξότερο. Καί, ἄν εἶναι ἁμαρτωλός ὁ νεκρός, νά τοῦ συγχωρηθοῦν τά ἁμαρτήματα, ἄν εἶναι δίκαιος νά τοῦ αὐξηθοῦν, ὁ μισθός καί ἡ ἀνταπόδοση". Καί σέ ἄλλον λόγο λέει: "Ἄς ἐπινοήσουμε γι' αὐτούς πού ἔφυγαν τρόπους ὠφελείας, ἄς τούς δώσουμε τήν βοήθεια πού ἁρμόζει, ἐννοῶ τίς ἐλεημοσύνες καί τίς προσφορές καί εἶναι γι' αὐτούς πολύ μεγάλη ὠφέλεια τό πράγμα αὐτό καί κέρδος καί προσθήκη. Αὐτά, δηλαδή τό νά προσεύχεται τήν ὥρα τῆς φρικτῆς θυσίας τῶν Μυστηρίων ὁ Ἱερέας ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων, δέν ἔχουν θεσπισθεῖ τυχαῖα ἀπό τούς πάνσοφους μαθητές τοῦ Χριστοῦ στήν Ἐκκλησία, οὔτε χωρίς νά εἶναι βέβαιοι οἱ ἀπόστολοι γιά τό μέγα κέρδος καί τήν πολλή ὠφέλεια".
Ζ' Μαζί μ' αὐτούς καί ὁ πάνσοφος ἐπίσκοπος Νύσσης Γρηγόριος λέει: "Τίποτε δέν μᾶς παραδόθηκε ἀπό τούς κήρυκες τοῦ Χριστοῦ καί Ἀποστόλους ἀνόητα καί χωρίς ὠφέλεια γιά τήν οἰκουμενική Ἐκκλησία• ἀλλά ἡ συνήθεια εἶναι ὁπωσδήποτε ἐπωφελής καί θεάρεστη, τό νά μνημονεύουμε δηλαδή στήν Θεία καί Λαμπρά Μυσταγωγία τῆς Εὐχαριστίας τῶν ζώντων καί τῶν κεκοιμημένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν.
Η' Ὅταν λέει ἡ Γραφή: "Σύ θά ἀποδώσεις στόν καθένα κατά τά ἔργα του" καί ὅτι "θά θερίσει καθένας ὅ,τι ἔσπειρε" ἐννοεῖ τήν ἡμέρα τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου καί τῆς φρικτῆς ἀπόφασης. Τότε δέν ὑπάρχει δυνατότητα καμμίας βοηθείας καί κάθε διάθεση παρηγοριᾶς εἶναι ἄκαρπη, ὅπως ὅταν διαλυθεῖ τό παζάρι καί δέν ὑπάρχει ὑλικό συναλλαγῆς. Δέν ὑπάρχουν τότε φτωχοί, οὔτε ἱερεῖς, οὔτε προσευχές, οὔτε καλά ἔργα!! Γι' αὐτό πρίν ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα ἄς βοηθήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί ἄς παρουσιάσουμε στόν φιλάνθρωπο καί φιλόψυχο Δεσπότη τά ἔργα τῆς ἐλεημοσύνης, ἀφοῦ δέχεται, εὐχαρίστως καί γι' αὐτούς πού δέν πρόλαβαν καί πέθαναν ἀνέτοιμοι, τίς προσφερόμενες ὅπως εἴπαμε ἐλεημοσύνες ὡσάν ἐνέργειες τῶν ἴδιων τῶν κεκοιμημένων. Ἔτσι θέλει ὁ φιλάνθρωπος Κύριος νά ζητᾶμε• καί δίδει τά "πρός σωτηρίαν" τῶν δικῶν του κτισμάτων• καί τούς ἀγκαλιάζει στοργικά, ὅποιους δέν ἀγωνίζονται μόνον γιά τήν ψυχή τους ἀλλά καί γιά τούς ἄλλους. Μέ τέτοιες ἐνέργειες μοιάζει κανείς τοῦ Χριστοῦ• ὅταν ζητάει γιά τούς ἄλλους, σάν γιά τόν ἑαυτό του, καί φτάνει στό μέτρο τῆς τελείας ἀγάπης καί γίνεται μακάριος καί εὐεργετεῖ, μαζί μέ τῶν ἄλλων, ἰδιαιτέρως τήν δική του ψυχή.
Θ' Τί; Σοῦ φαίνεται ὑπερβολικό αὐτό ποὺ λέω; Θυμήσου, δέν ἔσωσε τήν Φαλκονίλλα ἡ πρωτομάρτυς Θέκλα μετά τόν θάνατο; Μπορεῖς βέβαια νά πεῖς ὅτι ἀξίως συνέβη, ἐπειδή ἡ Θέκλα ἦταν πρωτομάρτυς καί ἔπρεπε νά εἰσακουσθεῖ. Σύμφωνοι! Ἀλλά σκέψου γιά ποιόν προσευχόταν; Γιά εἰδωλολάτρισσα καί ἀσεβῆ καί ἄλλου Κυρίου ὑπηρέτρια. Στίς Ἐκκλησίες, πιστός προσεύχεται γιά Χριστιανό, πρός τόν κοινό τους Δεσπότη! Σκέψου τά παραλλήλως καί θά ξεπεράσεις τούς δισταγμούς.
Ι' Σκέψου ἐπίσης καί ἄλλα ἀνάλογα. Στήν Λαυσαϊκή Ἱστορία τοῦ Παλλαδίου περιγράφονται ἀληθῶς τά κατορθώματα τοῦ θαυματουργοῦ Μακαρίου. Αὐτός ρώτησε τό ξερό κρανίο γιά τήν κατάσταση τῶν νεκρῶν καί ἔμαθε ἀπό αὐτό ὅλα τά σχετικά. Τό ρώτησε: "Στήν κόλαση δέν ἔχετε καμμιά παρηγοριά;" (Ὁ ἅγιος συνήθιζε νά προσεύχεται γιά τούς νεκρούς καί ἤθελε νά μάθει ἄν τελεσφοροῦν αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ προσευχές) καί ὁ φιλόψυχος Κύριος θέλοντας νά πληροφορήσει τόν ὑπηρέτη του, ἔδωσε λόγο ἀληθείας στό ξερό κρανίο, πού ἀπάντησε: "Ὅταν προσεύχεσαι γιά τούς νεκρούς ἔχουμε μικρή παρηγοριά."
