Κύριος Ιησούς Χριστός – Μεγάλη Δοξολογία ( Άγιος Νήφων )

Κύριος Ιησούς Χριστός ο Ένας αλλά και Διπλός, το φοβερό γέννημα – Μεγάλη Δοξολογία

Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Πατρός, «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».

Ευλογημένος είσαι «ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας», το θείον απαύγασμα κι’ εκτύπωμα του Θεού Πατέρα.

Ένας είσαι, ο άναρχος Πατέρας κι ο Υιός που γεννήθηκε πρίν απ’ τους αιώνες αρρεύστως από Σένα, «ο αναβαλλόμενος φως ώσπερ ιμάτιον», το πανευφρόσυνο κάλλος.

Δόξα σοι, Θεέ μου, μεγάλε και φοβερέ, που σ’ ευλαβούνται τα πάντα, που σε τρέμουν τα σύμπαντα, που ευφραίνεις τα πέρατα!

Είσαι η αθάνατη αγάπη του Πατέρα, το πολύχυμο κλαδί, το κατάφορτο απ’ όλα τ’ αγαθά.

Εσύ μ’ ένα Σου νεύμα σείεις τους μοχλούς της γης.
Εσύ φαιδρύνεις τα πρόσωπα των αγγέλων με το έλαιο της αγάπης Σου.
Εσύ είσαι η ανάπαυση του Παρακλήτου,
Εσύ είσαι το πελώριο ακοίμητο μάτι.

Ο Θεός μου και ο άνθρωπος.

Ο Ένας, αλλά και Διπλός, το φοβερό γέννημα, η ωραιότητα των ωραίων, ο άγιος των αγίων, ο αχώρητος και ακατάληπτος. Δόξα σοι!…

Συ είσαι που κυριαρχείς απ’ την ανατολή ως τη δύση κι’ ως τα πέρατα της γης και τ’ ουρανού.

Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα, ο Θεός που συγκρατεί ολόκληρη την κτίση, ορατή και αόρατη, που χαλινώνεις και κυβερνάς, που τρέφεις και ποτίζεις όλα τ’ αμέτρητα γεννήματα της παντοδυναμίας Σου!

Θα ανοίξω το στόμα μου και θα σου μιλήσω, σοφέ και αιώνιε Θεέ, νεουργέ, άρρητε, ανέγκιχτε, αψηλάφητε νου, Λόγε, ειρήνη, γλυκύτητα, ευωδία, χάρη, μαργαριτάρι, αστέρι, αυγή, λαμπερέ, θεμέλιε, ακατάληπτε, φως, άβυσσε αβύσσων, πλούσιε που φτώχυνες, δύναμη, ισχύς, εξουσία, άναρχε, χορηγέ της ζωής, Πλάστη, τεχνουργέ, εφευρέτη, ακλόνητε, που ανοριώνεις και γκρεμίζεις, που σοφίζεις και μωραίνεις, παντοκράτορα, εξουσιαστή, Νυμφίε!

Άγιος Νήφων

Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος μαθαίνει, εγκρατευόμενος, να κυριαρχεί στη γλώσσα του. ( Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς )

Η αμαρτία της γλώσσας είναι η συνηθέστερη και η πιο συχνή αμαρτία. «Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ», λέει ο Απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 3,2).
Όταν ένας μετανοημένος άνθρωπος ξεκινά να βαδίσει τον δρόμο του Θεού – όταν αρχίζει να ζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού – πρέπει να πασχίζει να αποφύγει να αμαρτήσει με τη γλώσσα.
Αυτός ήταν ο κανόνας που έβαλε στον εαυτό του ο μετα­νοημένος προφήτης Δαβίδ. Ιδιαιτέρως μάλιστα υποσχέθηκε να παραμείνει σιωπηλός ενώπιον των εχθρών του: «Αποφάσισα να βάλω φραγμό στο στόμα μου και να μη μιλώ όταν ο αμαρτωλός βρεθεί μπροστά μου» (Ψαλ. 38,1).

