Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν... ( Γεροντικό )

«Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν, ὅπως στὴν πόρνη καὶ τὸν τελώνη, ἐνῷ ἀπὸ τοὺς δικαίους ζητάει καὶ τόκους. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγε ὁ Κύριος στοὺς Ἀποστόλους:

Ἐὰν ἡ εὐσέβειά σας δὲν ξεπεράσει τὴν εὐσέβεια τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων, δὲν θὰ μπεῖτε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Γεροντικό

Ζωοδόχου Πηγής: Το Θαύμα της Αναστάσεως ενός Θεσσαλονικέως.

Στο Πεντηκοστάριο τη Παρασκευή της διακαινησίμου διαβάζουμε ότι ένας πλούσιος άνθρωπος ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη με ευλάβεια, προκειμένου να υπάγει στην Ναό της Ζωοδόχου Πηγής να προσκυνήσει, ακούγοντας τα εξαίσια θαύματα που επιτελούσε η παντοδύναμος Θεοτόκος με το ύδωρ εκείνο, από το οποίο είχε πόθο να πιεί προς αγιασμό της ψυχής του.

Παίρνοντας αρκετά χρήματα για τα έξοδα, και για να δώσει στον Ναό, μπήκε σ΄ ένα καράβι και ταξιδεύοντας στην θάλασσα ασθένησε. Κατανοώντας ότι πεθαίνει είπε στον ναύκληρο : «νομίζω ότι δεν ήμουν άξιος να προσκυνήσω τον Ναό της Υπεραγίας ούτε να πιώ από εκείνο το ύδωρ το αγιότατον. και επειδή οι αμαρτίες μου με εμπόδισαν να πάω ζωντανός, σε ορκίζω στον όνομα της Δεσποίνης Θεοτόκου, να μην με ρίψεις στην θάλασσα, αλλά να με βάλεις σε ένα σεντούκι, να με πας σ΄ εκείνο τον άγιο Ναό, να με ενταφιάσεις εκεί, και έτσι θα έχεις βοηθό την Θεοτόκο.

Σου αφήνω για τον κόπο σου 100 χρυσά άσπρα και τα υπόλοιπα χρήματά μου να τα δώσεις στον Ναό εκείνο για μνημόσυνο της ψυχής μου. Λέγοντας αυτά ο ασθενής, όρκισε ο καραβοκύρης τον ναύκληρο να κάνει το θέλημά του και κατόπιν παρέδωσε το πνεύμα του από την ασθένειά του.

Ο ναύκληρος, φύλαξε το λείψανό του, και τρεις ημέρες αργότερα όταν έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, έβγαλε τον νεκρό από το καράβι και προσκάλεσε τους ιερείς να τον ψάλλουν και να τον ενταφιάσουν στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Καθώς έψαλλαν οι ιερείς, ένας εφημέριος άνοιξε το σεντούκι διότι δεν μύριζε οι κοιμηθείς ως οι άλλοι νεκροί. Έριξαν πάνω στο λείψανο πηλό σταυροειδώς κατά το σύνηθες και τότε παίρνοντας ένας σύντροφος του καραβιού λίγο ύδωρ της Ζωοδόχου Πηγής, το έριξε στο λείψανο λέγοντας: «Ω πτωχέ, πόθο είχες να πιείς από τούτο το ύδωρ και δεν πρόφθασες, και τώρα αν και είσαι νεκρός αποδέξου του».

Κι αμέσως – ω των υπερφυών θαυμασίων σου ζωοπάροχε Δέσποινα – αναστήθηκε ο νεκρός και κάθισε δοξάζοντας τον Κύριο και την Μακαρία Παρθένο. Ευχαρίστησε ικανώς την Υπεραγία Θεοτόκο και με ευγνωμοσύνη έμεινε ως τα τέλη της ζωής του στον Ναό, υπηρετών με προθυμία, λαμβάνοντας το αγγελικό σχήμα. Έρχονταν από διαφόρους τόπους και τον ρωτούσαν για τον Άδη, αλλ΄ αυτός όπως και ο Λάζαρος δεν έλεγε τίποτα. Έζησε θεάρεστα και με θαυμαστό τρόπο ακόμη είκοσι έτη και αναπαύθηκε εν Κυρίω.

ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ.

Θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο; ( θαύμα Παναγιάς )

«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος.

Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνον­ταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Oι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρού­σαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.

Ξημέρωνε η 7ηΑπριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38οπαράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο.

Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:

Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμ­πώντας το χέρι στον ώμο μου:

-Θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο;Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.

- Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα.

Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:

-Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;

- Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πως είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστή μου;

- Ναι, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ” ό­λους τους στρατιώτες τού τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν” ανάψετε κεριά στ” αδέλφια σας που έ­χουν ταφεί εκεί;

Μ” αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύ­ρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.

Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογγούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.

Τού διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς τού Πουσάν.

Ενώ όμως λέγαμε αυτά. ξαναβλέπω τη γυναίκα τού ονείρου μου μπροστά μου.

-Αδαμάκο! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα… Αυτή… Να… τη βλέπεις;

Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ο­μορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:

- Μη φοβάσαι… Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι η Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυ­σκολότερες στιγμές της ζωής σου.

Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε άπ” τα βάθη της καρδιάς μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ που δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».

«ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ» 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ-ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011

Πρεπει το παιδί από μικρό να γεμίσει με Χριστό ( Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης )

Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη.

Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετά δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης 

Ἡ Παναγία Μητέρα μας - ( Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής )

[Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ ῾Ησυχαστοῦ, γραμμένης ἀπὸ τὰ σπήλαια τῆς Μικρᾶς ῾Αγίας ῎Αννης τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ ἔτος 1947 πρὸς Μοναχική Αδελφότητα στὸ ὁποῖο μὲ εκπληκτική χάρη καὶ τόλμη εἰσδύει στὰ βάθη καὶ πετᾶ στὰ ὕψη τῆς γνωστῆς εἰς αὐτὸν πνευματικῆς πραγματικότητος, γιὰ νὰ μᾶς μυήση στὰ «μυστήρια τοῦ Θεοῦ» καὶ μάλιστα στὸν τρόπο «συγγενείας» μας μὲ τὴν Παναγία Μητέρα μας.]
«... Ἀκούσατέ μου, λοιπόν, ἐνωτίσασθέ μου τούς λόγους, ὅτι μέλλω εἰπεῖν εἰς ὑμᾶς ὄντως φοβερόν καὶ ἀπόκρυφον καί τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ τό μέγα Μυστήριον. Οὐ φθονῶ τήν ὠφέλειαν, οὐ κρύπτω ὅ οἶδα ὡς ὁ κρύψας τό τάλαντον, οὐ δειλιῶ τάς ἀπειλὰς τῶν δαιμόνων ὅπου ὠρύονται κατ' ἐμοῦ ἐμφανίζοντος τοιαῦτα μυστήρια, ἀλλ' ἐλπίζω εἰς τάς εὐχάς σας.

Ἐλᾶτε λοιπόν πᾶσαι ὅμου κατά τάξιν καθάρατε στόματα δι’ ἀληθείας, ἁγνίσατε σώματα διά νηστείας καί ἁγιάσατε πνεύματα διά προσευχῆς- γίνετε νήπια σώματα καὶ ἡγεμονικά πνεύματα- πτεροφυήσατε καὶ ἀπό σκώληκες γίνετε πεταλοῦδες- μηδέν γήινον ἀφήσετε εἰς τόν νοῦν σας- πετάσθητε πλησίον μου, κἀγὼ ὑμῶν προπορεύομαι- μέλλει γάρ νά διέλθωμεν τόν αἰθέρα! Μή φοβῆσθε ποσῶς, κἀγὼ πολλάκις ἀνῆλθον καὶ γινώσκω τόν δρόμον. Ἀκολουθῆτε λοιπόν δορκάδες τοῦ Ἰησοῦ μοῦ κατόπιν ἡ μία τήν ἄλλην- ἀφήσατε τόν νοῦν σας ἐλεύθερον νά φαντασθῆ τά οὐράνια καί ἰδού μᾶς ἀνοίγεται ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου!...

