Σύγχρονα Θαύματα και εμφανίσεις της Παναγίας στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.

Α

.Ο Νικόλαος Σπύρου από τον Βόλο σε επιστολή που έστειλε στην Μονή Βατοπαιδίου στις 20 οκτωβρίου 2001, γράφει:

«Σε μία από τις προσκυνηματικές επισκέψεις μου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου είχα μία σπάνια εμπειρία. Υπέφερα από αυχενικό σύνδρομο, που με κράταγε πολλές φορές στο κρεβάτι με πολλή ζάλη και πόνο. Ένα απόγευμα, ημέρα Τρίτη, θα πηγαίναμε με την παρέα μου στο παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παραμυθίας για να παρακολουθήσουμε την Παράκληση. Εγώ, δεν μπορούσα να περπατήσω από την ζάλη, και την αδιαθεσία που ένιωθα. Προσπάθησα σιγά σιγά και σύρθηκα κυριολεκτικά ως το παρεκκλήσιο. Κατά την διάρκεια της Παρακλήσεως προσευχόμουν στην Παναγία μας να μου δώσει την υγεία μου. Στο τέλος της Παρακλήσεως, όταν πήγαμε να προσκυνήσουμε την χαριτόβρυτο εικόνα Της, συνέβη το εξής γεγονός. Την ώρα που έσκυψα να προσκυνήσω ακούστηκε ένας εκωφαντικός θόρυβος, που τον άκουσαν και εντυπωσιάστηκαν όλοι όσοι ήταν μέσα στο παρεκκλήσιο. Αμέσως άνοιξα τα μάτια μου, και ένοιωσα άλλος άνθρωπος, ήμουν τελείως καλά. Ας έχει δόξα το όνομα της Κυρίας μας Θεοτόκου, η οποία ως φιλεύσπλαγχνη Μητέρα ευεργετεί συνεχώς εμάς τους αμαρτωλούς και αναξίους»

Β

.Ο Αθανάσιος Σκούτας, από την Πάτρα σε επιστολή του προς την Μονή γράφει τα εξής: «Εργάζομαι σε μια ιδιωτική εταιρεία με την ιδιότητα του αποθηκαρίου. Έχω επισκεφθεί την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου δύο φορές. Την πρώτη τον Αύγουστο του 1995 και την δεύτερη τον επόμενο χρόνο. Την δεύτερη φορά όταν συναντήθηκα με τον Καθηγούμενο και συγκεκριμένα στο προαύλιο έξω από το Καθολικό, του παρέδωσα μία μικρή ασημένια πλάκα που ήταν χαραγμένα επάνω της δύο γόνατα. Του διηγήθηκα δε την ιστορία σχετικά με την πλάκα, η οποία είναι η εξής.

Η εργασία μου έχει πολλή ορθοστασία και αναγκάζομαι να σηκώνω αρκετά βάρη κατά τις μετακινήσεις των εμπορευμάτων. Με τον καιρό άρχισε να μου δημιουργείται ένα πρόβλημα με τα γόνατά μου από την κούραση της εργασίας μου. Πήγα σε γιατρό και έκανα κάποια θεραπευτική αγωγή. Αποδείχθηκε πως δεν ήταν αρκετή για το πρόβλημά μου, με αποτέλεσμα να έχω σαν δεύτερη λύση την χειρουργική επέμβαση. Έτσι πέρασε αρκετός καιρός χωρίς να γίνεται τίποτα, και το πρόβλημα να παραμένει. Ερχόμενος στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου την πρώτη φορά, θαύμασα το κάλλος και τις πολλές θαυματουργικές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ακουσα από τον μοναχό που έκανε ξενάγηση και έλεγε την ιστορία και τα διάφορα θαύματα της κάθε εικόνας και αμέσως αισθάνθηκα την ανάγκη και την επιθυμία να κάνω σε κάθε θαυματουργό εικόνα μία μικρή προσευχή, παρακαλώντας την Υπεραγία Θεοτόκο να κάνει ένα μικρό θαύμα για μένα. Αυτό γινόταν για αρκετό καιρό και σε άλλες θαυματουργικές εικόνες που συναντούσα, υποσχόμενος πάντα ότι αν εκπληρωθεί η επιθυμία μου θα έρθω στην πρώτη εικόνα που πρωτοέκανα την προσευχή μου να δώσω αυτό το μικρό τάμα. Αυτό ήταν η ιερά εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας. Πέρασε λίγος καιρός και τα πόδια μου σιγά σιγά άρχισαν να μην με πονούν. Το θαύμα έγινε. Έτσι ερχόμενος τον Αύγουστο του 1996, πρώτο μου μέλημα ήταν να έρθω στην Μονή Βατοπαιδίου και να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου.