ΙΑ' Καί σέ ἄλλον πάλι θεοφόρο Πατέρα πού εἶχε μαθητή πού ἔζησε λανθασμένα καί ὅταν πέθανε προσευχόταν γι' αὐτόν μετά δακρύων ὁ γέροντας, ὁ ἐλεήμων καί φιλόψυχος Κύριος (ὅπως στήν παραβολή τοῦ Λαζάρου καί τοῦ πλουσίου πού βασανιζόταν στίς φλόγες) τοῦ τόν ἔδειξε νά εἶναι "βυθισμένος" στίς φλόγες μέχρι τόν λαιμό! Ὁ γέροντας πρόσθεσε κόπους καί προσευχές γιά τόν νεκρό καί ὁ Θεός τοῦ τόν ἔδειξε "στίς φλόγες" μέχρι τήν μέση τοῦ σώματος. Ἡ ἐπιμονή τοῦ γέροντος στόν κόπο καί στίς προσευχές ἔκανε τόν Θεό νά τοῦ τόν "δείξει" παντελῶς ἐλεύθερο ἀπό τίς "φλόγες" καί σωθέντα.
ΙΒ' Καί ποιός βεβαίως μπορεῖ μέ σειρά νά διηγηθεῖ τέτοιου εἴδους μαρτυρίες πού ὑπάρχουν σέ βίους ὁσίων καί μαρτύρων καί σέ ἀποκαλύψεις πού φανερώνουν ἐναργῶς ὅτι τά μέγιστα ὠφελοῦνται οἱ ἀπελθόντες ἀπό τίς προσευχές τίς λειτουργίες καί τίς ἐλεημοσύνες, πού γίνονται γι' αὐτούς. Τίποτε πού προσφέρεται στόν Θεό δέν χάνεται, ἀντίθετα ἀνταποδίδεται ἀπό Αὐτόν μέ προσθήκη.
ΙΓ' Γιά τό ὅτι ὁ προφήτης γράφει "Στόν ἅδη ποιός θά σέ ἀναγνωρίσει Θεό καί σωτήρα του"; ἔχουμε ἤδη εἰπεῖ ὅτι οἱ ἀπειλές τοῦ Κριτοῦ εἶναι φρικτές ἀλλά τίς νικᾶ ἡ ἀνέκφραστη φιλανθρωπία του. Ἄλλωστε, ἀφοῦ τά εἶχε πεῖ αὐτά ὁ προφήτης, ἀναγνώρισαν Θεό καί Σωτήρα τους τόν Χριστό κάποιοι ἀπό τούς "ἀπ' αἰώνων νεκρούς" καί ἐσώθησαν, ὅταν κατέβηκε σ' αὐτούς στόν ἅδη.
ΙΔ' Ἔγινε φανερό λοιπόν μέ τήν συνέργεια τοῦ Χριστοῦ, ὅτι καί στόν ἅδη ἔχει γίνει ὁμολογία τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ! Αὐτά τά λέμε ὄχι, γιά νά ἀναιρέσουμε τήν προφητεία• μή γένοιτο• ἀλλά θέλοντας νά φανερώσουμε τόν ὑπεράγαθο Κύριο νά "νικιέται" ἀπό τήν δική του φιλανθρωπία! Ὅπως παλαιότερα εἶχε πεῖ "ἡ Νινευΐ θά καταστραφεῖ" καί δέν κατεστράφη, ἀλλά "νίκησε" τήν ἀπόφαση ἡ καλωσύνη. Καί στόν βασιλιά Ἐζεκία• "Ταξινόμησε μέ διαθήκη τά τοῦ οἴκου σου. Θά πεθάνεις καί δέν θά ζήσεις", καί ὁ βασιλιάς δέν πέθανε! Καί στόν βασιλιά Ἀχαάβ• "Θά σοῦ φέρω κακά" καί δέν ἔφερε, ἀλλά εἶπε γι' αὐτόν: "Δές πῶς συνετρίβη καί κατενύγη ὁ Ἀχαάβ! Γι' αὐτό δέν θά φέρω στήν ζωή του κακά". Καί σ' αὐτές τίς περιπτώσεις ὑπερνίκησε τήν ἀπόφαση τῆς καταδίκης ἡ καλωσύνη ὅπως καί σέ πολλές ἄλλες ἀποφάσεις καί πάντα θά νικᾶ μέχρι τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, ὅταν τελειώσει ἡ πανήγυρις τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί δέν θά ὑπάρχει καιρός γιά βοήθεια, ἀλλά θά εἶναι μόνος ὁ κάθε ἄνθρωπος μέ τό "φορτίο" του. Τώρα εἶναι καιρός πνευματικοῦ "ἐμπορίου" καί "συναλλαγῆς"• Καιρός κόπου καί δρόμου καί καταπόνησης, καί μακάριος ὅποιος δέν "βαρέθηκε" καί δέν ἔχασε τήν ἐλπίδα, ὅμως περισσότερο μακάριος αὐτός πού ἀγωνίστηκε καί γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τόν πλησίον του.