Ἔνθεν κἀκεῖθεν οἱ Ἄγγελοι παραστέκονται, Χερουβὶμ καὶ Σεραφίμ- Ἑξαπτέρυγα περιΐπτανται δεξιά καὶ ἀριστερά- ἀδαμάντινα τείχη- μυρίπνοα ἄνθη χρυσοφαῆ εὐωδιάζουν τά πέριξ, ἔνθα στρουθία διάφορα μυριόχρωμα μελιρίζουν διάφορα τερερίσματα καί τόν νοῦν μας ἀπό θεωρίας εἰς θεωρίαν ἀνάγουν-τό ἔδαφος ὡσεὶ χιὼν λευκόν καί μέσον αὐτοῦ τῆς Ἀνάσσης ἡμῶν καί Πανάχραντου Μητρός τό μέγα Παλάτιον....

Τρεχάτε, λοιπόν, διότι ἐμᾶς περιμένει ἡ γλυκειά μας Μανούλα! Μή προσέχετε εἰς τούς Ἀγγέλους, διότι γέγραπται μήτε οἱ Ἄγγελοι νά μᾶς χωρίσουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ...

Καὶ ἰδού, ὁ καλός θυρωρός μᾶς ἀνοίγει, ὁ πυρίμορφος Ἄγγελος καὶ ἡ γλυκειά μας Μανούλα, ὡσεὶ χιὼν λευκή, ἐγείρεται καὶ μᾶς κάμνει ὑποδοχήν!...

Ὦ γλυκειά μας Μανούλα, ὦ φῶς τῆς ψυχῆς μας, ὦ ἀγάπη ἀνόθευτος, ὦ ζωή τῆς ψυχῆς μας! Μέ τό ὄνομά Σου στό στόμα νά ξεψυχίσωμε, μέ ἕνα γλυκύτατον φίλημα νά μᾶς παραλάβης καί εἰς τούς κόλπους Σου νά ὑποδεχθῆς! Ὦ μάννα, μέλι καὶ νέκταρ γλυκύτατον, ὦ εὐωδία καὶ μυρίπνοον ἄρωμα!...

Πέσατε, λοιπόν, χάμω καί ἀσπασθῆτε τήν γλυκειά μας Μανούλα -πόδας, χείρα καὶ στόμα- καὶ λάβετε εὐωδίαν ἄρρητον ἀπό Ἁγίαν Παρθένον! Μή διστάζετε, ὅτι Αὐτὴ μόνη τόν τρόπον μοί ἐδίδαξε καὶ τήν παρρησίαν καὶ ἄγαπην μοὶ ἔδειξε καὶ μοῦ ἔδωσε!...

Φράσον εἰς ἡμᾶς, γλυκειά μας Μανούλα, τό μυστήριον τῆς ἀπορρήτου οἰκονομίας Σου καί τῆς μετά Σοῦ καὶ ἡμῶν συγγενείας. Ἐσύ, Μανούλα γλυκυτάτη, ὅπου βαστάζεις διά παντός τό γλυκύτατον Βρέφος στήν ἀγκαλιά Σου -Ἐκεῖνο ὅπου βαστάζει τά πάντα διά τοῦ νεύματος, τό Μικρουλάκι δι’ ἡμᾶς ἐν χρόνῳ καὶ Ἄχρονον καὶ Παλαιόν Ἡμερῶν- εἶπε εἰς ἡμᾶς μέ τό μυρίπνοον στοματάκι Σου αὐτά, ὅπου οὐ δύνανται Ἄγγελοι παρακύψαι, τά ὁποῖα ἡμεῖς ἠξιώθημεν!...

