ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΑΤΡΕΥΘΕΝΤΟΣ ΛΕΠΡΟΥ ΚΑΙ ΑΠΕΛΘΟΝΤΟΣ ΕΙΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΝ (ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΣ)

                  

Μοναχός τις, Αδάμ τω ονόματι, ήτον εις Κοινόβιον, περίσσα ενάρετος, οπού ποτέ δεν εσκανδαλίσθη τινάς με του λόγου του. Επάνω εις όλας τας αρετάς είχε προς τα Θεία την ευλάβειαν άμετρον, και τόσον εχαίρετο όταν ανεγίνωσκεν αυτός, ή έτεροι Αδελφοί τινά θαυματουργίαν, ή εγκώμιον της Υπεραγίας Θεοτόκου, οπού ησθάνετο περισσοτέραν γλυκύτητα, πάρεξ να έτρωγε την ωραιότερην βρώσιν. Μάλιστα δε πολλάκις υστερείτο της σωματικής βρώσεως, διά να απολαμβάνη την ψυχήν, ήγουν την μελέτην και θείαν Ανάγνωσιν. Ούτω πολιτευόμενος ο μακάριος ησθένησεν εις θάνατον. Εις δε από τους Αδελφούς τον επαρακάλεσε να ειπή πώς ηξιώθη τοιαύτης χάριτος˙ Λέγει του ο Αδάμ˙ Όταν ήμουν παιδίον εις το σχολείον, είχα εις την κεφαλήν λέπραν, και εύγαινε δυσωδία τοσαύτη, οπού τινάς δεν ηδύνετο να μου πλησιάση. Λοιπόν είχα περί τούτου θλίψιν πολλήν, διατί εξωδίασα εις τους ιατρούς πολλά χρήματα, και τινά ωφέλειαν δεν εγνώρισα, όμως υπέμενα την θλίψιν καρτερικώς, και ευχαρίστων τον Κύριον.
Πάντοτε δε όταν υπήγαινα εις το σχολείον, επέρνουν από μίαν Εκκλησίαν της Παναγίας, και προσηύχομουν ώραν ικανήν με ευλάβειαν. Από δε τας Αγρυπνίας των Εορτών ποτέ δεν έλειψα˙ και μίαν νύκτα μου εφάνη πως εσήμαναν τον Όρθρον, και εγερθείς απήλθον εις τον ρηθέντα ναόν, τον οποίον ευρών κεκλεισμένον, εσταμάτησα έξωθεν προσευχόμενος. Τότε βλέπω και ανοίχθησαν αι θύραι, και έσωθεν ήτον φωτοχυσία πολλή. Όθεν εισελθών μετ’ εκπλήξεως βλέπω επτά ωραόταταις κορασίδαις. Μια δε λαμπροτέρα των άλλων επί θρόνου καθεζομένη, ως τούτων βασίλισσα, είπε προς με˙ Διατί τέκνον δεν επιμελάσαι να θεραπεύσης της κεφαλής σου την ασθένειαν; Εγώ δε είπον˙ Πολλά εκοπίασαν, Κυρία μου, οι συγγενείς και φίλοι μου να με ιατρεύσουν, αλλά δεν εδυνήθησαν. Η δε είπε˙ Γνωρίζεις με; Λέγω της˙ Ουχί, Δέσποινα. Τότε μου λέγει˙ Εγώ ειμί η Μήτηρ του Ιησού και ήλθον επί ταυτού εδώ, οπού έχεις συνήθειαν να προσεύχεσαι να σε θεραπεύσω. Ταύτα είπε, και μου έκαμνε νεύμα να πλησιάσω. Και βάνει την άχραντον χείρα αυτής εις το κεφάλι μου, λέγουσα˙ Εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος, έστω υγιής η κεφαλή αύτη, και ποτέ να μη πονέση έως θανάτου, διά την ευλάβειαν, οπού έχει προς με. Και ούτως η μεν ανήλθεν εις ουρανούς, εγώ δε έμεινα όλος υγιής. Και από τότε έγεινα Μοναχός, και εδούλευον της ευεργέτου με όσον πόθον γινώσκεις, διά να μη φανώ προς εκείνην αχάριστος, και τώρα υπάγω αγαλλιώμενος να την υμνώ, και να την δοξάζω διηνεκώς και ακαταπαύστως μετά πάντων των Αγίων. Ταύτα ειπών ο αείμνηστος ανεπαύσατο εν Κυρίω.
 
ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΣ, ΤΟΥ ΕΝ ΤΩ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΤΟΥ ΑΘΩ ΑΣΚΗΣΑΝΤΟΣ
ΜΕΡΟΣ Γ΄ ΘΑΥΜΑ ΝΘ΄

http://katanixis.blogspot.ca/2014/05/blog-post_3000.html