ΙΕ' Αὐτό τέρπει καί εὐφραίνει ἰδιαιτέρως τόν φιλεύσπλαγχνο Κύριο, τό νά σπεύδει καθένας μας σέ βοήθεια τοῦ πλησίον! Αὐτό θέλει καί ἐπιθυμεῖ ὁ ἐλεήμων Κύριος, νά εὐεργετούμεθα ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον καί ζῶντες καί μετά τόν θάνατο. Ἄλλωστε ἄν δέν ἦταν ἀποδεκτό ἀπό τόν Χριστό, δέν θά μᾶς προέτρεπε νά μνημονεύουμε τούς κεκοιμημένους στήν ἀναίμακτη λατρεία, οὔτε νά κάνουμε τρίτα καί ἔννατα καί τεσσαρακοστά καί ἐτήσια μνημόσυνα, τά ὁποῖα ὅλη ἡ Ἐκκλησία καί ὁ εὐσεβής καί θεοσύλλεκτος λαός της ἀνέκαθεν καί ἀναντιρρήτως τελοῦσε. Ἄν αὐτό τό γεγονός δέν ἦταν σωστό ἀλλά ἦταν χωρίς κέρδος καί ὠφέλεια, κάποιος ἀπό τούς τόσους ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρες καί Πατριάρχες, θά φωτιζόταν ἀπό τόν Χριστό νά τό διακόψει, ἀλλά κανείς ἀπό ὅλους αὐτούς ὄχι μόνον δέν τό ἀπεδοκίμασε ἀλλά τό ἐπιβεβαίωσε καί τό ἐπικύρωσε διαρκῶς καί περισσότερο.
ΙΣΤ' Ἄς θυμηθοῦμε ἐπιπλέον μαζί μέ τά προηγούμενα καί μερικά ἄλλα γεγονότα. Ὅλοι γνωρίζουμε τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Διάλογο ἐπίσκοπο Ρώμης, τόν περιβόητο στήν γνώση καί τήν ἁγιότητα γιά τόν ὁποῖο μαρτυρεῖται ὅτι ὅταν λειτουργοῦσε εἶχε οὐράνιους ἀγγέλους συλλειτουργούς. Αὐτός λοιπόν κάποτε περπατώντας στήν πέτρινη ἀγορά πού εἶχε φτιάξει ὁ βασιλεύς Τραϊανός, στάθηκε ἐξεπίτηδες καί ἔκανε παρατεταμένη προσευχή πρός τόν φιλόψυχο Χριστό γιά τήν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ βασιλέως Τραϊανοῦ! Πάραυτα τοῦ δόθηκε φωνή ἀπό τόν οὐρανό πού ἔλεγε: "Εἰσήκουσα τήν προσευχή σου καί συγχώρησα τόν Τραϊανό, ἀλλά ἐσύ νά μή ξανακάνεις προσευχή ὑπέρ σωτηρίας ἀσεβῶν". Βεβαιώνουν τό συμβάν ὅλη ἡ Δύση καί ἡ Ἀνατολή! Νά λοιπόν καί κάτι μεγαλύτερο ἀπό ἐκεῖνο τῆς Φαλκονίλλας, ἀφοῦ ἐκείνη δέν ἔγινε αἰτία νά πάθει κάποιος κακό, ἐνῶ αὐτός (ὁ Τραϊανός) φόνευσε μέ ὀδυνηρό θάνατο πολλούς μάρτυρες.
ΙΖ' Θαυμαστός εἶσαι, Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα σου. Δοξάζουμε τήν ἀνέκφραστη φιλανθρωπία σου. Πάντοτε "κλίνεις" πρός φιλανθρωπίαν καί δίδεις στούς δούλους σου ἀφορμές φιλαδελφείας καθώς καί βεβαίας πίστεως καί ἐλπίδας γιά τό πρόσωπό σου. Μᾶς δίδαξες, μέσω τῶν δούλων σου, νά εὐεργετοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί νά προσφέρουμε, ὄχι στά χαμένα καί ματαίως, ἐξιλαστήριες θυσίες καί προσφορές καί ὕμνους καί ψαλμωδίες καί προσευχές. Εἶσαι, Κύριε, ἀπλανής ὁδηγός καί εὔκολος χορηγός καί ἀνταποδίδεις χίλιες φορές περισσότερα γιά ὅ,τι προσφέρει κάποιος "εἰς δόξαν σου", καί δέν ὑπάρχει σ' ὅλα αὐτά τίποτε χωρίς ὠφέλεια.
ΙΗ' Λοιπόν, ἀδελφοί καί πατέρες, ἄς ἀποδεχθοῦμε ὅλοι τό ὅτι, ὅσα προσφέρονται στόν Θεό μέ πίστη, δίνουν πολλαπλάσια ὠφέλεια καί σ' αὐτόν πού τά προσφέρει καί σ' αὐτούς γιά τούς ὁποίους τά προσφέρει. Εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τά ἀρώματα ἤ τό ἅγιο Ἔλαιο• ὅταν κάποιος θέλει νά ἀλείψει ἕναν ἄρρωστο, πρῶτος αὐτός ἀλείφεται καί ἔτσι κατόπιν ἀλείφει καί τόν ἄλλον. Μέ τόν ἴδιο τρόπο ὅποιος ἀγωνίζεται γιά τήν σωτηρία τοῦ ἄλλου, τόν ἑαυτό του πρῶτα ὠφελεῖ καί ὕστερα τοὺς ἄλλους. Γιατί δέν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός νά ξεχάσει τά γενόμενα, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος.
ΙΘ' Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στόν ὡραιότατο λόγο του γιά τούς κεκοιμημένους, λέει: "Μήν ἀρνῆσαι νά φέρνεις, λάδι καί κεριά καί νά ἀνάβεις στόν τάφο, ἐπικαλούμενος τόν Χριστό. Εἶναι δεκτά ἀπό Αὐτόν καί δίδουν πολύ ἀνταπόδοση. Τό λάδι καί τό κερί εἶναι "ὁλοκαύτωσις". Ἡ Θεία καί ἀναίμακτη Λειτουργία "ἐξιλασμός". Ἡ δέ ἐλεημοσύνη, εἶναι ἀφορμή καί αὔξηση κάθε καλῆς ἀντιδόσεως ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ὅταν κάποιος προσφέρει γιά νεκρούς εἶναι, ὅπως, ὅταν ἔχει κάποιος ἕνα πολύ μικρό νήπιο ἀδύναμο καί χωρίς νά μιλάει καί αὐτό ἀρρωστήσει, καί τότε προσφέρει μέ πίστη στόν ναό κεριά καί θυμίαμα καί λάδι χάριν τοῦ παιδιοῦ, καί τότε αὐτό εἶναι σάν νά τά προσέφερε τό ἴδιο τό νήπιο• ἤ ὅπως γίνεται στήν ὁμολογία τοῦ Βαπτίσματος. Μέ τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ νεκρός ἐν Κυρίῳ προσφέρει τά κεριά καί τό λάδι καί ὅσα ἀπό ἄλλους προσφέρονται πρός χάριν του καί ἐπιτυγχάνει διά τῆς πίστεως τόν σκοπό τῆς σωτηρίας.