Καὶ ἀκούσατε, ἀδελφές μου ἠγαπημένες, καὶ πάλιν: ὁπόταν τελῆται ἡ Θεία Μυσταγωγία, δίδει ἡ γλυκειά μας Μανούλα τό Βρέφος, καί θύεται δι’ ἡμᾶς καὶ ὁπόταν ἡμεῖς κοινωνοῦμεν ἀξίως διά προηγησαμένης νηστείας, διά προαιρετικῆς ἀγρυπνίας, διά κατανυκτικῆς προσευχῆς, ἐσθίομεν τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί τό Αἷμα αὐτό ποὺ ἔλαβεν ἀπό τό Πανάχραντον Αἷμα τῆς Παναγίας. Ἐπίσης, τό Σῶμα τοῦ Κυρίου ἐσθίοντες, θηλάζομεν συνεχῶς τό γάλα τῆς Παναγίας, ὁπότε τί γίνεται εἰς ἡμᾶς; Γινόμεθα γνήσια τέκνα τῆς Παναγίας καί ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ καί κατά χάριν υἱοὶ καί τέκνα Θεοῦ. Καί ὁπόταν ἡμεῖς τόν Χριστόν περιέχομεν ἀπορρήτως εἰς τήν ψυχήν καὶ εἰς τό σῶμα, ἀνουσίως (ὄχι κατ' οὐσίαν, ἀλλὰ κατά χάριν) - ἐπειδή εἶναι σύν Πατρὶ ἀδιαίρετος - καί τόν Πατέρα συνέχομεν ὁμοῦ καί τό Ἅγιον Πνεῦμα!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑπερφυεστάτη συγγένεια ὅπου ἀπό τήν Παναγία καί γλυκειά μας Μανούλα ἐλάβομεν!

Βλέπετε ὁποίας δωρεὰς μᾶς ἠξίωσε ἡ γλυκειά μας Μανούλα; Βλέπετε πόσον χρεωστοῦμεν νά ἀγαπῶμεν Αὐτήν; Δι’ αὐτό πρέπει ἀδιαλείπτως ὡς βρέφη νά προσεγγίξωμεν καί συχνά τόν θεῖον μαστόν Της νά λαμβάνωμεν νά θηλάζωμεν ὡς ἄκακα τέκνα της. Εἰς κάθε φορὰν ὅπου μέλλει νά κοινωνήσωμεν, νοερῶς νά λαμβάνωμεν τόν μαστόν νά θηλάζωμεν καί ὁ γλυκύς Ἰησοῦς ὁ μικρούλης εἰς τήν ἀγκάλήν Της, ὑποχωρεῖ καί μᾶς δίδει τήν ἄδειαν- δέν ζηλοτυπεῖ εἰς τήν ἄφθονον διανομήν τῆς Μανούλας Του, ἀλλὰ χαίρεται καὶ μᾶς προσκαλεῖ: Τυλιχθῆτε ὡς βρέφη εἰς τό φόρεμα τῆς Μανούλας μας καί πληρωθῆτε ἁγνείας ἀπό θεῖον σῶμα παρθενικόν- εὐωδιάσατε ἀπ' Αὐτήν! Δέν εἶδα ἐγὼ ἄλλον τι ὅπου τόσον νά ἀρέση ἡ Παναγία ὡς τήν ἁγνείαν, καὶ ὅποιος θέλει νά ἀπόκτηση τήν πολλήν Της ἀγάπην, ἄς φροντίζη νά καθαρεύη καί διαρκῶς θά τόν περιθάλπη στούς κόλπους Της καί κάθε οὐράνιον θά τοῦ δίδη...».

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Το θάρρος του Θεού ( Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης )

Θέλεις να ξέρεις, άνθρωπε, πότε είναι στεριωμένες οι αποφάσεις σου; Όταν δεν έχεις κανένα θάρρος στον εαυτό σου και όταν είναι όλες θεμελιωμένες με ταπείνωση στην ελπίδα και το θάρρος του Θεού.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Η μάχη της Nηστείας με τους πειρασμούς ( Ρουμάνου Γέροντος Αρσενίου Μπόκα )

Οί γονείς μας έγέννησαν σω­ματικά, ενώ ή Εκκλησία έξ ύδατος καί Πνεύματος

(Ρουμάνου Γέροντος Αρσενίου Μπόκα)

Άπό προηγούμενο λόγο μου σας υπενθυμίζω, ότι πρέπει όλοι νά εξομολογούνται καί νά κοινωνούν καί νά τηρούν τίς νηστείες, πού έχουν καθιερωθή άπό τήν ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Οί γονείς μας έγέννησαν σω­ματικά, ενώ ή Εκκλησία έξ ύδατος καί Πνεύματος» καί ή πνευματική γέννησις τής Εκκλησίας εΐναι φυσικά άνώτερη άπό τήν σωματική τών γονέων.

Άπό τήν πνευ­ματική μας γέννησι, διά τού άγιου Βαπτίσματος καί τού Χρίσματος, έλάβαμε τόν φύλακα άγγελο. Γι’ αυτό βα­πτίζονται σέ μικρή ήλικία τά παιδιά, άσχετα τί λέγουν μερικοί άλλοι, γιά νά τά προστατεύη ό άγγελος τους ά­πό τούς ορατούς καί άοράτους εχθρούς καί κινδύνους.

Όπότε, έάν ή Εκκλησία μας γεννά, αύτή καί μας ά- νατρέφει καί ανάμεσα στις εντολές μέ τίς όποιες μάς ά- νατρέφει πνευματικά, είναι καί ή νηστεία. Συνεπώς, πρέπει νά ύπακούουμε σέ αύτή τήν εντολή καί νά νη­στεύουμε. Οί άγιοι Πατέρες, κυρίως οί παλαιότεροι, παρετήρησαν ότι όλα τά κακά ξεκινούν άπό τό στομάχι.

Σήμερα, μέ τήν χάρι τού Θεού, έπιβάλλεται νά σας διδάξω καί νά πιστεύετε όλοι, ποιά είναι ή μάχη τής νηστείας μέ τά κακά πνεύματα καί γιά τόν τρόπο μέ τόν όποιον ή νηστεία σκοτώνει τά πάθη.

Τά πάθη, ή οι άμαρτίες, είναι τριών ειδών:

άμαρτίες πού γίνονται έναντίον τού εαυτού μας

άμαρτίες έναντίον τού πλησίον μας

άμαρτίες έναντίον τού Άγιου Πνεύματος, έναντίον τής Αληθείας.

Αυτά τά τρία εϊδη είναι καί άμαρτίες ενώπιον τού Θεού, διότι έσύ δέν άνήκεις στόν έαυτό σου, άλλά στόν Θεό. Επομένως καί τίς άμαρτίες, τίς όποιες κάνεις, δέν τίς κάνεις μόνον έναντίον σου, άλλά καί έναντίον τού Θεού. Γιατί; Επειδή είσαι υιός τού Θεού.

Σήμερα νά προσπαθήσουμε ιδιαίτερα ν’ άπαλλαγούμε άπό τίς άμαρτίες πού στρέφονται έναντίον μας καί έ­ναντίον τού πλησίον μας.

Οι άμαρτίες πού γίνονται έναντίον μας, είναι τά έπτά κορυφαία ή θανάσιμα άμαρτήματα: ή υπερηφά­νεια, ή φιλαργυρία, ή άκολασία, ή λαιμαργία ή γαστριμαργία, ό θυμός, ή οργή καί ή άκηδία.

Ανάμεσα σ’ αυτά τά έπτά ευρίσκεται καί ή ρίζα τών κακών: ή γαστριμαργία ή ό άπατηλός θεός τού σώμα­τος. Αύτή πρέπει νά σβήση μέ τήν νηστεία. Διότι, έάν δέν καταμαραθή μέ τή νηστεία καί δέν έκδιωχθή έξω, αυξάνεται καί εξαπλώνεται αυτό τό δένδρο τού διαβό­λου, αύτός ό ψεύτικος θεός του σώματος, καί ιδού πώς, συγκεκριμένα: άπό τή ρίζα τής γαστριμαργίας βλαστά- νουν οί κλάδοι τού θυμού, τής άκολασίας, τής φιλαργυ­ρίας καί τών άλλων παθών.

Τά μεγάλα πάθη ώνομάσθηκαν άπό τούς Aγιους Πα­τέρες δαίμονες:

ό δαίμονας τής φιλαργυρίας, ό δαίμο­νας τής γαστριμαργίας, τής οργής, τής πορνείας καί οί άλλοι. Ώνομάσθηκαν έτσι διότι τά άμαρτήματα αυτά κατευθύνονται μέ τήν σκιώδη ενέργεια τού διαβόλου. Τά ώνόμασαν καί κορυφαία, διότι έργάζονται γιά την ψυχική άπώλεια τού άνθρώπου καί γίνονται πρόξενα άλλων μικροτέρων άμαρτιών καί παθών.

Άπό τήν Καινή Διαθήκη γνωρίζετε ότι ή Μαρία ή Μαγδαληνή είχε αυτά τά επτά κορυφαία πάθη, άπό τά όποια τήν άπήλλαξε ό Κύριος. Επίσης γνωρίζετε γιά τόν δαιμονισμένον τών Γαδαρηνών, στόν όποιο είχε είσέλθη μία λεγεών δαιμονίων, δηλαδή 6000 κακά πνεύ­ματα. Μόλις ό Κύριος τούς επέτρεψε νά μπούν στήν άγέλη τών χοίρων, άμέσως όρμησε τό κοπάδι στήν θά­λασσα.

Τώρα προσέχετε διότι έχω νά σας διδάξω πώς θά ήμπορέσετε καί έσεΐς νά άντιλαμβάνεσθε καί νά βλέπετε μέσα σας τήν εργασία τού πονηρού πνεύματος.

Είναι πολύ εύκολο νά άντιληφθούμε τήν άκάθαρτη πράξι μας, πού γίνεται μέσα μας. Γιά παράδειγμα, μέ τήν λαιμαργία, παρατηρείς ότι τό στομάχι γεμίζει, άλ­λά ή έπιθυμία δέν χορταίνει. Ιδού τό έργο τού διαβό­λου: επιθυμία πάνω άπό τήν φύσι. Βλέπετε πόσο εύκο­λο είναι νά τήν άντιληφθής, έάν έχης γνώσιν τού πράγ­ματος;

Διαβάστε εδώ: Νηστεύεις; Απόδειξέ το μου δια μέσου των ίδιων έργων
Είναι γνωστή ή λαιμαργία τών λύκων, καί όμως δέν τρώγουν περισσότερο, παρά μόνο, όσο πεινούν.

Ιδού λοιπόν, ότι καί τά θηρία καί όλα τά ζώα, δέν έ­χουν πάνω άπό τήν φύσι τους τήν έπιθυμία τής λαιμαρ­γίας τους καί μόνο ό άνθρωπος τά ξεπερνά, διότι μόνο τόν άνθρωπο έχει στό στόχαστρο ό διάβολος καί προ­σπαθεί νά τόν νικήση.

Ιδού γιατί δέν πρέπει νά υπακούετε ποτέ στήν άλο­γη έπιθυμία τής κοιλίας, διότι υπακούετε στόν διάβολο. Αυτό νά τό έχετε στό νού σας, όσον άφορα τό στομάχι σας. «Ετσι συμβαίνει καί μέ όλα τά πάθη.

Ό πόλεμος τού στομάχου, όμως, είναι ό πρώτος πό­λεμος τόν όποιο έχασε ό άνθρωπος στόν παράδεισο καί ή πρώτη νίκη τού διαβόλου. Καί μ’ αύτή τή νίκη έλπίζει ό διάβολος νά κερδίση τούς άνθρώπους καί νά άντικαταστήση τόν Θεό. Καί νά ξέρετε ότι, έάν δέν προσέ­ξουν οί άνθρωποι, ό διάβολος καί πάλι θά νικήση.

‘Ιδού γιατί υψώνουμε τή φωνή μας ν’ άκούσουν όλοι:

Πίσω στήν κατά Θεόν νηστεία, διότι χωρίς αυτήν έρχο­νται οί κακίες!

Λοιπόν, προσέχετε τί τρώτε. Διότι, κοίταξε πώς παι­δεύει ό Θεός τήν περιφρόνησι τής νηστείας: μέ άρρώστιες καί ενίοτε αθεράπευτες, όπως γιά παράδειγμα ό καρκίνος, ό όποιος προέρχεται άπό τήν άμετρη κατανάλωση ζωικών τροφών, γι’ αυτό υπάρχουν περισσότεροι καρκίνοι στις πόλεις καί στά χωριά, όπου υπάρχουν χασάπικα. Ή πλήρης ή μερική παραλυσία τού σώμα­τος, προέρχεται πολλές φορές άπό τήν άδιακρισία τών τροφών καί τήν περιφρόνησι τής νηστείας.

Έάν είσαι προσκολημένος σέ περιουσίες καί παιδεύ­εσαι μέ τό πάθος τής άπληστίας, νά θεραπευθής ξεκινώ­ντας μέ μεγάλη νηστεία. Πολλοί δέν νηστεύουν, διότι κάνουν μία εσφαλμένη σκέψη γιά τήν νηστεία, λέγοντες ότι, έάν νηστεύσουν δέν θά ήμπορούν νά τρέχουν καί νά έργάζωνται. Αυτοί έπίστευσαν τήν συμβουλή τού πονηρού διαβόλου περί τής άγάπης τών υλικών άγαθών. Γι’ αυτό όλοι οι φιλόπονοι νά προσέχουν καί νά κρατούν τήν νηστεία, μήπως μετά άπό πολλά μάταια τρεχάματα έλθη ό καιρός, πού θ’ άναγκασθούν νά μέ­νουν στό κρεββάτι σ’ όλη τήν υπόλοιπη ζωή τους. Άλ­λά κι αυτό τούς συμβαίνει, πάλι άπό τό έλεος τού Θεού γιά νά συνετισθούν, δεδομένου ότι τούς δίνει τήν ευ­καιρία νά καλοζυγίσουν τά πράγματα καί νά γνωρί­σουν τό λάθος τους. Διότι ό Θεός δέν μας παιδεύει πρός θάνατον, άλλά γιά τήν επιστροφή μας* διότι τό σώμα δέν πληρώνει τίποτε, όταν άπ’ αυτό βγάζεις ένα κακό εργαλείο (άνάγκη εξαγωγής ενός όγκου διά έγχει- ρήσεως).Οί Άγιοι έβγαλαν κάτι τό τελείως διαφορετι­κό* έβγαλαν τά πάθη τους καί έγιναν οί ίδιοι λαμπάδα του Άγιου Πνεύματος.

Επομένως, όποιος δέν κρατεί τήν νηστεία, θ’ άνάψη στό στόμα του ή φλόγα τής οργής, άπ’ όπου άρχίζουν όλες οί διχόνοιες, ενώ οί άσθένειες διαδέχονται ή μία τήν άλλη.

Δέν ημπορώ νά μην σας ειπώ ότι άπό τήν λαιμαργία του στομάχου γεννάται καί ή πορνεία. Γιά τόν διαβολι­κό άέρα της δέν άμφιβάλλει κανείς. Αυτό τό πάθος εί­ναι ή φωτιά του άδου.

Τώρα προσέχετε διότι δέν θά σταματήσω νά σάς ει­πώ εκτενέστερα, καί μάλιστα κάτι άπό τούς ιδικούς σας πόνους. Ό γάμος τόσο πολύ είναι εύλογημένος άπό τόν Θεό, ώστε δι’ αυτού οί άνθρωποι νά γεννούν παιδιά. Πέραν όμως άπό τό έργο αυτό, οί σύζυγοι πέφτουν στό αμάρτημα τής άκολασίας, όταν οί σχέσεις τους είναι παρά φύσιν ή χρησιμοποιούν προφυλακτικά, γιά νά ά~ ποφύγουν τήν τεκνογονία. Καί γιά τό άμάρτημα αυτό έρχεται ή ρομφαία τού Θεού στούς άνθρώπους μέ δια­φόρων ειδών βάσανα.

Ή ακολασία μεταξύ τών συζύγων είναι ή αιτία γιά τήν οποία πολλές φορές ερημώνεται τό σπίτι τους.

