Ήταν στον Άγιο Παύλο ένα γεροντάκι ονόματι Κωνστάντιος από την Κεφαλονιά. ήταν κι ένα άλλο Γεροντάκι, Κεφαλονίτης κι αυτός, από το Πυργί, που λεγόταν Δημήτριος και η μητέρα του Μαρία.
Κάποτε έλαβε ένα γράμμα ότι η μητέρα του εκοιμήθη. Δεν είχαν τηλέφωνο τότε.
Πάει λοιπόν στον π. Κωνστάντιο και του λέει :
- Γερω - Κωνστάντιε, σε θερμοπαρακαλώ, κάνε ένα κομποσχοινάκι, ένα σαραντάρι (δηλ. σαράντα μέρες) για την μητέρα μου.
- Θα κάνω, λέει, νάναι ευλογημένο. Ήταν αγωνιστής, όλη νύχτα τραβούσε κομποσχοίνι.
Όταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες εκεί που καθόταν και έκανε το κομποσχοινάκι του λέγοντας "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον την δούλη σου Μαρία", βλέπει μια γυναίκα να μπαίνει μέσα στο κελί του (ήταν η κεκοιμημένη Μαρία) και του λέει με ευγένεια πολλή :
- Ευλογείτε, Γέροντα.
- Ο Κύριος. Πού βρέθηκες εσύ εδώ πέρα ;
- Μην ταράζεσαι Γέροντα, γιατί ο Θεός με έστειλε να΄ ρθω.
- Και τί θέλεις ;
- Δεν θέλω τίποτε, αλλά ήρθα να σε ευχαριστήσω διότι αυτά τα κομποσχοινάκια που μου έκανες, πολύ με ωφέλησαν και βρήκε ανάπαυση η ψυχή μου. Σε ευχαριστώ, Γέροντά μου, σε ευχαριστώ, και εξαφανίστηκε.