Ὅλα, οἱ θεοκήρυκες Ἀπόστολοι καί διδάσκαλοι ἱερεῖς καί πνευματέμφοροι Πατέρες, πού ἔφτασαν στήν (ἀνθρωπίνως δυνατή) ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί "γεύθηκαν" τήν μεγάλη Του δύναμη, ὅλα τά ἐθέσπισαν κινούμενοι ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Λειτουργίες, εὐχές καί ψαλμωδίες, κατ' ἔτος στίς ἡμέρες μνήμης τῶν κεκοιμημένων. Μέχρι τώρα, "χάριτι Χριστοῦ" ὅλα αὐτά αὐξάνουν καί προστίθενται σ' ὅλα τά μήκη τῆς γῆς εἰς δόξαν καί αἴνεση τοῦ Κυρίου τῶν Κυρίων καί Βασιλέως τῶν Βασιλευόντων.
Κ' Σ' ὅλα αὐτά μπορεῖ κάποιος νά ἔχει ἀντίθετη γνώμη καί νά πεῖ: "Ἐάν ὅλα τά σχετικά μέ τούς κεκοιμημένους ἔχουν ἔτσι, τότε λοιπόν ὅλοι θά σωθοῦν καί κανένας δέν θά χαθεῖ;" Μπράβο καί μακάρι!! Αὐτό διψᾶ καί θέλει καί ζητάει καί ἐπιδιώκει καί σ' αὐτό χαίρει καί εὐφραίνεται ὁ Πανάγαθος Κύριος, νά μή χαθεῖ κανένας!!! Ἄλλωστε τά βραβεῖα καί τούς στεφάνους δέν τά ἑτοίμασε γιά τούς ἀγγέλους! Οὔτε ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει τίς οὐράνιες ὑπάρξεις. Δέν σαρκώθηκε ἀδιαφθόρως ἀπό τήν Παρθένο καί ἔγινε δυνατός καί ἐγεύθη τῶν παθῶν καί τοῦ θανάτου γιά νά πεῖ στούς ἀγγέλους: "Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου κληρονομῆστε τήν Βασιλεία ποὺ ἔχει ἑτοιμάσει γιά σᾶς!!" Ὅλα γιά τόν ἄνθρωπο ἔγιναν καί ἑτοιμάσθηκαν.
Ποιός κάνει γιορτή καί καλεῖ τούς φίλους του καί δέν θέλει νά 'ρθοῦν ὅλοι καί νά ἀπολαύσουν τῶν ἑτοιμασμένων; Γιατί τότε ἑτοίμασε τήν εὐωχία τῆς γιορτῆς; Καί ἄν αὐτό εἶναι φυσικό καί εὐγενής φιλοτιμία γιά μᾶς, πόσο περισσότερο ἰσχύει γι' Αὐτόν πού εἶναι ἐκ φύσεως ἀγαθός καί φιλάνθρωπος, ὁ ὁποῖος μοιράζοντας καί δίνοντας χαίρει περισσότερο ἀπό ὅσο αὐτός πού παίρνει καί ἐξασφαλίζει τήν σωτηρία του.
ΚΑ' Σκέψου καί αὐτό σύ πού ἀμφισβητεῖς τά λεχθέντα! Κάθε ἄνθρωπος πού ἀπόχτησε μιὰ μικρή "ζύμη" ἀρετῆς ἀλλά δέν πρόλαβε νά τήν ὁλοκληρώσει σέ "ψωμί", καί παρ' ὅτι τό θέλησε δέν τό κατόρθωσε, ἤ ἀπό ραθυμία, ἤ ἀπό ἀμέλεια, ἤ ἀπό δειλία, ἤ ἀπό ἀναβολή ἀπ' τήν μιὰ ἡμέρα στήν ἄλλη, καί γιά τόν ὁποῖο (ἄνθρωπο) ἀπρόοπτα ἦρθε ὁ θάνατος, καί αὐτόν δέν θά τόν "ξεχάσει" ὁ δίκαιος Κριτής καί Δεσπότης!!
Ὁ Κύριος θά ξυπνήσει μετά τόν θάνατο ἐκείνου στίς καρδιές τῶν συγγενῶν καί τῶν φίλων του, τήν διάθεση βοήθειας καί θά κατευθύνει (ὁ Κύριος) τήν γνώμη καί θά ἑλκύσει τήν καρδιά καί θά κάμψει τήν ψυχή τους πρός ἀρωγή καί βοήθειά του καί θά ἀναπληρώσουν αὐτοί τά ὑστερήματα αὐτοῦ πού ἔφυγε.
Βέβαια, ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔζησε πονηρά, ἀναμεμιγμένος σέ κάθε ἁμαρτία καί γεμάτος μέ ὑλικό νοσηρό, πού ἀδιαφόρησε ἀκόμα καί γιά τήν συνείδησή του καί ἦταν παραδομένος στίς ἡδονές κάθε μορφῆς (ψυχικές καί σωματικές) ἱκανοποιώντας ἐγωϊστικά κάθε του ἐπιθυμία χωρίς καθόλου νά φροντίζει γιά τήν ψυχή του• βουλιαγμένος ἐντελῶς στόν ἐγωϊσμό καί πού σ' αὐτή τήν κατάσταση φθάνει νά πεθάνει, σ' αὐτόν κανένας δέν μπορεῖ νά προσφέρει βοήθεια. Οὔτε ἡ γυναίκα του οὔτε τά παιδιά του οὔτε τά ἀδέλφια του ἤ οἱ φίλοι του μποροῦν νά τόν βοηθήσουν ἀφοῦ αὐτός εἶχε καί ἔχει ἐξορίσει ἀπό τήν ζωή του τόν Χριστό.