Να ένας θαυμάσιος κανόνας για όποιον θέλει να θεραπευτεί από την αμαρτία του. Όταν τον κατηγορούν, εκείνος δεν απαντά, όταν συκοφαντείται, παραμένει σιωπηλός.
Πράγματι, ποιο το νόημα αν μιλήσεις σε έναν εξοργισμένο άνθρωπο ο οποίος δεν έχει δίκαιο και δεν αγαπά τον Θεό περισσότερο απ’ τον εαυτό του; Αν του μιλήσεις για το κακό, θα τον εξοργίσεις ακόμη, περισσότερο. Αν του μιλήσεις για το καλό, θα τον κάνεις χλευαστή των ιερών και των οσίων.
Μπροστά στον Πιλάτο ο Χριστός παρέμεινε ολωσδιόλου σιωπηλός. Ο Πιλάτος του είπε: «Ουκ αποκρίνη ουδέν;» (Μάρκ. 15,4).
Τί μπορεί να απαντήσει Εκείνος σε σένα, όταν δεν έχεις αυτιά να τον ακούσεις, ή νου για να τον κατανοήσεις;
Να, λοιπόν, η σιωπή του δικαίου μπροστά στον άδικο έχει τη δύναμη να επηρεάσει κατά τον καλύτερο τρόπο. Ο τελευταίος απομένει μόνος, για να ερμηνεύσει τη σιωπή του δικαίου και έχει τη δυνατότητα να δώσει ερμηνεία που ωφελεί την ψυχή του, ενώ οποιαδήποτε άλλη καλή ή κακή απάντηση, θα την παρανοήσει προς το χειρότερο, καταδι­κάζοντας άλλους και δικαιώνοντας τον εαυτό του.
Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος μαθαίνει, εγκρατευόμενος, να κυριαρχεί στη γλώσσα του.
Ιησού Χριστέ, Κύριε και Θεέ μας, Συ ο οποίος μας έδειξες με το παράδειγμά Σου πως και πότε πρέπει να μιλούμε, Συ μας έδειξες με το παράδειγμά Σου επίσης πως και πότε πρέπει να παραμένουμε σιωπηλοί. Βοήθησέ μας, διά του Αγίου Σου Πνεύματος, να μην αμαρτάνουμε με τη γλώσσα.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Λαϊκοί ασκητές στο Άγιον Όρος

 
Ο γέρο-Ιωακείμ, από την Βατοπεδινή Καλύβη της Αναλήψεως πλησίον των Καρυών, ήταν από τους παλαιότερους Αγιορείτες. Πλησίασε τα 100 και έζησε πάνω από 70 χρόνια στο Άγιον Όρος.

Διηγήθηκε ότι όταν ήταν νέος μοναχός, εγνώρισε ένα λαϊκό ασκητή, που ασκήτευε απέναντι από την αρχαία Μονή του Αλυπίου, σε μία σπηλιά, κοντά στο λεγόμενο Κελλί του Πατριάρχου.

Η σπηλιά ήταν σχηματισμένη από μια πέτρα που προεξείχε σαν οροφή και στην άκρη της προεξοχής είχε κτισμένο ένα τοιχάκι από ξηρολιθιά. Όσες φορές τον επεσκέπτετο, μόνον η θέα του προξενούσε μεγάλη κατάνυξη.

Ο λαϊκός αυτός ασκητής ήταν σπουδαίος αγωνιστής. Έτρωγε κάθε δέκα μέρες και αγωνιζόταν να μιμηθή τον όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη, τον όποιο είχε σε μεγάλη ευλάβεια.

Μέσα στο σπήλαιο είχε μόνο ένα Σταυρό, δυό μικρές εικόνες και δυό δίποδα, πάνω στα οποία είχε βάλει ο ασκητής δυό σανίδες∙ έτσι είχε κάνει το ασκητικό του κρεββάτι.
*****
Παλαιά στην Ι. Μονή Φιλόθεου έζησε ένας λαϊκός εργάτης που το όνομα του δεν διασώθηκε. Αφού εκοιμήθη και τον έθαψαν, μετά από χρόνια του έκαναν ανακομιδή και τα οστά του ευωδίαζαν.

Εξεπλάγησαν, απορούσαν και προσπαθούσαν να εξηγήσουν για ποιό λόγο ο Θεός τίμησε με ευωδία τα οστά του λαϊκού.

Εκείνο που διαπίστωσαν ήταν ότι κανείς δεν είχε το παραμικρό παράπονο απ’ αυτόν. Ποτέ κανέναν δεν είχε κατακρίνει και στενοχωρήσει. Ήταν ευλαβής, φιλήσυχος και είχε κρυφή εσωτερική εργασία.

Στο διάλειμμα που έκαναν οι άλλοι εργάτες για να ξεκουρασθούν, αυτός πήγαινε λίγο απόμερα και καθόταν κάτω από μια ελιά, διάβαζε το Ευαγγέλιο και έκλαιγε.

(Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», και την ενότητα: «Θαυμαστά και διδακτικά περιστατικά».

Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος»

Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος ( Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου)

Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος.

 Ρίξε μια πέτρα στο πέλαγος. Θα ταράξει για λίγο την επιφάνεια και μετά καταδύεται αμέσως στα βάθη. Έτσι καταβυθίζονται στην καρδιά του ταπεινού οι θλίψεις, γιατί η δύναμη του Κυρίου είναι μαζί του.


Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Δεν θα χρειαζότανε λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας ( Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου )

Δεν θα χρειαζότανε λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας. Δεν θα χρειαζότανε δάσκαλοι, αν επιδεικνύαμε έργα.

 Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς είμασταν πραγματικοί Χριστιανοί.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου