Κάποτε ήταν ένας ιερεύς ανάξιος, και πάντοτε όταν ήθελε να λειτουργήσει, ασθενούσαν όλα τα μέλη του την ώρα που ήθελε να κοινωνήσει και μάλιστα τα χέρια του έτρεμαν τόσο που κινδύνευε να του πέσει το άγιο Ποτήριο, κι έκαμε μεγάλο αγώνα ο άθλιος για να τελειώσει τη Θεία Λειτουργία.
Κάποια ημέρα, συνέπεσε να παρακολουθεί τη Θεία Λειτουργία ένας ευλαβής και ενάρετος πνευματικός, ο οποίος είδε ότι την ώρα που ήθελε να κοινωνήσει ο ιερέας αυτός, μετετράπη ο Μαργαρίτης κι έγινε βρέφος ζωντανό, και έτσι τον εμπόδιζε να κοινωνήσει. Μετά από αρκετή ώρα, εισήλθε το άγιο Βρέφος στο ανάξιο στόμα, αλλά με πολύ θυμωμένο πρόσωπο.
Βλέποντας την όραση αυτή ο πνευματικός κατανόησε τι συμβαίνει και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, νουθέτησε τον ιερέα να μην ξαναλειτουργήσει για να μην προκαλέσει τον Θεό και τον θανατώσει. Επιπλέον τον παρακάλεσε να μετανοήσει, να κλάψει για τις αμαρτίες του και να εξομολογηθεί, για να μην κολαστεί.
Πράγματι ο ιερεύς, έπαυσε να ιερουργεί, μετανόησε, εξομολογήθηκε και τελείωσε τη ζωή του θεαρέστως.
ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1851, σ. 191.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.