ΚΒ' Ὅσον ἀφορᾶ, τά δικά μου καί ὅποιου εἶναι φίλος μου, μακάρι, ἄν εἶναι δυνατόν, νά τόν βοηθήσω ὥστε νά μήν ἀφίσει πίσω του ὑστερήματα. Ἄν γίνει καί πεθάνω χωρίς νά ἔχω τελειώσει τήν προσπάθειά μου, μακάρι ὁ πολυεύσπλαγχνος Κύριος νά "κάμψει" τούς συγγενεῖς καί φίλους καί νά "θερμάνει" τίς ψυχές καί τίς καρδιές τους, ὥστε πολύ πρόθυμα νά μέ βοηθήσουν μέ καλά καί θεάρεστα ἔργα καί ἔτσι, ὅ,τι σάν ἀδύναμος ἄνθρωπος δέν πρόλαβα νά κάνω, νά τό ἀναπληρώσουν αὐτοί μετά τόν θάνατό μου. Ναί, Κύριε, θαυμαστέ καί Ἐλεήμων, κανένα ὑστέρημα νά μήν ἔχω, οὔτε μικρό οὔτε μεγάλο, ὅταν θά 'ρθεις Κριτής μας, οὔτε καί κανείς ἄλλος ἀπό αὐτούς πού ἐλπίζουν σέ Σένα.
Ἔτσι ἄλλωστε μᾶς διδάσκει διακηρύσσοντας παντοῦ ὁ κήρυκας τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ Χρυσόστομος: " Ἄν δέν πρόλαβες, ὄντας ζωντανός, νά ρυθμίσεις ὅλα τά τῆς ψυχῆς σου, τουλάχιστον στό τέλος τῆς ζωῆς, δῶσε ἐντολή στούς δικούς σου, ὅταν πεθάνεις νά σοῦ ἀποδώσουν τά δικά σου καί νά σέ βοηθήσουν μέ καλά ἔργα, ἐννοῶ ἐλεημοσύνες καί προσφορές. Μέ αὐτά θά καταλλαγεῖς μέ τόν Λυτρωτή, γιατί τοῦ εἶναι καί ἀποδεκτά καί διευκόλυνση. Στήν διαθήκη σου μαζί μέ τά παιδιά καί τούς συγγενεῖς γράψε κληρονόμο καί τόν Χριστό! Νά ἔχει ἡ διαθήκη τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά μή ξεχνάει τούς φτωχούς. Σᾶς βεβαιώνω ἐγώ (ὁ Χρυσόστομος) γιά ὅλα αὐτά. Αὐτό δέν εἶναι προτροπή στό νά μή κάνει κάποιος ὅταν εἶναι ζωντανός ἐλεημοσύνες καί νά περιμένει μετά τόν θάνατο, αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο καί βέβηλο, ξένο ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι ἐπεξήγηση ὅτι, κάθε ἄνθρωπος θεοσεβής καί φιλόχριστος πρέπει νά "καθαρίζει" τόν ἑαυτό του μέ κάθε εἴδους ἀγαθοεργία ἀπέχοντας ἀπό κάθε ἀκαθαρσία, καί ὅτι αὐτό εἶναι πάρα πολύ καλό καί θεάρεστο καί εὐπρόσδεκτο ἀπό τόν Χριστό, ἔργο. Πρέπει νά τηρεῖ κάθε ἄνθρωπος τά ὁλόφωτα προστάγματα τοῦ Θεοῦ, ὥστε φθάνοντας στό τέλος τῆς ζωῆς νά μπορεῖ νά πεῖ στόν Χριστό: "Ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου" καί νά ὑποδεχθεῖ εὐχαρίστως τούς ἐπισπεύδοντας ἀγγέλους. Αὐτό βέβαια συμβαίνει λίγες φορές καί γιά λίγους• ὅπως λέει ὁ Χριστός:"Ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι". Αὐτό βέβαια ἡ τῶν ὅλων Σοφία ὁ Χριστός τό εἶπε μέ θαυμασμό ἀπορίας, γιατί νά εἶναι ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι! Λοιπόν συνειδητοποιώντας ὅτι εἶναι πολύ δύσκολο νά βρεθεῖ κάποιος σ' αὐτήν τήν πρώτη ὁμάδα καί κατάσταση, ἐκ τῆς πραγματικότητος, πᾶμε στήν δεύτερη, ἀκολουθώντας τίς ἀποστολικές καί πατερικές διδασκαλίες πού λένε ὅτι: οἱ νεκροί ὠφελοῦνται, ἐξαιτίας τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ, καί αὐξάνεται ἡ ἀγάπη γιά τούς ἀδελφούς καί βεβαιώνεται ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καί δυναμώνει ἡ προσευχή πρός τόν Θεό καί γεμίζουν οἱ ναοί προσευχομένους καί διαδίδεται ἡ ἐλεημοσύνη πρός τούς φτωχούς.
ΚΓ'-ΚΔ' Θαύμασε λοιπόν μέ πόσους τρόπους εἶναι ὠφέλιμο καί "ἐπικερδές" τό πράγμα αὐτό καί πόση ὠφέλεια προκύπτει γιά τούς νεκρούς, ἀφοῦ γίνεται ἀφορμή σωτηρίας τῶν καταδικασμένων. Ἄν λοιπόν ἀφαιρέσεις τό ἀποτέλεσμα θά χαθοῦν μαζί του καί αὐτά πού τό προκαλοῦν! Ποιά κατάσταση θά πείσει τούς μικρόψυχους νά ξεσηκωθοῦν καί νά τήν ὑπηρετήσουν, ἄν δέν ἔχουν βεβαιότητα ὅτι θά τούς συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες;
Ἄν αὐτά δέν κατανοηθοῦν, θά παύσουν νά ἀφίνουν στούς φτωχούς κληρονομίες. Καί βέβαια θά παύσουν οἱ λειτουργίες γιά τούς νεκρούς, οἱ προσευχές καί οἱ ψαλμωδίες, τά τεσσαρακοστά, τά ἔνατα καί τά τριήμερα μνημόσυνα, τά ὁποῖα βέβαια ὅλα δέν ὡρίσθηκαν ματαίως ἀπό τούς διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά νά μή δώσει ὁ Θεός νά ἐπικρατήσουν τέτοιες ἀντιλήψεις ἤ νά παραληφθοῦν ὅλα τά ἀνωτέρω.