Ευχαριστώ και δοξάζω ολόψυχα την Υπεραγία Θεοτόκο για την μεγάλη χάρη που έκανε σε εμένα τον αμαρτωλό και σας για την μεγάλη αγάπη που μας δείξατε κατά την εκεί φιλοξενία μας.

Η Υπεραγία Θεοτόκος με τις ταπεινές σας προσευχές να βοηθά όλον τον κόσμο».

Γ.

Ο Σταύρος Σταύρου, πατέρας οκτώ παιδιών, από την Λεμεσό της Κύπρου, γράφει προς την Μονή Βατοπαιδίου τα εξής:

«Το έτος 1994 επισκέφθηκα το Αγιον Ορος με τρία από τα αγόρια μου… Στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, όπου φιλοξενηθήκαμε τις περισσότερες ημέρες της παραμονής μας στο Αγιον Όρος, είδα την Υπεραγία Θεοτόκο να περπατά μέσα στην Μονή. Το γεγονός συνέβη ως εξής:

Καθόμουν έξω από την Τράπεζα, όταν είδα μία μοναχή να περπατά στην αυλή της Μονής. Ερχόταν από την πλευρά του Καθολικού και κατευθλυνθηκε προς το Μαγειρείο όπου και εισήλθε. Ήταν ψηλή με ρωμαλέα κορμοστασιά και πλήρες γυναικείο μοναχικό ένδυμα. Αφού πέρασαν μερικές στιγμές βγήκε από το Μαγειρείο, περπάτησε κατά μήκος του κτιρίου, και κοντά στο Καθολικό, όπου είναι το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και εισήλθε ξανά στο κτίριο της Μονής. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μεγάλη έκπληξη: «Βρίσκεται γυναίκα και μάλιστα μοναχή στην Μονή; Πως γίνεται; Είναι κάπου κρυμμένη; Μετά σκέφτηκα ότι γνωρίζω τον Ηγούμενο και τους μοναχούς και αυτό είναι αδύνατον. Αρα, τι βλέπω;»…

Πέρασαν περίπου έξι μήνες, όταν μία ημέρα παρακολούθησα στην τηλεόραση μία συνέντευξη του Ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου, πατρός Εφραίμ, στην οποία έλεγε ότι διάφοροι προσκυνητές, που επισκέφτηκαν την Μονή Βατοπαιδίου, είχαν δει την Υπεραγία Θεοτόκο στην Μονή – και μερικοί από αυτούς σκανδαλίσθηκαν νομίζοντας ότι ζούσε γυναίκα στη Μονή. Αμέσως ήρθε στην μνήμη μου το συμβάν της δικής μου οράσεως και κατάλαβα ότι η γυναίκα που είδα ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για την οικογενειά μου… Η εμπειρία που είχα ήταν το μεγάλο στήριγμα για τις δοκιμασίες που ακολούθησαν. Οι κινήσεις της Παναγίας μας, όταν την είχα δει στο Βατοπαίδι, έδειχναν μεγάλη μέριμνα και φροντίδα. Η συγκατάβασή Της στην αμαρτωλότητά μου φανερώνει απέραντη μητρική αγάπη, και τέλος η εκρηκτική επιβεβαίωση της παρουσίας Της ανάμεσά μας θα είναι πάντοτε πηγή ελπίδας και πίστεως για την σωτηρία μας…»

Δ.

Ο εφημέριος του Τιμίου Προδρόμου Δρομολαξιάς Λάρνακας στην Κύπρο, αιδεσιμολογιώτατος π. Πέτρος Πέτρου, σε επιστολή του που έστειλε στην Μονή Βατοπαιδίου στις 10 Νοεμβρίου 2001, αναφέρει σχετικά με την ανέγερση παρακκλησίου επ ονόματι Παναγίας της Παραμυθίας στην Δρομολαξιά:

«Ήταν Κυριακή και λειτουργούσα στην μεγάλη εκκλησία του χωριού, στον Τίμιο Πρόδρομο. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας, αφού μοίρασα το αντίδωρο, με πλησιάζει ένας νέος και με ρωτά εάν κτίζουμε εκκλησία προς τιμή της Παναγίας της Παραμυθίας. Του λέω «ναι παιδί μου», και μου αναφέρει «ήρθα να κάνω κάποια δωρεά», ενώ κρατούσε στα χέρια του χρήματα. Τον ρώτησα ποιος τον έστειλε, από που το έμαθε και αμέσως βούρκωσαν τα μάτια του και μου λέει: «Πάτερ ήμουν στον Αγιον Όρος, στην Μονή Βατοπαιδίου και ενώ παρακολουθούσα την θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παραμυθίας άκουσα μία γλυκιά γυναικεία φωνή να μου λέει: Όταν επιστρέψεις στην Κύπρο, να πας στην Δρομολαξιά και να κάνεις δωρεά για το εκκλησάκι μου που κτίζεται» Έτσι, με αυτήν την θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου προς τον νεαρό, καταλάβαμε ότι ήταν όντως θέλημα της Παναγίας μας να κτισθεί το παρεκλήσιο αυτό».


Ε.

Ο Ανδρέας Ευαγγελίδης, από την Αραδίππου της Κύπρου, σε επιστολή του προς την Μονή Βατοπαιδίου αναφέρει:

«Έγινε θαύμα στο πόδι μου στις 22 Ιουνίου το 1992. Σας γράφω σχετικά με αυτό. Το πόδι μου με πονούσε πολύ στο γόνατο και δεν μπορούσα να κατέβω σκαλιά ή να ανέβω. Γι αυτό πήγα στον γιατρό, ο οποίος και μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω εγχείρηση, διαφορετικά θα κουτσαίνω. Ήταν 15 Ιουνίου το 1992. Εγώ του είπα ότι δεν μπορώ τώρα, γιατί φεύγω για το Αγιον Όρος. Αυτός επέμενε και μου είπε ότι αν πας με αυτό το πόδι στο Αγιον Όρος, στο τέλος θα σε φέρουν με το φορείο. Εγώ του είπα ότι θα πάω και δεν με νοιάζει. Έτσι και έγινε. Ήρθα στο Αγιον Όρος μαζί με άλλους φίλους… Όταν ήρθαμε στο Βατοπαίδι στην Εκκλησία εγώ προσευχόμουν στην Παναγία και σε όλη την διάρκεια της θείας Λειτουργίας έλεγα «Παναγία μου, θεράπευσέ με». Στις 6 περιπου η ώρα, το πρωί, μου φάνηκε στο εικόνισμα της Παναγίας ότι ξεχώρησε η Παναγία και ένοιωσα μεγάλη χαρά, αγαλλίαση και δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Όταν τελείωσε η θεια Λειτουργία και βγήκαμε έξω, ο πάτερ Εφραίμ ήταν στο πάνω εκκλησάκι της Παναγίας της Παραμυθίας και δεν είχε τελειώσει ακόμα. Είπα στην παρέα μου να ανέβουμε πάνω μέχρι να τελειώσει και μετά να πάμε στην Τράπεζα. Συμφώνησαν και αυτοί και ήρθε ο ξάδελφός μου για να με βοηθήσει να ανέβω την σκάλα προς το εκκλησάκι της Παραμυθίας. Στο πρώτο σκαλί δεν ένοιωσα πόνο στο πόδι μου. Τότε δοκίμασα το δεύτερο, τίποτα. Στο τρίτο σκαλί το πίεσα για να δω, και πάλι δεν ένοιωσα πόνο, οπότε έσπρωξα τον ξάδελφό μου και άρχισα να τρέχω πάνω προς το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και κλαίγοντας φώναζα ότι έγινε θαύμα. Όταν φύγαμε και φτάσαμε στην Κύπρο πήγα στον γιατρό μου και του είπα να με εξετάσει. Όταν με εξέτασε μου είπε ότι το πόδι μου είναι καλύτερο από το άλλο. Τότε εγώ τον ρώτησα αν πιστεύει στα θαύματα και μου είπε: «ναι, πιστεύω». Εγώ του είπα το περιστατικό και μου είπε: «Δοξάζω το όνομά Της. Ανδρέα μου είσαι μια χαρά». Και μέχρι σήμερα είμαι πολύ καλά…»

(Από την ιστοσελίδα των φίλων  της Ι.Μ.Βατοπεδίου)