Προσέχετε, γονείς, διότι δέν είναι αστείο ή ζωή τών παιδιών σας, τά όποια άποκτήσατε ή θέλετε ν’ αποκτή­σετε. Θ’ άπολογηθήτε γι’ αυτά καί γιά τήν ζωή τους, διότι αυτά πού τούς δώσατε, αύτά καί θά έχουν! Καί τά παιδιά σας θά σάς κρίνουν, όπως ξέρετε, καί καλά νά πάθετε. Όταν τά παιδιά σας σάς στενοχωρούν, νά εΐσθε προσεκτικοί καί νά μή τά βλαστημάτε, άκούοντας τίς συμβουλές τού διαβόλου, άλλά νά σκέπτεσθε ότι αύ­τά προσέχουν τίς άμαρτίες σας, τίς άνεξομολόγητες καί άσυγχώρητες. Νά προσεύχεσθε γι’ αύτά καί νά προσεύχεσθε καί γιά τόν έαυτό σας, άκόμη κι όταν βλασφημήτε, γιά νά σάς συγχωρήση ό Θεός.

Φυλαχθήτε άπό τίς παράλογες σωματικές έπιθυμίες, νά έχετε φόβο Θεού καί χριστιανική συνέπεια στήν ζωή σας. Μή θλίβετε μέ διαβολικές ήδονές τό σώμα σας, έ­άν θέλετε νά χαίρεσθε τά παιδιά σας’ διαφορετικά θά μεγαλώνουν μέ τίς κακίες μέσα τους, ώστε θά σφάζη ό γιός τόν πατέρα του καί νά στραγγαλίζη ή κόρη τήν μη­τέρα της!

Προσέχετε, έπομένως, καί μάθετε τά παιδιά σας νά ζήσουν μακριά άπό τά άκάθαρτα διαβολικά πάθη, με τά όποια έσεις συνηθίσατε νά ζήτε.

Προσέχετε, έάν θέλετε νά μήν έκπέσετε άπό τήν χρι­στιανική σας πίστι καί θέλετε νά νικήση ό Θεός γιά χάρι σας καί όχι ό διάβολος μέσω τών παθών σας.Άγωνισθήτε μέ όλες τίς δυνάμεις σας μέ τό όπλο τής νη­στείας, διότι, όπως καταλάβατε, ή έν Κυρίω νηστεία εΐ­ναι ό φονευτής τών παθών. Διότι εΐναι καί ή χάρις του Θεού, πού έχει δοθή σ’ όλους τούς άνθρώπους νά επιτε­λούν τόν καλόν άγώνα.

Έάν ζήσετε όπως θέλει ό Θεός, θά ίδήτε πώς θά άνακαινισθεί πνευματικά ή ζωή σας καί θά έλθη ειρήνη στό σπίτι σας.

«ΒΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ» – ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ (1910-1989)
(Μετάφρασις άπό τά ρουμανικά ύπό Mοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου)

Ποιὸ καλὸ πρᾶγμα ὑπάρχει, γιὰ νὰ τὸ κάνω καὶ νὰ βρῶ ζωὴ μέσα σ᾿ αὐτό; ( Γεροντικό )

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε κάποιον Γέροντα: 

«Ποιὸ καλὸ πρᾶγμα ὑπάρχει, γιὰ νὰ τὸ κάνω καὶ νὰ βρῶ ζωὴ μέσα σ᾿ αὐτό;»

Καὶ εἶπε ὁ Γέροντας:

«Ὁ Θεὸς γνωρίζει τὸ καλό. Ὅμως ἄκουσα ὅτι κάποιος ἀπὸ τοὺς πατέρες ρώτησε τὸν ἀββᾶ Νισθερῶο τὸν μεγάλο, τὸν φίλο του ἀββᾶ Ἀντωνίου:

«Ποιὸ θεωρεῖται ἔργο καλὸ γιὰ νὰ τὸ κάνω;»

Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε:

«Ὅλες οἱ ἀρετὲς δὲν εἶναι ἰσοδύναμες; Ἡ ἁγία Γραφὴ λέει ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ὑπῆρξε φιλόξενος καὶ εἶχε τὸν Θεὸ μαζί του. Ὁ Ἠλίας ἀγαποῦσε τὴν ἡσυχία καὶ ὁ Θεὸς ἦταν μαζί του. Ὁ Δαβὶδ ἦταν ταπεινὸς καὶ ὁ Θεὸς ἦταν μαζί του. Ὅ,τι λοιπὸν καταλαβαίνεις νὰ θέλει ἡ ψυχή σου ποὺ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ κάνε καὶ κράτα ἄγρυπνη τὴν καρδιά σου».

 

Γεροντικό