ΚΕ' Ἄν τώρα κάποιος σ' ὅλα αὐτά ἀντείπει, γιά τούς φτωχούς καί ξένους, ποὺ δέν ἔχουν αὐτούς ποὺ θά ἀγωνιστοῦν γι' αὐτούς οὔτε μποροῦν νά ἀφίσουν παρακαταθήκη στούς δικούς τους (οἱ φτωχοί) γιά ἐλεημοσύνες ἤ λειτουργίες, ἄν λέω ἀντείπει: Τί θά γίνουν λοιπόν αὐτοί; Μήπως ἐπειδή εἶναι φτωχοί καί δέν ἔχουν ποιός νά τούς νοιαστεῖ καί νά τούς συμπονέσει, θά χάσουν τήν σωτηρία; Καθένας πού ρωτᾶ πρέπει νά ξέρει ὅτι δέν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ὥστε νά δώσει σέ ὅποιον ἔχει καί ὅποιον δέν ἔχει νά τόν παραβλέψει! Θεός φυλάξοι! Διῶξε ἀμέσως ἀπό μέσα σου τέτοια σκέψη. Ὁ Θεός εἶναι Δίκαιος καί Κύριος ἤ μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος ἡ δικαιοσύνη ἡ σοφία καί ἡ καλωσύνη καί ἡ μόνη πραγματική Δύναμη. Σάν Δίκαιος λοιπόν θά βρεῖ τρόπο παροχῆς στόν φτωχό. Σάν Σοφός θά ρυθμίσει τήν κάλυψη τῶν ὑστερημάτων. Σάν Δυνατός θά πάρει ἀπό τόν "ἰσχυρό" καί θά ἐνισχύσει τόν φτωχό. Σάν Καλωσύνη θά σώσει τό πλάσμα τῶν χειρῶν του• ἐκτός καί ἄν πρόκειται γιά κάποιον ἀναίσχυντα ἁμαρτάνοντα πού "ἀποπτύει" (φτύνει) τήν πίστη, τοῦ ὁποίου ἡ "ἀριστερή πλάστιγγα" ἔχει βαρύνει πάρα πολύ.
Διδάσκουν οἱ ἅγιοι ἄνδρες, πού φωτίσθηκαν ἀπό τόν Θεό, ὅτι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου οἱ πράξεις ἐλέγχονται σάν μέ μιὰ ζυγαριά. Ἄν ὁ δεξιός ζυγός βαρύνει περισσότερο τότε φανερό ὅτι πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος στά "χέρια"ἁγίων ἀγγέλων. Ἄν ἰσοζυγήσει, τότε νικᾶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί ἄν, ὅπως λένε οἱ θεοφόροι Πατέρες, ἡ στάθμη γύρει λίγο πρός τά ἀριστερά, καί τότε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά ἀναπληρώσει τό ἐλλεῖπον καί ἀναγκαῖο.
Νά λοιπόν εἶναι τριῶν βαθμίδων οἱ θεϊκές κρίσεις τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ: ἡ πρώτη εἶναι ἁπλῶς δικαία, ἡ δεύτερη φιλάνθρωπη καί ἡ τρίτη μεγίστη καλωσύνη! Μετά ἀπό αὐτές ἡ τετάρτη ἡ καταδίκη, ὅταν οἱ πράξεις εἶναι ὑπερβολικά βαρύνουσες. Ἀλοίμονο, ἀδελφοί, καί αὐτή εἶναι ὁπωσδήποτε πολύ δίκαιη, ἀφοῦ ἀποφασίζει γιά τούς καταδικασμένους μέ δικαιοσύνη.
ΚΣΤ' Ὑπάρχουν μερικοί πού λένε, ὅτι ὁ μακάριος καί οἰκουμενικός φωστήρας καί διδάσκαλος Βασίλειος λέει:"Μή πλανάσθε δέν ἀπατᾶται ὁ Θεός. Νεκρά ζῶα δέν προσφέρονται σέ θυσία. Ὁ Νόμος λέει νά εἶναι ζωντανό τό ζῶο τῆς θυσίας. Εἶναι δυνατόν νά κάνεις τραπέζι στούς ἀπεσταλμένους τοῦ Βασιλιᾶ τά ἀποφάγια τοῦ τραπεζιοῦ σου; Δέν δέχεται ὅ,τι ἁπλῶς σοῦ περίσσεψε. Σύ μετά τήν κατασπατάληση τῆς ζωῆς σου, προσφέρεις ὅ,τι σοῦ ἀπόμεινε;" τούς ἀπαντᾶμε τά ἑξῆς:
Σωστά ὁ Μέγας Βασίλειος καί γράφει καί διδάσκει• ἀλλά πρόσεξε σέ ποιούς. Στούς πλεονέκτες, στούς ἅρπαγες, στούς ἀπάνθρωπους καί ἄσπλαγχνους, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει λέγοντας: "Κάνουμε συζήτηση μέ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν πέτρινη καρδιά" καί συνεχίζει ἀπευθυνόμενος σ' αὐτούς: "Στήν ζωή σου ἐπιδιώκοντας τήν τρυφηλότητα καί ἡδονή οὔτε νά κυττάξεις δέν ἀνεχώσουν τούς φτωχούς. Ὅταν λοιπόν πεθάνεις ποιά ἀνταπόδοση καλοσύνης σοῦ ὀφείλεται; Σέ ἐνοχλοῦσε τοῦ γείτονα τό σπίτι! Ὁ πλεονέκτης δέν σέβεται τόν χρόνο τῆς ζωῆς του οὔτε βάζει ὅρια στίς ἐπιθυμίες ἀλλά αὐτές (οἱ ἐπιθυμίες του) σάν φωτιά πού τρέχει, κατατρῶνε τά πάντα καί τά κάνουν δικά τους, σάν ποτάμι πού κυλάει ξεχειλισμένο καί παρασύρει κάθε ἀντίσταση παίρνοντάς την μαζί του."
Καί ἄλλα πολλά γράφει ὁ ἅγιος τά ὁποῖα τά γνωρίζουν ὅσοι διάβασαν τόν λόγο καί κατανόησαν ὅτι ἀφορᾶ ὅσους, ὄχι ἁπλῶς δέν ἔδωσαν κάτι στούς φτωχούς ἀλλά τούς ἅρπαξαν καί ὅτι αὐτοί (οἱ φτωχοί) εἶχαν.
ΚΖ' Μή μοῦ πεῖ κάποιος, δέν εἶναι δυνατόν νά βρεθεῖ τέτοιος ἄνθρωπος πλουσιώτατος καί ἄσπλαγχνος!! Βρίσκεται καί παραβρίσκεται. Σέ κάθε ἐποχή ὑπάρχουν. Τώρα θέλω νά σᾶς θυμήσω τόν Πέτρο τόν τελώνη πού, στήν ἐποχή τοῦ ἀειμνήστου ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονα, ἔφτασε ἀπό τό ἄκρο τῆς ἐγωϊστικῆς ἀπανθρωπίας εἰς τελεία ἐλεημοσύνη καί ἁγνότητα. Ἀναφέρεται στόν βίο του ὅτι ἀσθένησε καί ἔπεσε σέ ἔκσταση καί εἶδε τήν ζωή του νά τήν "ζυγίζουν" (ὅπως προείπαμε) καί νά βαραίνει ὁ ἀριστερός δίσκος περισσότερο. Καί ἐνῶ βρισκόταν σέ τρόμο ἀπό τό γεγονός, ὁ ἄγγελός του ἔβαλε στήν "ζυγαριά" ἕνα καρβέλι ψωμί, πού ὁ Πέτρος εἶχε πετάξει ἀπάνθρωπα στό κεφάλι ἑνός φτωχοῦ, καί παρά ταῦτα ἀντισταθμίστηκε! Μετά ἀπό τό ὅραμα αὐτό ὁ Πέτρος ἔγινε εὐσεβέστατος καί ἔφτασε σέ μέτρα ἁγιότητας.
ΚΗ' Φαίνεται, ἀναμφίβολα λοιπόν, ἀπ' ὅλα αὐτά γιά ποιούς ὁ ἅγιος Βασίλειος ἔγραψε τόν λόγο. Ἄλλωστε σ΄ ἐκεῖνον τόν καιρό εἶχε συμβεῖ καί μεγάλη πείνα. Οἱ πλούσιοι νικώμενοι ἀπό τήν τσιγκουνιά ἔκρυβαν τόν πλοῦτο, οἱ φτωχοί πέθαιναν ἀπό τήν ἀνάγκη! Ὁ ἅγιος Βασίλειος μέ τά ὠμά καί γοητευτικά, καταπληκτικά του λόγια, "ἄνοιξε" ἄφοβα τίς ἀποθῆκες τῶν πλουσίων. Ἄν δέν μιλοῦσε ἔτσι, οὔτε οἱ φτωχοί θά ζοῦσαν οὔτε οἱ πλούσιοι θά γινόντουσαν ἐλεήμονες. Αὐτός (ὁ ἅγιος Βασίλειος) αὐτά.
ΚΘ' Ἐμεῖς, ἄς προσπαθήσουμε μέ ὅλη μας τήν δύναμη, τήν "φρικτή" καί φοβερή ἡμέρα τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ νά μή κατηγορηθοῦμε ἀπό τούς οἰκείους μας, ὅτι τούς ξεχάσαμε. Πολύ περισσότερο ὅσοι εἶχαν ἐντολή καί παράκληση γι' αὐτό. Ἐκείνη τήν ἡμέρα θά γνωρίζει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὄχι ἀπό τό σχῆμα τῆς σωματικῆς παρουσίας ἀλλά ἀπό ἐσωτερική ψυχική ὅραση. Ἄν ἀπορεῖς πῶς θά γίνει, ἄκουσε τόν Χριστό στήν παραβολή τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου νά τό λέει καταφάνερα. Σήκωσε, λέει, τά μάτια του ὁ πλούσιος καί γνώρισε τόν φτωχό Λάζαρο πού βρισκόταν στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ, ὅπως ἐπίσης ὅτι γνώρισε καί τόν Ἀβραάμ! Μή μοῦ πεῖ κάποιος εἶναι παραβολή καί δέν εἶναι σίγουρο! Οἱ παραβολές τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρονται ἀναγωγικά σέ πραγματικά θέματα πού θά ζήσουν οἱ ἀκροατές ὁπωσδήποτε.
Λ' Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι, ὄχι μόνον τούς γνωστούς μας θά δοῦμε ἀλλά καί αὐτούς πού ποτέ δέν εἴχαμε δεῖ μέ τά μάτια μας, καί αὐτούς θά τούς γνωρίσουμε. Οὔτε τόν Ἀβραάμ, οὔτε τόν Ἰσαάκ, οὔτε τόν Ἰακώβ οὔτε τούς παλαιούς πατέρες, οὔτε τούς προφῆτες, οὔτε τούς ἀποστόλους καί μάρτυρες εἴχαμε δεῖ ποτέ, ἀλλά ὅταν θά συναντηθοῦμε μαζί τους σέ κεῖνο τό φοβερό παγκόσμιο πανηγύρι, θά ποῦμε: νά ὁ Ἀβραάμ, νά ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος, καί οἱ ἀπόστολοι. Νά ὁ Δαβίδ καί Προφῆτες. Νά ὁ πρόδρομος Ἰωάννης καί ὁ Στέφανος ὁ πρωτομάρτυς.
Ὁ ἅγιος Βασίλειος στόν λόγο του γιά τούς πλεονέκτες λέει: "Δέν φοβᾶσαι τήν κρίση τοῦ Θεοῦ; Θά εἶναι γύρω σου καί θά σέ καταγγέλουν ὅσοι ἀδίκησες! Ὅπου καί νά γυρίσει τότε τό βλέμα σου θά ἔχεις ζωντανές εἰκόνες τῶν κακῶν πού ἔκανες. Ἀπό τήν μία ὀρφανά, ἀπό τήν ἄλλη χῆρες. Ἀπό ἐδῶ φτωχοί πού ἐξευτέλισες, ὑπηρέτες σου πού βασάνισες, ἀπό ἐκεῖ γείτονες πού ἐξόργιζες μέ τίς ἀδικίες σου!!
ΛΑ' Ὁ δέ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ μύστης τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας, λέει: "Τότε τά παιδιά θά κατακρίνουν τούς γονεῖς ὅτι δέν τούς εἶδαν νά κάνουν τά ἔργα τοῦ Χριστοῦ. Θά βλέπουν τότε οἱ ταλαίπωροι τοὺς γνωστούς τους καί ὅταν κάποιος (ἀπό τούς γνωστούς) θά πορεύεται στά δεξιά τοῦ Χριστοῦ, θά θρηνοῦν τόν ἀποχωρισμό καί τήν δική τους κατάσταση". Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει: "Τότε θά δῶ τόν Καισάριο λαμπρόν ἔνδοξο εὐτυχισμένο, ὅπως καί μοῦ φάνηκε ὅταν τόν εἶδα καθ' ὕπνους". Ὁ δέ θεμέλιος τῆς Ἐκκλησίας ὁ περιφανής στά ἔργα καί στά λόγια Ἀθανάσιος, λέει τά ἑξῆς γι' αὐτούς πού πεθαίνουν "ἐν Κυρίῳ": Ὁ Θεός χάρισε ἐπιπλέον στούς σωζομένους καί τήν δυνατότητα (μέχρι νά γίνει ἡ κοινή Ἀνάσταση) νά ὑπάρχουν μαζί καί νά εἶναι εὐτυχεῖς ἀπό τήν συναναστροφή καί ἀπό τήν προσδοκία τῆς σωματικῆς Ἀναστάσεως καί ἀρτιώσεώς τους ὡς ἀνθρώπων καί ἀπό τήν προσδοκία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν.
Οἱ ἁμαρτωλοί στεροῦνται μιᾶς τέτοιας παρηγοριᾶς ἀφοῦ οὔτε μεταξύ τους δέν γνωρίζονται. Σ' ἐκεῖνο λοιπόν τό παγκόσμιο θέατρο, καθώς θά εἶναι ἐμφανεῖς οἱ πράξεις ὅλων, θά εἶναι ἐπίσης καί τά πρόσωπα ὅλων γνωστά ἀπ' ὅλους, μέχρις ὅτου γίνει ἡ τελική κρίσις καί πορευθεῖ καθένας στήν κατάσταση πού "ἑτοίμασε" γιά τόν ἑαυτό του. Οἱ δίκαιοι μαζί μέ τόν Χριστό καί μαζί μέ τούς ἀδελφούς τους, οἱ δέ ἁμαρτωλοί στήν κόλαση ὅλοι μαζί ἀλλά ἄγνωστοι μεταξύ τους! Ὅπως εἴπαμε, ἔχουν στερηθεῖ καί ἀπό τήν παρηγοριά τῆς ἀνθρώπινης παρουσίας!
ΛΒ' Πόσο μεγάλη ντροπή θά βιώνουν οἱ κολασμένοι ὄντας καταφανεῖς σέ ὅλους. Θά ζοῦν μεγίστη ντροπή ἐπειδή καί θά γνωρίζουν καί θά γνωρίζονται, ἀφοῦ βεβαίως ντρέπεται κανείς αὐτούς πού τόν γνωρίζουν• ἀνάμεσα σ' ἀγνώστους ὅπως ὅλοι ξέρουμε δέν ὑπάρχει ντροπή. Εἶναι ἀναμφίβολο καί ἀναντίρρητο ὅτι θά εἴμαστε ὅλοι γνώριμοι καί φυσικά στά μάτια τοῦ καθενός θά εἶναι ὁρατές οἱ ἁμαρτίες ὅλων.
ΛΓ' Οὐαί καί ἀλοίμονο λοιπόν σ' ὅσους εἶναι ὅπως καί ἐγώ στήν "ἀριστερή πλευρά" τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ!
Πανευτυχεῖς καί μακάριοι ὅσοι θά τούς πάρει ὁ Χριστός "στά δεξιά" του καί θά ἀκούσουν τήν μακαρία καί εὐλογημένη φωνή "εἴσελθε, δοῦλε, εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου".
Μακάρι νά ἀξιωθοῦμε ΟΛΟΙ νά τήν ἀκούσουμε ὅσοι "φυλάξαμε" τήν πίστη στόν Χριστό.
Μακάρι νά ζήσουμε τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ πού δέν τά ἔχει δεῖ ἀνθρώπινο μάτι καί δέν ἔχει μπορέσει νά τά σκεφτεῖ ἀνθρώπινη καρδιά ποτέ, οὔτε ἔχει ἀκούσει γι' αὐτά ἀνθρώπινο αὐτί.
Ἀμήν. Γένοιτο Δέσποτα Ζωοδότα, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγνῆς Μητέρας Σου καί τῶν ἀΰλων καί σεβασμίων ἀγγέλων καί πάντων τῶν ἁγίων Σου, Χριστέ Λόγε, τῶν εὐαρεστησάντων Σοι ἀπ' αἰῶνος. Αμην.
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
